Читать книгу ТАНЛАНГАН АСАРЛАР - - Страница 92

“Дараи булбулон – бу макон номи,

Махмур булбулларнинг обод маскани,

Бунда табиатнинг нодир инъоми

Ғаройиб қўшиқлар маст этди мани.

Умрининг энг гўзал байтин айтгали

Гўё аҳли шоир байрамга чиққан:

Иқбол қасидаси, умид ғазали,

Севги қиссасига диллар тўлиққан.

Ширин ўтсин учун наврўзнинг базми,

Чақирар энг гавжум мушоиралар,

Ғазал фариштаси чорлайди бизни,

Келинг, куйлашайлик, шоир жўралар.

Тўғри, беғам қўшиқ тўқимоқ қийин,

Булбул каби силлиқ куйламоқ душвор,

Ахир, бизлар инсон бўлгандан кейин

Булбулга тақлиднинг не кераги бор?

Паришон дунёни шод боғлаб турар

Шеър сўзи, ишқ шавқи, булбул нағмаси,

Дам-бадам, он-баон сўроғлаб турар

Шоир ва булбулни Вақт йўқламаси.

Боқийлик фарзанди – куйловчи одам,

Нияти олийдур, олийдир ғоят:

Бир кун… булбулларга камёб шу олам

“Дараи булбулон” аталса шояд!