Читать книгу Schalkie van Wyk Keur 8 - Schalkie van Wyk - Страница 9

Marné staar Renate onthuts aan en bars impulsief uit van die lag. “Liewe land, tant Renate, ek is nie een van jou kleinkinders wat jy kan hiet en gebied nie. Om my soos ’n stout kind na my kamer toe te stuur … Ek is jammer, tannie. As ons nie kan ooreenkom oor my diensvoorwaardes nie, sal ek nou onmiddellik my tasse gaan pak en Flaminke-huis verlaat.”

Renate gluur haar met hooghartige minagting aan. “Ek word nie teengegaan in my eie huis nie, dogter. Besef jy watter eer dit is om in Flaminke-huis te woon en soos een van die huismense behandel te word? Weinig mense op Twiswaters het al die voorreg gehad om deur die Brandenbergs onthaal te word, maar jy wóón hier. Daar is talle ander wat jou die voorreg sal beny om ons so intiem te ken.”

“Ek geniet dit om Nicolette te versorg, maar as ek daarmee sou voortgaan, doen ek dit op my eie voorwaardes,” sê Marné.

“Nee! Jy is ontslaan, Marné. Jou tant Annie het my duidelik laat verstaan dat jy die werk nodig het, maar aangesien jy nie bereid is om my opdragte stiptelik uit te voer nie, sal ek jou nie ’n uur langer onder my dak duld nie.” Renate swyg, ’n slinkse lig in haar oë. “As jy my om verskoning vra, kan ek jou heraanstelling oorweeg aangesien jy nie maklik elders werk sal kry nie.”

Genade, presies wát het tant Annie aan tant Renate geskryf? wonder Marné onthuts. Dis waar dat sy graag wil werk en haar eie geld wil verdien, maar die toelae wat sy uit haar oupa Nico se boedel ontvang, voorkom dat sy ooit gebrek ly. Dank die hemel vir oupa Nico en tant Annie, want haar toelae verhoed dat sy tant Renate se gewillige slaaf moet wees.

“Nicolette se welsyn is my eerste prioriteit, tant Renate. Sy is gelukkig by die De Ridders en ek hou ook van hulle. Ek is nie Nicolette se tronkbewaarder nie. As ek haar nie gelukkig kan maak nie, verkies ek om uit my pos te bedank. Verskoon my, asseblief,” sê Marné met ’n hooghartigheid wat dié van Renate ewenaar, draai om en stap na die kamerdeur.

“Marné, wag!” roep Renate. Sy is geskok oor die verloop van sake. Sy was nie van plan om Marné af te dank nie. Sy het gehoop dat haar dreigemente Marné sou oortuig dat sy die enigste gesag in Flaminke-huis is, maar sy het Annie Hofmeyr se pleegdogter geheel en al onderskat. “Marné, kom terug!” roep sy weer, maar Marné maak reeds die kamerdeur agter haar toe. Renate kyk wild om haar rond en druk die koperknoppie langs haar bed om ’n huishulp te ontbied.

Marné bly voor die toe deur staan en haal diep asem. Dis die einde van haar verblyf in Flaminke-huis, dink sy wrang. Sy is nie jammer nie – behalwe wanneer sy aan Nicolette dink – want sy het nooit welkom gevoel in die koue ou huis nie.

“Jy is ’n ster, Marné,” sê Vincent onverwags langs haar en laat haar verskrik na haar asem snak. “Ek wens ek het die moed gehad om so met my ouma te praat.”

“Het jy ons gesprek afgeluister?” vra sy kwaai, maar terselfdertyd geamuseerd.

“Hoe anders? In Flaminke-huis vind alle gesprekke agter geslote deure plaas, daarom leer jy van jongs af om met jou oor teen die sleutelgat te luister.” Sy oë rus bewonderend op haar. “Jy was manjifiek, Marné! Ek verkrummel soos ’n gemmerkoekie wanneer my ouma net kwaai na my kyk, maar jy … Ek wens ek kon so reguit met ouma Renate praat.”

