Читать книгу Ondergang - Terri Blackstock - Страница 16

Hoofstuk 13

Hoofstuk 13

Emily kry ’n stil plekkie in die biblioteek en haal haar skootrekenaar uit om te werk. Voor sy haar aantekeninge oproep, teken sy op Facebook aan. Na wat vandag met haar gebeur het, wil sy met haar vriende praat. Haar bladsy is privaat en haar vriende is die mense wat sy werklik ken, nie die vreemdelinge wat elke dag vriende wil word nie. Die meeste van die mense wat toegang tot haar bladsy het, is ook verslaafdes wat besig is om te herstel, party het sy tydens haar behandeling leer ken, party deur die AA en party het die program by Haven House, die plek waar sy werk, gevolg. Die bom sal hulle ontstel, maar hulle sal begrip hê vir haar ma se paranoia oor haar moontlike terugval. Die mense in hulle lewens hou hulle gedurig dop en blameer hulle vir enige slegte goed wat gebeur.

Op Facebook sien sy dat ’n hele paar van haar vriende ook aanlyn is. Sy klik op haar vriendin Sara, wat sy by Haven House ontmoet het, en stuur vir haar ’n kitsboodskap.

Jy sal nie glo wat vanoggend met my gebeur het nie.

In plaas van daarop te reageer, kom daar ’n kitsboodskap van Sara. Het jy gehoor van Bo se vrou?

Emily frons. Sy ken net een Bo. Hy was ook ’n inwoner van Haven House toe Sara daar was, maar albei is al ’n paar maande gelede ontslaan.

Nee, wat van haar?

Sara se antwoord kom vinnig. Sy is vanoggend in haar bed vermoor!

Emily snak na haar asem en skuif weg van die rekenaar terwyl sy na die boodskap staar. Vermoor? Bo se vrou is dood?

Sy dink aan die twee klein kindertjies wat Devon saamgebring het na Haven House om hom Saterdae te besoek. Een was net ’n baba en die ander nog nie in die skool nie.

Kyk na hierdie artikel, skryf Sara.

Emily klik op die skakel en dit neem haar na die plaaslike dagblad se webwerf. Die artikel is net ’n uur gelede aanlyn geplaas: “Atlanta-vrou vermoor aangetref.”

Devon Lawrence, 30, is vanoggend in haar huis dood aangetref ná ’n skynbare inbraak en diefstal. Haar vierjarige kind het op haar liggaam afgekom. Devon se man, William (Bo), is by sy werkplek, JR’s 24/7 in Broad Street, daarvan in kennis gestel. “Dit lyk asof iemand by die sydeur onder die motorafdak ingekom het,” het hy gesê. Verskeie items is uit die huis gesteel. Hulle groot platskermtelevisie was egter onaangeraak.

Emily sit haar hand voor haar mond en sukkel om asem te kry. Arme Bo. Sy vrou vermoor … en haar dogtertjie wat op haar afkom …

Hy moet verskriklik geskok wees.

Toe skiet iets haar te binne. Emily se mond raak droog en sy kyk om haar rond om seker te maak niemand lees oor haar skouer nie. Sy onthou van die namiddag toe sy by Haven House gewerk het en sy Bo oor sy vrou hoor praat het.

Maar hy het tog nie die dinge bedoel wat hy gesê het nie.

Hulle het in die gemeenskapsaal na die Hitchcock-fliek Strangers on a Train gekyk. Dit was ’n stil dag aangesien ’n klompie inwoners reëls oortree het en die hele groep hulle besoekvoorregte verloor het. Aangesien sy nie besoekers moes in- en uitteken nie, het sy van haar lessenaar af saam met hulle na die fliek gekyk. Daar is net ’n toonbank tussen die lessenaar en die gemeenskapsaal.

