Читать книгу Mąż i żona - Уилки Коллинз - Страница 11

Zmierzając szybko do końca, prolog powraca do dwojga dziewcząt i w kilku słowach opowiada o tym, jak lata minęły dla Anne i Blanche.

Lady Lundie w pełni wypełniła solenne przyrzeczenie dane przyjaciółce. Anna, chroniona przed każdą pokusą mogącą obudzić w niej tęsknotę za obraniem kariery matki, przyuczana do życia nauczycielki z całą biegłością i ze wszystkimi korzyściami, które mogły zapewnić pieniądze, pierwsze i jedyne próby jako guwernantka podejmowała pod dachem samej lady Lundie i na jej własnym dziecku. Różnica wieku między dziewczętami (siedem lat), łącząca je miłość, która zdawała się rosnąć wraz z nimi, sprzyjały podjęciu próby. W podwójnej roli nauczycielki i przyjaciółki małej Blanche dzieciństwo młodszej Anne Silvester mijało bezpiecznie, szczęśliwie i spokojnie w skromnym zaciszu domu. Czy można wyobrazić sobie większy kontrast niż kontrast pomiędzy jej młodością a młodością jej matki? Czy w strasznym pytaniu, które dręczyło matkę w jej ostatnich chwilach: „czy skończy jak ja?”, można widzieć coś więcej niż przedśmiertne urojenie?

Jednak w ciągu omawianego obecnie okresu w spokojnym rodzinnym kręgu zaszły dwa ważne wydarzenia. W roku 1858 dom ożywił się dzięki przybyciu sir Thomasa Lundie. W roku 1865 w domu nastąpiło rozbicie ze sprawą powrotu sir Thomasa do Indii w towarzystwie żony.

Zdrowie lady Lundie już od jakiegoś czasu szwankowało. Lekarze, których poradzono się w tej sprawie, zgodnie stwierdzili, że podróż morska jest jedyną zmianą potrzebną, aby przywrócić nadwątlone siły pacjentce – akurat wtedy, gdy sir Thomas miał wrócić do Indii. Przez wzgląd na żonę zgodził się on odroczyć swój powrót i podjąć podróż morską wraz z nią. Jedyną trudność przedstawiało pozostawienie Blanche i Anne w Anglii.

Lekarze, do których zwrócono się w tej kwestii, orzekli, że w przełomowym wieku Blanche nie mogą zaaprobować jej podróży do Indii wraz z matką. Jednocześnie z propozycją pomocy wystąpili bliscy i drodzy krewni, gotowi zapewnić Blanche i jej guwernantce dom, a z kolei sir Thomas podjął się przywieźć żonę z powrotem za półtora roku lub najdalej dwa lata. Pod wpływem naporu ze wszystkich stron lady Lundie, odczuwająca naturalną niechęć do pozostawiania dziewcząt, ustąpiła. Zgodziła się na rozstanie, ale w duchu była przygnębiona i zatroskana o przyszłość.

W ostatniej chwili odciągnęła Anne Silvester na bok, tak aby inni ich nie słyszeli. Anne była wtedy młodą, dwudziestodwuletnią kobietą, a Blanche piętnastoletnią dziewczyną.

– Moja droga – powiedziała prosto – muszę ci powiedzieć coś, o czym nie mogę powiedzieć sir Thomasowi i o czym boję się powiedzieć Blanche. Wyjeżdżam ze złymi przeczuciami. Jestem przekonana, że nie dożyję powrotu do Anglii, a kiedy umrę, myślę, że mój mąż ożeni się ponownie. Wiele lat temu twoja matka na łożu śmierci martwiła się o twoją przyszłość. Teraz ja martwię się o przyszłość Blanche. Obiecałam mojej drogiej nieżyjącej przyjaciółce, że będziesz dla mnie jak własne dziecko i to ją uspokoiło. Uspokój mnie, zanim wyjadę, Anne. Cokolwiek się zdarzy, obiecaj mi, że zawsze będziesz dla Blanche tym, kim jesteś teraz – siostrą.

Kobieta po raz ostatni wyciągnęła rękę. Z sercem wezbranym uczuciami Anne Silvester ucałowała ją i złożyła obietnicę.