Hulle beweeg stadig met die trap af. “Wat verhoed jou om dit te doen, Vincent? Jy is ’n man van sewe en twintig, nie ’n kleuter nie.”

Hy frons en lyk ongelukkig. “Dis nie so eenvoudig nie. My oupa Tinus het Flaminke-eiland aan ouma Renate bemaak, daarom moes selfs my oorlede pa na haar pype dans. Maar hy was gelukkiger as ek, want sy het hom toegelaat om die suiwelboerdery te behartig.” Bitterheid laat sy mond vertrek. “Oupa Tinus het nie my pa probeer dwing om ’n professionele man te word nie; hy het hom aanvaar soos hy is. As my oupa geleef het, sou ek ook nou ’n boer gewees het.”

“Waarom boer jy dan nie? Jou ouma sal nie eens weet nie, want sy verlaat selde of nooit haar kamer.”

“Ek het dit probeer, maar die huishulpe is haar spioene. Die laaste maal toe ek met die melkery probeer help het, het sy gedreig om my te onterf. Sy kan dit doen, Marné. Ek hoop om eendag Flaminke-eiland te erf en voltyds te boer, maar as ek onterf word … Ek het nie eens my eie bankrekening nie. Ek is volkome finansieel afhanklik van my ouma. Wat doen ek as sy my van die eiland af verdryf? Ek kan nie ’n plaas bekostig nie.” Hy lag selfveragtend. “Ek kan nie eens ’n liter melk bekostig as my ouma nie die nodige geld in my hand stop nie.”

“As jy ’n landbougraad of -diploma gehad het, kon jy elders werk gekry het,” sê Marné. Sy voel intens jammer vir hom.

“Ek is nie ’n genie nie, maar ek glo as ek ’n studierigting van my eie keuse kon gevolg het, sou ek ’n sukses daarvan gemaak het. Ek lees graag boeke oor suiwelboerdery en ek ondervind geen moeite om te onthou wat ek lees nie. Maar my ouma het volstrek geweier dat ek ’n graad in die landbou kry.” Hy gaan staan en kyk haar in die oë. “Ek kon harder gewerk het toe ek op universiteit was, maar ek het geen belangstelling in my studies gehad nie. Ek het heimlik gehoop dat my ouma my tog sou toelaat om in die landbou te studeer as ek ’n mislukking van my studies maak.”

“Ek is jammer, Vincent,” sê Marné simpatiek.

Hy verkleur merkbaar. “Dis ek wat jammer is. My ouma het jou in die pad gesteek, maar ek verwag dat jy na my klagtes moet luister.”

“Soms is dit nodig om jou hart uit te praat, want …” Marné hou op met praat toe Mathilda vinnig in die gang aangestap kom. “En nou, tannie? Wat lyk tannie so onstuimig?”

“Daardie lastige ou siel gee my die stuipe! Ek is veronderstel om smiddae ’n bietjie te rus, maar Haar Hoogheid het my na haar troonsaal ontbied,” blaas Mathilda boosaardig. Dan versag haar gesigsuitdrukking. “Sal jy by Nicolette gaan sit, hartjie? Sy slaap nog, maar wanneer sy wakker skrik, raak sy dalk ontsteld omdat niemand by haar is nie.”

“Goed, tannie. Ek sal wag tot tannie terugkom.”

“Dankie, my kind.”

Vincent wag totdat Mathilda buite hoorafstand is en vra ongelowig: “Gaan jy Nicolette versorg selfs nadat my ouma jou omtrent weggejaag het, Marné?”

“Moet ’n onskuldige kind ly as gevolg van jou diktatoriale ouma?” Marné glimlag deernisvol. “Nicolette is so ’n kosbare mensie. Ek gaan haar mis.”

