Читать книгу Die ongelooflike avonture van Hanna Hoekom (skooluitgawe) - Marita van der Vyver - Страница 6

En toe wieg daardie proefbuisperd my sommer aan die slaap gisteraand. In die middel van die nag word ek wakker met ’n vel papier wat aan my wang vassit en ’n pen wat my een neusgat versper. Ek was seker moeër as wat ek besef het.

Die skool het gister gesluit vir die wintervakansie. En elke keer as ek aan my ma se plan vir die volgende drie weke dink, besef ek weer dat ek nie haar dogter kan wees nie. Nie rêrig nie. Iemand het ’n fout gemaak in die kraaminrigting, ek is omgeruil met ’n ander baba, ek het aan die verkeerde bors begin suig. Mana sê alle kinders wonder soms of so iets nie dalk met hulle gebeur het nie. Ek wonder lankal nie meer nie. Ek is seker ek is die verlore dogter van ’n tandarts.

Die reën raas teen die ruit langs my bed. Ek het nog altyd van ons nat Kaapse winters gehou, gedog dis ’n heerlike verskoning om heeldag te lê en lees, maar van ek saam met my nuwe gesin in hierdie nuwe huis woon, laat die reën my vasgekeer voel. Te veel mense, te veel diere, te veel rumoerigheid om my. ’n Skrywer het stilte nodig!

En nuwe huis is nie heeltemal die regte beskrywing vir hierdie dubbelverdiepinghool aan die gatkant van Tafelberg nie. Toe Mana en Beyers teen die einde van laas jaar trou, moes ons ’n groter huis vir die hele spul van ons soek. En soos ek reeds laat glip het, rol ons nie juis rond in die rande nie. Probeer jy nou ’n huis met minstens vyf slaapkamers soek, en boonop ’n garage of ’n buitekamer of ’n plek wat Mana as ateljee kan gebruik, teen ’n prys wat twee mense sonder ’n vaste inkomste kan bekostig. ’n Akteur en ’n skilder. I ask you. Dis wat op elke eiendomsagent se gesig geskryf gestaan het. ’n Akteur en ’n skilder met vier kinders tussen hulle. En ’n vyfde baba op pad. Tj, tj, tj.

Ons het probeer om kamers uit te skakel. Tibo en Amos kan mos ’n kamer deel, het Beyers voorgestel. Sy weet darem nie, het Mana gesê. Soos dié twee baklei, sal hulle mekaar binne die eerste paar weke vermoor. Nie ’n slegte idee nie, het Yann gemeen. Dit maak tog meer sin om familielede uit te skakel as om kamers uit te skakel.

“Pasop,” het Beyers gewaarsku, “of ons sit vir jóú ook saam met hulle in ’n kamer.”

“Great,” het Yann gesê. “Hulle sal my binne ’n maand tot waan­sin dryf, dan kan julle my in ’n gestig gaan toesluit. Dan het julle sommer van drie kinders ontslae geraak. Wie bly oor?”

Hy het na my gekyk. Betekenisvol, soos hulle sê.

“Nee!” het ek gekeer. “Julle kan nie verwag dat ék saam met twee klein seuntjies moet slaap nie. Ek’s die enigste meisiekind in die huis. Ek verdien my eie kamer!”

Hulle kon ook nie eintlik verwag dat ek ’n kamer met ’n sestienjarige seun moet deel nie, nie eens ’n kamer met ’n afskorting in die middel nie, dit sou ’n bietjie onverantwoordelik van hulle wees. Sê nou net ons raak heeltemal meegevoer deur ons hormone, breek die afskorting af, spring saam in die bed? Yann wou hom ’n papie lag oor die idee dat hy saam met my in ’n bed sou wou spring. Ek het nie gedink dis só snaaks nie.

“Die baba kan die eerste paar maande saam met my en Beyers slaap,” het Mana gesê, “maar daarna sal dit ook ’n kamer nodig hê …”

Mana dring daarop aan om die ongebore baba dit te noem. Hy is te seksisties, reken sy, en sy is omgekeerde seksisme. En hy of sy klink so pynlik korrek dat jy wil kreun. Teen dié tyd praat ons almal van Ditjie se geboorte, Ditjie se kamer en Ditjie se lewe.

As Ditjie maar weet wat wag, dink ek soms, bly Ditjie net daar waar Ditjie nou is.

