Читать книгу Nooit is 'n lang, lang tyd - Anchien Troskie - Страница 5

’n Plan

Daleen glimlag breed vir Yvonne, haar ontvangsdame. “Ek is weg! Geniet die res van die middag. Met die klomp snotneuse in die dorp twyfel ek of jy sal kan, maar nietemin.”

Dan kyk Daleen verskonend na die paar “snotneuse”, wat met ontevrede blikke in haar rigting hul beurt in die wagkamer afwag. “Ja, Daleen, voet in die mond soos gewoonlik,” sê sy binnensmonds. “Wanneer gaan ek onthou dat hierdie ‘snotneuse’ sorg vir die botter en jam op my brood?”

Yvonne sug, rol haar oë dramaties. “Dokter is reg, dit gaan dol.” Sy beduie met haar kop na agter. “Dokter Malan sal sy storie vanmiddag moet ken om deur al die afsprake te kom.”

“Die vreugdes van die mediese praktyk,” sê Daleen sagter. “I’m out of here!”

Sy wuif en stap deur die groot glasdeure na buite. “Verdomp,” prewel sy toe die koue haar tref, “moes ek nou juis vandág kies om spreekkamer toe te stap?”

Sy slaan haar denimbaadjie se kraag hoog op en stap met ’n verbete pas, lyf vooroor en kop afgewend, na die koffiewinkel op die hoek. As sy durf opkyk, weet sy uit ondervinding, word sy voorgekeer deur almal op straat, en daarvoor sien sy nie nou kans nie.

Daar is eienaardige mense op hierdie dorp, seker maar op elke dorpie op aarde, mymer sy. Daar is die soort wat haar gereeld, selfs wanneer sy draf, in die straat voorkeer om gratis mediese advies te kry. Hulle glo sy kan selfs sonder ’n ondersoek presies vir hulle sê wat met hulle – of hul kind, man, vrou, ouma of oupa – fout is.

Én sy word gereeld betrek by huismoles; dis ’n veralgemening dat net predikante huismoleste moet oplos. ’n Dokter is vir sommige mense meer aanvaarbaar omdat hulle as “mensliker” beskou word. In teenstelling met predikante wat as “heilig” beskou word en liefs nie moet weet van Pappa se drankprobleem en dat Mamma se lus vir seks al jare lank geblus is nie.

Daleen skud haar kop. Toe sy medies gaan swot het, het niemand vir haar gesê dat sy ook biegmoeder, sielkundige en berader as beroep gekies het nie. Tog, daar is nie ’n ander beroep wat sy eerder sou wou hê nie. Dalk net op ’n ander dorp, in ’n ander gemeenskap. Nie hier op Sandfontein waar almal alles van jou weet nie. Sy sug ietwat oordrewe en verras haarself daarmee – sy is nie gewoonlik iemand wat emosie wys nie.

Sy kyk skrams op, steeds bang dat iemand haar sal voorkeer. In haar grootwordjare was hierdie dorpie nog kleiner. Stofstrate, een bank, een dokter, een prokureur, darem twee supermarkte. Toe tref vooruitgang Sandfontein, in die vorm van teerpaaie, prokureurs, tandartse, dokters, hospitaal, ensovoorts ensovoorts. Nou nie wat jy ’n metropool sal noem nie, maar darem. Al wat die dorp nog kort, is ’n verkeerslig. Daardie dag sal die Sandfonteiners seker na hulleself as stedelinge begin verwys.

Sy is op die buurdorp gebore, omdat Sandfontein toe nog nie ’n hospitaal gehad het nie. Hier is sy skool toe – koshuis toe. Sy het haar onstuimige tienerjare hier beleef. Hier gematrikuleer. Sy kon nie wag om met skool klaar te maak sodat sy die dorp se spreekwoordelike stof van haar voete kon afskud nie. Die jare op Kovsies was bevrydend, in meer as een opsig.

