Читать книгу Etosha - Piet van Rooyen - Страница 12

Justus kry die boodskap oor sy pa se wegraak ’n week na sy finale eksamen vir sy graad in die politieke studies aan die Universiteit van Namibië. Hy is besig om sy kamer op te ruim, sy klere in koffers te druk, toe John Kapia laat weet hy moet hom kom sien. Sy ma het glo die hele pad Opuwo toe gereis om die saak af te gee aan Kapia, die raadslid vir die Kunenestreek. Die nuus was belangrik genoeg om die raadslid daarmee te pla. Dit het haar ’n volle twee dae se stap gekos aan die vyftig kilometer van Onaiso tot by Otjondeka by die grootpad, waar sy weer ’n halfdag moes staan voor sy met handegewuif ’n verbygaande en reeds oorlaaide bostaxi kon voorkeer. Dié taxi het haar geleentheid gegee tot in Opuwo.

Justus weet hoe skurf die pad tot by Otjondeka is, hoe daardie rooi kwartsklip aan die sole van velsandale kan sny. Hy voel skuldig dat hy nie dadelik na sy eksamen huis toe vertrek het, soos hy oorspronklik beplan het nie. Hy probeer hom verskoon met alles wat nog hier gedoen moet word, maar hy weet hy’t sy mense versuim. Hy het weg begin groei van die wat agtergebly het.

Des te meer kla sy gewete hom aan na die ontvangs van Kapia se boodskap. Dit is nie net sy pa se verdwyning, sy ma se ver loop om die nuus te gaan afgee nie. Sterker nog knaag die belofte wat hy aan Kakambi gemaak het. Hy weet daar is toekomsplanne wat albei hulle families vir hulle voorberei het, planne waaraan hulle hul eie toekomsverwagtinge meet.

John Kapia was vir die sitting van die Nasionale Raad in Windhoek en het laat weet dat Justus hom moet kom sien by die huis in Katutura waar hy altyd tydens sittings oorbly. Hy moet dadelik terugkom huis toe, het sy ma laat weet. Iets slegs het gebeur. Sy pa het gaan jag. Sy weet net dis iewers na die môrebreek se kant toe. Dis nou reeds langer as ’n week en hy is nog nie terug nie. Dalk is hy die Park in.

Die brief, die woorde wat sy vir John Kapia op papier laat neersit het, sê bloot: “Justus, kom huis toe. Ons soek jou pa.” Maar Kapia kon hom meer vertel – hoe sy ma na dae se reis daar by hom aangekom het, hoe smekend haar stem was, hoe dringend die manier waarop sy na hom gekyk het. Op grond van die bekommernis op Kapia se gesig, die manier waarop hy sy stemtoon laag en vol emosie hou, kon Justus hom die erns van die verdwyning goed voorstel. Kapia vertel hom nie hoe hy haar vir langer as ’n uur buite laat wag het voor hy haar te woord gestaan het, dat hy haar nie die stoel oorkant hom aangebied het om op te sit nie, dat sy heeltyd moes staan. Dit is goed dat die mense uit die platteland ontsag behou vir die Posisie, vir die manne van die Raad.

Hy is darem bereid om vir Justus die geld te leen om by die huis te kom. Justus se ma het hom al klaar ’n bok of twee belowe.

Justus het ’n voorgevoel dat hulle dié keer nie so maklik uit die moeilikheid uit gaan kom nie. Hy ken sy pa. Hardekop. Vetamunua Tjambiro laat hom nie deur grenslyne of deur parkdrade stuit nie.

Hy wou nooit vir Justus toelaat om saam te gaan op sy togte nie; hy’t altyd gesê hy is vir hom meer werd as die grootste kraal beeste, dat hy later nog sy kans sal kry. Tog het hy altyd vertel as hy teruggekeer het van die ver plekke af, saans by die vuur met die ander kinders wat in ’n halfmaan plat op die grond om hulle sit, die blink lig van die vuur in hulle oë, Justus opgelig tussen die ander, ’n posisie van voorrang op sy pa se knie.

Daar was die keer toe sy pa gaan bokke ruil het in Angola. Vetamunua het alleen gegaan, niemand saamgevat nie. Hy het net gesê die rivier is leeg genoeg, en dat hy sal deurkom met die vee. Hy het getrek tot by Otjimaka, is in die nag daar oor die grens met die bokke, sonder dat iemand van iets geweet het. Hy het die voorbok al blêrend aan die horing deurgesleep, die res van die trop wat skeef-skeef agterna swem.

Drie weke later was hy terug op Onaiso, by die huis, die eienaar van ’n outomatiese geweer en ’n sak vol patrone. “Ons het nog baie bokke,” het hy vir sy vrou gesê. “Hier lê ons toekoms,” en na die geweer gewys.

“Jou dood, ja,” het sy sag gesê, maar nie verder gepraat nie. Justus was by. Hy het gedink sy ma is verkeerd om so te sê. Nou was sy dalk tog reg.

Hy weet baie goed van sy pa se jagtogte die Park in. Dis ’n ou storie daardie. Al het sy ma ook hoe gewaarsku, sy pa was ’n Man. Sy pa het sy hande oopgesper, die vingers wyd in ’n gebaar wat die wêreld ingesluit het, die ronding van die hele horison, of hy daarmee die noodwendigheid van sy swerftogte wou bevestig. “Dit was nog altyd ons plek, hierdie wêreld, hoekom sal ons nou uit ons eie jagveld afgekeer word?”

Hy het ook nou iets om sy pa te wys. Hy is na jare se hard leer uiteindelik klaar met sy graad. Die uitslae sal goed wees. Sy pa sal trots wees, dit weet hy. Dis sy pa wat hierdie pad so mooi vir hom oopgemaak het. Hy’s sy pa se kind, van daardie tyd af toe hy verwonderd op sy knie na die stories van die ver reise gesit en luister het, saam met hom dikmelk gedrink het, saam in die veld naby hulle nedersetting voëls en hase gejag het.