Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 8 - Schalkie van Wyk - Страница 6

Die bloed dreineer uit Vincent se gelaat terwyl hy Renate met ’n uitdrukking van verwoede ongeloof aanstaar. Hy probeer praat, maar sy woorde is ’n onverstaanbare geroggel in sy keel. Hy klap met die palm van sy hand teen sy voorkop, swaai om en loop driftig na die kamervenster toe om met nikssiende oë buitentoe te staar.

Renate lê roerloos in haar bed. Die uitdrukking op haar gelaat is koud en onverbiddellik en haar dun, benerige vingers is styf ineengestrengel op haar skoot. Durf sy met Vincent oop kaarte speel? vra sy haar af. Nee … nee, dit sal fataal wees, want sy sal haar houvas op hom verloor. Vincent aanbid geld en haar rykdom gee haar die mag om haar familie te manipuleer. Mag oor ander, die vermoë om ander se lewens te beheer, dis al wat vir haar oorgebly het, dink sy wrang.

Sy was ’n mooi, begeerlike vrou totdat Tinus Brandenberg gesterf het, onthou sy. Haar emosies wissel tussen bitterheid en ’n skrynende gevoel van verlange en verlies. Tinus was reeds ’n man van vyf en dertig toe sy hom op negentienjarige leeftyd ontmoet en liefgekry het. Té lief, want hy het die kern van haar bestaan geword. Selfs die geboorte van hulle enigste seun, Martin, het geen verskil aan haar gevoel vir Tinus gemaak nie. Sy was trots en dankbaar dat sy vir hom ’n erfgenaam kon gee, maar Tinus het die begin en einde van haar bestaan gebly. Toe sterf hy …

Haar siel het saam met Tinus gesterf, want sy het alle belangstelling in die lewe verloor. Alle belangstelling in haarself ook. Selfs Martin se dood kon haar nie raak nie, maar ná sy dood het sy besef dat die Brandenberg-geslag nie mag uitsterf nie. Vincent het skielik belangrik geword vir haar. Nie omdat sy hom liewer gehad het as haar ander kleinkinders nie – ná Tinus kon sy niemand weer liefhê nie – maar Vincent moes Tinus Brandenberg se plek op Flaminke-eiland inneem. Op Vincent se skouers rus die taak om te sorg dat Flaminke-eiland nooit in die hande van vreemdelinge sal val nie.

“Het jy gehoor wat ek gesê het, Vincent?” verbreek sy eindelik die stilte in die ruim vertrek.

Hy draai stadig om en loop na die voetenent van die bed toe, ’n opstandige gloed in sy oë. “Daar skort niks met my gehoor nie, Ouma, maar wat skort met Ouma se verstand?” vra hy snedig.

Renate rig haar vorstelik op in ’n sittende posisie, haar gesigsuitdrukking koud en ongenaakbaar. “Nog één so ’n aanmerking, jongman, en ek verdryf jou van die eiland af!” Haar oë smeul in syne. “Ek bederf jou, smeer jou sondes toe en betaal vir jou foute. In ruil daarvoor verwag ek respek, dankbaarheid en onvoorwaardelike gehoorsaamheid.”

Vincent skrik. Hy is die enigste Brandenberg wat sy ouma nog altyd om sy pinkie kon draai. Hy kan haar laat lag, selfs ná ’n hewige rusie tussen haar en sy ma. Hy het hom verbeel hy het haar in sy mag, maar hy het in ’n gekkeparadys geleef. Sy ouma het nog nooit gedreig om hom weg te jaag nie, of met hom gepraat asof hy niks meer as ’n huishulp is nie.

“Ek is jammer, Ouma, maar … maar dit was ’n skok om te hoor dat Ouma van my verwag om met ’n diensmeisie te trou,” sê hy.

“Marné Jordaan is geen diensmeisie nie!” snou Renate. “Jy moet werklik dink ek is geestelik onstabiel as jy kan glo dat ek my enigste kleinseun met ’n sentlose diensmeisie sal laat trou.”

“Maar waarom is sy dan Nicolette se oppasster?” vra hy verward.

