Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 6 - Annelize Morgan - Страница 10

Véronique kan nie dadelik reëlings tref vir haar reis na L’Espérance nie, want sy moet die volgende dag haar bagasie in ontvangs neem wat madame Schoonveld met ’n perdekar Kasteel toe stuur.

Van Don Diego het sy ook nog geen woord gehoor nie. Haar kommer oor hom groei by die dag. Sy moes liewer niks van die oorkrabbetjies gesê het nie, dan sou hy nog hier gewees het en sou hy al goed aangesterk het.

Net die gedagte aan Don Diego laat haar hart vinniger klop. Sy weet dat hy nie vermoed hoe sy voel nie, en dit stel haar gerus. Solank hy dit nie weet nie, sal hy nog hier bly. Sy kry die gevoel dat hy moontlik sal terugkeer na Spanje as hy weet dat sy hom bemin. Hy wil nie gebonde wees nie; hy wil vry wees soos die wind en die see. Hy wil die oseane verower en verre horisonne ontdek.

Laat die Woensdagmiddag word sy geroep. Iemand wil haar spreek, en wag op haar in ’n syvertrek van die ontvangkamer van die Kasteel.

Sy het nie tyd om haar te verklee nie, maar weet ook dat sy goed lyk in die ligrooskleurige fluweeltabberd wat sy die oggend aangetrek het. Dis nie so ’n onplesierige dag nie, al is dit bewolk en dreig dit om te reën.

Tien minute later gaan sy die vertrek waarheen sy ontbied is, onseker binne en steek verbaas vas toe sy Don Diego by die venster sien staan. Hy draai vinnig om toe sy binnekom en haar hart slaan ’n slag oor.

Hy glimlag.

“A, senorita! Ek het nie verwag om u tuis te vind nie!”

Sy bloos ongemaklik.

“Goeiedag, monsieur. U besoek is onverwags.”

Hy lag.

“Ek het so pas teruggekeer.”

“Het u iets uitgevind?” vra sy vinnig.

Sy gesig versomber.

“Niks wat die moeite werd is nie. Die mense kan net praat oor die opstokery onder die Franse. Hulle stel nie meer belang in iemand wat meer as ’n jaar gelede verdwyn het nie.”

Véronique se moed sak in haar skoene.

“Ons is in ’n doodloopstraat, monsieur. Ek het gister ’n brief van Lyzette Lorraine gekry waarin sy my vra om dringend na L’Espérance te kom.”

Hy kyk vinnig na haar, sy oë op skrefies getrek.

“U gaan nié, senorita!”

Sy kyk verbaas na hom.

“Maar ek moet tog weet waarom sy my so dringend wil sien!”

Hy kom na haar en neem haar arm in ’n staalgreep.

“Jy gaan nié soontoe nie!”

“Hoekom nie?” vra sy bewerig. Sy is skielik bang vir hierdie forse man wat haar met sy onpeilbare uitdrukking van stryk bring.

“As daar iets fout is, het dit niks met jóú te doen nie. Die kommandeur laat senor Lorraine elke dag dophou. Hulle wil weet of hý agter die opstokery is. As jy jou nou daarin gaan begewe, mag die kommandeur dalk geen simpatie meer met jou hê nie.”

Sy probeer uit sy greep loskom, maar hy laat haar nie gaan nie.

“Jy maak my seer!” sê sy skerp. “Los my! Ek kán gaan as ek wil!”

Hy laat haar skielik los, sy oë donker en onheilspellend.

“Gáán dan as jy so dom is en nie na raad wil luister nie!”

Sy kyk op na hom.

“Ek wil my vader vind, monsieur! En as mademoiselle Lyzette vir my inligting kan gee, dan móét ek gaan, maak nie saak wát gebeur nie!”

“Jy weet nie of dit oor jou vader is dat sy jou wil spreek nie!”

“Ek moet nogtans gaan uitvind!”

Hulle staan na mekaar en staar, die een koppiger as die ander.

“Wanneer wil jy vertrek?” vra hy skielik.

