Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 6 - Annelize Morgan - Страница 6

Véronique sien asof in ’n droom hoe die rowers op hul perde klim en in die donker verdwyn. Stadig ontspan haar hand om die dolk. Dan word sy bewus van ’n jammerlike gekerm, en spoedig vind sy die koetsier tussen die bosse waar hulle hom vasgebind het. Sy sny die toue los en haal die doek van sy mond af.

Hy kyk dankbaar op na haar.

“Ek het voorwaar gedink my laaste dag breek aan, mademoiselle,” sê hy in ’n huilstem. “Hulle het my oorrompel asof ek ’n miskruier is! Ek kon my nie teen vyf van hulle verdedig nie!”

“Ons kon nie een iets uitrig nie,” sê sy gerusstellend. “Hulle is nou weg. Ons sal moet gou maak as ons nog die nedersetting wil haal.”

Hy kom orent en vryf sy gewrigte.

“Sulke satanskinders! Dis ’n sonde om so iets aan ’n ou man soos ek te doen! Ek gaan by monsieur Lorraine bedank, want dis die derde keer in twee maande dat so iets my oorkom!”

“Moet jou nie so ontstel nie, monsieur. Ons moet liewer nie langer hier vertoef nie. Die perde trap onrustig rond en nou-nou sit hulle nog op loop ook.”

Die koetsier drafstap na die vier perde wat snuiwend in die reën staan. Hy maak die teuels vas en help dan eers vir Véronique in die rytuig in voordat hy weer op die bankie plaasneem en die diere aan die draf kry.

Véronique sit terug teen die kussings, en met ’n frons dink sy aan wat gebeur het. Sy kan glad nie die rowers se vreemde gedrag begryp nie. Hier is iets baie eienaardigs aan die gang. Eers waarsku ’n wildvreemde matroos haar dat sy nie na haar pa moet soek nie, en nou vind die rowers haar situasie ’n groot grap. Sy wens daar was iemand wat vir haar meer lig op die saak kon werp. Sy verstaan niks van wat aangaan nie. Sy wil nou tot elke prys agter die geheim van haar pa se verdwyning kom.

Baie laat die aand kom sy by die Kasteel aan. Die groot hek is gesluit en moedeloos gaan sy terug na die koetsier.

“Wat moet ek nou maak?” wil sy bekommerd weet.

“Die Kasteel se hek word saans vroeg gesluit, mademoiselle. Hulle sal nie vir u oopmaak nie. Die enigste uitweg is dat u saam met my na ’n herberg gaan. Hierdie tyd van die jaar sal daar wel iewers ’n kamer vir u wees.”

Sy sug.

“Wel, daar is geen ander uitweg nie. Goed, ek sal saam met jou gaan.”

Tien minute later hou hulle voor die deur van ’n klein maar netjiese herberg stil. Die Blou Dolfyn is ’n goedkoop herberg en dis nie vir Véronique nodig om meer as een riksdaalder vir die nag se slaapplek te betaal nie. Sy wil nou net ’n kussing onder haar kop hê sodat sy kan slaap. Dit was ’n harde, vermoeiende dag vir haar, waarin daar baie gebeur het.

Die herbergier se vrou neem haar na ’n kamer en laat haar dan alleen.

Véronique gaan lê met haar klere en al op die bed en raak dadelik aan die slaap.

Toe sy die volgende oggend wakker skrik, het die koetsier reeds vertrek en ’n nota aan haar gelaat waarin hy verduidelik dat hy so gou moontlik by monsieur Lorraine moes gaan rapporteer.

Véronique kyk moedeloos na die nota. Gaan haar probleme dan nooit ’n einde kry nie?

Sy kam haar hare so netjies as wat sy kan, probeer die kreukels uit haar tabberd vee en gaan dan na onder, waar die herbergier se vrou ’n stewige ontbyt aan haar voorsit.

“U lyk beter vanoggend, juffrou,” sê die vriendelike Hollandse vrou.

Véronique glimlag floutjies. “Ek het heerlik gerus, dankie, madame.”

“Ek wil nou nie nuuskierig wees nie, juffrou, maar … waarom het u so laat hier aangekom?”

