Читать книгу Eindspel - Wilna Adriaanse - Страница 6

Toe sy hom vroeër vanmiddag vir ete genooi het, het Nick Malherbe geweet daar is meer as pizza op die spyskaart.

Hy was nie verkeerd nie. Sy is nie ’n vrou wat speletjies speel of skimpe gooi nie. Die borde met pizzakorsies was nog nie eers in die kombuis nie, toe begin sy sy hemp losknoop.

Sy hande gly onder haar sygladde bloes in, voel hoe haar vel liggies saamtrek. Hy kan nie onthou wanneer laas hy ’n vrou se vel onder sy hande gevoel het nie. Hy wil liewer ook nie probeer onthou nie. Hy kry homself dalk jammer.

Hy is besig om met sy een hand haar bra se knippie los te maak, toe sy selfoon lui. Hy voel hoe haar hande verstil en hy kreun. Hy moes die ding afgeskakel het, of ten minste die klank afgesit het.

Hy kyk eers op sy horlosie en dan op die selfoon se skermpie. Dis Monica. Senior analis by Interpol, en tegnies sy baas. ’n Mens antwoord as Monica Blake jou op ’n Sondagaand bel. Veral as jy goeie nuus verwag. As die oproep is waaroor hy dink dit is, knoop hy hierdie week nog die grootste en langste saak van sy lewe toe. In sy geestesoog sien hy al die bordjie: Gone fishing. Miskien moet hy sy buurvrou nooi om vir hom langs die viswaters te kom kuier.

“Malherbe.”

“Kan jy praat?”

Nick voel hoe warm lippe hom in die nek begin soen. “Die sein is swak, gee my ’n sekonde dat ek buite kom.” Hy staan op. “Sorry, ek moet dit vat. Dis werk.”

“Solank jy terugkom.” Sy strek haar op die rusbank uit.

Hy voel nog hoe sy lyf reageer terwyl hy op die balkon uitstap.

“Het jy gaste?” vra Monica.

“Dis die TV.”

“Wanneer laas het jy vir Clara Veldman gesien of van haar gehoor?” val sy met die deur in die huis.

Nick huiwer ’n oomblik lank. Dis nie die gesprek wat hy verwag het nie. “Ek het haar ’n maand of wat gelede in die stad raakgeloop, maar Williams se mense was by haar en ons het net vinnig gegroet. Ek kon sien sy was senuweeagtig. Waarom vra jy?”

“Sy is vermoedelik Vrydagaand buite ’n restaurant in Kampsbaai ontvoer.”

Die hitte van ’n paar oomblikke tevore is weg uit sy lyf en in die plek daarvan voel dit of ’n koue windjie oor hom waai. Hy trek sy twee hempspante na mekaar toe. “Waar hoor jy dit?”

“Ek het nog een of twee betroubare kontakte daar. Jy weet hulle het nie altyd detail nie. Hulle stuur maar aan wat hulle hoor. Soms is dit net gerugte.”

“Is die saak by die polisie aangegee? Weet iemand wie dit was en is daar al kontak gemaak met haar familie?”

“Stadig. Soos ek sê, ek het nie al die inligting nie. Dis …”

“Wat het ek vir jou gesê?” val hy haar in die rede.

“Ek weet.”

“Herhaal wat ek vir jou gesê het, ek wil hoor of jy dit woordeliks onthou.”

“Jy het gesê Clara bly ’n risiko.”

“Waarom het jy my nie geglo nie?”

“Dis nie dat ek jou nie geglo het nie. Jy weet hoe ons sukkel om samewerking te kry. Ek het jou destyds gewaarsku hierdie gaan nie maklik wees nie.”

Hy antwoord haar nie.

“Is jy nog daar?”

“Ja.”

“Ek hou nie daarvan as jy stil raak nie. Dis wanneer jy gevaarlik raak en ek nie seker is wat om te verwag nie.”

“Moenie worry nie.”

“En daardie woorde wil ek glad nie hoor nie.”

“Niemand van ons kry altyd alles wat ons wil hê nie. Ek wou beslis ook nie vanaand hierdie nuus gehoor het nie. Hoe ver is julle met die papierwerk?”

“Feitlik klaar.”

“En?”

“Sover lyk dit of alles daar is. Ek hou nie van die woord ‘waterdig’ nie, maar jy het ’n goeie job gedoen. As ons nie hiermee slaag nie, moet ons vir ons ander werk kry.”

“Ons kan niks sonder die finale papierwerk doen nie, so sê die ouens moet hulle gatte roer. Ek wil verkieslik nog hierdie week klaarmaak.”