En toe kom sy terug. Na Karien en Amelia. Maar veral na Darius, haar broer. Omdat hy haar nodig het, het sy in ’n waas van eiewaan geglo. Al het sy nie by hom op die plaas ingetrek nie, maar eerder in die lelike woonstel bokant die supermark waar sy nou nog woon, kon sy darem middae na werk en naweke uitry plaas toe. Jare later het sy agtergekom dat Darius haar nie nodig het nie, eintlik nooit nodig gehad het nie. Dat hy sy eie bed kan maak en daarop kan slaap.

En hier sit sy steeds, met ’n vennoot in ’n winsgewende praktyk, twee beste vriendinne en ’n lover. ’n Lover, dink sy geamuseerd, praat ’n mens nog op veertigjarige ouderdom van ’n lover?

Sandfontein, dwing sy haar gedagtes terug na die dorp. Sy dreig gedurig om hier pad te gee, maar sy twyfel of sy sal kan. Dis haar tuiste, haar ménse. Hier is sy gelukkig. Want Sandfontein is verdraagsaam. In tye van nood slaan Sandfontein se inwoners hulle arms om jou, omdat jy een van hulle is.

Só val jy met die deur in die huis, dink sy met ’n laggie toe die wind haar deur die koffiewinkel se ingang druk.

“Middag, dokter!” groet Magrieta waar sy agter die toonbank met die indrukwekkende koekuitstalling staan. “Jy lyk asof jy ’n defrosting nodig het, die wind verwaai ons weer behoorlik vandag. Die gewone?”

Dis nog taamlik stil; die gewone klomp kom eers later vir hul daaglikse koppie boeretroos, dink Daleen. Dit kan ook wees dat die koue weer baie van die kliënte verjaag. Of dat almal in die spreekkamer se wagkamer sit, spekuleer sy wrang.

“Asseblief, Magrieta, maak dit sommer ’n dubbel.”

’n Ou, simpel grappie tussen haar en Magrieta, en een van die dinge wat Sandfontein en sy inwoners so spesiaal maak. Sy sak dankbaar op ’n stoel neer. Karien en Amelia is nog nie hier nie, maar wat is nuut? Sy is gewoond daaraan om vir hulle te wag.

Dis nou al tien jaar dat hulle elke week hier bymekaarkom. Hulle drie alleen hou hierdie koffiewinkel solvent, dink sy. Aan die begin was hul ontmoetings nie noodwendig op dieselfde dag van die week nie, daarvoor was hul beroepe te uiteenlopend. Maar Karien werk nou al vir jare nie meer nie, so ook Amelia. Hulle het op ’n Maandag besluit, omdat dit die dag is waarop Amelia haar kinders by die koshuis kom aflaai vir die week. Dis haar dorp-toe-gaan-dag, die enigste dag dat sy ander mense sien.

Daarom vat Daleen elke Maandagmiddag twaalfuur af. Nie die gebruiklike Woensdagmiddag soos Muller, haar vennoot, nie – sy speel nie gholf nie, sy drink koffie saam met haar vriendinne. Sy is seker al drie van hulle sou wyn verkies, maar hulle sien nie kans vir ’n kroeg nie. Veral nie op Sandfontein nie.

Dis warm in die koffiewinkel, sodat sy haar baadjie uittrek en oor die stoel se rugleuning hang. Sy strengel haar vingers inmekaar, elmboë op die tafelblad soos een wat bid, haar kortgeknipte naels styf in haar hande gedruk. Haar lover . . . Sy vind dit nog steeds moeilik om te glo dat sy voor só ’n ultimatum gestel is. Dat sy ’n keuse moet maak.

As sy na haar hart luister, sal dit ’n maklike keuse wees. Probleem is net dat sy nog nooit iemand was wat na haar hart geluister het nie. Sy is ’n analis. Alles word tot in die fynste besonderhede ondersoek. Die voor- en nadele word tot satwordens toe herhaal. Dan, wanneer sy haar hart sover gekry het om na haar verstand te luister, dán neem sy haar besluit. En haar hart weet dat die besluit lankal in haar kop geneem is.