In die swart-en-wit spanningsprent ontmoet twee vreemdelinge mekaar op ’n trein en begin gesels oor mense in hulle lewens wat hulle veronreg het. Robert Walker se karakter, Bruno, sê hy sal graag sy pa wil doodmaak, maar sy ooglopende motief sal maak dat die polisie hom onmiddellik verdink.

Toe raak hy opgetoë en vertel die ander man van ’n plan wat hy eenkeer bedink het.

“Twee ouens ontmoet toevallig, soos ek en jy. Daar is geen verband tussen hulle nie, hulle het mekaar nog nooit tevore gesien nie. Elkeen het iemand van wie hy graag sou wou ontslae raak en dus ruil hulle moorde uit. Daar is niks om hulle met mekaar in verband te bring nie. Elkeen het ’n algehele vreemdeling vermoor. Dis ’n geval van ek pleeg jou moord en jy pleeg myne. Byvoorbeeld jou vrou, my pa, oorkruis.”

Teen die einde van die fliek het al die inwoners uitgegaan om te rook, behalwe Emily, Bo en Carter. Hulle het gelag oor die dolle rondomtalie tydens die hoogtepunt van die fliek en Hitchcock se kenmerkende kamee-verskyning.

Hulle gesprek het teruggegaan na die vermoorde vrou en hoe sy haar verdiende loon gekry het. Toe het Bo ’n opmerking gemaak waaraan Emily haar destyds nie veel gesteur het nie. “Dit is natuurlik ’n oplossing. As dit nie vir my vrou was nie, sou ek kon doen wat ek wil. Ek kan nie van haar skei nie, want sy sal die kinders vat.”

Nee, hy het dit nie bedoel nie. Hy het sommer net gal afgegaan. Of hoe?

Daarna het Bo en Carter begin om sleg te praat van die vroue vir wie hulle eens lief was.

Toe het Bo gesê: “Ons kan dit doen. Ek kan jou vrou doodmaak, Carter, en jy kan vir Devon doodmaak. Niemand sal sulke moorde kan oplos nie. Ons sal nie eens onder verdenking kom nie. Dink daaroor. Ons woon so ver van mekaar. Ek het jou vrou nog net op besoekdae gesien en ons het mekaar skaars gegroet. Niemand sal my verdink as sy vermoor word nie. En jy kan seker maak jy het ’n onaantasbare alibi sodat hulle jou nie sal verdink nie.”

Emily het nie gedink dis snaaks nie. “Toe nou, ouens, hou op hiermee.”

Carter het nie geglimlag nie. “Sy het my lewe vernietig. Sy het my by die polisie aangegee, my laat arresteer.”

“Myne ook,” het Bo gesê. “Ek sou nie hier gewees het as dit nie vir haar was nie.”

“Jy het self gesê jy het oop en bloot dwelms in die huis aangehou waar die kinders daarby kon uitkom,” het Emily opgemerk. “Sy het die regte ding gedoen.”

“Maar sy het hierdie hele besigheid aan die gang gesit. Die regter het my vir rehabilitasie verwys en nou sit ek hier vir drie maande. Ek het nou ’n misdaadrekord, en dis alles haar skuld. Egskeiding sal nie help nie,” het Bo weer gesê. “Sy sal my dwelmgebruik en arrestasies oprakel en ek sal nie ’n kans staan nie. Sy sal die kinders vat en ek sal hulle nooit te sien kry nie. Sy sal my slegmaak voor hulle.”

“Nou ja,” het Emily met ’n ongeërgde laggie gesê, “dan sal jy haar natuurlik moet doodmaak.” Sy het kopskuddend om die toonbank geloop en die DVD uitgehaal. “Hulle sou julle nie na hierdie fliek laat kyk het as hulle geweet het dit gee julle sulke gedagtes nie. Julle twee is mal.”

“Dit kan werk,” het Carter vir Bo gesê. “Dit kan sowaar werk.”

“Ja,” het Bo met ’n grinnik gesê. “Maar dan sal ons vir Emily ook moet doodmaak. Sy weet te veel.”

