Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 8 - Schalkie van Wyk - Страница 8

Vincent tree ontsteld nader aan Marné. “Asseblief, Marné, moenie my verkwalik nie. Ek voer maar net my ouma Renate se bevele uit,” sê hy.

“Sowaar?” Haar uitdrukking spreek van minagting. “Dan is jy te onvolwasse om te besef dat jy uiters beledigend teenoor Erik en sy grootouers is! As ek reg onthou, was dit Erik wat my in Johannesburg kom haal het, en dit was tant Kobie en oom Lukas wat my werklik laat welkom voel het op Flaminke-eiland en in hulle huis.”

“Die huis behoort aan die Brandenbergs,” sê Vincent met die ingebore trots van ’n landheer. “Jy verstaan nie, Marné. Oom Lukas en tant Kobie is in diens van my oom Sebastiaan.”

“En?” vra sy bruusk, ’n dreigende lig in haar oë.

Vincent maak ’n hulpelose gebaar met sy hande. “Jy is ’n stadsmeisie, maar op die platteland … Die Brandenbergs is gesiene mense. Almal verwag dat ons ons vriende versigtig sal kies.”

Langs Marné lag Erik sag, humorloos. “Laat ek die arme vent uit sy ellende verlos, Marné. Wat Vincent probeer sê, is dat die Brandenbergs die adel van Twiswaters is, daarom meng hulle nie met doodgewone arbeiders nie.”

“Wonderlik! Gelukkig is ek een van die arbeidersklas, daarom kan niks my verhoed om by oom Lukas en tant Kobie te boer nie,” spot sy en kyk Vincent uitdagend aan.

Verleentheid stoot ’n donker gloed oor Vincent se gelaat. “Ek twyfel of my ouma dit sal goedkeur, Marné. Sy was nog nooit gelukkig oor Nicolette se gewoonte om daagliks na Eiland-huis toe te kom nie. Dis een van die redes waarom sy jou in diens geneem het: jy moet verhoed dat Nicolette by die De Ridders kuier,” verduidelik hy en vermy Erik en Marné se spottende oë.

“Dis nou oulik,” sê Marné sarkasties. “Nicolette word deur ’n arbeider versorg, maar die ander arbeiders op Flaminke-eiland is nie goed genoeg vir haar nie. Hoe rym dit, Vincent?”

Hy frons ergerlik. “Almal weet wie en wat jy is, Marné. Hou op om jouself ’n arbeider te noem.”

“Wat is ek dan? ’n Diensmeisie?” smaal sy.

Vincent gluur Erik aan, maar kyk weer vinnig weg. Vanselfsprekend is Erik onbewus van Marné se erfenis. Hy het haar moontlik gevra of sy die Brandenbergs se nuwe diensmeisie is soos wat hy, Vincent, hom vertel het. Vervlaks, waarom het sy ouma hom nie voor Marné se koms na Flaminke-eiland vertel wie en wat sy werklik is nie?

“Jy is skielik spraakloos, maat,” sê Erik, opsigtelik geamuseerd. “Ontstel dit jou dat Marné die geselskap van haar medearbeiders verkies?”

“Ek het nie met jou kom rusie maak nie, De Ridder. Ek voer net my ouma se opdragte uit,” antwoord Vincent stug. Hy wend hom na Marné. “Ouma Renate het gevra dat julle dadelik terugkeer huis toe, Marné.”

“Hoe goed ken jy Nicolette, Vincent?” vra Erik grimmig.

Vincent staar hom onthuts aan. “Sy is my suster.”

“Dit verbaas my dat jy dit erken, want jy ignoreer nog al die jare haar bestaan.”

“Sy was lank in ’n spesiale skool,” sê Vincent ongemaklik.

“Sy was, maar sy is al die afgelope twee jaar tuis. Nicolette het nie net die verstand nie, maar ook die eerlikheid van ’n jong kind. Sy ken jou nie, want jy praat nooit met haar nie. Daarom sal jy nie weet dat Nicolette haar nie laat voorskryf nie. Hoe gaan jy haar verhoed om by my ouma-hulle te kuier? Haar aan ’n tafelpoot vasmaak of in die kolehok toesluit?”