“Omdat Annie Hofmeyr haar grootgemaak het. Die Hofmeyrs was nog altyd skatryk, maar Nicolas Hofmeyr het ’n dokter geword ten spyte van die talle plase wat hy geërf het. Sy seun, Nico, was jare lank ’n bekende neuroloog in Johannesburg. Ek het my spioene, daarom weet ek hy het hom verder verryk op die aandelemark. Hy het net een dogter gehad. Marné se oorlede moeder. Hilde is ’n paar weke na Marné se geboorte dood en Annie het Marné grootgemaak. Annie self is skatryk en ongetroud en sy is Marné se voog. Wonder jy nou nog waarom ek wil hê jy moet met die meisie trou?”

Vincent fluit sag deur sy tande. “Nee, Ouma. Die meisiemens is ’n fortuin werd!” hy frons onbegrypend. “Maar waarom het Ouma haar nie net uitgenooi vir ’n kuiertjie nie? As sy al haar tyd saam met Nicolette gaan deurbring, sal ek nooit ’n kans kry om haar beter te leer ken nie.”

“Hoe lank sal sy hier gekuier het? ’n Week? Twee weke? Dit wil sê as sy sou instem om by wildvreemde mense te kom kuier. Gelukkig het Annie in haar briewe daarvan melding gemaak dat Marné sukkel om werk as ’n arbeidsterapeut te kry. Toe het ek aangebied om Marné in diens te neem om Nicolette te versorg.” Renate glimlag slinks. “En dan is daar nog Annie Hofmeyr. Ek twyfel of sy ’n verhouding tussen jou en haar niggietjie sal goedkeur, want jy is ’n leeglêer, Vincent.”

“Ek het nie nodig om te werk nie – dis wat Ouma my al die jare laat verstaan het – want ek gaan Flaminke-eiland erf,” sê hy.

“Jy gaan, maar dit beteken jy sal met ’n ryk vrou moet trou.” Renate plooi haar lippe grimmig. “Jou pa was ’n sot, want jou ma was ’n kerkmuis. Sy teer al die jare op Brandenberg-geld. Jy gaan nie dieselfde fout begaan nie.”

“E … ja. Maar hoe lyk die Marné-meisie? Ouma kan nie van my verwag om met ’n heks te trou nie, selfs al swem sy in die geld,” maak hy halfhartig beswaar.

“Ek weet nie hoe Marné se pa gelyk het nie, maar die Hofmeyrs is mooi mense.” Sy frons. “Wat maak dit in elk geval saak? As ’n meisie ryk genoeg is, kan jy haar liefhê ter wille van haar geld.”

“As geld so belangrik is, waarom maak Ouma nie vrede met oom Sebastiaan nie? Die ou man is fabelagtig ryk, want hy besit –”

“Stil, Vincent!” Renate se vel span styf oor haar wangbene, haar oë glimmende kole van haat. “Sebastiaan het my my lewe lank sonder rede gehaat. Hy is jaloers op my omdat ek vir sy broer ’n seun en erfgenaam gegee het terwyl sy vrou kinderloos gesterf het. Hy is jaloers op my drie kleinkinders – veral op jou. Hy was nog altyd die renegaat, want hy heul met arbeiders soos die De Ridders. Sebastiaan was nog nooit die trotse naam van die Brandenbergs waardig nie.”

“Dan sal ons niks van hom erf nie?” vra Vincent afgehaal.

“Wie sê hy het iets om na te laat? Hy woon soos ’n kerkmuis in die huis wat deur die plaasbestuurders van Flaminke-eiland bewoon is. As ek nie uit die goedheid van my hart vir hom ’n woonplekkie gegee het nie, het hy seker nou op straat gesit.”

Vincent frons verward. “Maar besit hy nie ’n hele aantal fabrieke nie? ’n Sementfabriek, ’n verffabriek en –”

“Het jy al ooit van sy fabrieke besoek?” val sy hom vinnig in die rede. “Natuurlik nie, want hulle bestaan nie.” Haar oë vernou agterdogtig. “Of het jy gehoop as jy mooi broodjies by ou Sebastiaan gaan bak, sal hy besluit om jou die erfgenaam van sy fiktiewe fabrieke te maak?”

“Ouma weet ek sal nie. Oom Sebastiaan woon al tien jaar lank op die eiland, en ek het nog nooit met hom gepraat nie.”

Renate ontspan merkbaar. “En so moet dit bly. Ons kies ons vriende, Vincent. Sebastiaan is nie welkom in my huis nie. Verbeel jou, hy eet saam met die De Ridders aan tafel!”

