Читать книгу Chinchilla - Nanette van Rooyen - Страница 7

Toe Zacharias die laaste twee sakke korrelkos die skuur insleep, is die chinchilla-slagter besig om sy slaaprol uit te gooi vir die nag. Zacharias maak nie verskoning dat hy op die Portugees se slaapritueel inloop nie. As die man ná twee jaar nog steeds verkies om in die skuur te bly is dit sý saak.

Zacharias gooi die sakke met ’n plof teen die ander. Hy stof sy hande teen sy sye af en haak sy duime in die leerkruisbande oor sy bors. “Ons sal moet uitry vir voer.” Terwyl hy die voorraad voerpille takseer, vryf hy aan sy neusvleuels. ’n Bonkige neus waarvan die boog direk tussen sy oë begin. ’n Arendsneus met ’n Salvador Dali-snor wat grys na weerskante vlerk. Daar is grys stoppels op sy ken, en silwer vlekke in sy kort krulhare. Sy ore is vlesig en rooi beaar in die skulpe van saans se whisky.

“Hoe lyk jou dag môre, boet?”

“Ons kan maar gaan. Daar is ’n paar wat gereed is vir slag. Pelse lyk goed. Wyfies wat lank nie gegooi het nie en hier en daar ’n mannetjie met windbal.”

Bastos het in die tyd wat hy Zacharias met die chinchillas bystaan, geleer om ook staccato te praat. Hy draai sy lyf skrams in die ou man se rigting terwyl hy die lantern aansteek.

“Jy ken die das. Maak dan so,” aanvaar Zacharias die man se besluit.

Zacharias gooi sy oog oor die houtplatform wat Bastos vir homself in die hoek van die skuur opgerig het. Dit is ’n kniehoogte houteiland met ’n tweeplaatstoof, ’n waskom en ’n meter hoë yskassie daarop. Eenkant is die balebed waarop hy sy slaaprol oopgooi, daarnaas ’n lampetbeker en wasskottel op ’n tafeltjie. In die middel van die platform is ’n ovaal akkerhouttafel, waarop ’n draadkershouer staan, en twee helderkleurige stoele daaronder ingestoot.

Zacharias kyk hoe Bastos se skadu oor die chinchilla-hokke skuif toe hy die lantern gaan hang aan die kabel wat dwarsoor die hoek gespan is. Hy skat die Portugees so om en by veertig, maar dis moeilik om sy gesigslyne te lees onder die volbaard en snor. Sy hoed, wat aan ’n toutjie om sy nek na agter hang, wieg weg van sy skouers toe hy die lantern oplig. Zacharias wonder altyd hoekom die man dan nog ’n lap ook om sy kop het as hy al klaar hoed dra. Is mos om dubbeld gehoed te wees. ’n Man kan mos nie seerower en cowboy gelyk wees nie? Hy’t al vir Krisjan gevra na dié ding, maar Krisjan lag net hie-hiee en sê: “Nee, daai weet ek nie.”

“Het jy al kos gehad?” vra Zacharias op die ingewing van die oomblik. Hy is nie ’n man wat kuiermaats soek nie, dit het Bastos ook al met die tyd saam geleer. Maar hy hét tog nou die skilpadsop op die stoof. Te veel vir een, want ou Krisjan skud net sy kop en gril. “Is Suurpootjies wat jy so moor, Zacharias, ’n bedreigde spesie,” mor hy elke keer oor die skilpadsop. “My jirre tog, man,” keer Zacharias dan, “Karoo-skilpad is soos die klippe van die veld. Watse bedreigdheid is dié nou?”

“Bring jou kitaar saam,” nooi hy. Hy draai om en loop kromskouer weg sonder om te wag op die Portugees se antwoord.

Met die oopstoot van die hoofhuis se bodeur waai die reuk van skilpadbloed uit die sinkemmer teen Zacharias vas. Hy het net gewag tot Krisjan uit is en toe die els by die oë deurgehaak om die kop uit te trek sodat hy met ’n vinnige haal die nek kon afsny. Hulle toe so teen ’n hoek laat hang om in die emmer lekker skoon te bloei.

In die swartpot stoof ’n bos preie, twaalf wortels, ’n handvol pietersielie, vyf uie met ’n paar naeltjies in elkeen gedruk en ’n kop knoffel. Daarna het hy die skoon skilpaaie met handevol kruie op die kooksel gegooi en die pot met water gevul.

Dit was agt uur gelede.

Zacharias skink vir hom ’n glas whisky en skep die twee volgroeide skilpaddoppe met ’n soplepel uit die kastrol. Hy gooi dit in ’n enemmelskottel en giet koue water daaroor sodat hy die doppe met sy hande kan oopbreek. Die pote kom maklik los uit die karkas en met sy knipmes trek hy die losgekookte velle af. Ook dié van die koppe. Met die karapaks en onderdop los van mekaar, kan hy die sagte, fyn vleisies en vet daaruit loskrap. Die hele spul gooi hy weer terug in die kastrol, met drie repe suurlemoenskil daarby. Kort voor opdien, sal hy ’n glasie van die Madeira Port wat Bastos hier aangedra het, bygooi. “Nou kan die Portugees kom sing tot die sop reg is,” praat hy met homself.