Véronique verduidelik wat die vorige nag gebeur het.

Die ou dame slaan haar hande saam.

“Genade! ’n Mens is ook nie meer jou lewe op hierdie paaie seker nie! Ek moes self al ’n paar keer mense verpleeg wat deur die rowers aangeval is.”

Véronique aarsel.

“Hoe lank is u al in die Kaap, madame?”

“Omtrent vier jaar. Waarom vra u?”

Die meisie twyfel skielik of sy die groot vraag aan die ou dame moet vra, maar as madame Schoonveld reeds vier jaar hier is, is dit net moontlik dat sy al van die graaf van Sévigné gehoor het. Sy laat haar vurk sak en kyk op na die ou tante.

“Het u dalk al van die graaf van Sévigné gehoor, madame?”

Madame Schoonveld glimlag ingenome.

“Natuurlik het ek! Dit was nou vir jou ’n gawe man. Hy was twee nagte hier in die Blou Dolfyn voordat hy verdwyn het.”

Véronique voel die opgewondenheid deur haar are bruis.

“Dan het u hom geken?” vra sy gretig. “Hoe het hy verdwyn?”

Die ou dame haal haar skouers op.

“Dit weet ek werklik nie. Hier was ’n dokter wat ’n keer of twee na hom kom kyk het, en die derde dag toe die dokter opdaag, het mijnheer Tredoux skoonveld verdwyn.”

Véronique sluk hard.

“Hy is nie … dood nie?”

“Nee, hy is nie … altans, ek glo nie hy is nie. Hy was nie baie ernstig gewond toe hy hier was nie. Hy kon rondloop, maar die dokter het beveel dat hy in die bed bly totdat die wond genees het.”

“Wie was die dokter?”

“Mijnheer Lorraine. Hy woon op Drakenstein. Hy kom nog dikwels hierheen om ook ander siekes te verpleeg. Ek dink nie hy is veel werd as dokter nie, maar die mense glo in sy metodes.”

Dié nuus laat Véronique ’n oomblik lank sprakeloos. Het monsieur Etienne Lorraine dan heeltemal vergeet dat hy haar pa verpleeg het? Dis baie moontlik, want hy verpleeg seker baie mense.

Sy kyk op na die ou dame.

“Ek het nie gedink dat hy nou nog sal verpleeg nie, madame.”

Madame Schoonveld lag opgewek.

“Hy doen dit uit liefde vir die saak, juffrou. Sy baie geld het hom nie die mensdom laat vergeet nie.” Sy kyk nuuskierig na Véronique. “Ken u die graaf van Sévigné?”

“Hy is my pa.”

Die ou dame se oë rek.

“Genade! Dit moes ek ook kon raai het! Ek het van die begin af gesê dat u nie sommer ’n gewone meisie is nie. Daarvoor is u veels te goed opgevoed en u klere is iets besonders. Ja-nee, gisteraand het ek vir my man gesê dat ons vir jou ’n plekkie in die herberg móét hê. Hy wou eers nie, maar ek het aangedring …”

Véronique luister net met ’n halwe oor na die tante se geklets.

Later die oggend neem sy van die Schoonvelds afskeid en stap die ent na die Kasteel terug. Sy moet oor die markplein stap en sy voel baie selfbewus oor haar verkreukelde voorkoms. Dus stap sy vinnig, sonder om rond te kyk.

Halfpad oor die markplein begin iemand op ’n kitaar tokkel en begin die klompie Spanjaarde die ritme met ’n handegeklap hou. Hulle klap ’n wilde, ingewikkelde ritme met uitroepe tussenin. Die kitaarspeler tokkel wilder, lustiger voort – die deuntjie vol onverwagte draaie wat die omstanders betower daarna laat staan en luister. ’n Spaanse meisie in ’n bloedrooi rok begin met wulpse heupgeswaai dans. In haar hare is ’n bloedrooi blom en in haar hande kletter die kastanjette. Soms laat sy dit skril klater en ruk dit dan tot stilstand in ’n enkele klapgeluid.