“Nicolette is nie my verantwoordelikheid nie. Marné sal moet sorg dat sy wegbly van julle af, want my ouma –”

“Snert, vent!” val Erik hom kras in die rede. “My ouma het my vertel dat Nicolette van jongs af weggeloop het na haar toe. Almal was eers besorg oor haar veiligheid, totdat tant Mathilda en jou ouma besluit het om ouma Kobie te bel wanneer Nicolette op die eiland rondgedwaal het. My ouma weet dan om Nicolette te verwag, maar draai sy te lank, gaan soek sy of my oupa na haar.”

“Het jy geweet ons is op pad hierheen, Erik?” vra Marné.

Hy knik bevestigend. “Tant Mathilda het gebel, daarom het ek julle tegemoetgekom.”

“Is dit my skuld as my ouma besluit het om haar reëlings met jou ouma te verander?” vra Vincent, vies oor die opsigtelike vriendskap tussen Marné en Erik.

“Seker nie, maar Nicolette sal nie voor vyfuur teruggaan huis toe nie. My ouma het haar geleer om op die kombuishorlosie tyd te lees. Sy weet wanneer dit vyfuur is en sy weier beslis om voor die tyd huis toe te gaan.”

Vincent lyk opstandig. “Sy is nou in jou sorg, Marné. Jy sal haar moet leer om jou te gehoorsaam. As jy haar gaan haal … Ek sal hier op julle wag.”

Marné haal haar skouers op. “As jy kans sien om tot vyfuur te wag, doen dit gerus. Ek probeer nog om Nicolette se vertroue te wen en ek sal dit nie regkry as ek haar teengaan nie. Verskoon my, asseblief,” sê sy en loop weg in die rigting van die sandsteenwoning.

“Die mooi meisie laat haar nie voorskryf nie, Vincent. Onthou dit maar in die toekoms,” spot Erik en stap vinnig weg om by Marné aan te sluit.

“Eiland-huis behoort aan ons, De Ridder! As dit moet, sal my ouma van oom Sebastiaan en julle gespuis ontslae raak!” roep Vincent agter hom. Vincent spring in die saal en jaag op ’n galop weg.

“Wat ’n aanstellerige snob! Hoe kry jy dit reg om so geduldig met hom te wees?” vra Marné en bly staan om Vincent agterna te kyk.

“Moenie hom te veel verkwalik nie, Marné. Die vent is nie baie slim nie.”

“Maar het jy nie gesê hy was op universiteit nie?”

“Hy was, ja, maar …” Erik huiwer ongemaklik. “Ek voel soos ’n skinderbek, maar miskien is dit beter dat jy weet, want dan sal jy Vincent beter kan verstaan. Sy ouma het groot verwagtinge van hom gehad en hom na ’n duur privaat skool toe gestuur, maar hy het uit die staanspoor swak presteer. Dit het twee jaar en private onderrig geverg om hom matriek met universiteitsvrystelling te laat slaag.”

“Miskien het hy gedink dis nie nodig vir ’n ryk erfgenaam om hard te leer nie,” sê sy.

“Nee. Ek sê nie hy is ’n idioot nie, maar tant Mathilda het ons vertel dat die skoolhoof tant Renate afgeraai het om Vincent universiteit toe te stuur, omdat hy nie oor die intellektuele vermoëns beskik om ’n graad te behaal nie. Maar tant Renate laat haar nie voorskryf nie en Vincent is universiteit toe, waar hy net haar geld gemors het.”

“Hy lyk nie dom nie.”

“As hy die kans kry, sal hy ’n suksesvolle boer wees. Tant Mathilda sê Vincent boer in die koeistal en help met die versorging van die diere. Toe hy jonger was, het hy die werkers gehelp om die stalle skoon te maak, maar tant Renate was woedend toe sy daarvan hoor. Dis waarom Vincent gewoonlik soos ’n model lyk: skoon klere, skoon hande en elke haar op sy plek. Tant Renate laat hom toe om toesig te hou, maar hy mag nie sy hande vuilmaak nie.”

“Ek dink ek kan hom jammer kry. Maar is dit waar dat hy Nicolette ignoreer?”