“Ek sal die boodskap oordra. Wil jy hê ek moet probeer uitvind oor Clara?”

“Nee, los dit vir my. Ons weet in hierdie stadium nie eers of dit ’n ontvoering was nie.”

“Nick, tegnies het haar verdwyning niks met ons te doen nie. Ons is nie vir haar veiligheid verantwoordelik nie.”

“As jy dit glo, verstaan jy beslis nie wat hier aangaan nie.”

“OK. Ek gaan dit in jou hande laat, maar ek wil op hoogte gehou word. En laat weet as jy hulp nodig het.”

“Wil jy nou my hand kom vashou?”

“Ek sal as dit nodig is.”

“Dis nie nodig nie. Sorg jy eerder dat die papierwerk klaarkom. Ek is gatvol.”

Sy raak stil en hy hoor hoe sy asemhaal asof sy iets wil sê, dan blaas sy sag haar asem uit. “Lekker slaap.”

Nick skakel sy selfoon af sonder om te groet.

Nadat hy vyf maande gelede deur kaptein Albert Greyling en sy trawante in hegtenis geneem is en van die ontvoering van luitenant Eleanor McKenna en Clara Veldman aangekla is, moes Monica inderhaas Kaap toe kom om te verduidelik wie en wat hy is. En toe ’n paar weke later, die groot vergadering. Almal was daar. Brigadier Andile Zondi, hoof van die polisie se intelligensieeenheid, saam met McKenna se kollega, Clive Barnard. Brigadier Ibrahim Ahmed, hoof van die eenheid vir ernstige ekonomiese misdaad, Albert Greyling, en nog mense wat hy nie geken het nie. Dit het vir hom gevoel hy staan kaal. Die dag as jy jou inlaat vir so ’n projek, vertel jy beslis nie vir die hele wêreld daarvan nie.

Monica wou hom summier aan die saak onttrek, maar ’n mens stap nie sommer van vyf jaar se werk af weg nie. Selfs al beteken dit jou veiligheid is skielik nie meer slegs in jou eie hande nie. Daar is nou ’n paar ander mense wat weet dat hy nie werklik net die Allegretti-familie se hoof van sekuriteit is nie. Hy ervaar soms ’n krieweling teen sy rug af, maar hy onderdruk dit. Dit is maar net nog een risiko wat hy daagliks loop. Hoe vreemd dit ook al mag wees, die ding wat op die oomblik in sy guns tel, is die feit dat daar daagliks polisiebeamptes aangekla word van bedrog. Hy kan waarskynlik nou vir die Allegretti’s vertel hy is ’n polisieman en hulle sal nie ’n oog knip nie. Inteendeel, dit behoort hom dalk ’n groter bate te maak.

Hy het egter nie kans gesien om weer in Allegretti se woonstel te gaan bly nie. Hoe luuks en hoe mooi die uitsig op die Atlantiese Oseaan ook al is. Op die ou end het hy hierdie woonstel in Tamboerskloof gehuur. Dis in ’n ou blok, maar die vertrekke is ruim en dit voel of hy aan die berg kan raak as hy sy arm uitsteek. Hier kan hy ten minste makliker asemhaal. Die paar meubelstukke het hy om die hoek by ’n tweedehandse winkel opgespoor. Sy gunsteling is die rusbank waarvan die leer al behoorlik ingeleef is. Sy bed is darem nuut. Hy was nie lus om in ’n ander mens se nagmerries wakker te word nie. Hy het genoeg van sy eie.

Hy is egter nie op die oomblik in sy woonstel nie, maar in sy buurvrou s’n. Hulle twee het mekaar eendag op die trap raakgeloop en aan die gesels geraak. Daarna nog ’n paar keer so op die trap en in die gang gesels. En toe nooi sy hom een aand vir ete.

Dit was ’n Dinsdag. Allegretti was by die huis en Nick het onverwags ’n vry aand gehad. Hy het nog altyd gedink Dinsdagaande is vaal en sonder potensiaal. Dis waarskynlik waarom hy gegaan het. Haar naam is Carin en sy werk vir ’n advertensiemaatskappy in die stad, reis baie en is maklike geselskap. Wat beteken sy vra nie onnodige vrae nie, in elk geval nog nie. Sy vermaak hom grootliks met stories van haar werk en reise. Dit pas hom. Daar was nog ’n paar etes, waar hulle ligtelik geflirt het.