“Môreoggend. Ek het reeds ’n koets gereël.”

Hy draai weg van haar af en gaan weer by die venster staan.

“Ek kan jou nie keer as jy dit wil doen nie, maar dink net weer daaroor na. Jy kan in baie groot moeilikheid kom.”

Sy aarsel.

“Ek het klaar besluit, monsieur.”

Toe hy na haar omdraai, is daar weer daardie vreemde uitdrukking in sy donker oë.

“Jy is die enigste mens wat my nog ooit teëgegaan het, senorita.”

“Ek doen wat ék dink reg is, monsieur.”

Hy lag, maar dis ’n duiwelse laggie met geen vriendelikheid daarin nie.

“Totdat jy jou in ’n situasie vasloop waaruit jy nie self sal kan kom nie.”

“Dit sal nie gebeur as ek dit kan verhelp nie, monsieur.”

Hy bal sy vuiste dat die kneukels wit deurslaan.

“Dan is daar niks verder te sê nie, senorita.” Hy maak ’n buiging en stap by haar verby, die vertrek uit.

Sy kyk hom agterna en wil nog iets sê, maar bly dan stil. Sy kan hom nie keer om te gaan nie. Sy sal hom later ook nie kan keer om terug te gaan Spanje toe nie. Sy sal hom nooit kan behou nie.

Net na nege die Donderdagoggend vertrek sy per gehuurde koets van die Kasteel af. Sy het haar hierdie keer goed voorberei vir die lang reis Drakenstein toe, en gesorg dat sy genoeg warm klere saamneem. Deurdringende reën het in die loop van die nag begin val, en dis koud en onplesierig. Misslierte trek oor die baai en versluier die skepe wat voor anker lê.

Die reën sif aanhoudend op die koets neer en die perde speel met hul koppe in die wind. Kort-kort proes hulle vieserig vir die nat weer, maar die koetsier gee hulle nie kans om hul pas te verslap nie. Die pad is ’n pappery en die modder spat teen die koets op.

Véronique sit diep in gedagtes versonke in die koets. Sy dink nie op die oomblik aan die ongerief van die perde nie. Sy bekommer haar oor die feit dat haar soektog na haar vader ’n dooie punt bereik het. Net die oorkrabbetjies herinner haar daaraan dat hy nog hier iewers in die Kaap kan wees, maar sy weet nie waar nie. Sy weet nie eens of hy nog lewe nie.

Sy dink daaraan om Claude te vra om haar te help soek. Miskien sal sy sy hulp later nog baie nodig kry, maar terwyl hy in die selle is, sal sy maar moet wag.

Haar gedagtes dwaal terug na die vorige dag toe sy met Don Diego gepraat het, en sy besef dat hy altyd vir haar ’n vreemdeling sal bly. Dis asof sy hom nie altyd begryp nie, asof sy nie altyd kan verstaan wat hy bedoel nie. Sy hulp is vir haar onontbeerlik, maar hoekom bemoei hy hom hoegenaamd met haar soektog? Hy het die volste reg om hom enige dag te onttrek.

Diep in haar hart wens sy egter dat hy dit nié doen nie. Sy wil hom weer en weer sien, al is dit slegs vir ’n bietjie nuus oor haar vader. Sy sug ongelukkig. Sy wil Don Diego by haar hou én sy wil haar vader by haar hê. Op die oomblik lyk dit asof sy albei gaan verloor of reeds verloor het.

By die laaste herberg waar hulle perde ruil, klim Véronique ’n bietjie af om asem te skep. Sy draf die herberg binne omdat dit nou weer hard reën.

Die koetsier is bly vir die kort verposing en gaan ook die herberg binne op soek na ’n versterkinkie.

Véronique skud die water van haar mantel af en gee dit aan die diensmeisie. Dan gaan sy die knusse vertrek binne en gaan sit by ’n tafeltjie.

Die herberg is so te sê leeg. Net twee ander mense is aanwesig, maar hulle steur hulle nie aan haar nie. Die herbergier kom vra wat sy wil geniet en laat haar dan weer alleen.