Emily het laggend teruggegaan na haar lessenaar. Sy was gewoond aan rehabilitasiepraatjies. Mense met te veel tyd en te min om te doen, fantaseer dikwels oor lawwe goed.

Bo het opgestaan en oor die toonbank na haar gekyk. “Ons kan iemand namens jou ook regsien. Het jy ’n eertydse mansvriend vir wie jy moeg is? Dalk jou ma?”

“Nee, dankie, ek sit en fantaseer nie oor moorde nie. En die feit dat julle dit doen, wys vir my julle het baie meer as twaalf weke nodig om sulke gedagtes uit julle koppe te kry.”

Toe sy daardie aand huis toe is, het sy gedink dit was bloot ’n siek grap.

Maar dalk was dit nie. Devon is regtig dood. En Emily weet te veel.

Emily klap haar rekenaar toe, asof dit ’n einde aan die situasie kan maak.

Sê nou Bo en Carter het van lawwe grappe oorgegaan na werklike planne om hulle vroue te vermoor? En sê nou hulle was verantwoordelik vir vanoggend se bom? Sy is waarskynlik die enigste mens wat hulle met die misdade kan verbind. Dit klink redelik dat, as hulle werklik hierdie misdade gaan pleeg, hulle sal wil seker maak dat sy niks kan sê nie.

Ja, dit klink alles redelik. Dit kan nie toeval wees dat ’n vreemdeling Bo se vrou vermoor het op presies dieselfde dag dat ’n bom onder Emily se motor geplant is nie. Sy draai haar hare om haar vinger.

Wat van Carter se vrou? Waar woon hulle? Sy probeer dink. Sy het sy vrou een of twee keer gesien. Sy het van Birmingham gekom om vir hom te kom kuier. Emily maak haar rekenaar oop en google Birmingham se koerant. Sy roep die doodsberigte op. Sy tik Carter se van, Price, in die soekblokkie. Daar is geen resultaat nie.

Dit kan te gou wees. Sy gaan na die tuisblad en lees deur die lys artikels wat vandag geplaas is. Daar is niks omtrent ’n vrou wat in Birmingham vermoor is nie. Dalk leef sy nog.

Vrees pak haar beet. Carter se vrou is in gevaar.

Sy gryp haar foon en skakel 911. Toe druk sy dit dood. Wat sal die polisie doen as sy hulle daarvan vertel? Dis buite Atlanta se jurisdiksie. Een van die misdade het nog nie plaasgevind nie. Hoe kan sy dit bewys?

Kent! Sy sal hom daarvan vertel.

“Emily?” Die stem van die meisie agter haar laat haar skrik en toe sy opkyk, sien sy ’n vriendin wat in haar algebraklas is. “Is jy oukei?”

“Ja, ek het net sit en werk.”

“Ek wou jou nie laat skrik nie. Jy lyk nie goed nie.”

Sy besef skielik dat haar gesig sopnat gesweet is. “Ek makeer niks. Dit is net ’n bietjie warm hier binne.”

“Vir my voel dit koud. Hulle moet ’n fortuin aan lugversorging bestee.”

Emily kyk die meisie agterna toe sy wegstap. Toe kyk sy op haar horlosie. Die toets begin oor ’n uur. Wat kan sy doen? Sy moet iemand van die moordsameswering vertel. Sy kan dit nie net los nie.

Sy haal haar foon uit en skakel Kent se nommer. Sy kry net sy stempos. Sy oorweeg dit om ’n boodskap te laat, maar alles klink te bisar. Sy sal wag tot sy hom in die hande kry en kan verduidelik.

Sy gaan gou terug na Facebook en soek Carter se bladsy. Sy kry sy vrou se naam, Cassandra, maar daar is geen telefoonnommer of adres nie. Sy tik Whitepages.com in en toe “Carter Price”. Binne sekondes het sy ’n telefoonnommer en adres.