Toe hy die skuifdeur agter hom toetrek, praat sy agter hom. Hy draai om. Sy staan kaal. Haar lyf herinner hom aan Gabriella s’n. Skraal, maar met kurwes. Groot, ferm borste.

“Dis swak maniere om oproepe van ander vroue te beantwoord terwyl jy by my is.” Sy glimlag.

“Jammer. Dit was regtig werk.”

“Dié tyd van die aand?”

Hy het haar vertel hy werk in die sekuriteitsbedryf.

“Ongelukkig, ja. En ek sal moet gaan.”

“You must be joking.”

“Ongelukkig nie.”

“Ek is seker wat dit ook al is, kan wag.”

Nick sit sy hand op haar heup. Haar vel is warm. Hy kan haar ruik. Dalk effens te blommerig na sy smaak, maar dis gelukkig subtiel.

Sy tree nader en maak die laaste knoop van sy hemp los. Hy soen haar kaal skouer en besluit dit sál swak maniere wees om nou te loop. Hy trek haar nader.

Toe Nick later sy woonsteldeur oopsluit, kyk hy op sy horlosie. Hy wonder of Allegretti al die nuus gekry het. Die kanse is goed hy is teen hierdie tyd nie meer in ’n toestand om enigiets te registreer nie. Clara is die enigste mens wat dit nog ooit kon regkry om soms sin in sy kop te praat en hom te stop as hy heeltemal beheer verloor.

Nick stroop sy klere af, stort vinnig en raap dan sy bakkie se sleutels op en drafstap by die trap af. Hy hoop regtig nie die nuus het al by Allegretti uitgekom nie. Hy is kapabel en ry na Williams toe.

Op pad Bantrybaai toe tref ’n ander gedagte hom – wat as Allegretti vir Clara ontvoer het? Vir hulle almal se onthalwe hoop hy dis nie die geval nie. Die gevolge gaan bloedig wees.

Die huis lyk stil en donker toe Nick daar parkeer. Die huis is deesdae dikwels stil. Allegretti nooi nou en dan nog mense oor, maar dit gebeur gereeld dat hy hulle na ’n uur aansê om te gaan. Hy het nie meer lus vir hulle nie.

Die sekuriteitswagte verseker hom Allegretti was die hele dag by die huis. Nick kan nie besluit of dit goeie of slegte nuus is nie.

Hy sluit die voordeur oop en draf teen die trap op. Die ruim leefkamer is donker, maar op die trap boontoe brand ’n lig. Hy hoor stemme in die televisiekamer en steek vas. Die wagte sou seker gesê het as daar gaste was. Toe hy bo kom, sien hy dis die televisie wat hy gehoor het. Op die koffietafel staan ’n halfvol bottel tequila en ’n leë bottel Bollinger. Daar lê ook spore van wit poeier.

Nick roep en toe hy nie antwoord kry nie, gaan kyk hy in die hoofslaapkamer. Die bed is omgekrap, maar daar is geen teken van Allegretti nie. Die badkamer en aantrekkamer lewer ook niks op nie. Nick draf weer ondertoe, gaan kyk eers in die gym aan die agterkant van die huis. Nie dat hy dink Allegretti het skielik lus gekry vir oefening nie. Toe hy hom ook nie daar kry nie, stap hy deur die res van die vertrekke en die woonstel onder die huis.

Daarna gaan klop hy aan Patrice se deur. Die deur staan effens oop en toe daar nie antwoord kom nie, stoot Nick dit wyer oop. Dit lyk of ’n orkaan die plek getref het. Van die meubels lê onderstebo. Net binne die deur is ’n groterige donker kol op die mat. ’n Rooibruin streep loop daarvandaan deur die slaapkamer badkamer toe.

Nick vind Patrice op die badkamervloer. Hy lê in ’n plas bloed. Sy oë is oop en hy haal hortend asem.

Nick haal sy selfoon uit terwyl hy by Patrice buk.

“Ek het dringend ’n ambulans nodig,” sê hy toe iemand antwoord. Hy gee die adres. “Iemand is geskiet.”

Hy raak aan Patrice. “I’m here and the ambulance is on its way. Just keep still.” Hy haal die handdoek weg waarmee Patrice vermoedelik die wond wou toedruk en sien sy vermoede was reg. Dis ’n skietwond in sy buik. Hy haal ’n skoon handdoek van die reling af en druk dit teen die wond. Hy wil kyk vir ’n uitskietwond, maar die risiko is te groot om hom nou te verskuif.