“Nie meer nie. Tant Kobie de Ridder het vir tant Mathilda vertel oom Sebastiaan is deesdae bedlêend.”

“Ek is ook bedlêend. ’n Ongelukkige invalide, maar ek is nie van plan om dood te gaan nie.” Sy kyk hom streng aan. “Jy het my opdragte, Vincent. Behandel Marné Jordaan soos ’n prinses. Ek sal met Mathilda reël dat Marné oorgenoeg vrye tyd het om saam met jou uit te gaan.”

“Goed, Ouma,” antwoord hy oënskynlik gedweë en draai vinnig weg na die deur toe.

Laat sy ouma maar praat en dreig – hy sal hom nie in ’n huwelik laat dwing nie. Nie met ’n meisie wat soos iets uit ’n nagmerrie lyk nie. Hy sal Marné Jordaan met soveel minagting behandel dat sy binne ’n paar dae haar tasse sal pak en terugkeer Johannesburg toe, besluit hy. Hy glimlag ingenome, oortuig daarvan dat hy sy probleem opgelos het.

Marné leun vorentoe op die bakkie se passasiersitplek en kyk ontsteld deur die swiepende reënveërs na die water wat oor die laagwaterbrug spoel. Sy draai na Erik langs haar en sê gespanne: “Die bakkie gaan wegspoel, Erik. Draai liewer terug dorp toe.”

“Ons kan dit nog doen,” sê hy bruusk, sy oë effens geskreef, sy kneukels wit op die stuurwiel. Hy kyk nie na haar nie, maar asof hy haar vrees kan aanvoel, vervolg hy paaiend: “Die spruit loop nog nie sterk nie, Marné. Ek sal nie jou lewe in gevaar stel nie, maar sou iets gebeur, is ek ’n sterk swemmer.”

“En ek verdrink lag-lag,” sê sy skerp.

’n Glimlag vee oor sy mond. “Nie wanneer ek naby is nie. Toe, druk jou ore en oë toe. Ons is nou-nou veilig op die eiland.”

“Ek dink my ooglede is van skok gevries, want ek kan nie eens my oë knip nie.” Sy sluk droog met die geluid van die spattende water in haar ore. “Is dit werklik nodig dat ons so stadig ry?”

“Word die vonkproppe nat, bly ons net hier staan. Hoekom maak jy nie jou grimeertassie oop en borsel jou hare nie? En jy het ’n vuil streep op jou wang. Ons is byna tuis, maar soos jy nou lyk, gaan jy ’n baie swak indruk maak,” sê hy terwyl die bakkie stadig oor die laagwaterbrug kruip.

“Kyk wie praat! Jy daag vuil en verslons op ons deurdrumpel op, maar ek moet soos ’n skoonheidskoningin lyk ter wille van die spul Brandenbergs wat my klaar as ’n diensmeisie beskou. Ha!” bars sy gekrenk uit.

“Bouers is veronderstel om verslons te lyk,” spot hy, “maar die neusoptrekkerige Brandenbergs steek jou dalk in die pad as jou voorkoms hulle nie aanstaan nie. En dink net hoe teleurgesteld Nicolette gaan wees.”

“Weet sy ek kom hierheen?” vra Marné, onbewus daarvan dat sy haar nie langer oor die laagwaterbrug kwel nie.

“My ouma het haar vertel. A … ons is veilig deur!” hy kyk na haar en glimlag onnutsig. “Vergeet van jou grimeertassie, meisiekind. Ek het net gesorg dat jy jou vir my vervies sodat jy van die gevaar kon vergeet.”

Haar emosies huiwer tussen ergernis en dankbaarheid en toe glimlag sy oorwonne. “Dankie, Erik, maar miskien moet ek tog my hare borsel en my grimering opknap … en my hande was. Jy en jou bakkie is die ene sement.”

“Die reën het ons vertraag, want dit was al twaalfuur. Kom jy saam na my oupa-hulle toe? Ouma Kobie sal jou graag wil ontmoet en boonop moet ek by Eiland-huis verbyry.”

“Eiland-huis?” vra sy belangstellend.

“Dis wat ons dit noem, want almal het moeg geword om van ‘oom Sebastiaan se huis’ te praat. Ry ons daarheen?”