“Ja, maar ek glo dis net nog ’n opdrag van sy ouma wat hy uitvoer. Vincent is doodeenvoudig te swak om sy oorheersende ouma teen te gaan, en tant Rentia kan nie ophou om hom te waarsku dat hulle almal afhanklik is van tant Renate se genadegawes nie.” Erik glimlag flitsend toe hy die besorgde uitdrukking op Marné se gesig sien. “Hou op om jou te kwel, Marné. Selfs tant Renate kan nie vir altyd lewe nie en eendag sal Vincent vry wees om te doen wat hy wil. Ek wou net gehad het jy moet die ware toedrag van sake verstaan, want dan sal jy Vincent nie te kras veroordeel nie.”

“Jy kry hom jammer, nè, Erik?”

“Soms,” sê hy. Sy sien ’n skadu oor sy oë skuif en merk ’n stroefheid op sy gelaat wat hom skielik van haar vervreem. Asof hy besef dat sy hom dophou, kyk hy na haar en glimlag gerusstellend. “Kom ons gaan kyk wat Nicolette van haar geskenk dink,” sê hy lighartig en begin aanstap huis toe.

Nicolette spring op van haar stoel en storm op Erik af toe hy en Marné die ruim kombuis binnekom. Sy gooi haar arms om hom, druk haar kop teen sy bors en lag uitgelate in sy gesig. “Dankie, dankie, Erik! Drie legkaarte is baie! Ek en oom Lukas bou hulle almal,” vertel sy trots en wys na die skinkbord op die kombuistafel. “Tant Kobie sê ek is slim, want ek kry al die regte stukke, maar oom Lukas sukkel.”

“Weet jy hoeveel stukke is daar in elke legkaart, Nicky?” vra hy en beweeg met sy arm om haar na die tafel.

“Twintig! Ek hou van die seuntjie en die dogtertjie wat die emmer dra. Kyk, ons het dit klaar gebou.” Sy stap na die kombuiskas en wys na ’n skinkbord. “Sien jy, Marné? Hou jy ook van legkaarte?”

“Ja, baie. Ek en jy kan jou legkaarte by die huis bou.”

Nicolette se oë rek wyd van ontsteltenis. “Nie hierdie legkaarte nie, Marné. Erik koop vir my ’n klomp legkaarte, maar dis my geheim. Jy sal nie vir die ander mense sê nie, nè, Marné? Jy is mos my beste maatjie?”

“Nie ’n woord nie, Nicolette. Ek beloof. Toe, bou die ander legkaart klaar sodat ek kan sien wat dit is,” antwoord Marné goedig.

“Die twee katjies en ’n bol wol! Kom ons bou vinnig, oom Lukas,” sê Nicolette, neem langs hom plaas en konsentreer op die legkaartstukke.

“So ’n ou sonstraalkindjie,” sê Kobie gedemp langs Marné, haar oë vol deernis op Nicolette gerig. “Ek is bly jy is hier om na haar om te sien, Marné, want ek kwel my tog so wanneer sy alleen rondloop op die eiland.”

“As dit werklik onveilig vir Nicolette is, waarom bou tant Renate nie ’n hoë ringmuur om haar huis nie? Ek sal in voortdurende vrees leef as ek nie weet waar Nicolette is nie,” sê Marné.

Kobie se mond vertrek wrang. “Renate is te trots om openlik te erken dat daar iets met haar jongste kleinkind skort.”

“Maar weet die mense van Twiswaters nie van Nicolette se … se toestand nie?” vra Marné ongelowig.

“Almal weet, want al swyg ons, praat die huishulpe. Renate besef dit, maar sy glo sy kan almal ’n rat voor die oë draai deur voor te gee dat die kind normaal is. Trots maak van mense dwase,” sê Kobie afkeurend.

“Nicolette hou van roetine, Marné,” verduidelik Erik. “Wanneer sy by die voordeur uitstap, kom sy altyd reguit hierheen. Gewoonlik onthou sy om tant Mathilda te waarsku dat sy by ouma-hulle kom kuier, maar soms glip sy tog ongesiens weg.”

“Wat gebeur as ek …” begin Marné sê, maar sy swyg toe Nicolette opspring en haar hande klap.

