Читать книгу Eindspel - Wilna Adriaanse - Страница 7

Nick vee oor sy gesig terwyl hy net voor vier terugry Bantrybaai toe. Patrice is in ’n geïnduseerde koma en die dokters kan of wil nie sê of en wanneer hy daaruit sal kom nie.

Die strate is verlate. Hier en daar staan ’n kar by ’n verkeerslig of draai in ’n stil straat in. Op ’n straathoek in Seepunt staan twee prostitute nog. ’n Entjie verder is ’n polisievangwa geparkeer. Soms voel dit vir hom of hy vir ewig vasgevang gaan wees in ander mense se naglewens.

By Allegretti se huis maak hy ’n pot sterk koffie en laat kom toe die sekuriteitswagte een-een in. Albei sweer hoog en laag hulle het niks gesien of gehoor nie. Daar was nie vreemde motors in die straat nie, geen skote nie. Allegretti is nie by die hek uit nie. Geen kuiergaste nie. As Nick hulle nie wil glo nie, kan hy die sekuriteitsvideo’s kyk.

Toe hy klaar met hulle is, loop hy weer na Patrice se woonstel. Hy trap versigtig toe hy die deur oopmaak en instap. Behalwe vir die bloedspoor vanaf die sitkamer, soos Patrice vermoedelik badkamer toe gekruip het, is die slaapkamer netjies. Die beddegoed is teruggevou asof hy reeds gelê het. Hy moes in die sitkamer gewees het toe hy oorval is. Dit gee Nick ongelukkig nog nie ’n idee hoe laat dit gebeur het nie. Patrice gaan slaap soms vroeg.

Die kol op die mat en die bloedspatsels bevestig sy aanname dat hy in die sitkamer geskiet is. Wat Nick nie verstaan nie, is waarom hulle hom nie net doodgeskiet het nie. As hulle hom verras het, het hulle tog die voordeel gehad. Waarom die stoeiery? Wou hulle hom ook saamneem? Vir mense wat dit reggekry het om ’n huis wat baie goed bewaak word stil binne te kom, is dit net te slordig.

Hy soek versigtig rond, maar kry aanvanklik nie ’n patroondoppie nie. Na ’n ruk vind hy dit onder die rusbank, teen die vloerlys. Hy gaan soek ’n plastieksakkie in die kombuis. Tel die doppie met ’n pen op en seël die Ziploc-sakkie. Hy loop nog een keer deur die woonstel, maar sien niks anders wat hy as moontlike forensiese bewyse kan saamneem nie.

Hy sluit die woonstel se deur agter hom en druk die sleutel in sy broeksak. Daarna maak hy die agterdeur oop en stap in die nou steeg agter die huis uit. Die agterkant van die huis sit knus teen die berg. ’n Hoë geëlektrifiseerde heining skei die erf van die berggrond. In die donker kan hy nie veel wys word nie en hy besluit om eerder bo in Allegretti se kamer te gaan soek vir leidrade.

Dit lyk steeds soos hy dit gisteraand aangetref het. As Allegretti ontvoer is, lyk dit nie of hy hom teëgesit het nie. Dit lyk eerder soos enige aand wat hy alleen gelos word. Nick stap in die aantrekkamer in, maar die kaste is so vol, hy sal nie agterkom as daar klere weg is nie.

In die badkamer lyk dit ook nie asof daar iets weg is nie. Tandeborsel, skeergoed, gesigroom. En ’n verskeidenheid duur deodorante en naskeermiddels. In die kas onder die wasbakke is ’n groot karton kondome.

Om die Allegretti-familie se hoof van sekuriteit te wees, het nog altyd uitdagings ingehou. Die feit dat hy eintlik ’n dubbele rol speel, voel soms soos die minste van sy probleme. In Johannesburg was dit makliker. Allegretti senior is ’n baie slim man wat dikwels bereid is om na rede te luister. Sedert hy egter ’n klompie maande gelede deur die ouman Kaap toe gestuur is, voel dit vir hom of hy ’n kinderoppasser geword het. Vir twee bedorwe kinders. Enzio Allegretti het nie sy pa se insig nie en verkies dit om sy eie kop te volg.

Hy gaan kyk na al die bandopnames van die sekuriteitskameras, maar die wagte was reg. Daar is niks ooglopend verkeerd nie. Toe dit begin lig word, gaan hy weer by die kombuisdeur uit en loop die lengte van die steeg tot by die dienshek aan die kant van die erf. Die oggend is koud en hy kan die see ruik. Gister se bergwindtoestande is weg en ’n mens kan die herfs voel. Die hek is gesluit en daar is beslis nie met die slot gepeuter nie. Daar lê voetspore op die plaveisel, maar die hele perseel word deur die dag gepatrolleer. Dit kan egter nie kwaad doen om na die spore te kyk en dit te vergelyk met die skoensole van die wagte wat aan diens was nie. As daar een ding is wat Nick in sy lewe geleer het, is dit dat ’n mens soms die antwoord op die vreemdste plek vind. Soms werk jy jou gat af om leidrade te versamel en dan tref jy bloot op ’n dag ’n gelukskoot.