“Graag.” Sy glimlag spontaan, vreemd gelukkig oor sy uitnodiging. ’n Mens kan nie meer as twee uur lank saam met iemand in ’n motor ry sonder om te besluit of jy van hom hou nie. En sy het klaar besluit: sy hou van die ruwe Erik de Ridder.

Sy het altyd geglo bouers is aardse, minder intelligente mans, maar Erik kan oor enigiets gesels: van opera tot filosofie. Dis tog jammer dat hy nooit die geleentheid gehad het om universiteit toe te gaan nie, want hy is ’n belese man en opsigtelik intelligent.

“Hoekom het jy ’n bouer geword, Erik?” vra sy aarselend.

“Omdat dit skeppende werk is. Ek begin met ’n kaal stuk grond en ek skep iets wat hopelik nog sal staan lank nadat ek nie meer daar is nie. En ek maak mense gelukkig, want ek bou vir hulle ’n droom. Dit gee vir my ’n gevoel van bevrediging om hulle vreugde te sien wanneer ek daarin slaag om hulle drome werklik te maak,” antwoord hy, sy stem diep en warm.

“Dan bou jy net woonhuise?”

Hy huiwer. Daar is ’n frons tussen sy wenkbroue. “Die afgelope twee jaar vandat ek terug is op Flaminke-eiland, ja. Voorheen het ek in Johannesburg gewerk, maar daar … Ek geniet dit meer om huise te bou.”

Hy bring die bakkie tot stilstand en Marné tuur deur die vallende reën na die sandsteenwoning tussen die bome. Tant Kobie se fleurige blomtuin strek tot teen die groen geverfde tuinhekkie en skep die indruk van ’n kleurvolle laslappiekombers.

“Wag jy in die bakkie totdat ek ’n sambreel bring, of hardloop jy saam met my voordeur toe?” daag hy haar uit.

Sy lag sorgeloos. “Ons arbeiders skrik nie vir ’n bietjie reën nie. Kom ons hardloop.”

“Gryp jou handsak. Ek sal jou grimeertassie en my aktetas vat.”

Hy is eerste by die tuinhekkie, maak dit vir haar oop en klap dit agter hom toe. Sy groot hand sluk hare in en dan vlieg sy oor die kegelstene van die tuinpaadjie en bly hygend voor die toe voordeur staan. Hy skud die reëndruppels uit sy hare en lag in haar oë, en sy weet sy is bly; bly om hier te wees en bly om by hom te wees.

Die voordeur gaan langs hulle oop en Marné kyk vas in die goedige gesig van ’n bejaarde vrou met grysswart hare, sagte, groenbruin oë en ’n glimlag wat haar sonder woorde verwelkom.

“Skaam jou, Erik! Waarom het jy nie voor die agterdeur stilgehou nie? Die arme dogter is druipnat. Kom, liefie, kom binne. Dis heerlik warm in die kombuis voor die koolstoof en daar is sop en pannekoek vir middagete.” Die vrou plaas ’n beskermende arm om Marné se skouers en kyk verwytend op na Erik. “As die kind aan longontsteking sterf, rus dit op jou gewete, boet!”

“Ja, Ouma. Goed, Ouma. Dag, Ouma. Dis Marné Jordaan,” sê Erik tergend en maak die voordeur agter hulle toe.

“Asof ek nie weet nie!” reageer die vrou vies en sê gedemp aan Marné wat saam met haar in die lang gang afstap: “My kleinseun het die eienaardige geloof dat die ouderdom ’n mens dom maak. As hy Marné Jordaan in Johannesburg gaan haal het, sou hy tog nie met Susarah Peens hier opgedaag het nie.”

“Ouma skinder,” sê Erik agter hulle. “Marné, dis my ouma Kobie. Ek sê dit nie omdat ek dink jy is dom nie, maar omdat ek goeie maniere het. Kobie de Ridder. Van maniere gepraat: het Ouma nie die kaggelvuur in die sitkamer aangesteek nie? Marné is darem ’n kuiergas.”

“Die kombuis is warmer,” sê Kobie beslis, bedink haar en kyk vraend na Marné. “Of sal jy ongemaklik voel om in die kombuis te kuier, liefie?”

“Ek kan nie wag om by die koolstoof te kom nie, dankie, tannie. Dis kouer as wat ek besef het.”