Sy sit en staar deur die venster na die reën buite. Dofweg kan sy ’n ruiter uitmaak wat in die rigting van die herberg kom. Sy let nie op na die ruiter as sodanig nie, maar merk sy koms terloops op. Dan kom sit die herbergier haar middagete voor haar neer, saam met ’n groot glas wyn.

Net toe sy haar mes en vurk wil optel, is daar ’n pratery by die ingang. Sy kyk op en verstyf.

Don Diego gee sy mantel aan die diensmeisie wat hom met groot, bewonderende oë betrag. Dan kyk hy in die vertrek rond en sien Véronique raak. Daar is ’n fyn glimlag om sy mondhoeke toe hy stadig in haar rigting gestap kom.

“Goeiedag, senorita!” Hy groet haar asof hy haar in ’n lang tyd nie gesien het nie.

Sy byt haar onderlip vas.

“Is u hier om my te keer om na monsieur Lorraine te gaan?” vra sy sonder om sy groet te beantwoord.

Hy lag sag.

“Jy weet tog dat ek jou nie kan keer nie. Nee, ek is op pad terug na die Kaap. My sending hier is afgehandel.”

“Sending? Watse sending?”

“Ek soek nog na jou vader, senorita, of het jy vergeet?”

Sy antwoord nie, kyk net agterdogtig na hom. Sy voel aan dat hy nie die waarheid praat nie, dat hy iets vir haar wegsteek.

“Was u by monsieur Lorraine?” vra sy dan tog.

Sy oë vernou effens.

“Ek was, maar wat maak dit saak? Ek was om ’n ander rede by hom as waarom u soontoe gaan.”

Sy sug liggies.

“Ek wens ek het geweet wat jy in die mou voer.”

Hy lag weer sag, half spottend.

“Dis beter dat jy nie weet nie. Maar ek het belowe dat ek jou vader sal opspoor, senorita, en my woord sal ek hou. Mag ek by u aansit?”

Sy knik en bly na hom kyk toe hy gaan sit.

“Hoe lank sal u nóg soek, monsieur?”

“Nie te lank nie. Ek sal jou liewer nie die besonderhede oor my ontdekkings gee nie. Netnou wil jy dalk self die bul by die horings pak en dit sal my planne in die war stuur.”

Sy leun oor na hom.

“Leef my vader nog, monsieur?”

Sy oë versag.

“Ja, senorita, hy leef nog. Dié versekering kan ek jou gee.”

Sy sit verlig terug.

“Dankie dáárvoor!”

Hy frons.

“Dis net die juwele wat hom nog aan die lewe gehou het.”

Sy kyk onbegrypend na hom.

“Ek verstaan nie.”

“Sover ek kan vasstel, weier hy om te sê waar die juwele is. Die geld is reeds by hom gevat.”

“Maar dan … sal hy mos niks hê as hy weer vry is nie … Ons sal niks hê om ’n begin mee te maak nie …!”

Hy kyk af na sy hande.

“Daaraan kan ek niks doen nie, senorita.”

“Dit was ál wat ons besit het … net die geld en die klompie familiejuwele.”

“Ek is jammer, senorita; as daar ’n moontlikheid was, sou ek die geld óók vir u wou opspoor, maar …” Hy voltooi nie sy sin nie.

“Maar?”

“Ek sal nie veel langer in die Kaap aanbly nie. Voordat die winde in Augustus begin waai, wil ek terug Spanje toe. Ek kan nie langer as die helfte van Julie hier vertoef nie.”

“Die see is onstuimig, Don Diego.”

Hy glimlag.

“Hy is onvoorspelbaar … vandag is hy so en môre is hy kalm. Hy het my nog nooit in die steek gelaat nie.”

Sy kyk weg.

“Niks sal jou seker kan keer nie.”

Hy leun skielik oor en raak aan haar hand wat met die dun steel van die wynglas speel. Haar hand raak stil en sy kyk stadig na hom op, vas in sy donker oë.

