Читать книгу Oase - Stefani Serfontein - Страница 12

❧

Kaapstad, Spesiale Speureenheid

19 Junie 2011, 18:30

Inspekteur Rassie Erasmus tuur moedeloos voor hom uit. Hy sug hard en neem ’n sluk van sy koue koffie. Ja, koue koffie is seker sy straf omdat ek my huismense so afskeep, dink hy. Hy het nou twee aande nie eens by die huis gaan slaap nie, net hier op sy ver te klein kantoorbank ’n paar ure gekiep. Sy vrou is die beste een in die wêreld dat sy verstaan en hom nog nie wil los nie!

As daar net ’n deurbraak kan kom in hierdie tergende saak. Die arme Sarah. Leef sy nog? Hoe sou hulle haar behandel as sy nog leef?

Hy tel die boonste koerantberig op wat op sy lessenaar lê. Dit dateer 14 April 2010.

Suid-Afrikaanse vrou verdwyn, na aanval in Negev

Korrespondent uit Jerusalem.

Na ‘n lokval-aanval op ‘n verlate pad in die Negev-woestyn, suid van die woestyndorp Dimona, het ‘n tot nog toe onbekende vrou uit Suid-Afrika verdwyn; of sy ontvoer is weet die plaaslike polisie nog nie. Dit mag selfs Palestynse vryheidsvegters wees wat daarvoor verantwoordelik is. Die vrou se identiteit mag nie bekend gemaak word nie, berig SAPA, omdat dit haar lewe verder in gevaar kan stel. Sy het in Israel by vriende in die Negev kom vakansie hou, en was vermoedelik met ‘n gehuurde motor op pad na die vakansie-kusdorp Eilat, om verder te gaan uitspan. Haar uitgebrande, gehuurde voertuig is op die bogenoemde pad deur die Israelse weermag gevind. Van die vrou was daar egter geen teken nie. Forensiese deskundiges van Israel is blykbaar besig met die ondersoek. Waarom sy alleen gereis het, en waarom juis sý aangeval is, en wat die aard van haar beserings is, as sy nog leef, is tot nou toe nog duister, en Die Nuusblad kon geen ander inligting uit ons ander Israelse korrespondente kry nie. Waar sy haar nou bevind, is onseker, en haar familie en vriende was nie beskikbaar vir kommentaar nie.

Die Nuusblad, 14 April 2010

Hy lees weer die hoofopskrif hardop en toe die berig wat hy al uit sy kop ken. Swaar en styf van die lang stilsit staan hy agter sy lessenaar op en stap na sy aansteekbord. Hy druk die berig links bo met ’n duimspyker vas.

Inspekteur Rassie stap ingedagte terug na sy lessenaar en tel die volgende nuusberig op, gaan steek die tweede berig langs die eerste berig teen die aansteekbord. Hy staan ’n paar tree terug. Die spoor tot nou toe. Hy proes sinies omdat hy aan ’n spoor dink; “spoorloos” is ’n beter woord. Hy, Rassie Erasmus, wat altyd aan sy sersante sê daar is nie iets soos spoorloos nie. Hy staan voor ’n aansteekbord met geen feite nie, zilch!

Hy lees weer die tweede berig om te kyk of hy nie tog dalk iets misgelees het nie.

Kaapstadse vrou vrygelaat in Kaïro, na nagmerrie van ses maande

Ons verslaggewer in Kaïro

Tydens ‘n perskonferensie op die lughawe in Kaïro, is die raaisel oor die vrou uit Suid-Afrika, wat in April na ‘n terroriste aanval in die Negev-woestyn verdwyn het, gister onthul.

Hierdie dramatiese aankondiging is deur die Suid-Afrikaanse Ambassadeur in Egipte gemaak. Hy het vertel hoe die dapper Sarah Jacobs se nagmerrie uiteindelik verby is. Sy is volgens die Ambassadeur deur ‘n Rooikruis-taakmag tydens die vroeë oggendure by die Suid-Afrikaanse Ambassade in Kaïro afgelaai. Sy is die einste Suid-Afrikaanse dame wat, ses maande gelede na ‘n lokval-aanval in die Negev-woestyn, verdwyn het.