“Dis altyd kouer op die eiland, veral wanneer dit reën, en daarby is jy druipnat. Toe-toe, Erik, bring vir Marné ’n handdoek. Ek skink solank vir ons koffie,” sê Kobie en maak die kombuisdeur oop.

Die warm lug vou om Marné en laat haar ril. Sy loop vinnig na die koolstoof toe en hou haar hande daaroor uit. “A, dis nou beter!” sê sy en kyk glimlaggend om. Sy sien ’n bejaarde man orent kom langs die groot kombuistafel en haar glimlag verdwyn. “O, ekskuus … Ek het u nie raakgesien nie, meneer.”

“Oom Lukas de Ridder, niggie,” sê hy. Hy stap hinkend om die tafel en skud haar hand. “Bly te kenne, ounooi, en welkom op Flaminke-eiland.”

“Dankie, oom. Bly te kenne,” sê sy werktuiglik, intens bewus van die kleur van sy oë. Dis silwergrys, soos dié van Erik, dink sy. Hy is skraler as Erik, maar sy skouers is breed en sy sterk beenstruktuur maak van hom op die leeftyd van vyf en sewentig nog ’n aantreklike man.

“Waar draai Erik met die handdoek?” vra Kobie kwasterig en dra ’n skinkbord met bekers stomende koffie nader.

“Ek is byna droog, tant Kobie. Die koffie sal heerlik smaak,” sê Marné en tel ’n beker koffie op.

“Jy moet Kobie se karringmelkbeskuit proe, niggie. Kobie is te maer om soos ’n goeie kok te lyk, maar sy is een, en ’n baasbakster,” sê Lukas trots.

“Ek sal liewer vir die sop en die pannekoek wag – as tannie nie omgee nie,” sê Marné en kyk onseker na Kobie.

“Maak so, Marné. Dis net mans wat soos sprinkane kan eet,” antwoord sy en kyk vies na Lukas wat ’n stuk beskuit in sy koffie dompel.

“Ek eet gesond, vrou, maar Erik verorber alles wat voorkom,” sê hy onbesorg.

“Erik werk hard,” sê sy partydig en vervolg met opsigtelike trots terwyl sy na Marné kyk: “Hy is die wonderlikste kleinseun wat twee oumense kan hê. So ’n slim seun en so ’n harde werker. Die huise wat hy bou … Almal op die dorp praat met groot lof van hom.”

“Huise vir ander mense,” kom dit knorrig van Lukas. “Wanneer gaan die vent vir homself ’n huis bou en vir my ’n agterkleinkind gee? Nee a, ek word nie jonger nie. Of dink hy ek moet vir altyd lewe omdat hy ’n ewigheid gaan wag voordat hy trou?”

“Skaam jou, Lukas!” Kobie gluur hom kwaai aan en draai vertroulik na Marné. “Ons praat nie daaroor nie … nie oor Laura Viljoen nie.” Sy sug beswaard en skud haar kop. “So ’n ongelukkigheid … ’n Mens sal nooit die volle waarheid weet nie.”

“Wil Erik met Laura trou, tannie?” vra Marné en dit voel vir haar asof sy weer oor die laagwaterbrug ry met ’n see bruin, kolkende water om haar.

“Ons praat nie daaroor nie,” herhaal Kobie nadruklik. Sy kyk om toe die kombuisdeur oopgaan en Erik met ’n liggroen handdoek in sy hand die vertrek binnekom. “Waar draai jy so, boet? As jy inflammasie op jou bors wil hê, moet jy in nat klere voor ’n warm stoof staan.”

“Ek het gou by oom Sebastiaan ingeloer, maar hy slaap, Ouma,” antwoord hy en knipoog vir Marné. “Voel jy asof jy inflammasie op jou bors het, Marné?”

“Nee, gelukkig het net my skouers en hare natgereën.” Sy stoot sy hand weg toe hy die handdoek na haar toe uithou. “My hare is klaar droog. Jy het die handdoek nodiger as ek.”

“Jig,” kla Kobie. “Ek het jig in my skouers van al die kere dat ek natgereën het.”

“Laas was dit rumatiek, Ouma,” treiter Erik haar, vryf sy hare droog en stoot sy vingers deur sy kuif. Hy lig sy kop op en snuif. “A, groentesop! Wanneer eet ons, Ouma?”