“Klaar! Nou gaan ek en oom Lukas en Erik vir die hoenders kos gee en eiers soek. Kom, Erik, ek sal jou wys waar die hoenderkos is,” sê Nicolette opgewonde. Sy vat Erik se hand en huppel langs hom na die agterdeur toe.

Lukas bly langs Marné staan. “Hallo, ounooi. As Nicky te veel word vir jou, bring haar hierheen. Ek en Kobie weet al hoe om haar besig te hou.”

“Dankie, oom. Ek sal probeer om te kom,” antwoord Marné, maar sy byt aan haar onderlip – duidelik gekwel.

“Waarom klink jy so onseker, Marné?” vra Kobie toe Lukas die agterdeur agter hom toemaak.

“Dis eintlik so belaglik, tannie,” begin Marné. Sy vertel van haar en Erik se gesprek met Vincent.

Kobie luister in stilte en glimlag gerusstellend. “Ek steur my nie veel aan die bevele van die vorstin van Flaminke-eiland nie, liefie. Vroeër jare het sy ook geprobeer om Nicky hier weg te hou. Hulle het die kind in haar speelkamer toegesluit, en wat het gebeur? Nicky het die vensterruite met haar speelgoed en boeke flenters gegooi. Ek glo die kind sou deur die venster geklim het as Mathilda haar nie gekeer het nie.”

“Maar die speelkamer is op die tweede verdieping!” sê Marné ontsteld.

“Ek weet, liefie. Gelukkig was meneer Sebastiaan hier toe Mathilda ons van die voorval kom vertel het. Dit was kort ná sy vrou se dood, nie lank nadat ons hier ingetrek het nie. Daardie dag het ek hom die eerste en die laaste maal na Flaminke-huis toe sien stap en kort daarna is daar tralies voor die vensters van die speelkamer en Nicky se slaapkamer aangebring. Mathilda glo hy het betaal vir die onkoste om Nicky se kamers te beveilig. Hoe waar dit is, sal ek nie kan sê nie.”

“Nicolette sê sy gesels soms met oom Sebastiaan.”

“Ja, hy is erg oor die kind, maar in al die jare wat ons hier woon, het ek hom nog nooit met Vincent of Ilze sien praat nie,” vertel Kobie.

“Waarom is hulle vyande?”

Kobie haal haar skouers op. “Dié wat weet, praat nie. Ons bly uit mekaar se pad. Daarom is daar nooit onenigheid tussen ons nie. Moenie toelaat dat Renate jou hiet en gebied nie, Marné. Nicky se geluk is op die spel, en die kind kry juis so min aandag van haar eie mense.”

“Wat sal Nicolette doen as sy teengegaan word, tannie? Ek weet so min van haar. Sy … sy word nie dalk aggressief nie?”

“Ek ken haar net as ’n vrolike kind, maar daar was ’n tyd …” Kobie frons en maak ’n afwerende handgebaar. “Dis nie belangrik nie. Mathilda het my vertel Nicky krul haar in ’n bondeltjie op en wieg heen en weer wanneer iemand met haar raas – gewoonlik Rentia. Sy is die kind se ma, maar sy is net oor Vincent begaan.”

“Volgens wat Erik my vertel het, is Vincent net ’n marionet in sy ouma se hande. Solank tant Rentia nie van my verwag om na haar pype te dans nie, sal ons klaarkom. Ek is hier om Nicolette op te pas en gelukkig te maak. Ek gaan nie toegee aan haar onregverdige eise nie,” sê Marné beslis.

Kobie huiwer. “En as sy jou in die pad steek, liefie? Erik het my van julle mooi huis vertel en ek kan aan jou klere sien jy is nie behoeftig nie, maar as jy die werk nodig het …”

“Ek hét werk nodig, enige werk. As dit moet, sal ek vloere skrop. Ek wil nie vir altyd afhanklik wees van my tant Annie nie. Sal dit moeilik wees om op die dorp werk te kry, tant Kobie?”

“Ek glo nie dit sal maklik wees nie, maar as dit moet, sal Erik jou help. Oor ’n blyplekkie hoef jy jou nie te kwel nie, want meneer Sebastiaan sal nie omgee as jy hier by ons intrek nie.”