Ná ons na honderde huise gekyk het, het ons oplaas een gekry waarvan nie een van ons hoegenaamd gehou het nie. Dis nie nuut en gemaklik nie, dis nie oud en karaktervol nie, dis net … wel, gróót. Dit lyk soos ’n spoorweghuis wat te groot vir sy skoene geword het. Growwe baksteenmure en staalraamvensters. Of liewer, dis hoe die onderste verdieping lyk. Die boonste ver­die­ping is later bygelas, vuilwit mure met vensters van verskillende groottes, soos ’n lawwe strooihoed by ’n vervelige winterjas. ’n Spektakel van ’n huis, met ’n lekkende dak en drie gekraakte vensters, waarin geen normale gesin ooit sou woon nie. Dis waarom die eiendomsagent besluit het dis presies die huis vir ons.

Maar dis groot genoeg dat ons elkeen ons eie slaapkamer kon kry. Amper elkeen. Tibo en Amos deel die morsigste vertrek in die huis – en in hierdie huis is dit nogal ’n prestasie – wat ons Die Martelkamer noem. Waar hulle gereeld probeer om mekaar te verwurg, mekaar se ore af te byt, mekaar se ledemate te verpletter. Tot dusver darem nog sonder sukses.

Daar is selfs ’n soort tuinhuis in die agterplaas waar Mana kan skilder. Dis ’n grap, want daar’s g’n spoor van ’n tuin nie, net on­kruid wat kuithoogte groei, maar dis wat die eiendomsagent dit ge­noem het. Die Tuinhuis.

Beyers het ywerig begin tuinmaak aan die voorkant van die huis, dat dit darem bietjie beter kan lyk van die straat af, maar sy ywer het saam met die laaste somerhitte verdwyn. Mana het belowe sodra Ditjie gebore is, trek sy die onkruid in die agterplaas uit. Ek vermoed ons gaan nooit juis ’n tuin hê om van te praat nie.

Fabienne het natuurlik ’n lushof van ’n tuin. Fabienne se ma het groen vingers, groen hande, groen arms. Noudat ek daaraan dink, Fabienne se ma was nie ’n tandarts se assistent nie. Sy is ’n … wat is die woord wat ek soek? Horti-iets. Hortikultus? ’n Glamorous weergawe van ’n tuinier, dís wat Fabienne se ma is, en dís hoe sy Fabienne se pa ontmoet het. Sy het hom gehelp om die tuin uit te lê toe hy vir hom ’n nuwe huis laat bou het. Dis tog meer romanties om die liefde van jou lewe in ’n tuin te leer ken! As julle bewende hande vir die eerste keer oor ’n geurige roosboompie aan mekaar kan raak – eerder as oor die oopgesperde mond van ’n pasiënt wat die vorige aand te veel knoffel geëet het.

Die tandarts se huis is deur die stad se beste argitek ontwerp. Elke venster pas by elke ander venster en die dak pas perfek by al die mure. Die huis is modern en vol lig en glinsterend skoon. Amper soos ’n tandarts se spreekkamer. Met groot bosse blomme wat die ma met die groen vingers elke oggend in die tuin pluk en in swaar glasvase rangskik. Dis die huis waar Fabienne en Camille gebore is. Natuurlik nie in die huis nie, hulle is soos normale babas in ’n hospitaal gebore, maar dis die huis waarheen die ma met die groen vingers hulle gebring het toe hulle ’n paar dae oud was. En Fabienne het gewéét, van sy haar verstand gekry het, dat sy in hierdie huis hoort. Dat sy by die regte ma en pa beland het.

Of miskien sal ek haar soms, net so nou en dan, laat wonder of haar ma nie eerder ’n mallerige kunstenares moes gewees het nie. Net om haar bietjie interessanter te maak. Tot dusver klink sy darem te veel soos ’n drip. So kom ons maak vir Fabienne kuns­tig. Besonder kunstig. Maar sonder ’n kunstenaar se morsige persoonlikheid.

Op die ouderdom van twee teken sy ’n volmaakte stokmannetjie. Op ses skilder sy stillewes, blomme uit haar ma se tuin wat haar pa dadelik herken, daardie een is ’n roos en daardie ’n affodil en daardie ’n magrietjie! So dis normaal dat sy soms sal wonder waar haar talent vandaan kom. Met ’n ma wat heeldag in die grond rondgrawe en ’n pa wat heeldag in ander mense se monde rondgrawe.