“Sy is ’n idioot!” bars hy uit, ’n diep blos van verleentheid op sy gelaat.

Sy kyk hom streng aan. “Weet jy dit vir seker, of glo jy dit omdat ander dit gesê het?”

Hy lyk ongemaklik. “My ouma en my ma sê dis beter dat ek vergeet dat Nicolette my suster is. Gelukkig was ek al elf en in ’n privaat skool toe sy gebore is. Ek ken haar nie.”

“Dis duidelik, want jou oordeel is uit onkunde gebore. Nicolette is ’n immerkind, maar sy is veel meer: sy is ’n mengsel van onskuld en lag en liefde. En sy is beeldskoon. Sy soek liefde en sy gee liefde. Dis tog jammer dat jy nooit deel van haar liefde was nie.”

Hy staar haar ongelowig aan. “Is jy ernstig, Marné?”

“Ek het nie rede om te jok nie. Ek is seker tant Mathilda het jou al vertel watter liewe kind jou sustertjie is.”

“Mathilda is net die huishoudster,” sê hy hooghartig. Hy bloos toe hy sien hoe sy na hom kyk. “Jammer, ek het dit nie bedoel nie.”

“Ek weet, want jy praat jou ouma en jou ma na. Jy is nie ’n willose marionet nie, Vincent. Kom saam met my en besluit self,” nooi sy.

“Wel … waarom nie?” vra hy skouerophalend en loop saam met haar na die speelkamer toe.

Hulle gaan die ruim vertrek binne en gaan staan om na die slapende Nicolette voor die kaggelvuur te kyk. “Sien jy nou? Sy het die skoonheid van ’n blom. Erik noem haar sy vlinderkind en tant Kobie sê sy is ’n sonstraaltjie. Dis haar onskuld wat haar skoonheid so besonders maak,” sê Marné gedemp, loop nader en kniel voor die slapende Nicolette. Sy vryf met sagte vingers ’n krul van Nicolette se natgeswete voorkop af en Nicolette se oë flikker oop. “Hallo, my poplap. Het jy lekker geslaap?”

Nicolette glimlag bly. “Ek het gedroom Erik koop vir my ’n pop wat kan loop en praat, nes ’n regte dogtertjie. Dink jy hy sal vir my so ’n pop koop as ek elke dag al die eiers vir tant Kobie bymekaar maak en nie een laat val nie, Marné?”

“So ’n pop sal baie geld kos, maar ek en tant Kobie en oom Lukas en Erik sal almal help en vir jou die pop koop as jy fluks met die hoenders help,” beloof Marné en help haar om orent te sit.

“Sal jy regtig?” Nicolette klap haar hande van plesier, haar oë vonkelend van vreugde. “O, lekker, lekker! Ek gaan nou dadelik na …” Sy kyk na die deur, sien Vincent daar staan en haar woorde word ’n gesmoorde roggeling in haar keel. Haar gesig vertrek van vrees, ’n byna tasbare angs verskyn in haar oë. “Gaan weg! Gaan weg! Slegte man! Slegte man, gaan weg!” krys sy en beduie wild met haar arms.

“Nicolette wag! Vincent is jou broer en –”

“Sleg … sleg,” herhaal Nicolette, dan skarrel sy na die verste hoek van die slaapkamer en krul haar in ’n klein bondeltjie op. Sy klem haar arms styf oor haar bors, haar kop op haar knieë, en wieg ritmies heen en weer.

Marné staar haar hulpeloos aan, kom orent en loop na Vincent toe. “Ek is jammer, Vincent. Ek het haar nog nooit so sien optree nie. Is dit gewoonlik haar reaksie wanneer sy jou sien?”

Hy lyk verward. “Ek kom nooit naby haar suite nie en jy weet self sy eet nie saam met ons aan tafel nie. Dis maklik om iemand in ’n groot plek soos Flaminke-huis te vermy.” Hy swyg, ’n uitdrukking van onbegrip in sy oë. “Ek het nie besef sy vrees my nie. Ek het haar nog nooit enige leed aangedoen nie. Glo my, Marné.”