“Ek het die see lief soos ek my eie moeder liefgehad het.” Hy trek sy hand stadig terug. “Maar dis geen mens nie … en tog sal ek dit nooit kan verlaat nie …”

Haar oë is groot en blink van ingehoue emosies.

“Diego …”

Hy skud sy kop stadig.

“Moet my nie vra om te bly nie.” Daar is ’n pyntrek op sy gesig. “Moet my nooit vra om te bly nie, want ek kan nie.” Hy staan skielik op en stap sonder ’n verskoning by die herberg uit.

Die diensmeisie draf agter hom aan met sy mantel, en oomblikke later hoor Véronique die geklap van sy perd se pote toe hy in die gietende reën wegry.

Dis byna twee-uur toe sy op L’Espérance aankom. Niemand het haar verwag nie en Emile, die hoofbediende, is verras toe sy so onverwags haar opwagting maak.

“Madame is in die voorkamer, mademoiselle,” sê hy styf.

Sy maak haar mantel los en hy neem dit by haar.

“Is mademoiselle Lyzette hier?” vra sy.

“U sal by madame Lorraine moet uitvind, mademoiselle. Ek mag nie aan u sê of sy hier is nie.”

Véronique kyk hom verstom aan voordat sy sê: “Nou maar goed dan.” Sy stap by Emile verby na die voorkamer waar madame Lorraine besig is om die vuur in die kaggel aan te steek.

Sy kyk verbaas op toe Véronique binnekom.

“Wat maak jý hier?” vra sy skerp.

“Ek het na Lyzette toe gekom, madame. Ek het ’n briefie van haar gekry.”

Madame Lorraine kom orent en kyk agterdogtig na Véronique.

“Sy is nie hier nie. Jy sal ’n rukkie moet wag vir monsieur Lorraine as jy die besonderhede wil weet. Hy sal oor ’n uur terug wees.”

Véronique staan besluiteloos.

“Dit sal dan te laat wees om na die Kasteel terug te keer.”

Madame haal haar skouers op en steek eers die vuur met ’n tonteldoos en vuurslag aan voordat sy weer na Véronique kyk.

“Jy sal seker vannag hier kan slaap. Ek glo nie monsieur Lorraine sal enige beswaar hê nie. Jy werk tog nie meer hier nie.”

“Dankie, madame.”

“Ek sal monsieur Henri sê dat jy hier is. Hy sal jou geselskap moet hou totdat my man tuiskom. Ek is te besig daarvoor.”

Véronique voel effens verleë.

“U hoef hom nie te steur nie, madame.”

Madame Lorraine lag sinies.

“Niks kan hóm ooit steur nie. Hy sit seker weer in die biblioteek en lees.” Sy stap die kamer uit.

’n Paar minute later maak Henri Lorraine sy verskyning. Hy is opreg bly om Véronique te sien.

“Bonjour, Véronique! Dis gaaf om jou te sien!”

Sy glimlag.

“Bonjour, monsieur. Ek het na Lyzette kom soek, maar nou is sy nie hier nie.”

Henri knik somber.

“My broer het haar na ’n vriendin geneem om vir ’n week daar te gaan kuier.”

Véronique is verbaas.

“Maar sy het dan vir my geskryf dat sy my dringend wil sien?”

Henri haal sy skouers op.

“Monsieur Don Diego Fernandez was vanoggend hier en net nadat hy weg is, het Etienne Lyzette aangesê om haar goed in te pak. Ek verstaan glad nie wat aan die gebeur is nie.”

Véronique staan peinsend. Het Don Diego dalk vir Etienne Lorraine gesê dat sy hierheen op pad is? Maar hoekom sou hy so iets doen? Dalk was monsieur Etienne in elk geval van plan om Lyzette na ’n vriendin te neem.

Terwyl hulle nog gesels, kom Etienne Lorraine binne. Sy gesig verdonker toe hy Véronique sien.

“Wat maak ú hier, mademoiselle?”