Véronique gaan staan en luister, ten spyte van haar haas om by die Kasteel uit te kom. Die wilde musiek herinner haar aan die geheimsinnige Don Diego, en haar hart klop vinniger. Sy staan met haar hand oor haar bors asof sy op dié manier haar hart wil laat bedaar. Dan kyk sy op en sien hom waar hy skaars vyf tree van haar af teen ’n boomstam leun en na die dansende meisie staar.

Don Diego is op die oomblik onbewus daarvan dat Véronique hom dophou. Hy staan met ’n halfwas, vreemde glimlaggie om sy mondhoeke en kyk na sy landgenote se vrolikheid. Aan sy sy glinster die swaard met die edelstene in die hef. Sy wit syhemp blink in die winterson, sy hare is effens deurmekaar.

Véronique begin weer aanstap, maar ruk tot stilstand toe hy skielik na haar roep.

“Senorita!”

Sy kyk op, vas in sy donker oë.

“Ja, monsieur?”

“Ek het gistermiddag by die Kasteel na jou gaan soek,” sê hy.

“Waarom, monsieur?”

“Die man wat jou in die pakhuis voorgekeer het … is vermoor.”

Sy ruk haar asem in en staar na hom.

“Het jý dit gedoen, monsieur?”

Daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy donker oë.

“Nee.”

Sy bly na hom kyk en wonder of sy hom kan glo. Hoekom was die matroos dan so vreesbevange toe hy sien wie hom agtervolg? Hoekom was die matroos só bang vir Don Diego?

“Hoe kan ek u glo, monsieur? Die matrose is bang vir u … Almal wat ek teëkom, is bang vir u.”

Hy lag sag.

“U ook, senorita?”

Sy aarsel.

“Non,” sê sy dan uitdagend, “ek is nie bang vir u nie.”

“U verbaas my, senorita. U manhaftigheid is buitengewoon.”

Sy hou haar mantel stywer om haar sodat hy nie die kreukels in haar rok moet sien nie.

“As u nuus oor my vader het, monsieur, kan ons gesels. Nou is ek haastig.” Sy knik net vir hom en wil dan by hom verbystap, maar hy keer haar.

“Ek hét nuus, senorita.”

Sy steek vas en draai om na hom. Sy oë is ernstig en die lag het van sy mond verdwyn.

“Watse nuus, monsieur?” vra sy asemloos.

“Hy is ontvoer.”

Sy staar na hom.

“Hoe weet u dit?”

“Ek het my metodes om uit te vind.”

Sy ril liggies.

“Dit kan ek my voorstel.”

“As ek meer uitvind, sal ek u daarvan sê.”

“Ek sal nie by die Kasteel wees nie, monsieur,” antwoord sy. “Ek … ek gaan as kamermeisie by monsieur Etienne Lorraine werk, op Drakenstein.”

Sy oë vernou.

“Die skeepsdokter?”

Sy knik.

“Ek moes werk kry om aan die lewe te bly totdat ek my vader kan opspoor. Daar was niks anders nie.”

“U kon as die kommandeur se gas in die Kasteel aangebly het.” Hy frons skielik. “Het u al by hóm probeer uitvind wat met u vader gebeur het?”

Sy skud haar kop.

“Ek wil nie die kommandeur met my probleme lastig val nie.”

“Hy is ’n goeie man, senorita. Ek weet dat die Franse nie baie van hom hou nie, maar hy doen baie vir die nedersetting.”

Sy lag sag.

“U het gelyk, monsieur, hy is nie baie gewild by die Franse nie, maar ek sal tog na hom toe gaan. Miskien kan hy my help.”

Hy antwoord nie dadelik nie, en Véronique loer onderlangs na hom. Sy wonder waarom hy so begaan is oor haar vader se welstand. Hoekom bemoei hy hom met haar soektog na haar pa? Skuil daar nie dalk iets agter sy belangstelling nie? Weet hy nie dalk meer as wat hy wil voorgee nie?

“Ek moet regtig nou gaan, monsieur,” sê sy toe hy steeds niks sê nie.

Hy kyk na haar.

“Doen wat ek u gevra het, senorita; die kommandeur sal dalk kan help. Goeiedag.”

Sy groet en stap dan stadig verder. Sy sien nie hoe hy haar ingedagte met ’n diep frons agterna staar nie.