“What happened?” Hy is nie op die oomblik so vreeslik gepla met wat gebeur het nie, maar hy wil nie hê Patrice moet sy bewussyn verloor nie. “What happened? Where is Enzio?”

Patrice probeer sy kop skud. “Sorry.”

“Who shot you?” Hy kry nie ’n antwoord nie, gaan sit en bel die waghuisie onder by die hek.

“Ek verwag ’n ambulans. Maak solank die hek oop en dan moet een van julle hulle so vinnig moontlik na Patrice se woonstel toe bring.”

Nick wag nie vir ’n antwoord nie, sy aandag is reeds weer by Patrice. “Open your eyes and talk to me. Who shot you?”

Patrice se oë val egter toe en hy antwoord nie verder op enige vrae nie.

Hy is bereid om die gevolge te dra vir sy keuses en besluite, maar wanneer iemand anders begin betaal vir jou besluite, raak dit moeilik. Hy het Patrice gewerf, en al het hy seker gemaak die man verstaan die moontlike implikasies, voel hy steeds verantwoordelik. En magteloos. Hy haat dit om só te voel.

Na wat soos ’n ewigheid voel, hoor Nick stemme. Twee paramedici kom die badkamer binne.

“Hy is geskiet en het baie bloed verloor,” sê hy vir die een wat eerste by Patrice buk. Dan staan hy op sodat hulle kan oorneem.

Tien minute later is Patrice agter in die ambulans. In sy arm is ’n naald en bo sy kop hang ’n sakkie vloeistof. Nick sê hy sal agterna met sy bakkie ry.

“Niemand gaan in die huis in nie,” gee hy bevele by die hek. “Selfs nie julle nie, en bel my as enigiemand hier opdaag.”

Dis amper eenuur toe hulle by die Christiaan Barnard-gedenkhospitaal in die stad stop. Die noodeenheid is nog ’n miernes, maar Patrice word dadelik gestoot deur ’n deur waarop Triage staan. Die suster maak die deur agter die trollie toe.

“Kan u vir ons in die wagkamer wag, asseblief?” sê sy deur ’n skrefie.

Nick stap terug na waar hy die wagkamer gesien het. Dit sit volgepak. Hy was nog nooit goed met wag nie en hy haat hospitale en veral wagkamers. Hy was nog ’n kind toe sy pa dood is, maar kan steeds die reuk onthou. En die harde stoele. Hy en sy broer was soms so moeg dat hulle sommer op die mat geslaap het terwyl sy ma uur na uur op ’n regop stoel gesit het. Hoopvol dat iemand ’n bietjie goeie nuus sal bring.

Jare later was dit weer hy en sy broer wat op die stoele gewag het vir nuus oor hulle ma. Elke keer het hulle die nuus in ’n wagkamer gekry. Hy staan dus nou eerder in die gang.

Monica antwoord met die derde lui. Hy vertel haar van Patrice wat geskiet is en Allegretti wat weg is.

“Waar is jy?”

“By die hospitaal.”

“Het jy die polisie in kennis gestel?”

“Nee, daar was nie tyd nie.”

“Jy gaan hulle ook nie in kennis stel nie, gaan jy?”

“Nee.”

“Dink jy dis slim om so iets te probeer wegsteek?”

“Ek gaan dit nie wegsteek nie. Ek wil net self kies wie en wat ek naby die saak gaan toelaat. As ek nou die deure oopgooi, is die hele saak teen sonsopkoms gefok.”

“Het jy iemand in gedagte?”

“Ek dink nog.”

“Nick, ek is jammer oor Patrice. Ek weet jy het hom gewerf en jy voel verantwoordelik vir hom, maar jy het hom nie geskiet nie.”

“Ek moet eers gaan. Ons kan later praat.”

“Ek ken daardie toon in jou stem en dit voorspel niks goeds nie.”

“Watter toon?”

“Daai een wat sê jy gaan nie meer na raad luister nie.”

“Dit hang af van wie die raad kom.” Hy groet voor sy kan antwoord.

Nick versit homself waar hy teen die muur in die gang staan, en kyk na die mense wat by hom verbyloop. Die personeel lyk moeg. Sommige kry dit nog reg om skeefweg te glimlag. ’n Flou poging om bemoedigend te lyk. Ander doen nie meer die moeite nie.