Véronique draai vinnig om na hom.

“Het monsieur Fernandez u dan nie gesê wat ek hier kom doen nie? Ek het ’n dringende boodskap van u dogter gekry.”

“My dogter het nie die hulp van ’n bediende nodig nie, mademoiselle.”

“Ek is nie meer u bediende nie, monsieur!”

Henri se oë rek.

“Wat maak dit tog saak hoekom sy hier is, Etienne? Jy kan haar nie so laat in die dag terugstuur nie.”

Etienne kyk na sy broer en aarsel. Dan kyk hy weer na Véronique.

“U kan vir die nag in u kamer slaap waar u voorheen geslaap het, mademoiselle. Ek sal dit waardeer as u ook nie weer hierheen kom nie.”

“Dankie, monsieur. Ek verseker u dat ek dit nie weer sal doen nie.” Sy voel die ergernis in haar opstoot en onderdruk dit met moeite. “Ek het ook nie kon dink dat u só oor u dogter se versoek aan my sou voel nie. Ons het nie as kwaaivriende uitmekaar gegaan nie.”

“Ek is heeltemal bewus van my dogter se bewondering vir u, mademoiselle,” sê Lorraine styf. “Dis vir my ’n ietwat ongemaklike situasie.”

Véronique haal diep asem.

“Ek is nie meer ’n kamermeisie nie, monsieur.”

“Hier sal u altyd die gewese kamermeisie wees en niks anders nie.”

Sy haal die oorkrabbetjie uit haar sak te voorskyn en hou dit na hom uit.

Hy kyk onbegrypend daarna en dan na haar.

“Waar kry u dit?” wil hy skerp weet.

“By u dogter, monsieur. Sy het dit vir my as geskenk gegee.”

Lorraine word rooi van woede.

“Sy het nie die reg gehad nie! Ek het dit aan haar as geskenk gegee en sy mag dit nie weggee nie.”

Véronique laat die oorkrabbetjie terugval in haar sak.

“Ek wil weet waar ú dit gekry het, monsieur.”

Hy staar na haar.

“Ek? Waarom wil u dit weet?”

Sy kyk hom vas in die oë.

“Omdat dit aan my moeder behoort het. My vader het dit by hom gehad toe ons uit Frankryk weg is.”

Etienne Lorraine bal sy vuiste.

“Ek weet niks daarvan af nie. Ek het dit by iemand in die Kaap gekoop. Ek weet nie waar hý dit gekry het nie.”

“By wie het u dit gekoop, monsieur?”

Hy vererg hom.

“Ek weier om deur ’n gewese bediende onder kruisverhoor geneem te word! Ek kan nie onthou by wie ek dit gekoop het nie! Ek het nie geweet dat dit aan u moeder behoort het nie! Verstaan u dit?” Hy kom nie agter dat hy begin skreeu nie.

Véronique kyk kalm na hom.

“Miskien weet u dogter waar u dit gekry het, monsieur.”

“Sy weet níks van my sake nie. Dit sal u ook nie help om madame Lorraine te ondervra nie. Sy weet ook nie by wie ek die geskenk gekoop het nie.”

Sy aarsel.

“Ek moet my vader vind, monsieur,” sê sy dan sag. “As ek weet by wie u die oorkrabbetjies gekoop het, mag ek hom dalk opspoor.”

“Ek gee geen duit om vir u vader nie!” skreeu hy. “Moet mý nie kom lastig val oor sy verdwyning nie!”

Sy deins half verskrik terug oor sy tirade. Henri, wat die gesprek tot dusver swygend gevolg het, kyk verbaas na sy broer.

“Maar dis tog te verstane dat sy die oorsprong van die oorkrabbetjies wil bepaal, Etienne!”

Lorraine gluur hom aan.

“Moet jý nie ook nou begin nie, Henri! Ek het genoeg van monsieur Tredoux gehoor! Ek wil niks meer weet oor sy opsporing nie! Dit gaan my nie aan nie en ek stel nie belang nie! Duidelik?”