Die Spaanse meisie bereik die einde van haar wilde dans. Haar rooi rok fladder en waaier in die lug, haar voete klop die ritme uit en haar kastanjette skril deur die oggendlug. Die kitaarspeler se hare val oor sy oë soos hy oor die instrument buig, en sy vingers flits oor die snare tot die laaste, harde, singende akkoord.

Dan is dit skielik stil en bars die applous los.

By die ingang van die Kasteel loop Véronique vir Claude, haar jong reisgenoot, raak. Hy kom haar haastig tegemoet.

“Waar was u gisteraand, ma’mselle? Madame Johanna, monsieur die kommandeur se skoonsuster, het vir ons op die spinet gespeel. Sy is nogal ’n begaafde vrou.”

Sy glimlag.

“Ek was by monsieur Lorraine se broer op Drakenstein,” jok sy gladweg. “Ek het netnou maar eers teruggekom.”

Hy kyk agterdogtig na haar.

“Hoekom het hulle u nie met die koets gebring nie?”

Sy probeer sy nuuskierigheid weglag.

“Ek hou van stap en ek het maar net ’n klein entjie gestap, Claude. Ek is nou regtig haastig. Ek wil nog kyk of ek nie met die kommandeur ’n afspraak kan kry nie.”

Sy oë rek.

“Hy is ’n baie belangrike man, ma’mselle.”

“Natuurlik is hy, maar dis ’n belangrike saak wat ek met hom wil bespreek.”

Hy byt sy onderlip vas en aarsel voordat hy vra: “U kan makliker ’n afspraak met hom kry as ek, ma’mselle. Is dit nie dalk moontlik om … wel, om ons Franse se saak aan hom te stel nie?”

Sy is ietwat verbaas oor die versoek.

“Hy mag dit dalk as voorbarig beskou, Claude.”

Hy kyk pleitend na haar.

“Asseblief, ma’mselle. Ons wil net saam op een plek woon en nie tussen die ander vryburgers nie. Ons wil net ons eie dinge hier kan hê … ’n kerk, en dan ons tradisies handhaaf.”

Sy glimlag simpatiek.

“Ek sal dit so aan hom stel, Claude, maar ek twyfel of hy na my sal luister. Hy is ’n besige man en ek glo nie hy sal na buitestanders se raad luister nie.”

“Probeer net … asseblief?”

“Goed, ek sal.”

Véronique kry ’n afspraak met die kommandeur na ’n bietjie gesukkel. Hy wil na Groot Constantia vertrek, en dis met ongeduld dat hy instem om haar te sien.

Simon van der Stel ontvang haar in ’n luukse vertrek waarin ’n heerlike kaggelvuur brand. Hy staan reeds in sy reisklere op haar en wag.

Sy maak ’n diep buiging voordat sy hom groet.

“Waaroor wil u my spreek, juffrou?” vra hy op redelik goeie Frans.

Sy haal diep asem.

“My vader het verdwyn, U Eksellensie. Hy het agtien maande gelede hier voet aan wal gesit en skynbaar spoorloos verdwyn.”

Die ongeduld verdwyn effens uit sy houding.

“Wie was u vader?”

“Le comte de Sévigné, U Eksellensie. Hy het al ons aardse besittings by hom gehad. Die kaptein van die Marquessa meen dat hy ontvoer is.”

Hy kyk met meer belangstelling na haar.

“Het u met hóm gepraat?”

“Ja, ek het.”

’n Glimlag kruip na Van der Stel se oë.

“U het werklik moed, juffrou Tredoux. Ons het al klein onderonsies gehad en ek het spoedig besef dat hy ’n verbete man is wanneer dit by reg en verkeerd kom. Hy is ’n genadelose vent, juffrou, maar as hy in u vader se verdwyning belang stel, kan u geen beter bondgenoot kry nie.”

Sy kyk verbaas na hom.

“Ek het nie gedink dat u met ’n skeepskaptein vriende sal wees nie, U Eksellensie.”

Van der Stel lag.

“Ek sal dit kwalik vriendskap noem. Ek het ’n sekere bewondering vir die man.”

Sy glimlag effens.

“En hy vir u.”