Haar hart klop wild terwyl sy met ’n rekenaarsoektog die naaste polisiekantoor aan Carter se huis in Birmingham probeer kry. Sy skryf dit op haar hand en pak toe al haar goed op. Sy kan hierdie oproep nie in die biblioteek maak nie. Almal om haar sal dit kan hoor.

Buite loop sy om na die kant van die gebou, sit haar rugsak neer en skakel die nommer met bewende hande.

’n Polisiebeampte antwoord.

Emily maak keel skoon. “Um … ek wil ’n misdaad aanmeld. Of dalk ’n moontlike misdaad.” Sy vryf oor haar voorkop. “Is daar ’n speurder met wie ek kan praat?”

“Mevrou, as jy ’n misdaad wil aanmeld, kan ons iemand uitstuur om jou verklaring af te neem.”

Sy bly stil toe iemand verbyloop en toe persoon buite hoorafstand is, sê sy: “Nee, ek bel van ’n ander plek af, maar ek moet vir iemand vertel wat ek weet.”

Sy wag terwyl sy deurgeskakel word na die speurafdeling. Dis ’n vrou wat antwoord. “Speurder Stone.”

Skielik verstar Emily. Sy dwing die woorde uit. “Um … ek het die persoon wat die telefoon geantwoord het gevra om my deur te skakel na ’n speurder omdat ek ’n misdaad wil aanmeld.”

“Wat is u naam, asseblief?”

Sy weet hulle sal dit nie ernstig opneem as sy naamloos probeer bly nie. “Emily Covington. Ek bly in Atlanta.” Sy hoop die speurder herken nie haar naam nie. “Ek sal dit waardeer as my naam stilgehou kan word. Iemand het vanoggend ’n bom onder my motor geplant en ek dink dit kan hiermee verband hou.”

“’n Bom? Het jy dit by die polisie aangemeld?”

“Ja, ek het.” Sy sug. “Maar dis nie die misdaad wat ek wil aanmeld nie. Sien, ek werk Saterdae by ’n rehabilitasiesentrum vir dwelmverslaafdes …”

“Ja,” sê die vrou met duidelike ongeduld in haar stem.

Emily maak haar oë toe. Sy pak dit agterstevoor aan. “Nee, wag bietjie. Eers moet ek vertel dat hier vanoggend ’n moord in Atlanta was. ’n Man wat ek ken wat in die rehabilitasiesentrum was … dit was sy vrou.”

“Dis buite ons jurisdiksie. Bel die …”

“Nee, luister net eers. Ek dink iemand in Birmingham gaan volgende vermoor word.”

Daar is ’n rukkie stilte en toe sê die stem: “Gaan voort. Ek luister.”

“’n Paar maande gelede was ek by die werk toe ’n klompie van die inwoners na die fliek Strangers on a Train gekyk het. Het jy dit al gesien?”

Speurder Stone sug. “Dame, kan jy ter sake kom? Watse misdaad is gepleeg?”

Emily loop op en af terwyl sy praat. “Die fliek is deel hiervan. Dit gaan oor twee mans wat daaroor praat om moorde uit te ruil, sien? Een stel voor dat hy die ander een se vrou sal doodmaak as die ander persoon sy pa doodmaak. Ná die fliek het hierdie twee mans ’n belaglike plan uitgedink om mekaar se vrouens dood te maak. Ek het gedink hulle maak ’n grap, maar vandag het ek gehoor een van die vrouens is dood.”

Daar is ’n stilte. “Wat is die naam van die vrou wat dood is?”

“Devon Lawrence. Maar soos ek gesê het, sy was hier in Atlanta. Die ander vrou bly in Birmingham. Ek is bang sy kan volgende wees. Haar naam is Cassandra Price en haar man is Carter Price. Ek dink hy gaan sy vrou doodmaak! Of … nie hy nie, maar die ander man. Die een wie se vrou reeds dood is. Bo Lawrence van Atlanta.”