“Was julle hande sommer onder die kraan in die wasbak en kom sit aan. Ek sal solank opskep. Lukas, sny vir ons brood. Nee, wag, ek sal dit doen, want jy sukkel om vars brood te sny,” praat Kobie aanmekaar terwyl sy die sop in die sopborde skep.

Dis geluk sonder einde, dink Marné terwyl sy saam met Erik haar hande onder die warm water afspoel. Hy spat water in haar gesig en glimlag met seunsagtige onnutsigheid toe sy hom aangluur. Hulle droog hul hande af en neem aan die tafel plaas. Lukas vra die seën en daarop eet en gesels hulle asof sy een van hulle is.

Sy wil nie weggaan nie, dink Marné. ’n Mens kan die liefde tussen die drie mense om die kombuistafel aanvoel. Met ’n kyk en ’n glimlag straal elkeen ’n boodskap van liefde uit. Hulle liefde sluit haar in, laat haar koester in die warmte van hulle gasvryheid en gee aan haar die gevoel dat sy eindelik tuisgekom het.

Maar wat van Laura Viljoen?

Die gesiglose meisie staan skielik voor haar en maak van haar ’n indringer. Sy sal nooit werklik deel wees van die De Ridders nie, want sy is nie Laura Viljoen nie. Nee … Erik het Laura lief, maar sy verwag nie van hom om haar lief te kry nie; nie met die besondere liefde wat ’n man vir ’n vrou het nie. Sy kan nog, wil nog deel wees van die mense van Eiland-huis … as Laura haar sal toelaat.

“Sebastiaan sien uit daarna om met jou te gesels,” dring Kobie se stem tot haar deur. “Marné, hoor jy wat ek sê? Sebastiaan was skoon opgewonde toe hy hoor jy kom hierheen.”

Marné staar haar verward aan. “Maar … maar ek ken hom nie, tant Kobie.” Sy frons nadenkend. “Ek verbeel my ek het al sy naam gehoor, maar ek weet nie waar nie.”

“My liewe kind, jou tant Annie het saam met Tinus en Sebastiaan Brandenberg op Twiswaters grootgeword. Jy weet tog seker dat jou oupagrootjie ’n dokter op die dorp was?”

“Ja, tant Annie het my vertel.”

“Nou ja? Vanselfsprekend het Annie oor Tinus en Sebastiaan gepraat.”

Marné skud haar kop. “Nee, tant Kobie. Voordat tant Annie my vertel het van tant Renate Brandenberg se aanbod dat ek Nicolette se oppasster moet word, het sy nooit die Brandenbergs met my bespreek nie.”

“Moenie skinder nie, Jacoba,” sê Lukas vinnig en waarskuwend, sy oë streng op Kobie.

“Noem jy my ’n skinderbek, Lukas de Ridder?” vra Kobie strydlustig.

“Nee, ek sê net. As Annie Hofmeyr nie die Brandenbergs met Marné bespreek het nie, is dit nie jou plig om dit te doen nie,” antwoord hy beslis.

“Waarom nie, oom? Dis seker nie nodig om geheimsinnig te wees nie,” sê Marné verwonderd. “Ek weet mos nou tant Annie ken die Brandenbergs.”

“Het jy nie gesê jou tante het nooit oor Sebastiaan gepraat nie, ounooi?” vra Lukas en kyk haar deurdringend aan.

Marné voel haar wange tintel en weet dat sy bloos. “Wel … Nee, sy het nie, oom. Sy het dikwels oor haar ouers gepraat, maar sy het nooit te veel oor Twiswaters te sê gehad nie.”

“Omdat hier nooit veel gebeur nie,” sê Kobie en staan op. “Wie wil nog pannekoek hê?”

“Ses was genoeg vir my, dankie, Ouma,” sê Erik en kyk na die kombuisvenster. “Die reën het opgehou. Wat van nog ’n koppie koffie? Daarna sal ek jou na die Brandenbergs toe neem, Marné.”

“Moet ek regtig gaan?” vra Marné impulsief. Onmiddellik daarna voel sy soos ’n yslike gek, maar sy voel beter toe sy die warmte in Kobie en Lukas se oë sien. “Tannie het nie dalk ’n skottelgoedwasser nodig nie? Ek is lief vir tuinwerk ook!” vervolg sy skertsend.