Hy kyk geamuseerd na haar.

“Dit het ek nie verwag nie. Maar om terug te kom tot u vader … Ek besef nou eers dat ek werklik baie lank gelede laas iets van hom gehoor het. Ek het nie geweet dat hy verdwyn het nie.”

Haar moed sak in haar skoene.

“Dan kan u my nie help nie?” vra sy sag.

Hy skud sy kop spytig.

“Ek is baie jammer, juffrou, maar ek kan nie. As u egter te hore kom wáár hy hom bevind, kan ek dalk help om hom te laat haal. Meer kan ek nie doen nie.”

Sy knik.

“Dankie, U Eksellensie. Ek sal dit onthou.” Sy maak weer ’n buiging en wil na die deur toe gaan, maar onthou dan van Claude se versoek. Sy kyk op na Van der Stel. “Ek is gevra om u te versoek om die Franse bymekaar te laat woon, U Eksellensie.”

Hy kyk vinnig op na haar, sy oë skielik donker.

“Dit kan nie gedoen word nie, juffrou. U moet verstaan dat hier verskeie groepe mense aan die Kaap is en as elkeen hulle eie rigting wil gaan, kan ek maar net sowel teruggaan na Batavia.”

“Ek verstaan.”

“Sê aan u landgenote dat ons ’n nasie hier moet bou … ’n Suid-Afrikaanse nasie, en dat as ons nie saamstaan nie, ons almal maar kan teruggaan na waar ons vandaan gekom het.”

Sy maak ’n diep kniebuiging.

“Ek begryp, U Eksellensie. Tot siens.”

Sy verlaat die vertrek ingedagte. As selfs die kommandeur haar nie kan help nie, hoe kan sy óóit hoop om haar vader op te spoor?

Dan kry sy ’n ingewing. Miskien moet sy op die Marquessa na leidrade begin soek. Sy moet op die skip kom en daar rondkyk. Die geld en die juwele kon nie sommer so tussen neus en oë verdwyn het nie. Dit moet iéwers wees. En as sy dít gevind het, is sy seker dat sy uiteindelik ook haar vader sal vind.

Die volgende oggend gaan koop sy ’n uitrusting wat ’n boeremeisie sal dra. Sy betaal met ’n goue Louis daarvoor en kry ook nie veel kleingeld nie. Dan haas sy haar terug na die Kasteel, waar sy haar verklee. Sy bind die wit kopdoek om haar swart hare en stryk die voorskoot glad oor die rok van bruin, growwe materiaal. Dit het aan ’n boeremeisie behoort en is reeds baie gedra. Sy gee nie om vir die uitrusting nie. Sy is bereid om alles te doen om haar pa op te spoor.

Teen eenuur staan sy op die strand in haar nuwe klere. Sy staar na die Marquessa wat rustig aan sy ankertoue wieg. Hoe gaan sy op die skip kom?

’n Matroos slenter in haar rigting.

“En wat soek ’n mooi duifie soos jy hier?” wil hy met ’n grynslag weet.

Sy kyk vinnig om na hom. “Ek wil na die Marquessa gaan,” antwoord sy en hoop dat sy ongeërg genoeg klink.

Die matroos lag dawerend.

“As jy na die kaptein soek, misgis jy jou. Hy lê nog en slaap in een van die tavernes.”

Sy druk met haar hande in haar sye en kyk uitdagend na hom.

“Dit het niks met jou te make hoekom ek na die skip wil gaan nie.”

Hy lag.

“Kyk nou net! Jy het sowaar die vermetelheid om die bootman van die Marquessa só aan te spreek!”

Véronique dink vinnig.

“Hoe kan ek op die skip kom?”

Hy haal sy skouers op.

“Iemand moet jou oorroei.”

“Sal jy dit kan doen?”

Hy loer na haar.

“Hoekom moet ek?”

Sy druk haar ken in die lug en kyk skeef na hom.

“Jy is nie dalk bang vir my nie? Sies tog, dat ’n groot man soos jy vir ’n vrou moet bang wees.”

Hy lag weer, maar met ’n bietjie minder selfversekerdheid as flussies.

“Ek’s g’n bang vir jou nie.”