“Tannie bedoel dit?” vra Marné.

“Hoe anders, my kind? Jy sit in die vreemde sonder eie vervoer en Erik vertel my jou tante is met vakansie. Selfs al was dit nie die geval nie, het ek ’n kleinseun, maar ek het nooit ’n dogter of ’n kleindogter gehad nie.” Kobie glimlag ondeund. “Wie weet, dalk betaal ek jou uit die geld wat ek vir die eiers kry sodat jy hier by my kom bly net om my geselskap te hou.”

“Dankie, tant Kobie. Ek voel skielik skatryk … en glad nie meer so bang om tant Renate oor Nicolette te konfronteer nie. My tant Annie sal …” Sy hou op met praat en snak hoorbaar na haar asem. “Ek het skoon vergeet om tant Annie te laat weet ek het veilig op die eiland aangekom. Sy gaan my vermoor!”

“Nou gaan bel dan dadelik. Die foon is in die gang. Of ken jy nie die nommer nie?”

“Ek het dit gememoriseer, maar ek het nie geld by my om vir die oproep te betaal nie, tant Kobie.”

“Ek dink die eiergeld sal daarvoor kan betaal,” skerts Kobie. “Toe, gaan bel nou, Marné.”

“Dankie, tannie.”

Marné stap uit die kombuis, en Kobie vat haar hande op die tafelblad saam, ’n glimlag op haar gesig. Wat ’n liewe, mooi kind, dink sy. As Erik nooit vir Laura Viljoen geken het nie, kon sy gehoop het dat hy Marné sou liefkry. Maar Laura het nog nie ophou spook by haar kleinseun nie, selfs al is hy nou minder stroef as agttien maande gelede. Liefde is nie gedwonge nie, maar sy kan bid. Gebed was nog altyd haar grootste troos.

Mathilda loer by die speelkamer in. Sy sien Marné op ’n stoel voor die kaggel sit met ’n slapende Nicolette op die mat langs haar, en gaan die vertrek binne. Marné kyk om toe sy die deur hoor toegaan en glimlag vir haar.

“Wou sy nie bed toe gaan nie, hartjie?” vra Mathilda. Sy neem op ’n stoel skuins teenoor Marné plaas en haal haar breiwerk uit haar breisak.

“Haar verkoue is beter en ek wou haar nie wakker maak nie. Dis in elk geval geselliger hier in die speelkamer.” Marné frons lig. “Ek kry die indruk sy is bang vir haar slaapkamer. Of verbeel ek my net, tannie?”

Mathilda maak ’n steek klaar en kyk op. “Nee, Marné, dis nie jou verbeelding nie. Nicolette het altyd soet gaan slaap, maar ’n jaar of twee gelede het haar nagmerries begin. Hoor jy haar nie soms in die nag uitroep nie?”

“Nie vandat ek hier is nie, maar dit is maar vandag die vierde dag. Miskien is dit omdat ek elke aand langs haar bed sit totdat sy aan die slaap raak. En ek hou die middeldeur tussen ons slaapkamers oop. Sy weet ek is daar as sy na my toe wil kom.”

“Dis ook nie reg nie,” sê Mathilda. “Ou Renate het jou nie gehuur om Nicolette vier en twintig uur per dag te versorg nie. Ek het jou reeds gesê: jy is net tot middagete aan diens.”

“Ek weet dit, tannie, maar dit reën nog aanhoudend. Ek kan nie stap of dorp toe gaan nie, want dis onmoontlik om die laagwaterbrug oor te steek. Boonop het Nicolette my nodig.”

“Vincent kan jou met sy motorboot oor die spruit neem. Of Erik. Kobie vertel my hy benut die reënweer deur teëls te lê en mure te pleister. Daardie seun het nie ’n lui haar op sy kop nie.”

“Ek het niks nodig op die dorp nie, tannie. Eintlik verkies ek dit om Nicolette geselskap te hou, want dis opsigtelik dat tant Rentia my nie kan verdra nie en tant Renate is as ’t ware onsigbaar. Hoe lank sal Ilze op die dorp kuier?”