“As die keuse myne was …” Kobie swyg en kyk vraend na Erik.

“Nicolette het jou nodig, Marné, maar jy sal gou agterkom sy kuier graag hier,” sê hy en staan op.

“Jy sal altyd meer as welkom wees om te kom inloer, liefie. Maak die Brandenbergs jou vies of behandel hulle jou nie na wense nie, kom jy reguit hierheen,” sê Kobie beslis.

“Drink nog ’n koppie koffie …” begin Lukas, maar swyg verras toe die geklop van perdepote voor die agterdeur opklink. Hy stap haastig na die venster toe. “Ek kon dit verwag het! Die laventelhaantjie en sy rietperd is hier.”

Kobie beweeg na die agterdeur toe en maak dit oop. “Opskud, Vincent! Dis ’n koue wind en ek is nie lus vir kroep op my bors nie. Nee, wag, vee jou stewels behoorlik af voordat jy my skoon kombuisvloer vol modder trap. Toe-toe! Die wind sal my bors laat toetrek.”

Lank, donker en … en mooi, som Marné vir Vincent op toe hy in die agterdeur verskyn, en glimlag dan oor haar gedagte. Erik is aantreklik op ’n ruwe, manlike manier, maar Vincent is mooi met ’n skoonheid wat ’n mens nie by ’n man verwag nie. Sy merk die uitdrukking van verbasing op sy gesig toe hy na haar kyk en hou haar gelaat uitdrukkingloos. Sy kan raai wat die hovaardige vent dink: die diensmeisie is sowaar mooi! Wie weet, dalk vra hy vanaand aan sy spieël wie die mooiste is: hy of die behoeftige diensmeisie.

“Juffrou Jordaan! Dis ’n voorreg om jou te ontmoet,” sê Vincent hartlik en loop met sy hand uitgesteek op haar af. Sy ouma Renate is ’n ster, dink hy ingenome. Sy het nie net ’n skatryk bruid nie, maar ook ’n beeldskone een vir hom gekies.

“My hande is die ene stroop, want ons het pannekoek geëet,” sê Marné en hou haar arms langs haar sye. Sy maak haar oë wyd oop en vra onskuldig: “Is jy een van Erik se bouersvriende?”

Vincent se gesig vertrek minagtend. “Beslis nie! Ek is Vincent Brandenberg, die toekomstige eienaar van Flaminke-eiland.”

“En?” vra sy belangstellend.

Hy frons onbegrypend. “En wat?”

“En wat doen jy?”

Vincent huiwer en Erik verduidelik vroom: “Marné wil weet waarmee jy jou besig hou as jy die dag moeg word om te wag dat jou ouma doodgaan, Vincent.”

“Erik, nee,” sê Kobie betigtigend. “Ons het nie almal die gawes ontvang nie.” Sy draai na Marné toe. “Vincent is alte lief vir diere, Marné. Hy is ’n suiwelboer.”

“Bog!” kom dit ergerlik van Lukas. “As die knaap nie eens kan onthou om ouer mense te groet nie, hoe sal hy kan onthou om ’n koei te melk?”

Vincent ignoreer Lukas en kyk na Kobie. “Ek is jammer as ek my maniere vergeet het, tant Kobie, maar ek het daarna uitgesien om juffrou Jordaan te ontmoet.” Hy draai na Erik toe. “Ek waardeer jou ouma se gasvryheid, Erik, maar dit was jou plig om juffrou Jordaan onmiddellik na Flaminke-huis toe te bring.”

“Jy is ’n mooi een om van plig te praat, Vincent,” sê Erik spottend. “Dit was nie my plig om Marné in Johannesburg te gaan haal of haar na Flaminke-huis toe te neem nie, maar as jy ons sal verskoon, sal ek en sy nou daarheen ry.”

“Maar ek het haar kom haal!” protesteer Vincent.

“Hoe? Gaan jy haar tasse op jou perd laai en saam met haar agter die perd aan huis toe draf?” vra Erik treiterend.

“Natuurlik nie! Ek en sy kan stap, want ek is seker juffrou Jordaan sal graag meer van die eiland wil sien. As jy nie haar tasse wil bring nie, sal ek hulle later kom haal.”

