Читать книгу Wellen der Vergangenheit - Nina Hutzfeldt - Страница 3

Leevste Clara, Norddorf auf Amrum, Juli 2012

ik weet nich, wo ik düssen Breef anfangen schall. Ik weet nich mal warüm ik em eegentlich schrieven do? Villicht is dat mien schlechtet Geweeten, denn wat ik di andan heff, kann nüms verstahn. Siet den Dag as ik di to´n letzten Mal sehen heff, is schon ewig lang her. Menningmal sitt ik to huus an´t Fenster un stier up de See rut. De Wellen vertellen mi Geschichten vun damals, spölen Geheemnisse un Erinnerungen an den Strand. Mien Erinnerungen hauen mi üm un ik fang in mien Kopp an na goode Doug to söken, as wi Sandborgen an den Strand but, mit Vadder angelt un mit Mudder sungen hebbt. Wat weern dat doch för schöne Daag. Nu sitt ik hier un schriev di düssen Breef. Dat is een Breef vull vun Reue. Ik heff nich mehr veel Tied, denn ik warr bald starven. Allens wat ik will is, dat ik mien Freeden finden do. Ik bruunk em so, denn de Tied is knapp worrn. De gröttste Feind vun de Menschen is de Tied. Se kleddert över all Hindernisse un löppt di achteran as een Schatten. Du kannst di nich vör ehr versteeken, denn se find di un lunert bloots darup di mit sick to trecken. Ik bün bang, bang darvör in de Hölle to kamen un, dat du mi nich vergeeven kannst. Darüm bitt ik di mi to vergeeven, dat ik in Roh starven kann.

Dien Süster Ingrid