En dan word sy een oggend wakker, ná ’n eienaardige droom oor ’n meisie met die naam Hanna Hoekom wat saam met ’n spul wilde broers in ’n spektakel van ’n huis woon, en sy onthou dat die meisie se ma ’n woeste boskasie van ’n haarstyl gehad het wat met verfkwaste bo-op haar kop vasgesteek was. En haar eerste verwarde gedagte is: Miskien is daardie verfkwasvrou my ma? En dan vryf sy oor haar oë en skuif regop en besluit dit was net ’n nag­merrie.

Maar die saadjie van twyfel is geplant. Daardie aand aan tafel, terwyl hulle sappige biefstuk en gebakte aartappels eet, kyk sy na haar pa wat nooit enigiets teken nie (behalwe tjeks) en haar ma wat nooit enigiets verf nie (behalwe haar lippe soggens voor die spieël) en sy kry die kriewelrige gevoel dat sy nie aan hierdie tafel hoort nie. Sy druk dit dadelik dood, die ry miertjies wat deur haar maag marsjeer, en vra wat is daar vir nagereg. Tuisgemaakte sjokolademousse, antwoord haar suster met ’n trotse glimlag. Camille het ’n slag in die kombuis, veral met soetgoed, en gewoonlik is Fabienne mal oor haar suster se poedings. Maar vanaand proe die mousse soos modder …

“Het jy nie my Harry Potter gesien nie?” wil Amos weet toe hy by my kamer inbars.

“Het jy nie my toe deur gesien nie?” vra ek met my kwaaiste stem. “Dink jy dis ’n kafee dat jy sommer kan instorm sonder om te klop?”

“Ja, oukei, ek’s jammer, maar ek soek my Harry Potter!”

“Jy gaan dit nie in my kamer kry nie.”

Hy kyk nogtans rond asof hy hoop dat die boek op ’n toweragtige manier in my kamer beland het. Dalk afgelewer deur een van Hogwarts se posuile.

“Mana het gesê ons moet boeke saamvat, want daar’s nie TV in die huis op die berg nie en nou …”

“Daar’s ook nie ligte in die huis op die berg nie,” val ek hom in die rede. “Ons gaan almal saans by kerslig sit en lees soos in die Middeleeue.”

“Maar ek kan nie my Harry Potter kry nie!”

“Ek’s nie verbaas nie. Jou kamer is so deurmekaar dis ’n wonder dat jy elke aand jou bed kry.”

“Ek sweer dis Tibo wat dit weggesteek het!”

“Jou bed?” vra ek met ’n lieftallige glimlaggie.

“Tj’aag, jy’s simpel, man.” Hy gluur na my waar ek kruisbeen op die bed sit, klaar aangetrek, my tas gisteraand al klaar gepak, soos gewoonlik die enigste een in die gesin wat gereed is om te vertrek wanneer ons veronderstel is om te vertrek. “Wat skryf jy?”

“Niks met jou uit te waai nie.”

“Jou lewensverhaal?” vra hy met ’n gevaarlike grinnik wat hom nogal soos sy ouer broer laat lyk.

“Iemand anders se lewensverhaal. Gaan soek jou boek op ’n ander plek.”

“Is daar towenaars in jou storie?”

“Ja,” lieg ek sonder dat ek weet hoekom, miskien net oor daar skielik iets soos belangstelling oor sy sproetgesig flikker. “Towe­naars en tandartse.”

“Tandartse?”

Die flikkering verdwyn oombliklik. Hy gee haastig pad uit my kamer. Los my nogal gekrenk op my bed.

“Dis in elk geval nie ’n storie vir agtjarige seuntjies nie!” roep ek agterna.

Wel, noudat ek daaraan dink, dis miskien nie nodig om Fabienne se pa ’n tandarts te maak nie. Hy kan mos iets meer opwindends wees? Ek bedoel nou nie ’n towenaar nie, maar sê nou maar iemand wat in die buitelug werk. Met ’n maandelikse salaris. Die salaris is belangrik. Iets soos ’n bosbouer of ’n wildbewaarder of so iets?

Nee. Met so ’n pa sou Fabienne nie in ’n stad kon woon nie. Sy sou iewers in die boendoes moes gaan sit en ek sou dit nie kon vat nie. Ek bedoel sy sou dit nie kon vat nie.

Dis erg genoeg dat ek die volgende drie weke in die boendoes moet deurbring. Omtrent ’n uur van die naaste beskaafde dorp af! (Met beskaaf, liewe leser, bedoel ek bloot ’n plek met verkeersligte en ’n paar winkels.) En dit oor my ma nog nooit ’n wittebrood ge­had het nie. Die eerste keer was sy te naar. En die tweede keer – nou ja, selfs Mana is nie mal genoeg om saam met ’n proefbuis te wil wittebrood hou nie.