“Dankie, meneer Brandenberg, maar ek sien nie kans vir ’n geploeter deur die modder nie,” sê Marné gelykmatig. Sy groet, bedank Kobie en Lukas en kyk afwagtend na Erik. “Sal ons ry, asseblief, Erik?”

“As jy heeltemal seker is jy wil nie my ouma se diensmeisie wees nie,” terg hy. Hy sien dat Vincent merkbaar verbleek en stap laggend saam met Marné uit die kombuis.

“Wat ’n liewe meisie,” sê Kobie goedkeurend. “Nicolette is ’n gelukkige dogter om Marné as ’n oppasster te kry.”

“Wat is Erik so eie met Marné, tant Kobie?” vra Vincent agterdogtig. “Het hy so gou van Laura Viljoen vergeet?”

“Gou? Jy praat van dinge wat agttien maande gelede gebeur het. Niks sal my gelukkiger maak as die moontlikheid dat Erik sal vergeet nie, maar …” Sy sug verwese. “Marné is ’n warm, spontane kind. Sy en Erik is klaar vriende, maar ek hoor nie huweliksklokke lui nie, Vincent.”

“Solank Erik onthou Marné is ons gas en nie ’n oorlas van hom maak nie,” sê hy ergerlik.

“Wat praat jy nou, knaap?” vra Lukas onthuts. “Ek was tog by toe jy Erik gevra het om julle nuwe diensmeisie in Johannesburg te gaan haal. Wat is Marné nou? ’n Gas of ’n diensmeisie?”

’n Donker blos van verleentheid kruip oor Vincent se nek en gesig. “Dit was ’n blote misverstand. My ouma ken Marné se mense, daarom beskou ons haar meer as ’n gas en ’n vriendin as iemand wat in ons diens is.” Hy beweeg weg na die agterdeur toe. “Tot siens, oom … tannie. Ek wil graag daar wees om Marné te verwelkom.”

“Tot siens, Vincent,” groet Kobie en staar Lukas in stilte aan toe hy uit is. “Daar is êrens ’n slang in die gras, Lukas,” tob sy.

“Daar is, vrou, en haar naam is Renate,” beaam hy en skud sy kop gekwel.

Mathilda Fourie staan langs Marné in die voordeur van Flaminke-huis en wuif vir Erik toe hy met sy bakkie vertrek. Hulle gaan die ontvangsportaal binne. Mathilda maak die voordeur toe, plaas haar hande op haar heupe en betrag Marné van kop tot tone.

“Ag, ek kan sommer sien jy het ’n liewe hartjie, Marné, want in hierdie huis leer ’n mens om selfs die skelmste ou duiwel uit te ken. Haai, foei, kind, jy bibber van die koue. Wag, ek gryp jou tasse en neem jou na die lila gastekamer toe.” Mathilda wikkel haar neus ergerlik. “Verbeel jou: lila! Klink soos iemand se naam, en al die tyd is dit ’n doodgewone, pienkerige pers.”

“Ek sal my tasse dra, tannie,” sê Marné skuldig.

Mathilda glimlag tergend. “Dink jy ek lyk ’n bietjie oud en afgeleef, hartjie? Moenie dat my plooie en grys hare jou mislei nie. Dis nie vet hierdie nie, dis die ene spiere!”

“Sê net as ek moet help, tannie.” Marné kyk belangstellend om haar rond. “Wanneer kan ek Nicolette ontmoet?”

“Sommer nou-nou,” antwoord Mathilda terwyl hulle met die trap opstap. “Ou Renate kruip in haar troonkamer weg en die pieperige Rentia het met ’n watersak in die bed gekruip omdat drie druppels reën op haar kop geval het. Die liewe Ilze hou Nicolette geselskap. Ilze kan buierig wees, maar nou ja, sy het haar redes. A, hier is ons nou! Dis ’n lekker warm kamer, want dis aan die noorde –”

“Staan stil, Mathilda!” roep ’n vrouestem skril agter hulle.

Mathilda laat val die tasse en gluur Rentia Brandenberg misnoeg aan. “Ek staan, Rentia. Wat nou?”

“Is jy stapelgek, Mathilda? Die lila suite sal eendag deur Vincent en sy bruid gebruik word. Laat die meisie die pakkamer skoonmaak. Sy kan daar slaap,” beveel Rentia en wys na die onderpunt van die gang.