Dis hartseer dat sy nie meer gereeld na haar hart luister nie. Dit maak haar hart seer. As die lewe net eenvoudig kon wees, sonder keuses. Darius sê dat God mense juis die grootste gawe gegee het: die gawe om te kan kies. Die gawe om te kan onderskei tussen reg en verkeerd, met jou hárt. Maar sy is nie Darius nie.

“Dankie, Magrieta,” sê sy toe die ouer vrou die stomende koppie koffie voor haar neersit.

“Jy’s diep ingedagte.”

Magrieta sê dit nie nuuskierig nie, besef Daleen, dis bloot ’n opmerking terwyl sy ondersoekend na haar kyk.

“Ja, ek is,” sug Daleen en kyk verskonend na haar.

“Nou toe, drink jou koffie. Dit word nie verniet boeretroos genoem nie.” Sy gee Daleen se skouer ’n drukkie voor sy omdraai.

Daleen roer twee teelepels suiker by haar koffie, stoot die melk eenkant toe. As haar lewe eenvoudiger was, sou sy Muller as lewensmaat gekies het. Maar sy het nie. Sy het haar keuse tóg met haar hart gemaak, en kyk in watter gemors het dit haar nou laat beland: ’n ultimatum.

Haar kop het klaar ’n besluit geneem, maar dié keer weier haar hart om te luister. Daarom het sy inderhaas verlof geneem. Daarom wil sy wegkom vir ’n paar weke. Sodat sy haar hart kan oortuig om na haar goeie, gesonde verstand te luister.

“Middag, Karien!” ruk Magrieta se uitroep haar terug na die werklikheid.

Karien kom windverwaaid en dramaties die koffiewinkel binne.

“Haai!” groet sy en neem ’n vinnige sluk van Daleen se koffie. “Selfde vir my, ou Grieta, maar sonder suiker. Ek is op ’n wrede dieet.”

“A,” sê Daleen met ’n glimlag, “en nou gaan jy maar so bitter deur die lewe.”

“Dit werk, hoor! Ek het al twee kilogram verloor.”

Daleen staar openlik na Karien, Nana Mouskouri se ewebeeld. ’n Ietwat oorgewig Nana Mouskouri, moet sy toegee, maar nietemin. Karien se donker hare hang tot in haar middel, so reguit asof dit met behulp van ’n liniaal gesny is. Donker, gevoelvolle oë en ’n ligteraambril – die bril darem meer in die John Lennon-styl.

Toe hulle jonger was, het Karien die koppe behoorlik laat draai. Sy is steeds mooi, op ’n misterieuse manier, nog steeds sexy, al dra sy ’n paar ekstra kilogramme. Dis jammer dat sy dit nie besef nie, dink Daleen. En Karien is dramaties. Haar klere, en die kleure daarvan, weerspieël dit. Vandag het sy ’n wye donkerpers romp aan wat tot op haar enkels swaai. Dis versier met klokkies wat vrolik klingel wanneer sy beweeg. ’n Swart kantbloes en ’n fluweelbaadjie in dieselfde pers as die romp rond haar uitrusting af.

“Hou jy van my romp?” Karien tel die soom daarvan op sodat Daleen dit kan bewonder. “Amelia het die klokkies vir my aangewerk. Haar idee.”

Magrieta bring Karien se koffie, en Karien verskuif haar bril na haar kop. “Anders wasem dit toe. Dankie, Grieta!”

Sy neem ’n vinnige slukkie en trek haar gesig, kyk verskonend na Daleen. “Die eerste sluk is altyd die ergste. Daarna raak jy gewoond aan die bitter.”

Daleen hou haar besig met haar eie koffie, maar hou Karien tog onderlangs dop. Sy het die kuns vervolmaak om haar vriendinne se buie te lees. Soos ’n boek met prentjies, mymer sy terwyl sy met deernis na Karien kyk. Haar vriendin met die kunstenaarsiel, gefrustreerde huisvrou wat graag sou wou skryf. Met te min vertroue in haarself.

Karien is nie vandag haarself nie, besef Daleen. Sy kan dit sien aan die manier waarop haar vriendin haar hande beweeg, te véél beweeg, die senuagtige terugdruk van haar hare agter haar ore. Die vinnige knip van haar oë.