Toe sy laas jaar met Beyers getrou het, het dit gelyk of sy wéér nie ’n wittebrood gaan hê nie. Daar was nie geld nie, nie met die groter huis wat gekoop moes word nie, en selfs as hulle dalk nog iewers geld in die hande kon kry, sou hulle nie weet wat om met al die kinders te maak nie. Toe bied ’n vriend van Beyers vir hulle die huis op die berg aan, heeltemal verniet, vir so lank as wat hulle dit wil hê. Vir omtrent ’n minuut, een van die langste minute in my lewe, dog ek hulle wil hê ons moet vir altyd daar gaan woon.

Beyers het die nuus vir ons aan tafel meegedeel (die slegste nuus in hierdie huis word altyd aan tafel meegedeel, gewoonlik terwyl ons sop eet) en toe begin almal gelyk gil en skreeu.

Ek wil nie soos Josef op ’n berg gaan sit nie! Dit was Moses wat op die berg gesit het! Ek sal ’n eetstaking hou! Ha-ha, jy kla elke halfuur jy’s honger! Nou maar dan kan jy ’n eetstaking hou! Ek wil nie ’n eetstaking hou nie! Ek wil nie na ’n ander skool toe gaan nie! Ek dog jy haat jou skool! Ek haat my skool maar ek sal enige ander skool nog méér haat! Ons sal almal saam ’n eetstaking hou! Ek wil nie ’n eetstaking hou nie!

“Ons wil nie daar gaan wóón nie!” het Beyers gebulder. Hy doen dit nie baie nie, maar as hy dit die slag doen, bulder hy soos net ’n akteur kan bulder. Koning Lear in ’n loeiende storm. “Ons wil net ’n vakansie hou!”

’n Paar oomblikke was dit onheilspellend stil om die tafel. Ons het almal dikmond aan ons aartappelsop geslurp.

“Hoekom?” wou Yann wantrouig weet.

“Ons het nog nooit almal saam vakansie gehou nie.”

“Dit pla mý nie,” het Yann gesê. “Pla dit vir julle?”

Hy het na my gekyk. Asof hy ’n bondgenoot soek. Dit was die eerste keer dat hy met iets anders as verveling of minagting na my gekyk het.

“Ag, nee wat,” het ek dadelik gesê, “ek kan lewe sonder ’n ge­sinsvakansie.”

“In ’n huis sonder TV!” het Tibo in afgryse uitgeroep.

“Is dit ’n spookhuis?” wou Amos weet. Die enigste een wat effens opgewonde geklink het.

“Dis soos ’n wittebrood,” het Mana ons ingelig. “Ons het ’n wittebrood nodig, almal van ons, om mekaar beter te leer ken.”

Toe begin almal weer gelyk gil en skreeu.

Ek sal eendag my eie wittebrood reël, dankie! Ha-ha, saam met wie nogal? Beslis nie saam met jóú nie! ’n Wittebrood sonder TV? Dis die simpelste idee wat ek nóg gehoor het! Gaan ons almal in dieselfde bed slaap? Ek wil niemand aan hierdie tafel beter leer ken nie! Kom ons hou ’n eetstaking! Ek wil nie ’n eetstaking hou nie!

Mana en Beyers het verslae na mekaar gekyk.

“My hele lewe lank wou ek deel wees van ’n groot, gelukkige gesin,” het Beyers geprewel.

En toe begin hulle lag.

Dis hoe hulle verhouding begin het. En dis hoe hulle waarskynlik vir altyd en altyd bymekaar gaan bly. Lag-lag.

Mana het pas by my kamer ingestrompel. Haar roesblonde bos­kasie selfs woester as gewoonlik, paniek oor haar hele gesig.

“Hanna, ek het jou hulp nodig, anders gaan ons nooit vandag wegkom nie.”

“Ek het gewéét dit gaan gebeur. Ek is die enigste een in hierdie gesin wat ooit …”

“Ek weet,” knip sy my kort. “Jy’s die enigste een wat ooit betyds klaar is vir enigiets, dis dié dat ek jou vra om te help. Die res skarrel soos afkophoenders rond. Amos soek sy boeke en Tibo kry nie ’n enkele sokkie wat by enige ander sokkie pas nie en Yann …”

“Ons is op pad na die gramadoelas,” mompel ek. “Wie dink Tibo gaan omgee as hy ’n onpaar sokkies dra?”