“Nie fisieke leed nie, maar die feit dat jy haar bestaan ignoreer … Miskien kan sy aanvoel dat sy vir jou ’n verleentheid is,” sê Marné met ’n ondertoon van verwyt in haar stem.

“As jy kan agterkom waarom sy bang is vir my … My ouma sal nie vir altyd leef nie; my ma ook nie. Ek veronderstel Nicolette sal eendag my verantwoordelikheid wees. Ek sal haar moet leer ken.”

“Ken én liefhê?” vra sy nadruklik.

“Ek kan probeer. Ek veronderstel ek is gebreinspoel deur my ouma-hulle, want tot dusver was ek altyd skaam om haar as my suster te erken. Maar as jý haar kan liefhê …” Sy oë soek na Nicolette. “Ek sal nou gaan. My teenwoordigheid ontstel haar net.”

“Praat met tant Mathilda, Vincent, want ek sal jou nie kan help nie. Het jy vergeet ek het my pos verloor?”

“Maar jy gaan nie weg nie? As ek vir jou verblyf op Twiswaters kry en …” begin hy pleitend, maar hy swyg toe sy haar kop skud en die deur begin toestoot.

“Ek het nog niks besluit nie, maar ons sal weer praat voordat ek vertrek,” beloof sy en maak die deur toe.

Vincent Brandenberg is toe nie die trotse, jong landheer van Flaminke-eiland nie, dink Marné terwyl sy ’n oomblik lank teen die toe deur leun. Hy is ’n verwarde jongman met geen eie identiteit nie, behalwe dié wat hy van tant Renate kry. Maar ná vandag … Sy het ’n voorgevoel dat hy nie langer sy ouma so slaafs sal gehoorsaam nie.

Sy loop na Nicolette toe en gaan sit langs haar. Sy raak nie dadelik aan haar nie. “Ek gaan net wag totdat Erik vanaand huis toe kom, dan gaan ek hom vertel van daardie mooi pop wat ons vir jou gaan koop. Ek wonder watter kleur oë die pop moet hê. Bruin oë? Ek hou meer van blou oë … of dalk groen oë,” praat sy rustig met haar. Sy merk dat Nicolette stadiger wieg en hou aan om oor die pop te gesels. Die leë uitdrukking wyk uit Nicolette se oë en sy sit regop en kyk opgewonde na Marné.

“Blou oë en blonde hare, nes joune, Marné,” sê Nicolette. “My nuwe pop moet net so mooi wees soos jy.”

Marné lag en gee Nicolette ’n spontane drukkie. “Dankie, my asjas. Dis ’n kompliment,” sê sy, verlig dat Nicolette nie langer vasgevang is in haar eie wêreldjie waarheen niemand haar kan volg nie.

“Sal jy nou gaan? Nou dadelik? Dalk kom Erik vroeg huis toe. Dalk is hy klaar by die huis!” sê Nicolette opgewonde.

Sy sal moet wag totdat Nicolette vanaand slaap voordat sy haar tasse pak en padgee, besluit Marné. Maar hoe kan sy dit aan Nicolette doen? Arme tant Mathilda sal môreoggend moet verduidelik dat sy nie terugkom nie, maar hoe gaan Nicolette dit verwerk?

“Is jy kwaad vir my, Marné?” vra Nicolette bekommerd.

“Natuurlik nie, my poplap. Ek het maar net gedink. Ek sal nog ’n rukkie wag en dan …” Sy swyg en kyk om toe die deur oopgaan en Mathilda met ’n strydlustige uitdrukking op haar gesig die vertrek binnekom.