“Wat is fout?” vra sy sag en plaas haar hand op Karien se regterhand.

Karien kyk op, haar oë wasig agter die bril wat sy weer oor haar oë laat sak het, haar mooi mond wanhopig vertrek.

“Middag, Magrieta!” roep Amelia van die deur af.

Sy kom gee beide haar vriendinne ’n skuins soen op die wang. Karien skud haar kop byna ongemerk, en Daleen besef dat die oomblik verby is.

“Dis so koud soos die hel daar buite.” Amelia gaan sit en haal terselfdertyd haar sigarette en aansteker uit haar handsak.

“So koud soos die hél?” sê Karien verstom. “Die hel is warm!”

Die wasigheid in haar oë is weg, merk Daleen, daar het niks oorgebly nie. ’n Niks.

“Hélwarm,” voeg sy lakoniek by.

“Julle weet wat ek bedoel,” sê Amelia rustig en steek ’n sigaret aan.

Ongelukkig het die verbod op rook in openbare plekke nog nie op Sandfontein posgevat nie, dink Daleen gelate.

“So, wat is nuus?” vra Amelia terwyl sy die spyskaart bestudeer.

Daleen moet haarself keer om nie na Amelia te staar nie – haar ontwerpersklere is soms so kleurvol dat dit aan perversie grens. Jy kan Amelia enige tyd deur ’n ring trek, selfs wanneer jy onverwags op die plaas opdaag. Dis een van haar krukke, weet Daleen, saam met die alewige sigaret. Altyd perfek gegrimeer, en haar hare kort-kort ’n ander kleur, asof sy nie kan besluit wie sy is nie. Dié week spog Amelia met donkerrooi hare en ’n outfit in swart, oranje en pienk.

As Daleen dit moes dra, sou sy heel moontlik soos ’n hanswors lyk. Sy kyk af na haar denimbroek en T-hemp, haar denimbaadjie oor die rugleuning. Ten spyte van die designer labels voel sy skielik selfbewus oor haar ietwat verkreukelde voorkoms, in teenstelling met Karien se sigeunerklere en Amelia se openlike elegansie. Ten minste het sy vanoggend haar ou, smerige draftekkies vir designer loafers verruil!

Daleen en Amelia bestel albei die lamsbredie en Karien ’n slaai.

“Ek weet dis te koud vir slaai, maar dis wat my dieet voorskryf,” sê Karien skouerophalend en draai na Daleen. “Hoe gaan dit met die praktyk?”

“Ek is so gatvol vir snotneuse dat ek kan gil. Die hoeveelheid griepgevalle neem elke winter toe, so voel dit vir my.”

“Ek het self ’n effense keelseer.” Amelia vryf oor haar keel.

“Dis van al die rook, nie griep nie,” sê Karien sonder simpatie.

“Ek rook nie só baie nie,” sê Amelia terwyl sy nog ’n sigaret uit die pakkie skud.

Karien rol haar oë dramaties, sodat Daleen moet lag.

“Ek kan nie wag vir my verlof nie,” sê sy vinnig voor hulle in ’n debat oor rook betrokke kan raak.

“Gaan jy met verlof? Wanneer? Hoekom weet ek van niks?” vra Amelia. “Ek is skoon jaloers. As jy boer, is vakansie ’n luukse. Jy kan eenvoudig nie weggaan nie, dan kom die hele boerdery tot stilstand – of so glo Gert.”

“Ek kan self nie onthou wanneer óns laas weg was nie,” sê Karien.

“My verlof begin vandag oor ’n week. Ek is nogal tempted om so kuslangs te ry tot in Jeffreysbaai. Maar dis nie lekker om alleen weg te gaan nie.”

“As jy ’n boyfriend gehad het, was dit nie nodig om alleen te gaan nie,” merk Amelia op, haar oë versluier agter die wolkie rook voor haar.

Daleen verkies om die opmerking te ignoreer. “Dalk moet ek maar op die plaas my batterye gaan herlaai, tyd saam met Darius en sy gesin deurbring.”

Magrieta plaas hulle bestellings voor hulle neer. “Lekker eet!”