Net voor agt stop hy by sy woonstel. Hy het eers gewag om die dagskof se wagte te sien. Hulle het dieselfde opdrag – niemand mag naby die huis kom nie. En as hulle enigiets verdag oplet, moet hulle hom bel.

Hy stort vinnig, drink nog koffie en eet staan-staan ’n bakkie kitspap. Die melk proe effe suur, maar hy eet die bakkie leeg.

Hy skakel Fritz, Allegretti se motorbestuurder, se nommer. Fritz klink deur die slaap toe hy antwoord.

“Nick, wat de hel gaan aan? Ek is met vakansie.”

“Ek weet, maar ek is dringend op soek na meneer Allegretti en hy antwoord nie sy selfoon nie. Het jy nie dalk iets van hom gehoor nie?”

“Nee. Ek het hom Vrydagaand laas gesien toe ek hom na ’n vergadering by die huis gaan aflaai het.”

“Sal jy my bel as jy iets van hom hoor, asseblief?”

“Ek maak so.”

Voor die verbinding verbreek word, hoor Nick hoe Fritz sê: “Fok, om my oor so iets wakker te maak.”

Dan is daar ’n gegiggel en ’n vrouestem sê hy moet terug bed toe kom.

Êrens in die wêreld is ’n man wat op ’n Maandagoggend agter ’n vrou se rug kan inskuif omdat hy met vakansie is.

Ellie skrik ’n paar keer gedurende die nag wakker en verbeel haar sy hoor voetstappe. Elke keer is dit egter die dak wat kraak. Agt-uur het sy klaar gestort en aangetrek. Die jong man is weer agter die toonbank toe sy onder in die portaal kom. Hy groet vriendelik, maar sy vermoed hy is nog nie heeltemal wakker nie.

Toe sy buite kom, bel sy vir Wynand. Hy antwoord na die derde lui.

“Dis ek.”

“Is jy terug?”

“Nee, dis waarom ek bel. Ek weet nog nie wanneer ek gaan terug wees nie.”

“Hier was mense wat na jou kom soek het. Het jy in ’n stadium kort, donker hare gehad?”

“Wat wou hulle hê?”

“Hulle wou jou blykbaar groet … die een sê dat julle kollegas was.”

“Hmm … dis jammer ek het hulle gemis. Is hulle nog daar?”

“Ek weet nie. Hulle moes seker gisteraand hier êrens geslaap het, want hulle was vanoggend vroeg hier by my. Daarna het ek hulle nog nie weer gewaar nie.”

“Wat het jy vir hulle gesê?”

“Net die waarheid. Ek weet nie of dit jy op die foto is nie … Is jy in die moeilikheid?”

“Nie sover ek weet nie.”

“Sou jy my gesê het as jy was?

“As jy iets daaraan kon doen …”

“Waarom glo ek jou nie?”

Ellie lag. “Is dit nie altyd jy wat sê die tronk is vol nuuskierige mense nie?” Sy gee hom nie kans om te antwoord nie. “Wynand, ek moet gaan. Ek sal jou bel sodra ek terug is. Terloops, waar is my kar?”

“Ek het dit vanoggend na Manie toe geneem.”

“Dankie. Sê vir Manie ek sal regmaak sodra ek kom.”

“Pas jouself op.”

Sy vee oor haar gesig en kyk na die ma en kind wat by haar verbystap. Die ma hou die kind se hand vas terwyl die kind iets vertel. Sy nek ver agteroor gebuig, die stemmetjie skril en opgewonde.

By die geriefswinkel op die hoek kyk sy na die toebroodjies in die glaskas, maar koop op die ou end net ’n appel en ’n piesang, en die nuutste koerante. Sy eet die vrugte op pad terug na die motorfiets, vang net vinnig die hoofopskrifte voor sy die koerante in haar rugsak druk, die helm opsit en die motorfiets se enjin aanskakel.

Dis ’n glashelder dag en die see lê blinkblou. In die hawe is ’n groot hyskraan besig om houers van ’n skip af te laai. Robbeneiland lyk bedrieglik naby. Sy is lief vir die stad, en ’n deel van haar sal seker altyd lief wees vir hierdie kommetjie wat knus nestel tussen haar drie graniet-koppelaars, Duiwelspiek, Tafelberg en Leeukop.

Die meeste winkels in Loopstraat is nog toe.

Ellie is nog ’n entjie van Groentemarkplein af toe sy Happy gewaar. Hy staan op die hoek waar hy al jare lank staan. Hier waar sy hom die eerste keer ontmoet het, en waar sy hom omgepraat het om een van haar kontakte te wees. Hy kyk op terwyl hy met iemand aan die oorkant van die straat praat. Hy hou aan praat, maar sy kan aan sy lyftaal sien hy het haar herken.