Hamas, die Palestynse Bevrydingsbeweging het nie verantwoordelikheid vir die aanval aanvaar nie, maar al die Vryheidsbewegings het sedertdien soos die graf geswyg oor, of en waar die bestuurder van die gehuurde motor, wat uitgebrand het in die aanval, nog lewe en waar sy aangehou is. Volgens me. Jacobs, was sy nie soos bespiegel is, deur Hamas gevange gehou nie, maar is verpleeg in ‘n spesiale kamp van die Rooikruis-taakmag, iewers in die gebied tussen Jordanië en Jemen. Me. Jacobs is ernstig beseer in die destydse aanval, waarna die Palestynse vryheidsvegters wat haar aangeval het gevlug het, toe die Rooikruis-taakmag op die toneel verskyn het. Me. Jacobs is ‘n navorser van die Instituut vir Woestyn-studies in Kaapstad.

Die Rooikruis se taakmag is in die Saoedi-Arabiese woestyn op die been gebring, om gewondes en beseerdes in die Jemense-burgeroorlog te help en te behandel. Die huidige Jemense regering en veral die rebelle, beskou hierdie Rooikruis-taakmag as onwettig. Die Rooikruis-taakmag beweeg in die woestyn-gebied van Saoedi-Arabië rond waar hulle kwasi “hospitaalkampe” in vriendelike areas tussen die Berbers en Nomade skaapboere oprig. Hulle was nie vir kommentaar beskikbaar nie.

Me. Jacobs het verklaar dat sy “uitstekend versorg is”, en het onder meer gesê: “Ek is oneindig dankbaar teenoor die vriendelike Rooikruis-taakmag, wat my met geduld en vriendelike versorging, verpleeg het.” Op ‘n vraag waar sy verpleeg is, het sy die volgende geantwoord: “Ek weet glad nie waar die kampe is nie; ons het in tente, in die woestyn gebly. Ek is dankbaar dat dit nou verby is, en sien uit om na Kaapstad terug te keer.” Geen verdere vrae deur die pers is toegelaat nie, en me. Jacobs is vinnig omring deur ambassade-personeel na die persverklaring. Sy is na ‘n spesiale wagkamer geneem, en sal een of ander tyd terugvlieg na Kaapstad. Die Oggendblad kon by verdere navrae, geen ander feite oor die saak uit die ambassade-personeel kry nie. Dit is onbekend watter lugredery me. Jacobs na Suid-Afrika sal terugbring.

Oggendblad 10 Oktober 2010

Al wat hy verder hier voor hom het, is ’n paar foto’s: van Sarah Jacobs, haar huisie en die straat waarin die huis is. Dit is ’n taamlike ou, gevestigde woonbuurt met klein, outydse huisies wat kiertsregop langs mekaar ingepak is. Ook op die aansteekbord is die papiertjie met die ou buurvrou se naam en besonderhede.

“Ja,” het die tannietjie gesê, “as die weer lekker is, sien ek haar die meeste Saterdagoggende douvoordag hier verby suiker met haar hond op haar hakke; pragtige Labrador, nè? Dan kom sy so ná ’n uur en ’n half weer terug. Klokslag, boetie, klokslag. Dis waarom ek dadelik die polieste gekontak het toe ek die arme hond bebloed daar by haar hekkie sien lê het.”

“Hulle moes haar weke lank dopgehou het,” mymer Rassie hardop.

Dokter Ari’el se naam, foto en selnommer is ook op die bord vasgesteek

’n Ander papiertjie sê: “Vaalblou karretjie en groen Duitse motor.”

Inspekteur Rassie tik-tik met sy pen teen sy kop. Was sy net weer agterlosig soos die vorige keer in die Negev-woestyn, of het sy ná daardie ervaring ’n les geleer? Waar sou sy wees? As sy dalk geskrik het en iewers skuilhou, moet hulle haar hond gebruik om haar terug te lei. Dalk werk dit, dalk net.

Hou hierdie twee sake verband met mekaar? Ja, volgens die Jemen-Joodse dokter. Vanmiddag toe Rassie met haar broer gepraat het, was hy baie ontsteld.

“Broer: Generaal Kobus Jacobs,” krabbel hy op ’n geel nota. “Voorheen Weermaghoofkwartier, Pretoria.” Hy skryf die Weermag se hoofkwartier in Pretoria se nommer neer. “Tans ambassadeur, Egipte.” Ook sy selnommer. “Ontsteld oor die e-posdreigbrief. VRAAG: Is hy dalk by die verkope van die Ratels betrokke? Vind uit.”

Ek moet my hoek verander, dink hy. Ons kan die publiek ook inspan om meer leidrade te kry. Iemand móés iets gesien het.