“Nicolette, liefie, ek is dood van die honger en dors van al die trappe klim. Sal jy gou kombuis toe draf en Elvira vra om vir ons almal koek en tee te bring?” vra Mathilda en neem op ’n stoel voor die kaggelvuur plaas.

“Ek sal die koekies dra en nie een laat val nie, tannie,” beloof Nicolette gretig, spring op en draf uit die kamer.

“Nou moet ons vinnig praat, Marné,” sê Mathilda en wys na die stoel oorkant haar. “Kom sit, kind.”

“Het tannie en tant Renate rusie gehad?” vra Marné terwyl sy op die stoel plaasneem.

“Rusie? Glo my, liefie, dit was ’n tweegeveg en dit het so byna op ’n moord uitgeloop!” Sy snuif onstuimig. “Renate en haar sondige grootheidswaan is verantwoordelik vir al die twis en tweedrag, al die ellende en hartseer in hierdie ou plek. Dat ’n mens so onregverdig kan wees! Ilze is nie mooi genoeg na haar sin nie en die arme Nicolette is ’n stommerik, daarom is hulle nie belangrik nie. Dis altyd net Vincent … Vincent … Vincent!”

“Nogtans is hy ook nie gelukkig nie, tannie,” sê Marné partydig.

“Dalk nie, maar hy word darem bevoordeel. Die arme Ilze is ’n kind met ’n minderwaardigheidskompleks en die liewe Nicolette … Ek dag ek foeter ou Renate met haar eie kierie oor die kop toe sy my vertel sy het jou in die pad gesteek!”

Marné lag geamuseerd. “Ek wens tannie het! Ek is net jammer ek moet Nicolette teleurstel, maar ek is nie spyt om weg te gaan nie.”

“Maar, liefie,” begin Mathilda bekommerd, “is jy gretig om weg te gaan? Ek bedoel nou maar: sal jy dit nie dalk oorweeg om aan te bly as Renate jou met rus laat nie?”

“Asof sy sal! Tant Renate speel al te lank baas in Flaminke-huis, tannie. As ek Nicolette versorg, wil ek geen inmenging van tant Renate of enigiemand anders hê nie. Ek was dankbaar oor tannie se hulp, want tannie ken haar, maar … Ek is jammer, tant Mathilda, maar ek sal net wag totdat Nicolette vanaand slaap en dan na tant Kobie-hulle toe gaan.”

“Ai toggie.” Mathilda sug beswaard en rig ’n pleitende blik op Marné. “Sal dit jou van plan laat verander as ek jou die versekering gee dat ou Renate voortaan nie weer sal inmeng met jou versorging van Nicolette nie, hartjie? Dis wat sy my beloof het, Marné. Sy is selfs bereid om jou om verskoning te vra en by jou te pleit om te bly.”

“Dis ’n bietjie moeilik om te glo,” sê Marné skepties.

Mathilda glimlag vonkelend. “O, ek het behoorlik met haar gal gewerk, kind! En toe ek dreig om saam met jou my tasse te pak en pad te gee, toe staan die ou siel amper op haar knieë voor my! Ou Renate is trots, maar sy is nie onnosel nie. Sy weet sy kan nie sonder my klaarkom nie.”

“ ’n Afperser, dís wat tannie is,” sê Marné laggend en skud haar kop. Sy vervolg ernstig: “Ek wil niks met tant Renate te doen hê nie. Ek gee nie om om opdragte van tannie te ontvang nie, want tannie ken Nicolette, maar ek gaan nie toelaat dat tant Renate my weer probeer verneder nie.”

“Dis alles klaar gereël, Marné. Dan bly jy?” vra Mathilda hoopvol.

“Mag ek en Nicolette tant Kobie-hulle besoek?”

“Vanselfsprekend. Dis een van die vereistes wat ek gestel het, anders het ek nou my tasse gepak,” antwoord Mathilda met ’n selfvoldane glimlag.

“In daardie geval sal ek aanbly, want dis Nicolette wat ontstel sal word as ek spoorloos verdwyn.”