“Ek glo sy gebruik die oorstroomde laagwaterbrug as ’n verskoning om nie terug te kom huis toe nie, want daar is vir haar niks te doen hier in Flaminke-huis nie. Van Renate gepraat: sy het gevra dat jy drie-uur na haar kamer toe gaan.”

Marné kyk op haar polshorlosie. “Dis oor ’n rukkie.” Sy hou Mathilda se besige hande ’n rukkie lank dop en vra aarselend: “Wanneer laas was tannie by tant Kobie-hulle?”

“Gisteraand, toe die reën so ’n bietjie bedaar het. Erik het my met sy bakkie kom haal. Hy wou weet of jy nie sou wou saamkom nie, maar toe vertel ek hom Nicolette het ’n kwaai verkoue en jy laat haar nie ’n oomblik alleen nie. As Ilze eers terug is … Dis darem nie reg dat jy as ’t ware ’n gevangene in Flaminke-huis is nie.”

“Laat tannie-hulle Nicolette ooit alleen wanneer sy slaap?”

“Gewoonlik, ja, hartjie. Toe sy jonger was, het sy die gewoonte gehad om snags by die huis uit te sluip en op die eiland rond te loop, maar deesdae het ons nie meer die probleem nie. Maar wanneer sy siek is … Sy is maar soos ’n ou kleintjie wat voortdurend die versekering wil hê dat daar iemand naby is.”

“As tant Rentia net meer in haar belanggestel het!” kom dit onstuimig van Marné. “Waarom moet Nicolette in ’n huis vol egoïstiese mense grootword? Sy is baie gelukkiger by Erik en sy mense.”

“A … Erik.” Mathilda glimlag deernisvol. “Wat ’n liewe seun … Hy het ’n sukses van sy lewe gemaak, maar hy het nie sy grootouers vergeet nie. Ook nie alles wat Sebastiaan vir hulle gedoen het nie – nou woon Erik permanent hier op die eiland. Hy is Sebastiaan se regterhand, want hy weet alles van sy fabrieke en sy ander sake. Dis waarom Erik dikwels Johannesburg toe moet gaan, maar hy bly nooit lank weg nie. Hy weet die oumense in Eiland-huis het hom nodig.” Sy betrag Marné oorwegend. “As dit nie vir Laura Viljoen was nie … Jy en Erik sou so ’n mooi paartjie gewees het, hartjie.”

“Tant Mathilda!” roep Marné onthuts uit en lag teensinnig. “Ek is een en twintig. Ek is beslis nie van plan om nou al te trou nie.”

“Asof die liefde jou gaan vra hoe oud jy is,” kom dit van Mathilda.

“Is Laura met ’n ander man getroud?”

Mathilda staar haar oomblikke lank stom aan. “Maar, kind, het niemand jou nog vertel nie?”

“Wat vertel, tannie?”

“Laura … die arme, ongelukkige siel het een nag van die hangbrug afgeval en verdrink.”

“Dis … dis aaklig! Arme Erik,” sê Marné simpatiek.

“Die bespiegelinge was nog aakliger,” vertel Mathilda grimmig. “Daar was stories dat Erik en Laura rusie gehad het; dat sy ontrou aan hom was. Aangesien niemand weet wie die ander man was nie, weet ek dis sommer net stories. En tog … een van die bediendes het glo gesien dat twee mense op die hangbrug spartel, en toe breek die planke en een val in die spruit. Die ander een het toe weggehardloop.”

“Erik sou nooit so iets doen nie, tant Mathilda! Selfs al was hy kwaad vir Laura, sou hy haar probeer red het,” protesteer Marné geskok.

“Ek glo hy sou. Laura was nie ’n sterk swemmer nie en die spruit het oor sy walle geloop, maar Erik swem soos ’n vis. Ek weet hy sou haar probeer red het. Die ooggetuie was onbetroubaar, want hy was nog nie die volgende oggend nugter toe die polisie hom ondervra het nie.” Mathilda sug en skud haar kop. “Maar jy ken die ou mensdom, Marné. Dis tog so lekker om die slegste oor ’n ander te glo.”

“Glo die dorpenaars Erik is verantwoordelik vir Laura se dood?”