Maar ek ken klaar die antwoord.

“Jy ken vir Tibo.”

Ek ken vir Tibo. Sy kamer lyk miskien soos ’n hoenderhok, maar hy’s nogal ’n netjiese kuiken as dit by klere kom. Die vere maak die voël, glo hy. Hy sal nie eens vir een van sy Action Men ’n onpaar sokkies aantrek nie.

“En Yann is briesend oor sy Marilyn Manson-CD verdwyn het,” gaan Mana aan. “Hy dink dis sy pa wat dit weggesteek het. Nie dat ek sy pa sou kwalik neem nie. As ons drie weke lank na Marilyn Manson moet luister …” Die manier waarop sy dit sê, haar grys oë net ’n bietjie té groot gerek, laat my vermoed dat sý die CD weggesteek het. “En nou het Pampoen en Patat ook nog verdwyn. Moet die geskarrel in die huis wees wat hulle laat vlug het.”

Slim honde, dink ek. Dis wat ék ook moes gedoen het.

“Seker bang hulle word in die agterplaas toegesluit,” sug Mana. “Niemand het vir hulle verduidelik hulle gaan saam nie.”

“Miskien is dít juis waarvoor hulle bang is. Miskien is hulle ook nie lus vir hierdie wittebrood nie.”

Mana kyk smekend na my. Sy dra groen stewels met skerp punte. Dit lyk soos iets wat sy by ’n kabouter gesteel het. Dis om die oog ondertoe te lei, het sy nou die dag verduidelik, om die aandag van haar swellende maag af te trek. Ongelukkig werk dit nie, want haar rok is selfs meer opvallend as haar skoene. Groot pers en rooi blomme wat onmiddellik die oog terug boontoe lei. Die grootste, rooiste blom pryk presies in die middel van haar massiewe maag.

“Wil jy nie asseblief tog na hulle gaan soek nie, Hanna?”

“In die reën?”

“Dit reën glad nie meer so hard nie. Hulle moet iewers in die buurt wees. Kruip seker in iemand se tuin weg.”

En voor ek verder kan teëstribbel, swaai sy om en vlug by die kamer uit.

“Ek gaan nóóit alles in die kar gelaai kry nie!” kla Beyers halfpad teen die trap op.

“Dis mos hoekom ons die sleepwaentjie saamvat,” troos Mana.

“Ons het nie ’n sleepwaentjie nodig nie, ons het ’n treintrok nodig. Al daardie beddegoed! En ses bokse vol kos!”

“Jy weet hoe die kinders kan eet!” roep Mana halfpad teen die trap af. “Die kos gaan binne drie dae op wees!”

“Kan ons nie ’n paar bokse op die dak vasmaak nie?” roep Yann uit die kombuis.

Dadelik benoud dat hy nie genoeg gaan hê om te eet nie.

“Ek sou eerder ’n paar kinders op die dak wou vasmaak,” mompel Beyers toe hy verby my kamerdeur stap. “Die bokse gaan minstens nie heelpad kla hulle is verveeld nie.”

Ons gaan soos vlugtelinge uit ’n Oos-Europese oorlog lyk, besef ek toe ek Mana se rooi reënjas aan die kapstok in die voorportaal gryp. Berge bedek my en bome val op my. Ons geroeste kombi staan in die oprit langs die huis met ’n geleende sleepwaentjie agteraan gehaak. Ek sal sterf van verleentheid as iemand wat ek ken hierdie petalje moet sien. Die bagasiebak en die waentjie is klaar volgepak en die helfte van die bagasie moet nog in. En natuurlik die ses mense en twee honde.

Dis nou te sê as ek die twee honde kan opspoor, dink ek terwyl ek deur ons onkruidbegroeide tuin stap. Ek knip die hekkie agter my toe en kyk rond in die blinknat teerstraat. Die berg se krom rug is toegewikkel in ’n tjalie van mis.

“Pampoen! Patat!” roep ek met ’n mond vol reën. Ek klink soos ’n groentesmous. “Patat! Pampoen!”