Van hier waar hy staan, lyk die wagkamer oorkant die gang vir hom soos ’n getypoel. Mense kom en gaan. Soms is daar ’n paar leë stoele, maar die golf stoot elke keer weer nuwes in. Kinders sit op ouers se skote, die meeste in hul nagklere. Paartjies hou aan mekaar vas. Bejaardes lyk bang en verwese. Hier en daar is ’n enkeling wat nie links of regs kyk nie. Sommige lyk by die dood, ander makeer sigbaar niks. Hy is egter oud genoeg om te weet daar waar die tekens onsigbaar is, is soms van die grootste probleme. Diep pyn is gevaarlike pyn.

Hy is verlig toe hulle hom roep om die papierwerk vir Patrice se opname te teken. Dis beter as om net te staan.

Dis toe hy die datum sien, dat hy sy asem hoorbaar uitblaas. Hy moet onthou om haar môre te bel.

Kan dit al vyf jaar wees?

Ellie kyk op haar horlosie. Sy sit die pay-as-you-go-simkaart in die selfoon en skakel sy nommer. Sy wag lank voor die bekende stem antwoord.

“Barnard.”

“Dis ek. Slaap jy al?”

“Mac?”

“Ja.”

“Waar de donner is jy?”

In haar geestesoog sien sy vir Clive. Dis ’n wonder hy het net “donner” gesê.

“Ek bel sommer om te hoor hoe dit gaan.” Ellie het besluit dis beter as sy hom eers nie van die twee mans in die kerk vertel nie. Sy hoop as daar iets gebeur het, sal hy haar vertel.

Daar is ’n oomblik lank stilte, voor hy kras lag. “Fok jou! Jy verdwyn vir amper vyf maande, sonder om my eers te laat weet of jy nog lewe, en dan bel jy op ’n Sondagaand en vra hoe gaan dit. Hoe dink jy gaan dit met my nadat ek maande nie van jou gehoor het nie?”

“Ek is jammer …”

“Daai is die mees overrated sin in die wêreld. Dit beteken net mooi fokol.”

“Clive … het daar iets gebeur waarvan ek moet weet?”

“Soos wat?”

“Ek weet nie. Enigiets wat ’n rooi vlag vir jou laat opgaan het.”

“So eintlik bel jy nie rêrig om te hoor hoe dit met my gaan nie.”

“Clive …”

Hy sug. “Ek weet nie waarvan jy praat nie. Greyling het my gisteroggend gebel en gevra waar jy is. Ek weet nie of hy vir jou ’n rooi vlag is nie.”

“Hoekom het hy gedink jy sal weet waar ek is?”

“Seker omdat almal gedink het ek weet waar jy is. Ons was after all nogal lank partners.”

“Hoe het jy geweet waar ek is?”

Weer sug hy. “Iemand se ma se niggie se agterkleinkind of so iets is ’n ruk gelede in Montagu se kerk gedoop. Die ou het my die Maandag kom vra of dit moontlik is dat hy jou daar in die kerk kon sien orrel speel het. Ek het gesê ek weet nie.”

“Wanneer was dit?”

“Seker so ’n maand gelede. Ek het ook nie vir Greyling gesê jy ís daar nie, ek het bloot gesê iemand vermoed hy het jou daar gesien.”

“Waarom het jy my nie toe in die hande probeer kry nie?”

Hy snork. “Ek is nie die een wat die pad gevat het en nie omgekyk het nie. En hoeveel keer dink jy moes ek jou selfoonnommer bel om te hoor die subscriber is not available?”

“En toe sê jy vir Albert waar ek is.”

“Moenie jou gat vir my wip nie. Hoe de fok moes ek weet waarom hy jou soek?”

“Het hy gesê waarom hy my soek?”

“Nee, net dat dit ’n persoonlike saak is en dringend is.”

“Ons twee het nie meer persoonlike sake nie.” Ellie kan hoor hoe haar stem styg.

“Mac, dalk moet ons twee nie nou verder praat nie. Dit is Sondagaand en hier lê ’n lang week voor. Bel jou eks en vra hom waarom hy jou soek. Hoe de hel moes ek weet wat met jou aan die gang is? Dis nie asof jy my op die hoogte gehou het nie.”

Ellie haal diep asem, maar keer haarself.

“Dankie. Mooi bly.” Sy skakel haar selfoon af.

“Clara Veldman.” Ellie sê die naam hardop. Toe Albert haar verlede jaar gevra het om onder die dekmantel van ’n sekuriteitsbeampte vir Clara by Enzio Allegretti se huis te gaan oppas, het Clive heelwat besware gehad. Sy weet hy neem homself kwalik oor wat op die ou end gebeur het. Die telefoon is egter nie die beste manier om die lug tussen hulle twee te suiwer nie.