Читать книгу Sürgün - - Страница 47

Susuz çöllər, qarlı dağlar,

çəkir məni ayrılıqlar,

nə qədər ki, ayrılıq var,

burax məni yol aparsın.

Allaha bax, tanrıya bax,

elə bil ki, yoxam, burax,

əlindədir yaxam, burax,

burax məni yol aparsın.

Gəl, üzünə baxıb, gedim,

şimşək kimi çaxıb, gedim,

axarım var, axıb, gedim,

burax məni yol aparsın.

Bu yerlərin şərdir adı,

haqq yerini tapammadı,

məni yuxu aparmadı,

burax məni yol aparsın.

Bu dünya bürkü, boğanaq,

uzaqlarda cənnətə bax,

yollar örkən, sən doğanaq,

burax məni yol aparsın.

Boyu uzun buray xanım,

saçı uzun suray xanım,

yol qəbir deyil ay xanım,

burax məni yol aparsın…

Yuxuda özünə heykəl ucaldar,

Deyəsən, keçibdir ardan, həyadan,

Hər şair içində bir xəstəlik var:

Fəxri ad, mükafat, Fəxri Xiyaban!..

Nə günəşində qızındım,

nə bir gəzindim qarında,

Brüssel oylə bir şəhər,

yox dənizi kənarında…

Adamdır, doğulur, yaşayır, ölür,

Bir gün getməlidir əlbəttə, gələn.

Adam sayılarmı bu gen dünyada,

Bir dəfə doğulub, yüz dəfə ölən?..

Dil töküb yalvarmadımmı,

Yoxmu bir sözümün karı?

Hayqırtımı eşitmədin,

Hıçqırtımı eşit, barı…