“Dankie, Marné. Nou moet jy my verskoon. As ek vir Nicolette moet wag om ons tee te bring, kry ons dit eers om middernag. Die kind speel alte graag in die kombuis,” sê Mathilda.

Waarom vrees Nicolette vir Vincent? wonder Marné. Sy wou tant Mathilda daaroor uitgevra het, maar dit sal eers moet wag. Moontlik sal tant Kobie weet, want dis duidelik dat Nicolette die De Ridders as haar vertrouelinge beskou.

Marné stap vinnig in die gang af na die sydeur. Sy wens sy kan ophou glimlag, maar haar lippe het ’n eie wil. Sy maak die sydeur oop en glimlag breër toe sy Erik in die lig wat uit die gang val voor haar sien staan. “Hallo, Erik. Tant Mathilda sê jou ouma het vir my ’n geskenkie gestuur.”

Hy lyk ’n oomblik van stryk gebring, maar dan vee ’n glimlag oor sy lippe. “Het sy? In daardie geval …” Hy maak sy arms oop. “Hier is ek: jou geskenkie.”

“Moenie laf wees nie, man! Wat het jou ouma vir my gestuur?”

“Laat ek jou waarsku, meisiekind. Tant Mathilda is ’n kompulsiewe leuenaar met ’n skewe sin vir humor. My ouma het gevra ek moet jou kom haal om ’n rukkie te kom kuier, want sy mis jou. Kom jy saam?”

“Graag, dankie.” Sy trek die sydeur agter haar dig en loop saam met hom na sy bakkie toe. “Lekker! Ek hoef nie deur die modder te plas nie.”

“Stadsmeisie! Is dit die modder wat verhoed het dat jy kom inloer?”

“Nee, Nicolette het verkoue gehad,” verduidelik sy en klim in die bakkie.

Hy skuif agter die stuurwiel in en betrag haar ondersoekend. “Is dit die maanlig, of is jy bleker as vier dae gelede?”

“Dis die maanlig,” antwoord sy met ’n gedwonge laggie.

“Marné?” Hy lê sy vingers op haar wang en draai haar gesig na hom toe. “Ek ken die Brandenbergs. Hoe behandel hulle jou?”

Die aanraking van sy vingers is warm en vreemd opwindend. Sy sluit haar oë en herhaal in haar gedagtes: Laura, Laura. Sy maak haar oë oop en haar glimlag is neutraal. “Tant Renate het my in die pad gesteek omdat ek nie haar bevele wou uitvoer nie en –”

“Uitstekend! Ouma Kobie kan nie wag dat jy in Eiland-huis kom intrek nie. Waar is jou tasse?” val hy haar in die rede.

“Moenie my laat huil omdat ek uit jammerte vir Nicolette besluit het om tant Renate se verskoning te aanvaar nie,” verwyt sy.

“Dan bly jy?”

“Het ek ’n keuse, Erik? Nicolette is klaar afhanklik van my, moontlik omdat ek heeltyd by haar was terwyl sy siek was. Tant Mathilda het gedreig om saam met my te vertrek, daarom het tant Renate ingestem dat ek voortaan self oor Nicolette se versorging kan besluit.”

“Dit klink nie soos die Renate Brandenberg wat ek ken nie. Sy vergeef nie maklik nie en sy maak nooit toegewings nie,” sê hy met ’n frons van kommer tussen sy wenkbroue.

“Sy kan ’n ander kinderoppasster kry, maar sy sal nie tant Mathilda kan vervang nie,” redeneer Marné.

“Tant Mathilda het haar reeds gewaarsku sy gaan aftree sodra sy sewentig is, en dis oor ’n paar maande. Nee, Marné, ek glo tant Renate wou nie regtig hê jy moes weggaan nie.”

“Om watter rede?”

“Ek wens ek het geweet. Maar wat van die ander huismense?”

