Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 90

Қўшиқлар қўшиғи – алла энг куйчан,

Алла файзи билан тўлиқ хоналар.

Хоҳ кекса, хоҳи ёш – куйлайди ўйчан,

Фарзанд боши узра уйғоқ оналар.

Она ниятлари покдир баридан,

Пок ниятга жўрдир қисмат торлари.

Эрта бир кун замин ҳовлиларидан

Дув учар кўк сари Ер шунқорлари.

Она даҳо қўшиқ тўқиган онлар

Ва порлоқ тилаклар тилаган чоқда,

Билади: қанчалаб жасур ўғлонлар —

Қабри қолиб кетган қай бир жанггоҳда.

Жаҳон ҳам онадир ёши қарига,

Унинг фарзандлари – уч миллиард жон.

Омонлик тилаб қиз-ўғлонларига

Умид бешигини тебратар жаҳон.

Оҳулар қадами етган чўққилар

Чорлайди энг порлоқ юксаклик сари.

Фақат оҳуларга маскандай улар,

Оҳуларга аён юксаклик сири.

Оҳулар изидан тушар овчилар,

Мўъжизалар кашфи – шоирга армон,

Ўзгача рангларда олам очилар,

Гўдак завқи билан шоир боққан он.

Оламни шуълага кўмиб бус-бутун,

Сирли ва тиниқ бир ҳикоя сўйлаб.

Жаннат водийларга тушиб келар кун

Шўх оҳулар очган сўқмоқлар бўйлаб.

Тошлар бор: бағрида пинҳон кўп сирлар,

Кўрган-кечиргани бўлур минг достон.

Қат-қат из қолдирмиш кўҳна асрлар,

Айтар гаплари кўп, бироқ безабон…

Шундай одамлар бор, ҳа, аҳли башар,

Кўрган-кечирганин зарра нафи йўқ.

Ажаб, шундай зотлар дунёда яшар,

Тили – забони бор, айтар гапи йўқ.

Анов уйда қувонч – тўй бўлмоқда, тўй,

Соҳиби хонадон ёзмиш дастурхон.

Остона олдида сурмагин-да ўй,

Ичкарига кириб шод бўлгил, меҳмон.

Кимдир фарёд солиб йиғлайди юм-юм,

Ўзга бир ҳовлида аза ва мотам.

Ҳамдардлик билдиргил, халқимда удум,

Бирров кириб ўтгил у ҳовлига ҳам.