Die vrou is weer stil. Emily hoop sy maak aantekeninge. “Goed, jy dink dus hulle gaan mekaar se vrouens vermoor. Ons het geen jurisdiksie oor misdade in Atlanta nie en hier het nog niks gebeur nie, as ek jou reg verstaan.”

“Wil jy regtig wag tot sy dood is? Sy is ’n gawe vrou, maar haar man het ’n agtergrond van dwelmmisbruik. Hy dink dalk nie logies nie. Is daar nie iets wat jy kan doen nie?”

Die vrou antwoord nie. “Dame, kan jy my sê hoe ons met jou in aanraking kan kom?”

Emily huiwer. “Ek het vir jou gesê wat my naam is, en my nommer is op jou lys van oproepe wat ontvang is. Gaan julle enigiets hieromtrent doen of nie?”

“Ek het ’n aantekening gemaak van die inligting wat jy verskaf het. Ek sal sorg dat iemand die omgewing patrolleer.”

“Ek het juis gevra om met ’n speurder te praat, omdat ek gedink het jy sal daarheen kan gaan en die vrou kan waarsku. Ek het gedink jy sal kan uitvind waar Carter was toe die vrou in Atlanta vermoor is.”

“Ja.” Daar is weer ’n lang stilte. Wat maak sy? Beduie sy vir ’n ander speurder om te luister na hierdie mal storie?

“Baie dankie vir die inligting, juffrou Covington. Ons sal dit opvolg.”

Sy ondervind ’n opwelling van hoop. “Sal julle regtig? En sal julle dit gou doen, want iets kan enige oomblik gebeur?”

“Gee my jou kontakbesonderhede.”

Wat wil hulle doen? Haar kom arresteer? Sy wil aflui, maar weet hulle het reeds alles wat nodig is om haar op te spoor. Sy gee haar adres en telefoonnommer en beëindig die oproep. Sê nou die vrou het haar nie ernstig opgeneem nie? Die storie klink te ongeloofwaardig, te vergesog. Sê nou hulle doen nie betyds iets nie? Sê nou Carter se vrou word ook doodgemaak terwyl Emily iets kon doen om dit te verhoed?

Maar sy het reeds iets gedoen. Tog kan sy nie staatmaak op die polisie in Birmingham nie. Hoe weet sy hulle gaan Carter en Bo keer?

En die bom …

Sou Bo die tyd afgestaan het om die bom te plant en toegelaat het dat sy eie kinders op sy vrou se liggaam afkom? Of was dit Carter? Dis net twee uur se ry van Carter se huis af.

Wat sal Carter doen as Emily bel om sy vrou te waarsku? Dalk sal hy besef dis te laat en sy planne laat vaar as hy weet enige aanslag op sy vrou se lewe kan voor sy deur gelê word? Dit kan dalk die vrou se lewe red. Maar dan kan hy en Bo hulle dalk met mening op Emily wreek.

Die hele besigheid is belaglik. Is dit enigsins moontlik dat hierdie mans wat blykbaar van haar gehou het, haar nou wil doodmaak? Hulle was verslaafdes, maar hulle het na goeie mense gelyk toe hulle nugter was.

Daar is egter geen waarborg dat hulle stééds nugter is nie. Trouens, hulle is waarskynlik nie.

Sy maak haar oë toe. Dis ’n toets, dink sy. ’n Nog groter toets as om nugter te bly. Hierdie toets vereis dat sy die regte ding moet doen.

Sy probeer weer om vir Kent te bel. Vir die tweede keer kry sy dadelik stempos. Haar oë skiet vol trane terwyl sy wag vir die sein. “Kent, dis Emily. Bel my asseblief. Ek weet dalk wie die bom geplant het.” Sy huiwer en sê dan: “Dis ’n man in Birmingham en sy naam is Carter Price. Ek het pas met die polisie daar gepraat. Bel my, dan vertel ek jou alles.”

