Читать книгу Selma en Louise - Susan Coetzer - Страница 7

“I don’t have any tissues, but this should do.” Sy bring twee Wimpy-­­servette te voorskyn en sit dit voor Selma neer. “Can I bring you some tea with sugar? It will calm you down.”

“Thank you. I’m so sorry,” sê Selma en droog haar oë af. “I hardly ever cry . . . specially in a public place.” Sy snuit haar neus hard in die servet.

“No problem. Sometimes a good cry is like good medicine – a fresh river that cleans the soul,” sê Adesha.

“Okay, I will take over again,” sê Eshel. “Looks like she has stopped crying.”

Adesha gee Eshel ’n betekenisvolle kyk en dan ’n speelse stampie. “You can’t book the lady a ticket when she is in this state, Eshel. You first have to look at her heart before you choose a destination. Move to my seat. Let me handle this.”

Eshel sluip weg met sy stert tussen sy bene en groet die paartjie wat voor Adesha se lessenaar sit.

“How can I assist you?”

“Ons wil Perth toe gaan,” sê die man en vrou gelyk. Albei het ’n underbite en matching Trafalgar-keppies, merk Selma.

“Could you repeat that in English, please?” vra Eshel. “I don’t follow Afrikaans.” Hy roep iets in ’n onverstaanbare taal na Adesha wat hom terugantwoord.

“Ai tog,” sê die man deur ’n gleufie in sy baard in Selma se rigting. “Al hoe minder mense wat jou in Afrikaans kan help in jou eie land.”

Adesha sit ’n koppie tee en ’n Lemon Cream voor Selma neer. “I added three sugars,” sê sy vriendelik. “So how can I be of help? Where would you like to go? Europe, Asia, North America? Eastern Europe?”

Selma staar verwilderd na die tee en Lemon Cream. So baie lande op een aardbol. Sy begin die maskara onder haar oë afvee met die tweede Wimpy-servet. “I really don’t know.”

“Maybe China . . . or Japan? An exotic island destination like the Seychelles?” vra Adesha hoopvol.

“I don’t know.”

“Are you in trauma?” Adesha se steenkool oë delf diep in hare asof sy brokkies inligting probeer uitgrawe. “Did you lose someone close to your heart?”

“Yes.” Selma byt aan die Lemon Cream. “But I lost more than that. I lost something I believed in. I lost my faith in the goodness of man­kind.” Sy kou die Lemon Cream met vinnige bewegings.

“That is very bad,” sê Adesha. “I have also been there . . .”

“So which destination would you recommend to one who has been completely disillusioned? Which journey will restore the soul that has been betrayed, raped and beaten up by somebody posing as a lover and a friend in Christ?”

Die underbites draai onthuts om toe hulle die woorde “raped” en “Christ” hoor. Adesha maak ’n simpatieke klikgeluid met haar tong.

“Nie almal van ons is so nie,” sê die man en druk aan sy Trafalgar-­kep. “Ons is nog ouskool.”

Selma glimlag floutjies. Sy haat dit om in die openbaar so ’n melo­dramatiese spektakel van haarself te maak. Sy hoop maar hulle emi­greer na Perth.

Hoe moet Adesha voel om in haar twee droewige grys oë sonder geloof of hoop te staar? Hoe pateties kan een vrou wees?

Dalk moet sy maar die pad na haar finale bestemming oorweeg, eerder as om ’n enkelkaartjie na nêrens te koop. Baie minder geld en moeite. Dalk moet sy haarself sommer net skiet en klaarkry, dink sy terwyl sy aan die suurlemoenversiersel tussen die twee beskuitjies lek. Probleem is net: sy besit geen wapen nie en sy gril vir bloed.

Dan maar eerder van ’n gebou afspring – maar sy ly aan hoog­te­vrees en ken ook nie baie hoë geboue sonder sekuriteitshekke nie. Om na die Ponte-toring buite Hillbrow te ry is ’n hoë risiko in vandag se politieke klimaat. Sy mag dalk beroof of vermoor word op pad daarheen.

Beste opsie is seker maar om ’n hand vol slaappille af te sluk met ’n dubbel-gin en tonic. Maar sy besit niks sterkers as Disprins in haar noodhulpkassie nie. Haar kalmeerpille is feitlik op. Sy sal eers weer ’n voorskrif iewers moet aanvra . . . En wat as sy daarna steeds wakker word? Volgens navorsing is die drink van ’n oordosis slaap­pille meer ’n noodkreet as om werklik koebaai te wil sê vir die lewe. Dit sal haar tot die dood toe verneder as sy dit moet oorleef.

“Sorry for wasting your time.” Selma snuit weer haar neus en from­mel die servet op. “Thank you for the tea. And the Lemon Cream.” Sy pak die inhoud van haar handsak terug asof sy haar verlore varkies probeer terugpak in haar skedel.