Sy haal diep asem.

“Ek sal jou goed beloon as jy my na die skip roei en net ’n kort rukkie daar laat dat ek na iets kan gaan soek.”

“Wat gaan jy soek?” vra hy agterdogtig.

“As jy my nie oorroei nie, gaan ek jou nie beloon nie en ook nie sê nie.”

Hy aarsel, maar ’n gierige lig verskyn in sy oë.

“Nou maar goed, maar ek doen dit nie verniet nie!”

Sy glimlag.

“Ek verwag dit ook nie.”

Later, toe hulle in die skuit op pad na die skip is, wonder sy hoe sy haar uit hierdie gemors gaan draai. Sy sal van hom afhanklik wees om terug te kom, en dan sal sy hom nie kan ontsnap nie. Sy probeer om nie nou al daaraan te dink nie. Die belangrikste is dat sy op die skip moet kom om na ’n paar leidrade te gaan soek. Sy twyfel sterk of sy enigiets gaan vind, want daar het intussen al meer as ’n jaar verloop. Baie ander mense het al op lang reise met die skip gegaan, en as haar vader sy skatte aan boord van die Marquessa versteek het, sou iemand anders dit lankal gekry het. Tog wil sy darem gaan kyk. Miskien kan sy inligting kry oor die ander passasiers wat saam met haar vader gereis het.

By die skip word sy deur die matroos, wat homself intussen as Pedro voorgestel het, aan boord gehelp. Vier ander matrose bly op die skip om dit op te pas, en hulle skater dit uit van die lag toe Pedro met Véronique aan boord kom. Gedagtig aan die beloning wat op hom wag, stuur Pedro haar vinnig by hulle verby na sy kajuit.

In sy kajuit bly hy in die deur staan en grinnik vir haar.

“Gou maak, poppie, ek is haastig.”

Sy druk weer by hom verby na die smal gangetjie.

“Ek wil na die ruim gaan waar die passasiers reis.” Sy klink skielik baie saaklik en dit laat hom skeef na haar kyk.

“Gaan maar, maar ek waarsku jou, jy gaan nie wegkom sonder om my my beloning te gee nie.”

Sy draai na hom.

“En hoe dink jy gaan ek weer van die skip af kom sonder jou?” Dan draai sy om en stap vinnig weg.

Sy ken nie dié skip nie, maar hulle is almal basies dieselfde. Onder in die ruim word die passasiers gehuisves. Dit kos haar ’n rukkie om die luik te vind, dan klouter sy met die trap na onder.

Dis baie donker in die ruim omdat die patryspoorte onvoldoende lig deurlaat. Sy ril effens. Noudat die ruim leeg is, voel dit koud en klam. Sy loop voel-voel dieper na binne. Die dik balke wat die raamwerk van die skip vorm, kan sy net vaagweg uitmaak. Hier en daar staan ’n paar kiste rond en bondels vuil komberse lê in hope gegooi. Rotte skarrel oor die plankvloer.

Véronique voel oor die wand van die skip. Dis grof en klam onder haar vingers. Plek-plek is dit dik met teer bestryk. Sy vorder tot agterin die ruim sonder dat sy op iets onreëlmatigs afkom. Dan begin sy ’n paar kiste verskuif wat opmekaar gestapel is. Die boonstes is nie juis swaar nie en die een tuimel af en kom met ’n oorverdowende slag op die plankvloer te lande. Sy hou haar asem op. Sy hoop dat Pedro haar nie hierheen gevolg het nie.

Toe niks gebeur nie, begin sy om die onderste, swaarder kiste weg te stoot. Sy is stokflou teen die tyd dat sy by die laaste kis is. Wat sal gebeur as daar niks is nie? wonder sy, en begin dan stadig aan die laaste kis te skuif.

Toe staan sy terug en staar na die luik waarvan sy net die punt kan sien. Dis die ideale wegsteekplek, dink sy opgewonde. Dis net ’n klein versteekte valdeurtjie! Vinnig buk sy vooroor om dit beter te bekyk in die dowwe lig.

“Dit is so ver as wat u gaan, senorita,” sê ’n stem wat haar yskoud laat word skielik agter haar.