Sy beëindig die oproep en oorweeg dit om haar ma te bel. Sy kyk op haar horlosie. Haar ma sal nou besig wees om gereed te maak vir die voorlegging en verwelkom waarskynlik reeds van die kerkmense. Sy wil haar ma se planne nie weer in die wiele ry nie, veral nie op so ’n belangrike dag nie. Haar ma het haar hele onderneming verloor weens al die noodgevalle wat sy moes hanteer toe Emily dwelms gebruik het. Nou het sy weer ’n kans gekry in ’n beroep waarvan sy baie hou en as hulle hierdie kontrak kry, sal sy jare lank verseker wees van werk.

Sy sal in elk geval daarop aandring dat Emily moet bly waar sy is en niks doen nie. En dan kan Carter se vrou haar lewe verloor.

Emily se hart klop wild waar sy op die trap langs die sydeur van die biblioteek sit. As sy vir Cassandra bel en haar waarsku en vertel wat gebeur het, kan dit dalk haar lewe red. Maar sê nou Carter antwoord die telefoon?

As dit gebeur, sal sy sê sy bel om hom van Bo se vrou te vertel. Dalk sal sy hom op ’n indirekte manier kan laat verstaan dat sy weet wat hy in die mou voer.

Voor sy verder daaroor dink, skakel sy die nommer.

Die telefoon lui een keer, twee keer … drie keer …vier keer …

Uiteindelik skakel die antwoordmasjien aan. Dit is Cassandra se sagte stem met die suidelike aksent. “Ons is nie op die oomblik tuis nie, maar laat asseblief ’n boodskap.”

Wat nou? Moet sy ’n boodskap los? Dis beter as niks.

Emily wag vir die sein en maak keel skoon. “Um … Cassandra, ek bel om jou te waarsku dat jy in groot gevaar kan wees. Ek dink jou man het ’n plan om jou te laat doodmaak. Ek weet dit klink ongelooflik, maar maak asseblief ’n plan om weg te kom uit die dorp en moet niemand vertrou nie.” Sy beëindig die oproep en wens haar hart wil ophou hamer teen haar borskas.

Sy moes meer gesê het. Hoekom kan sy nie vinniger dink wanneer dit nodig is nie?

Ongevraag styg die ou smagting weer in haar op, die smagting na iets om haar senuwees te kalmeer.

Dadelik onderdruk sy die gedagte. Nee, sy sal nie daaraan dink nie. Sy is nie meer die slaaf van dwelms nie. Hulle belemmer haar denke, onderdruk haar inhibisies. Hulle het byna haar lewe vernietig.

Sy is ’n nuwe mens. Maar sy dra nog daardie ou Emily op haar rug. Maak nie saak wat sy doen nie, sy kan dit nie heeltemal afskud nie. Haar smagting of pyn mag haar egter nie keer nie. Cassandra Price se lewe kan dalk van haar afhang.

Sy druk die skootrekenaar in haar rugsak. Sy sal die toets moet los. Sy kry koers na die parkeerterrein en klim in haar ma se motor. Sy skakel dit aan en besef toe sy moet ten minste vir dr. Ingles bel.

Soos met almal wat sy vandag probeer bel het, antwoord sy stemboodskap. Sy wag vir die sein. “Dr. Ingles, dit is Emily Covington. Ek wil u laat weet dat verdere ontwikkelings van vanoggend se gebeure my sal verhinder om twaalfuur die toets te skryf. Ek hoop u sal my weer ’n kans gee.” Haar stem breek. “Ek is regtig jammer, dr. Ingles. Ek praat later weer met u.”

Sy lui af en vee oor haar gesig. Sy weet hy sal haar nie glo nie. Hy sal dink sy het nie voorberei nie, dat sy net verbeeldingryke verskonings uitdink; net effens beter as die hond het my huiswerk opgekou of my ouma is dood.

Dit maak nie saak nie. Sy is nie die hoofsaak nie. Sy moet Cassandra eerste stel. Sy moet Birmingham toe gaan en Cassandra se lewe red.