“Baai,” sê sy en knik vir Eshel. “Geniet Perth,” sê sy vir die Trafalgar-­keppies terwyl sy uitstap.

“Kon die klomp hier jou darem verwys na ’n mooi plek wat jou ’n bietjie kan opbeur?” vra die vrou. Haar underbite is vol afwagting.

“Watter bestemming sou jý aanbeveel vir ’n Afrikaanse vrou wat totaal ontnugter is?” vra Selma.

“Ag, Mauritius kan dalk lekker wees. Daar is gelukkig baie Suid-­Afrikaners om jou geselskap te hou as jy dalk lonely raak.”

“Nee, ek soek nie geselskap nie. Juis nie. Ek het ’n alleenreis nodig.” Selma trek haar skouers terug en stap deur die glasskuifdeur van Flight Centre.

“Ons geniet jou op TV!” roep die vrou. “Dit is mos jy, nè?”

“Nee,” lieg Selma. “Baie mense verwar my met haar.”

’n Dun seekat-arm trek haar terug in die Flight Centre-kantoor. “Wait!” sê Adesha. “I have the right destination for you. One that will change you forever. One that will restore what has been lost.”

“Where is this destination?”

“India.”

“India? You want to send me to a country of chaos to restore order in my soul?”

“Yes.”

“All by myself?”

Selma sien in haar verbeelding hoe sy in die bloedige hitte haar pad probeer oopveg deur ’n veelkleurige see van mense, bokke, beeste, olifante en ape in die oorbevolkte strate van Indië sonder om ’n woord Hindi of Marathi te verstaan. Mauritius klink ewe skielik glad nie na so ’n slegte keuse nie. En dis net vier ure per vliegtuig.

“I will organise a special guide for you. My very own cousin, Mohamed Singh. Very respected man.”

“Mohamed Singh?” vra Selma. Die naam lui ’n dowwe klokkie iewers in haar geheue.

“Yes, Mohamed Singh. He takes only very small, selected groups into the heart of India. Let me speak to him and I will give you a call later.”

* * *

Selma sit geskok haar selfoon op die marmerkoffietafel neer. Sy stap op en af deur haar luuks gemeubileerde sitkamer in Saxonwold. Sy skink ’n glas pinotage en gaan sit op die sagte roomkleurige bank om tot verhaal te kom. Haar twee beagles, Boelie en Bella, kom lê by haar voete. Sy het albei se onverdeelde aandag.

“Ek dink ek het hom reeds ontmoet . . . die toergids wat Adesha aan­beveel . . . ’n jaar gelede op ’n vlug terug van Kaapstad. Kan julle glo? Ek onthou sy Hush Puppies-oë, nes julle twee s’n.”

Selma neem ’n sluk rooiwyn en voel hoe dit die koue binne-in haar effens verdryf. Is hierdie reis na Indië dalk reeds vooraf beplan deur ’n Hoër Hand? Dit kan tog sekerlik nie toeval wees nie? Sy wens sy kon die saak in diepte met iemand bespreek.

Sy besluit om haar kinders in Thailand te whatsapp.

Hoe gaan dit? Hou julle nog lekker vakansie? Ek oorweeg ’n alleenreis na Indië saam met ’n toergids. Hoe voel julle daaroor as ek nie in Johannesburg is wanneer julle van Thailand terugkeer nie?

Jacques antwoord eerste. Dis cool, Ma. Ons is mos darem al lankal uit die huis. Ons gaan anyway besig wees met ons studies.

Tania vra meer besorg uit. Is Ma okay? Ons is einde Januarie terug . . . Moet ek Mamma gou bel met ’n whatsapp call?

Selma se hart klop in haar borskas. Sy het nie die moed om hulle te bel nie. Netnou bars sy in trane uit as sy hulle stemme hoor. Beter om te whatsapp. Nee, dis glad nie nodig nie, Tania. Ek is okay dankie. En ek is nog nie eers seker of ek wel Indië toe gaan nie. Ek dink nog daaroor. Sy tik ’n .

Sy het nou afstand nodig. Sy het nie die emosionele stamina om hulle in te laat in die skokkende gebeure nie. En sy wil nie hulle pret in Thailand bederf nie. Hulle is al deur genoeg.

Go for it! laat Jacques van hom hoor. Daar is ’n . Tania stuur .

Dankie. Geniet die res van julle vakansie. Hou julle op hoogte. Selma tik twee by.

Sy skink nog ’n glas pinotage.

“Ek wens ek kon Louise se opinie kry,” sê sy vir Boelie en Bella. Die honde sug en gaan lê terneergedruk met hul koppe op hulle pote. “Okay, ek weet die vriendskap gaan deur ’n dip . . . maar sy wás darem veertig jaar lank my beste vriendin.”

