Читать книгу Ondergang - Terri Blackstock - Страница 12

Hoofstuk 9

Hoofstuk 9

Kent het die vibrasie van die telefoon in sy sak geïgnoreer terwyl hy Bo Lawrence omtrent sy vrou se agtergrond uitgevra het. Die persoon sal maar moet wag tot hy klaar is.

Maar toe steek Rick, die sersant by ontvangs, sy kop by die deur in. “Kent, Barbara is op die foon. Sy sê dis ’n noodgeval.”

Dit het nog nooit tevore gebeur nie. Barbara weet as hy nie haar oproepe beantwoord nie, is dit omdat hy in ’n situasie is waar dit vir hom onmoontlik is. As sy die polisiekantoor bel en vir Rick sê dis ’n noodgeval, moet iets ernstig verkeerd wees.

Hy vra verskoning, gaan uit en vra Rick om vir Bo ’n bottel water of koffie te bring. Dit man het heelwat trane gestort nadat die werklikheid tot hom deurgedring het en hy is waarskynlik gedehidreer en dors. As hulle hom gemaklik maak, sal hy dalk meer gewillig wees om te praat.

Hy kry ’n stil plek op die trap buite die deur en gaan sit terwyl hy sy foon uithaal en Barbara se nommer skakel.

Sy antwoord dadelik. “Kent?”

“Hallo, meisie. Jammer ek het nie geantwoord nie. Ek was besig met ’n onderhoud …”

Sy val hom in die rede. “Iemand het ’n tuisgemaakte bom onder Emily se motor geplant …”

Hy spring regop. “Wat?”

Sy blaker die storie uit met ’n stem wat hees van die trane is. Hy kan dit nie verdra dat sy so ontredderd moet wees nie. “Kent, ek weet nie wat aan die gang is nie. Sy het die afgelope tyd so laat huis toe gekom en saam met AA-vriende uitgegaan …”

“Dit beteken nie sy gebruik weer dwelms nie, Barbara. Sy is ’n student. Hulle is gewoond aan laat nagte.”

“Maar dis kranksinnig. Dis een van daardie dwelmslaaf-dinge, jy weet? Belaglike, onverklaarbare dinge wat met haar gebeur. Ek weet nie wat om te doen nie.”

Kent kyk terug na die ondervragingskamer. Hy kan seker die man laat gaan en later die dag verder met hom praat. Hy behoort seker na sy kinders te gaan kyk, sy vrou se familie te laat weet …

“Nou kyk, ek kom dadelik. Sê vir die mense wat daar is om vir my te wag. Ek wil die toneel sien en praat met die mense wat dit ondersoek het.”

“Goed. Ons moet uitvind wie dit gedoen het voordat hulle haar regtig seermaak.”

“Ons sal.” Hy stoot die deur na die aanklagkantoor oop. “Sy het toe ongedeerd daarvan afgekom?”

“Ja. Sy is net geskok.”

“Dis ’n wonderwerk,” sê hy. “God bewaar die kind. Hou daaraan vas. Ek sal binne ’n paar minute daar wees.”

Hy beëindig die oproep en gaan terug na die ondervragingskamer.

Bo het sy water al opgedrink en sit met sy gesig in sy hande. “Bo, ek laat gaan jou nou, maar bly in die nabyheid ingeval ek weer met jou moet praat. As jy dink aan enigiets anders wat ons moet weet, of hoor van iets wat ’n leidraad in die saak kan wees, bel my by hierdie nommer.” Hy gee Bo ’n kaartjie met sy selfoonnommer.

Bo staan stadig op en beweeg asof hy deur water loop. Asof hy nie weet waarheen hy moet gaan, met wie hy moet praat of wat hy moet doen nie.

“Jy sal seker jou vrou se familie moet laat weet,” sê Kent.

Bo knik. “Ja, ek sal.” Hy bly staan net en staar in die niet.

“Is jy oukei?”

“Ja. Ek … het net nie my motor hier nie, so …”

“Ek sal een van ons mense kry om jou terug te neem na die winkel waar jou motor is. Maar jy kan nog nie by die huis ingaan nie. Hulle ondersoek nog die toneel.”

Hy vryf oor sy gesig en sy mond bewe. “Kan ek haar sien?”

Hulle het nog nie die liggaam weggeneem nie. “Nog nie nou nie, maar iemand sal jou bel sodra jy kan.”

Bo knik met leë oë asof hy in sy gedagtes soek na ’n beginpunt om hierdie nagmerrie te verwerk. Kent tref reëlings dat iemand hom moet neem waar hy ook al wil gaan, en draf toe na sy eie motor om na Barbara se huis te ry.