“Nee, hartjie, hulle oordeel is genadiger, maar ou Renate en Rentia is die kwaadstekers. Foei, hulle kan sterf van jaloesie omdat Erik ’n suksesvolle man is, terwyl die arme Vincent nie veel meer kan doen as om mooi te lyk nie.”

“Erik sê Vincent sal ’n goeie boer wees.”

“Sonder twyfel, maar ou Renate wou van hom ’n advokaat of ’n dokter gemaak het. In haar oë is ’n gewone boer ver benede die stand van die aristokratiese Brandenbergs.”

Marné kyk op haar polshorlosie. “Dis byna drie-uur. Sal ek solank na tant Renate se kamer toe gaan, tannie?”

“Maak so, hartjie. Dis die eerste deur op linkerhand op die derde verdieping.” Mathilda trek haar gesig vies. “Dis wat hierdie ou tronk nodig het: ’n hysbak. Wanneer ek oor die triljoene trappe kla, ignoreer die ou siel my. Wag maar, een van die dae koop ek vir my ’n kierie en gee voor ek kan nie meer trappe klim nie.”

Marné glimlag en staan vinnig op. “Kom kyk of ek nog lewe as ek te lank wegbly, tannie. Ek twyfel of ek en tant Renate oor ditjies en datjies gaan gesels,” waarsku sy en loop vinnig uit die vertrek.

Solank sy onthou dat sy welkom is in Flaminke-huis, herinner Marné haarself toe sy Renate se kamer binnegaan en aan die voetenent van die bed bly staan.

Wat ’n kamer, dink sy en kyk om haar rond. Die mure is vol familieportrette in goue en swart rame, en op die talle tafeltjies staan ornamente styf teen mekaar uitgestal soos op ’n vlooimark. Die vertrek is oorvol meubels en in die middel van die kamer lê Renate in ’n groot hemelbed.

Renate klop hard met die kierie op die vloer en Marné kyk vinnig na haar. “Dis beter. Ek het jou nie hierheen genooi sodat jy jou aan my kamer kan vergaap nie, Marné, maar om die versorging van Nicolette met jou te bespreek. Ek verneem sy het verkoue.”

“Ja, tannie, maar sy is al beter. As dit môre ’n sonskyndag is, sal ons ’n entjie gaan stap.”

“Gaaf. Ek verstaan Mathilda het jou ingelig dat jy slegs tot middagete aan diens is. Jou middae en aande is vry en my kleinseun sal jou geselskap hou.”

Marné frons onthuts. “Is Vincent veronderstel om my elke middag en aand geselskap te hou?”

“Waarom nie? Ek het jou aanvanklik uitgenooi om te kom kuier, maar jou tant Annie het daarop aangedring dat jy moet werk. Dis waarom ek jou die pos as Nicolette se oppasster aangebied het, maar ek beskou jou nogtans as ’n gas in my huis. Jy en Vincent is albei jonk. Julle sal goeie geselskap vir mekaar wees.”

“Dankie, tannie, maar ek het reeds ander vriende op die eiland. Vincent het sy eie belange. Ek kan onmoontlik van hom verwag om my elke dag geselskap te hou,” sê Marné beslis.

“Vincent gehoorsaam my onvoorwaardelik. Hy het reeds opdrag gekry om jou oral heen te vergesel.”

“Ook na Eiland-huis toe?” vra Marné uitdagend.

Renate se oë vernou merkbaar. “Dan is jy van plan om my bevele oor die De Ridders te verontagsaam?” vra sy, haar stem dun van ingehoue argwaan.

“Ek is nie vier en twintig uur per dag in jou diens nie, tant Renate. In my vrye tyd kan ek doen wat ek wil.”

Renate sit orent, haar donker oë die enigste teken van lewe in haar uitgeteerde, skedelagtige gelaat. “In Flaminke-huis is my woord wet, dogter. Wil jy hê ek moet jou opstandige gedrag aan jou tant Annie rapporteer?”

“My vrye tyd is my eie tyd,” sê Marné beslis.

“In daardie geval …” Renate wys met ’n benerige vinger na die deur. “Gaan na jou kamer toe en bly daar totdat ek besluit het wat om met jou te doen!”