Selma besluit om Louise ook eerder nie te bel nie, maar te whats­app. Hulle het mekaar twee weke gelede soos katwyfies oor die lyn tussen Johannesburg en Kaapstad verskreeu. Nie een kon ’n behoor­like sin inkry nie. Sy het die foon in Louise se oor neergeplak en haar foon vir dae afgesit. Sedertdien hang daar ’n swaar stilte tussen hulle.

Net gedink ek laat weet jou – ek oorweeg ’n alleentrip na Indië met die toergids Mohamed Singh wat ek ’n jaar gelede op ’n vlug van Kaapstad ontmoet het. Ek het jou van hom vertel. Indië sal my hopelik help om die afgelope ruk se ontwrigtende gebeure te verwerk.

Die pinotage-bottel is leeg toe Louise uiteindelik van haar laat hoor.

Jy is fokken mal, Selma.

5 JANUARIE 2017

Selma parkeer weer haar motor in Rosebank Mall se parkeerter­rein en luister weer met toe oë na Abba wat deur haar klanksisteem weerklink. The winner takes it all . . . Haar hande bewe liggies op die stuurwiel.

Sy stap weer by dieselfde Flight Centre in Rosebank in. Hierdie keer het sy nie ’n Wimpy-servet nodig vir haar trane nie.

“Good to see you,” sê Adesha en beduie sy moet sit. “I have already looked at flights.”

Adesha se vingers dartel oor die klawerbord van haar rekenaar asof sy een van Mozart se klavierconcerto’s uitvoer.

“Don’t book my ticket . . . just yet,” sê Selma met ’n droë mond. Haar hart bons soos ’n vasgekeerde budjie rond in haar ribbekas. “I am still thinking about it.”

Adesha stop haar Mozart-uitvoering summier. Haar hande bly hang soos kraaie in vlug bo die klawerbord.

“What is there to think about?” vra sy, haar groot donker oë nog groter oopgerek. “I sent you the number of Mohamed Singh, my cousin who is a guide for small groups . . .”

“Yes.”

“And you phoned him and discovered that you two had met before.”

“Yes. On a flight back from Cape Town a year ago.”

Adesha laat rus haar twee kraaie op die klawerbord. “Do you think that was a coincidence or divine timing?” vra sy.

“I’m not sure,” antwoord Selma. “It just feels so crazy, so . . . unsafe to go to India, on my own as a female . . .”

“Don’t think too much. Just do it like you would bungy jump.”

“I wouldn’t bungy jump. I have a fear of heights,” sê Selma en vee die haartjies op haar arm plat met haar voorvinger.

“You will have a safe landing. Mohamed will be at Mumbai Airport to meet you.”

Selma voel hoe die budjie in haar ribbekas rondspartel om lug te kry. Sy weet nie of sy die moed het om op daardie vliegtuig te klim nie. Selfdood voel skielik weer na ’n beter opsie as om op haar eie Mumbai toe te vlieg en haar aan die genade van ’n onbekende toer­gids oor te laat om haar deur die land te vergesel.

Wat as die man ’n kroek is? Of erger nog – ’n psigopaat wat hom voordoen as ’n weldoener? Sy sal nie nóg ’n aanslag van geestelike terreur oorleef nie.

“Okay, you’re booked. Check the times. Leaving from Oliver Tambo the afternoon of 15th January 2017, arriving in Mumbai early the next morning, 16th January 2017. That gives you ten days to get your visa approved. It normally takes less than a week – you can do it online. Just go to Travelstart Blog,” sê Adesha met ’n breë glimlag.

“In ten days? No, I need more time . . .” sê Selma. Dit voel of die budjie enige oomblik uit haar borskas gaan ontsnap en die twee kraaie op die klawerbord se vere gaan uitpik.

“To do what?” Adesha kyk verontwaardig op. “Mohamed might not be available if you wait too long. He is in big demand.”

“I just need to gather my thoughts . . . to think about all that happened to me to bring me to this specific point in my life.”

“But that is exactly what you will be doing in India,” sê Adesha vies. “You will gather your thoughts and get a new perspective as you journey with Mohamed.”

“You are right,” sê Selma. Sy stoot haar kredietkaart met ’n bewende vinger oor die tafel. “Let’s do it.”

Adesha tel die kaart behendig op en voltooi die Mozart-concerto met nuwe uitbundigheid.

Selma stap verdwaas terug na haar motor. Haar hele lyf bewe asof dit winter is. Sy krap haar selfoon uit haar handsak. My enkelkaartjie na Mumbai is geboek. Ek vertrek 15 Januarie.

Hierdie keer antwoord Louise glad nie.