“Ilze kuier op Twiswaters by ’n vriendin, en tant Rentia … Sy glo ek het net Nicolette se oppasster geword omdat ek hoop om met Vincent te trou.”

“Het jy?”

Sy gluur hom aan. “Is jy nou net so simpel soos tant Rentia, Erik de Ridder?”

“Nee, sy is besitlik, maar ek is nuuskierig. Meisies vind die kroonprins van Flaminke-eiland gewoonlik onweerstaanbaar.”

“Ek hou van hom,” sê sy met impulsiewe eerlikheid. “Hy is bitter ongelukkig omdat sy ouma hom nie wil toelaat om te boer nie. Ek wonder soms of hy ’n gebore swakkeling is en of tant Renate hom van jongs af gebreinspoel het, want hy is te bang om haar teen te gaan.”

“Bang? Vir ’n ou tannie?” vra Erik onthuts.

“Flaminke-eiland is haar eiendom. Dans hy nie na haar pype nie, onterf sy hom. Sy het selfs sy verhouding met Nicolette vertroebel. Hy het blykbaar nooit enige kontak met haar gehad nie, totdat ek hom na die speelkamer geneem het.”

“En nou is Vincent en Nicky versoen?” vra Erik ongelowig.

Marné aarsel. “Ek wens dit was so eenvoudig, maar toe Nicolette vir Vincent gewaar, het sy histeries van vrees geword. Sy het gesê hy is sleg. Arme Vincent was so verward, want hy het nie geweet waarom sy hom vrees nie. Hy sê hy het haar nog nooit enige fisieke leed aangedoen nie, en ek glo hom.” Sy kyk vraend na hom. “Weet jy dalk iets, Erik?”

Hy skud sy kop. “Tant Mathilda het al dikwels gekla dat die drie Brandenberg-kinders nie normaal grootgemaak word nie, want Vincent word deur sy ma en sy ouma verafgod en weggehou van Ilze en Nicolette. Dis asof die Brandenberg-dogters nie vir hulle ma of ouma bestaan nie. Moontlik voel Nicky haar broer se vyandigheid aan.”

“Hy was nie vyandig toe hy saam met my na die speelkamer toe gekom het nie. Hy was bitter ontsteld oor Nicolette se reaksie. Nicolette se onskuld laat haar glo almal is goed. Ek vermoed iets het gebeur wat haar Vincent laat vrees,” sê Marné mymerend.

“Of iemand kon iets vir haar gesê het. Het jy tant Mathilda uitgevra?”

“Ek kon nie, want Nicolette het nog nie gaan slaap nie.” Sy ril van die koue. “Kan ons maar ry, Erik? Jou ouma se kombuis is heelwat warmer as jou bakkie.”

Hy glimlag skuldig. “Jammer, maar as ek nie nou met jou gepraat het nie, het ek nie weer ’n kans gekry nie. My ouma het klaar besluit jy is haar persoonlike eiendom,” sê hy verskonend en skakel die enjin aan.

Waarom kan Erik haar nie die hof maak nie? vra sy haar af en voel dan soos ’n yslike gek. Sy is mondig, intelligent, selfstandig en tot dusver ten volle in beheer van haar emosies. Sy geniet dit om saam met mans uit te gaan en ’n paar maal was sy selfs ’n klein bietjie verlief, maar sy het nog nooit ’n gek van haarself gemaak nie. Waarom voel sy so ongewoon aangetrokke tot Erik? Is dit omdat sy weet hy het Laura Viljoen nog altyd lief? Ja, dis logies, want solank hy iemand anders liefhet, hoef sy nie te vrees dat hy haar sal liefkry nie. Sy wil nie trou nie – nie voordat sy minstens dertig is nie – maak sy haarself wys, maar voel tog nie gelukkig nie.

Marné staar verdwaas na Vincent, wat met ’n ruiker rooi rose en ’n groot doos sjokolade in sy hande op haar afgestap kom.