Henri antwoord nie, kyk net verskonend na Véronique.

Sy haal haar skouers skaars merkbaar op.

“Dan sal ek u nie weer lastig val nie, monsieur.”

“Dankie! U kan nou maar gaan. Die gesprek is afgesluit!”

Sy draai sonder ’n verdere woord om en verlaat die vertrek. Sy voel hewig ontsteld oor Etienne Lorraine se reaksie. Sy het nie verwag dat hy sou kwaad word as sy hom vra waar hy die oorkrabbetjies gekry het nie. Sy woede het haar verras.

Haar kamertjie wat sy as kamerbediende bewoon het, is skielik vir haar effens van ’n troos. Dit hou nie juis vir haar aangename herinneringe in nie, maar dit is op die oomblik vir haar ’n toevlug.

Met die enigste leidraad wat sy het, het sy haar nogtans in ’n muur vasgeloop. Sy wonder of sy ooit uit hierdie doodloopstraat gaan kom. Niemand wil iets met haar soeke na haar vader te doen hê nie … behalwe Don Diego, en ook hý steek nou vir haar dinge weg.

Sy dink aan vroeër die dag toe sy hom by die laaste herberg raakgeloop het. Sy vermoed hy weet hoe sy voel, en hy wil haar laat verstaan dat dit ’n hopelose saak is. Sy voel die hartseer in haar opstoot. Hy wil niks met haar te doen hê nie; hy wil terugkeer na Spanje en na sy lewe op die see. Hy het haar nie lief nie en dit kan hom nie skeel of hy haar seermaak nie.

Die trane brand agter haar ooglede. Sy het nog nooit ’n man liefgehad soos wat sy hóm liefhet nie. Sy sal alles vir hom opoffer, en hy stel nie belang nie.

Later, nadat sy geëet het, klim sy in die bed. Môre sal sy terugkeer na die Kasteel en sal sy op ’n ander manier probeer om haar vader te vind. Sonder hom is sy verlore in die Kaap en kan sy maar net sowel terugkeer na België. Hier is vir haar niks meer nie. As haar vader gesterf het, sal sy ook nooit die juwele en geld opspoor nie.

Sy lê lank na die plafon en staar. Dit was ’n vermoeiende dag, maar sy is nie vaak nie. Sy lê afgetrokke en dink aan alles wat gebeur het. Sy verlang na haar vader en na Frankryk, na hul huis in Sévigné en na haar twee honde. Sy wens dat sy weer soos voorheen met haar vriende in ’n oop kapkar kan gaan ry en gaan piekniek hou in die veld. Dit was mooi, heerlike, sorgelose dae vóór die herroeping van die Edik van Nantes.

Haar oë is nat van die trane. Niks van al daardie dinge bestaan meer nie. Sy kan skaars onthou hoe Nicolette, haar beste vriendin, lyk. Sy weet nie eens meer vir seker of daar paddas by die fontein was en of Gilles, die tuinier, vier of vyf kinders het nie. Alles is besig om te vervaag en dit maak haar hartseer. Sy wou Frankryk nooit vergeet nie.

Sy maak haar oë toe en draai op haar sy sodat sy haar gesig in die kussing kan verberg. Niks kan die oorweldigende verlange na haar vaderland stil nie. Die gemis aan haar vader word sterker en sy voel alleen en verlore in dié groot, wye land. Dis nie háár land en haar mense nie … net Don Diego en haar pa hou haar met dun draadjies aan die wilde Kaap vas. En as hulle ook eindelik weg is, wat bly daar dan oor?

Eindelik raak sy aan die slaap. Sy sien nie hoe die donker figuur sag die kamer binnekom en langs haar bed huiwer nie.

Dis asof ’n sesde sintuig haar waarsku dat alles nie pluis is nie. Sy skrik met ’n skok wakker en lê ’n oomblik lank roerloos voordat sy versigtig omdraai. Dan ruk haar hart in haar keel toe sy die gemaskerde man langs haar bed gewaar.