As dit nie vir hierdie twee honde met hulle simpel name was nie, sou Mana en Beyers mekaar dalk nooit ontmoet het nie. Mana se Pampoen is ’n middelslag-basterbrak, moeilik om te beskryf, skraal soos ’n windhond, lieftallig soos ’n labrador, met ’n gladde bleek­geel vel soos ’n pampoen wat net-net begin ryp word. Beyers se Patat is ’n groot, wollerige, kwylerige gedoente, ’n kruis tussen ’n poedel en ’n beer, die kleur van ’n borriepatat se skil. Mana en Beyers het elk met ’n hond teen die berg gaan stap, toe ruik die honde mekaar. Liefde met die eerste snuif, kan jy maar sê. En soos enige jong verliefdes probeer die twee troeteldiere toe natuurlik dadelik wegkom van hul preutse oppassers. Ruk los en laat spaander, met Mana en Beyers wat skreeuend agterna storm.

“Pampoen! Pampoen!” gil Mana.

“Patat! Patat!” bulder Beyers.

Toe bots hulle amper teen mekaar.

“Is jou hond se naam Pampoen?”

“En joune Patat?”

“Ons kan hulle laat kleintjies kry,” stel Beyers voor, “en ’n groen­tewinkel begin. Dink net! Aartappeltjie en Worteltjie en Skorsie …”

“En miskien meer eksotiese name vir die dogtertjies?” sê Mana. “Iets soos Aubergine of Courgette?”

Toe begin hulle lag.

En toe hulle ophou, toe is dit heeltemal te laat om die honde uitmekaar te hou.

Hulle hét toe kleintjies gekry en ons hét vir al vier kleintjies groentename gegee. Maar ons moes hulle weggee aan normale mense wat vir hulle normale name gegee het. Smartie en Stoffel en Wollie en Whisky.

Ek wéét dit klink soos iets wat Walt Disney uitgedink het. Perdita en Pongo in ’n Londense park. Pampoen en Patat teen ’n Kaapse berg. Maar ek kan nie help nie, liewe leser, dis die waar­heid en soms is die waarheid nogal corny.

Onwaarskynlik, dis die woord wat Mana graag gebruik. Sy sê die werklikheid is baiekeer meer onwaarskynlik as enige storie. As ek so na haar kyk, dink ek sy moet reg wees, want sy’s meer onwaarskynlik as enige ma wat ek nog in ’n storie teëgekom het.

Dis waarom ek nie sal omgee as juffrou Liebenberg sê Fabien­ne se lewe klink darem ’n bietjie dik vir ’n daalder nie. Gee my eerder ’n ma met groen vingers as ’n ma met groen hare. Ja, soms vergeet Mana om haar verfkwaste te was voor sy hulle in haar hare druk, dan loop sy rond met ’n kop vol eienaardige kleure. As sy sien ek skaam my dood, bedek sy haar hare met een van haar slap hansworshoede. Dan skaam ek my éérs dood. Gee my eer­der ’n pa met bloed op sy vingers as ’n pa met maskara op sy wimpers. Gee my eerder Fabienne se fantastiese tande!

Intussen loop ek in die reën en roep na twee honde met on­waarskynlike name. Toe ek hulle eindelik sien, voor die laaste huis in die doodloopstraat, skrik ek my boeglam. Dis die huis wat aan die Heks van Endor behoort. Ons noem haar die Heks van Endor, want sy het toutjiesrige grys hare en ’n skerp neus en sy hou meer van katte as van kinders. Ek kan glad nie verstaan hoe Pampoen en Patat aan die verkeerde kant van haar toegerankte draadhei­ning beland het nie, maar hulle het twee van haar swetterjoel katte in ’n kaal wilgerboom opgejaag en probeer nou hulle bes om die katte uit die boom te blaf. Die heks staan op haar stoep, brandmaer in ’n swart kamerjas, en gooi skoene na hulle.

“Pampoen! Patat!” roep ek dreigend. “Kom dadelik huis toe.”

Die honde voel duidelik vere vir my dreigende stem.

“Ekskuus, mevrou?” roep ek, want dit lyk nie of sy my sien nie. “Juffrou? Tannie? Kan ek inkom? Om die honde te kom haal?”

Dit lyk of sy my ook nie hoor nie. Ek maak die tuinhekkie versigtig oop en draf vinnig na die kaal boom. Die volgende oomblik tref ’n verslete pantoffel my vol teen die kop.

“Ek het net gou die honde kom haal,” verduidelik ek terwyl ek buk-buk probeer om hulle halsbande beet te kry. “Jammer as hulle vir mevrou gehinder het.”

Sy sê niks, lig net ’n volgende pantoffel dreigend op.

Ek klou aan die halsbande en trek die honde so buk-buk saam met my by die hek uit. Die laaste pantoffel, ’n pienke met ’n skerp hakkie en ’n stukkie nagemaakte pels oor die tone, volg ons tot in die straat.