Hy kom voor haar staan en hou die geskenke na haar toe uit. “Vir die mooiste meisie in my lewe,” sê hy en buig galant.

Toe sy nie reageer nie, pleit hy: “Asseblief, Marné, jy gaan tog nie my geskenke weier nie?”

“Vincent!” skree Rentia, haar stem skril van woede, en storm nader. “Wat het in jou gevaar, my seun?” Sy gluur Marné met ’n byna tasbare minagting aan. “Háár soort is maar te gretig om in ’n ryk erfgenaam se arms te val. Waarom mors jy jou geld op haar?”

“Ma!” Sy gesig vlam van vernedering. “Ek is ’n man van sewe en twintig. Ek kan seker self besluit vir wie ek ’n geskenk wil gee?”

“Nie as jy Flaminke-eiland wil erf nie,” sê Rentia nydig. “Wat sal jou ouma sê as sy hoor jy dra geskenke vir ’n diensmeisie aan? Om liefdeswil, my seun, onthou wie en wat jy is. Jy is ’n Brandenberg, die kroonprins van Flaminke-eiland. Jy kan met die rykste meisie in die kontrei trou. As jy ’n verhouding met háár aanknoop, sal jy jou goeie naam verloor.”

“Hoe, mevrou Brandenberg?” vra Marné met ’n ysige stem. “Ek is miskien ’n diensmeisie, maar ek is nie minder trots op my goeie naam as wat jou seun op syne is nie.”

“Jóú goeie naam?” Rentia lag honend. “Jy is ’n kleinniggie van een van my skoonma se behoeftige vriendinne. O, ek weet alles van jou. Jou tante het tot vervelens toe pleitbriefies aan my skoonma geskryf totdat sy ingestem het om jou as haar diensmeisie aan te stel. Maar dis al wat jy is: ’n diensmeisie wat Nicolette moet versorg. As jy dit waag om weer met my seun te praat – of net na hom te kyk – sal ek sorg dat jy in die pad gesteek word.”

“Ma, bly stil!” bulder Vincent. “Ek laat my nie langer voorskryf nie. As Marné my wil hê, trou ek môre met haar!”

Rentia staar hom verbysterd aan. “Jy is dronk! Ek gaan nou dadelik vir jou ouma vertel wat jy agter haar rug aanvang. Ons sal hoor wat sy te sê het,” tier sy en storm na die trap toe.

Vincent kyk sku na Marné, wat stil en strak voor hom staan. “Ek kan nie vir jou sê hoe jammer is ek oor my ma se gedrag nie, Marné. Wat … wat maak ons nou met jou geskenke?”

“Tant Mathilda hou van blomme en sjokolade,” sê Marné met ingehoue woede en stap vinnig by die voordeur uit.

Renate stamp hard met die kierie op die vloer om ’n einde aan Rentia se tirade te maak. “Dis beter,” sê sy toe Rentia swyg en haar vraend aankyk. “Het jy gesê my kleinseun het ’n ruiker en sjokolade vir die pragtige Marné Jordaan gekoop?” verneem sy ingenome.

“Ek het dit al twintig maal gesê!” bars Rentia met hernude verontwaardiging en afguns uit. “My seun koop vir ’n diensmeisie blomme! Hy koop nie eens op Moedersdag vir my ’n bossie blomme nie, maar hy dra ’n duur ruiker agter ’n armoedige diensmeisie aan. Ek wonder wat sy gedoen het om soveel geskenke van hom te ontvang!”

“Ek sal nie weet nie en dit pla my ook nie,” sê Renate onbesorg en kyk met ’n slinkse glimlaggie na Rentia. “Sê vir Vincent ek wil met hom praat. ’n Ruiker is te alledaags. Hy moet vir haar juwele koop, sodat sy besef hy is gretig om met haar te trou.”