Читать книгу Сайланма әсәрләр - Муса Джалиль - Страница 6

Ат-арбага юл юк,

Язгы пычрак…

Каткан тунын көнгә кыздырып,

Чабатадан, карлы суны ерып,

Кайтып килә ашыгып, кызынып,

          Ул – шәһәрдән.

          Анда съезд иде,

«Мир» сайлавы белән барды да,

Бик күп, бик күп кирәкләрне тыңлап,

Алып кайтып килә авылына.

Аңа әйттеләр:

– Тукта, бер унбиш көн,

Җир корысын, юллар төшсен дә —

Ат белән кайт!..

Ә ул… шундый инде…

Тыңламады аның берсен дә.

          – Көтәргәме… юк… юк…

Ничек түзсен?!

Бик күп нәрсә бит ул тыңлады,

Бик күп кирәкләрне язып алды,

Аны әйтмичә түзеп буламы?!

Эх, Калинин[2], әле дә кичәгедәй

Сөйли кебек аңа үзеннән:

«Тракторлар, абзый, сезнең өчен…

Алты басу,

          сигез басулы кыр сезгә,

Куегыз эшкә барын бүгеннән…»

«Ә ун көннән бездә сукага да

Чыгар авыл, кыр да бүленмәс —

Бүгенге сүз – бүген кирәкле сүз —

Мин кичеккән өчен беленмәс…»

Ул ашыга, тирли,

          менә тиздән,

Кояш баеганчы, тауны да —

Ул үтәр дә басу капкасыннан,

Кайтып җитәр якын авылына…

Юк, кирәкми юл да, ат-арба да,

Тиз бул, әйдә, сука төшкәнче…

– Тфү,

Тукта!

Нинди сука булсын,

Тракторлар килер кушлашып.