Die probleem, dink Daleen, is dat sy op die plaas nog steeds bereikbaar is. Deur haar pasiënte, die hospitaal, haar lover. Verál haar lover . . . Nee, as sy ’n deurdagte keuse moet maak, moet sy wegkom.

Maar twee weke op haar eie is lank, té lank. Sy sal van haar verstand af gaan. Miskien . . . Sy kyk vinnig na Karien en Amelia. Miskien is dit net wat ons almal nodig het: ’n wegkomkans van die alledaagse roetine. Karien het duidelik ’n vakansie nodig, daarvan getuig haar senuagtigheid. En Amelia kan doen met ’n bietjie wegkom van die plaas.

As hulle saam met haar gaan, sal sy dalk nie tyd hê om té veel, té lank te tob nie. Dalk word haar besluit hierdie een keer deur haar hart geneem en nie deur haar verstand nie. Maar wat as hulle saamgaan en sy juis as gevolg daarvan nie ’n keuse kan maak nie? Besluit met jou hart, Daleen, berispe sy haarself, en nooi hulle.

“Ek het ’n plan,” sê sy dus voor sy van besluit kan verander en sit haar mes en vurk op haar bord neer. “Kom saam met my op vakansie. Wanneer laas was ons drie saam weg? Noudat ek daaraan dink: wás ons al saam weg? Toe, dit kan pret wees. Ons ry rustig, slaap op klein plekkies langs die pad oor, tot in Jeffreysbaai, waar ons ’n paar dae bly. Nie een van julle was al in Jeffreysbaai nie, wat, terloops, ’n skande is. Ek wil julle gaan wys hoe dit daar lyk.”

Sy sien die twyfel in albei se oë. “Toe, kom saam, dit sal lekker wees! Karien, jy het so pas gesê jy kan nie eens meer onthou wanneer julle laas weg was nie, en jý, Amelia, gaan nóóit weg nie! Ek wil tog nie op my eie vakansie hou nie.”

“Ek dog jy wil na Darius toe gaan?” vra Karien.

“Ag, by Darius is ek steeds bereikbaar,” sê Daleen vinnig. “Ek het pas besluit dat ek Jeffreysbaai toe wíl gaan. Ons drie. Toe nou, kom saam!” Sy het haar vriendinne nodig terwyl sy hierdie groot besluit moet neem. Al is hulle nie eens bewus daarvan nie.

Karien kou nadenkend aan ’n hap blaarslaai. “Die kinders kán bietjie by my ma kuier, hulle sal dit geniet. My ma ook.” Sy bly ’n oomblik stil, laai haar vurk weer vol. “Dawid sal dit ook geniet om ’n paar weke se vryheid van vrou en kinders te hê,” sê sy sinies. “Count me in!”

“Hoe lank is jou verlof?” vra Amelia.

“Twee weke. Toe, man, Gert sal nie omgee nie,” sê Daleen.

“Sjoe, dis lank. Gert sal dalk nie omgee nie, maar ek weet nie of ek hom so lank alleen kan los nie.”

“Hoekom nie? Is hy siek?” Karien se wenkbroue is ’n reguit lyn van verontwaardiging.

“Nee, man! Dis net . . . jy weet . . .” Amelia gooi haar hande hulpeloos in die lug.

“Amelia,” sug Karien terwyl sy vertroostend oor Amelia se arm vryf, “jy mag maar asemhaal sonder Gert. Hy weet dit, óns weet dit. Dis tyd dat jy dit ook besef. Kom saam. ’n Vakansie in Jeffreysbaai is net wat die dokter voorskryf.” Sy kyk laggend na Daleen. “No pun intended!”

“ ’n Vakansie ís dalk net wat ek nodig het,” sê Amelia. “Goed, julle het my oortuig, ek sal dit met Gert bespreek.”

“Nie ’n vakansie nie, ’n rusreis,” korrigeer Daleen. “ ’n Reis met die doel om te rus.”

En om keuses te maak, voeg sy in haar gedagtes by toe sy opstaan en hul rekening by Magrieta gaan betaal.