Hy draai om en loop die telefoon by. Druk ’n paar nommers op die foon en wag. “Forensies! Slaap julle?” bulder hy toe iemand temerig die foon beantwoord. Hy luister na ’n paar sinne en begin glimlag. “Uiteindelik ’n leidraad. Ja, dis soos ek dit wil hê. Menslike bloed op die sand by Muizenberg. Nou werk ons tog iewers heen. Spring, kêrels, ek wil weet wie se bloed dit is. O, en jy sê die dieredokter sê dis ’n meswond en die Labrador is buite gevaar? Dankie, hoor.” Hy plak die foon onnodig hard op die mikkie terug en gaan staan weer voor die aansteekbord.

Hy moet ’n foto van die hond kry, sal seker in haar huisie wees. Hy krabbel op ’n wit papiertjie en steek dit vas onder die pyl wat van haar huis af ondertoe wys: “Saterdag, 19 Junie, stap vroeg na Muizenberg. Labrador met vleiswond gekry voor huisie – langs trap op strand aangeval. Meswond. Buite gevaar.”

Hy krap tussen die bewysstukke rond wat hy uit die kluis gehaal het en wat nou in geseëlde houers op sy tafel lê. Een sakkie stryk hy glad en skuif sy bril skuins op sy neus sodat hy die nommer op die besigheidskaartjie beter kan lees.

Hy skakel en wag ’n hele paar tellings terwyl die foon aan die ander kant lui en lui. Net toe hy die foon vies wil terugplak, antwoord Ari’el in Engels.

“Wat maak jy, Dokter? Slaap seker nog! Ek het net begin dink jy’t die pad gevat sonder om my daarvan te sê.” Sonder om asem te skep of Ari’el kans te gee om te antwoord rammel hy voort. “Ari’el, soek asseblief dringend vir my na ’n foto van die hond daar in die huis. Ja, Sarah se Labrador. En bring dan die foto so gou moontlik na my toe. Sal jy die pad hierheen kry? Hulle sê die hond is buite gevaar, dit was net ’n vleiswond. Ek dink ek het ’n plan.”

Hy sal die pad kry met behulp van sy GPS, antwoord die dokter.

Rassie gaan sit sugtend agter sy lessenaar en skakel ’n ander nommer op sy persoonlike selfoon.

“My liefling! Hoe gaan dit daar?”

“Jy vra hoe dit gaan. Ek is omgekrap, Rassie. Hier gaan dit soos dit in ’n huis sonder ’n pa gaan. Maar ek sal jou nie vertel van kinders met loopneuse, tieners met buie en giere en ’n ma wat nie genoeg hande het om almal gelukkig te hou nie. Ekskuus, ek weet jy werk hard, maar ons almal by hierdie huis sien uit na jou tuiskoms saans.”

“My liefling, sal jy dit aanvaar as ek sê ek is jammer? Ons sit met ’n jong vrou wat weg is. Net weg, sê ek jou, en ons het nie ’n clue waar om haar op te spoor nie. Sy is in gevaar en elke minuut is kosbaar. Bid dat ek wysheid sal kry en onthou, ek is en bly lief vir jou.”

Sy vrou se toon versag dadelik, sy sê sy verstaan. Verseker hom van haar getroue ondersteuning en dat hulle hom baie mis. “Laat my volgende keer asseblief net weet as jy nie huis toe kom nie, Rassie.”

Hy druk die foon dood, sug hard en diep en skakel dadelik weer ’n ander nommer op die landlynfoon langs hom. Die Oggendblad se subredakteur is die een wat hom nou sal moet help.

Die volgende oggend kom die tweede leidraad van ’n mevrou Pearson af.

“’n Busybody, as jy my vra,” het een van sy sersante gesê.

“Ek vra jou nie,” was Rassie se antwoord, “volg jy dit net op. En gou ook. Bel die tannie en hoor wat gaan aan.”

Die Oggendblad het ’n berig oor Sarah se ontvoering geplaas, ’n mooi, groot foto van Sarah saam met haar hond daarby. Daar is ook wenke bygevoeg oor hoe die publiek kan help. Dit het vrugte afgewerp.

DRINGEND! Muizenberg-area, KAAPSTAD

VERLORE GOUE LABRADORHOND

•Het jy dalk ’n verlore goue Labrador iewers gewaar? Het jy iets verdags gewaar? In Kieselstraat of op pad na Muizenberg

•Sy is vermis vanaf die oggend van Saterdag 18 Junie 2011.

•Het jy iets ongewoons gesien? Iemand wat onnodig daar rondhang?

•Het jy dalk ’n vrou met lang rooi hare en ’n goue Labrador op die strand gesien stap?

•Kontak Spesiale Speureenheid in Kaapstad by tel: ................