Toe sy by hom kom, haal sy geld uit om ’n koerant te koop.

“Soos my ouma sou gesê het, ek het vandag eerder my dood verwag as hierdie visit. Ek het gedog jy is nie meer in hierie wêreld nie. Hoe lank is dit? Vyf maande en geen taal of tyding nie. My ma sou gesê het dis nou bad manners.”

Ellie raak vlugtig aan sy arm.

“Hoe gaan dit met jou?”

“Nei, soos jy kan sien, still keeping the nation reading. Al is dit dan nou net oor Jay Zee en sy trawante se manewales. Ek is skoon bly ou Jules is ook terug op die scene. Dis darem ’n bietjie change of scenery.”

Hy hou ’n koerant uit vir ’n man in ’n pak klere wat vinnig nader kom. “Morning, morning. Read all about it. Helen het vandag vir ’n slag weer die front page gehaal.”

Die man groet, vra hoe dit gaan, gee vir Happy ’n tienrandnoot en stap met sy koerant onder die arm verder. Sonder om te wag vir kleingeld.

“Daai is nou vi jou ’n man met class. Sy ma het hom goed grootgemaak. Sulke mooi manners. Jy moet vi jou so ’n jongetjie soek.”

“Jy lyk goed. Moenie vir my sê daar is deesdae ’n meisie op die toneel nie.”

Hy skud sy kop. “Ek sal vi jou sê soes een van my clients vi my gesê het toe ek hom eendag vra of hy getroud is. Hy sê as hy kak soek, koop hy eerder vir hom ’n Alfa. Nei, ek soek ook nie daai moeilikheid nie.”

Ellie lag hardop en skud haar kop. “Ek het jou gemis.”

Hy glimlag ook. “So sê hulle almal. Kan nie saam met my nie, maar kan ok nie sonner my nie.” Sy gesig raak ernstiger. “Jy lewe nog.”

Ellie knik. “Ek lewe nog en dit gaan beter as toe jy my laas gesien het.”

“Ek is bly. Is jy terug innie mother of cities of kuier jy net bietjie?”

“Ek het besigheid hier gehad en wou ’n slag kom groet het.”

Hy maak ’n ligte buiging. “I’m honoured. Het jy al vi miss Brenda ook gesien?”

“Nee, ek wil haar nog bel. Sien jy haar soms?”

“Ja, so dan en wan. Groet my darem, al is dit ook maar koeltjies. Sy temp nou as ’n receptionist. Oppie oomblik by ’n office net hier ommie hoek.”

“Ek is bly. Ek sal haar bel. As ek haar nie in die hande kry nie, moet jy vir haar sê ek stuur groete en sal haar weer wil sien.”

Hy knik. “Jy moet agter jouself kyk. Ek is nie lus vi funerals nie.”

“Dit geld vir jou ook. Jy moet ook versigtig wees.”

Sy is reeds ’n entjie weg toe sy hom langs haar gewaar. “Het jou besigheid hier iets met miss Clara te doen?”

Ellie steek vas en kyk na hom. “Wat bedoel jy?”

“Van wat ek hoor, het sy Vrydagaand weggeraak. Williams is blykbaar befok en Reggie wil net mense moer. Excuse the language.”

“Waar het jy dit gehoor?”

Sy wenkbroue lig. “Wil jy nou skielik my credibility bevraagteken?”

“Nee, ek is jammer. Ek is net verbaas. Dink jy die polisie weet daarvan?” Sy dink aan Clive wat haar niks gesê het nie.

“Ek weetie. Soms is hulle ok maar stadig.”

Ellie kyk ’n oomblik lank in sy oë. “Dankie dat jy my vertel het.”

“Jy weet ek preach nie, maar ek hoop nie jy steek weer jou kop in daai bynes nie.”

“Weet jy hoe dit gebeur het?”

Hy skud sy kop. “Ek hettie details nie. As jy belangstel, kan ek seker vi jou iets uitvind.”

Sy haal ’n tweehonderdrandnoot uit haar beursie en druk dit in sy hand. “Nee, dankie. Ek sal jou weer sien.”

“Jy moet wakker slaap,” praat hy agter haar aan.

Sy lig haar hand, maar kyk nie om nie. Op die krop van haar maag lê nou ’n brandkol en sy sukkel om haar asemhaling egalig te hou. Sy wil haar mond oopmaak en groot happe lug sluk. Dis asof die suurstof skielik minder geword het.

Sy sien Clara se gesig voor haar en sy wens sy was op die swaai onder die jakaranda. Sy het ’n keuse gehad. ’n Mens het altyd ’n keuse. Sy kon vir ’n dag of twee laag gelê het totdat almal tou opgegooi het om haar in die hande te kry, maar sy het gekies om uit te vind waarom hulle na haar soek. En nou voel dit of sy nie asem kry nie.