Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 6 - Annelize Morgan - Страница 4

Sy staan eenkant op die dek van die skip sodat sy nie in die matrose se pad is nie. So effens droomverlore staar sy uit oor die diepblou water van die baai, wat kalm in die warm oggendson lê en bak. Daar ver langs die wit strand kan sy mense sien, en agter hulle die klein nedersetting met die Kasteel. Dit lyk soos ’n poppedorp en is glad nie wat sy verwag het nie.

Véronique Tredoux frons liggies. Is dít dan die eindpunt van haar lang, vermoeiende reis van Frankryk af? Die dorpie lyk so weerloos in die wilde wêreld wat dit omring. Dít is Afrika, die donker kontinent van die wêreld – nog maar skaars ontdek en beswaarlik verken.

Sy druk ingedagte aan haar raafswart hare toe ’n ligte bries oor haar waai. Haar blou oë bly troebel op die strand gerig. Wat het haar pa besiel om na dié afgeleë plek te kom? Hulle kon in België gebly het. Duisende Franse vlugtelinge het daar ’n heenkome gevind. Die gedagte dat sy haar pa binnekort weer sal sien, maak egter die ontmoeting met die Kaap van Storms nie heeltemal so onaangenaam nie. Sy is baie lief vir haar pa. Sedert haar moeder se dood twintig jaar gelede was sy en monsieur le comte de Sévigné nooit lank van mekaar af weg nie. Sy sou hom nie so gou na die Kaap gevolg het nie, maar sy het ’n hele jaar lank niks van hom gehoor nie. Uit vrees dat hy dalk iets oorgekom het, het sy besluit om haar vertrekdatum met vier maande te vervroeg.

“Hoekom staan u so alleen hier, mademoiselle?” praat ’n man skielik hier naby haar.

Sy swaai verskrik om, en dan ontspan sy.

“O, dis u, monsieur Lorraine! Ek het u nie hoor nader kom nie.”

Hy lag sag.

“Bewonder u u nuwe tuiste?” vra hy en beduie na die strand waar die nedersetters saamdrom. “Kyk net watse aardigheid is ’n skip vir hulle. Ek sal my hoed daarop verwed dat elke boer en skoenmaker en wie ook al daar op die strand is.”

Véronique antwoord nie. Sy voel hoe haar keel toetrek by die gedagte daaraan dat sý dalk ook eendag so na die strand sal hardloop net omdat daar ’n nuwe skip in die baai is. Sal die eensaamheid in hierdie verlate land haar dalk ook daartoe dryf om elke bietjie afleiding wat die Kaap bied, aan te gryp?

Sy sidder liggies en probeer die onderwerp verander: “Ek wonder wanneer daardie ander skip hier aangekom het.”

Lorraine kyk in die rigting van die skip wat voor anker lê. Dit wieg saggies op die deining van die golwe.

“Ek het geen idee nie. Dis in elk geval ’n Spaanse skip.”

Véronique kyk met meer belangstelling daarna. Haar pa het met ’n Spaanse skip na die Kaap van Storms vertrek.

“Ek kan die naam nie van hier af uitmaak nie,” sê sy dan.

“Dit lyk soos … die Marquessa.” Lorraine glimlag ingenome. “My oë is nog goed, al is ek al taamlik naby aan die vyftig!”

Véronique luister nie verder na hom nie. Die Marquessa! Dis die skip waarmee haar pa na die Kaap gekom het. Hoekom het hy haar dan nie laat weet dat hy veilig aangekom het nie?

“Sal sy gou weer vertrek?” vra sy vinnig.

Monsieur Lorraine haal sy skouers op.

“Kan nie sê nie. As die weer hou, kan sy dalk môre al seil. Dis al amper die helfte van Junie, en ons was gelukkig om die Kaap sonder ’n noodlottige storm te haal. Ek glo nie die kaptein van die Marquessa sal dit sommer waag om hierdie tyd van die jaar die reis na Spanje aan te pak nie.”

Sy kyk vinnig na hom.

“U dink dus dat sy nog ’n rukkie sal vertoef?”

Lorraine betrag haar ondersoekend.

“Vanwaar die skielike belangstelling in die doen en late van die Marquessa, mademoiselle?”

“Ek het ’n jaar en ses maande laas iets van my pa gehoor, monsieur. Hy het met die Marquessa na die Kaap vertrek.”

Hy aarsel.

“Skepe doen nie gereeld hier aan nie, mademoiselle. Skepe vergaan soms langs hierdie barre kus van Afrika … of hulle val in die hande van seerowers. Die Marquessa het ongedeerd daarvan afgekom en dus kan u aanvaar dat u vader niks oorgekom het nie.”

“Dink u werklik so?” vra sy en verligting lê duidelik in haar stem.

“Mais oui! U kan natuurlik die kaptein self gaan vra, hoewel ek u dit nie sal aanraai nie.”

Sy draai na hom.

“Maar waarom nie, monsieur?”

“Hulle is ’n ruwe klomp, mademoiselle. U sal in die moeilikheid kom as u na die kaptein gaan soek. Hulle is wilde kêrels en laat vroue gewoonlik nie met rus nie.” Hy glimlag effens. “U lyk na ’n verfynde dame en ek glo nie u sal onopgemerk tussen die matrose kan verskyn nie.”

Sy glimlag terug.

“Wel, as ek my pa hier in die Kaap vind, dan hoef ek mos nie na die kaptein te gaan nie, of hoe?”

“Natuurlik nie.”

Die onrustigheid groei nogtans in Véronique Tredoux. Sy kan nie verklaar waarom sy so vreemd bang voel vir wat op haar wag nie. Sy bly met ’n frons na die Marquessa staar asof sy dáár die versekering soek dat alles nog in die haak is. Die massiewe skip bly onverpoos op die golwinge dein – donker en geheimsinnig.

Die volgende oggend vroeg word Véronique saam met die ander passasiers in skuite na die strand geroei. Hul bagasie volg in ander skuite, en sy moet ’n rukkie op die strand wag.

Monsieur Lorraine sien haar alleen eenkant staan en kom na haar toe aangestap.

“As u nie regkom nie, mademoiselle, kan ek u dalk van hulp wees.”

Die kommer lê vlak in haar oë toe sy na hom opkyk.

“Dankie, monsieur. Ek kan dit nie verstaan nie. My pa is nie onder die mense wat na die strand gekom het nie.”

Hy glimlag gerusstellend.

“Miskien weet u vader nie dat u op hierdie skip is nie.”

Sy glimlag effens.

“Ja, dis natuurlik ook waar.”

“Het u enige geld by u?” vra hy half selfbewus.

Sy verkleur effens.

“Net twee Louis D’Or en ’n paar Hollandse riksdaalders … dis al.”

Hy skud sy kop.

“As u alleen is, sal u nie baie ver daarmee kom nie. Ek gaan by my broer tuis op Drakenstein. As u nie regkom nie, kom dan soontoe en ek is seker daarvan dat ons u van hulp sal kan wees.”

Sy sluk hard.

“Merci, monsieur Lorraine. Ek waardeer dit baie.”

Hy glimlag en buig so galant as wat sy plaende rumatiek hom toelaat. Dan kies hy koers oor die sand na waar die bagasie uit die skuite gelaai word.

Véronique laat haar blik weer eens oor die omstanders dwaal. Dis met ’n sinkende hart dat sy haar vader nie onder hulle herken nie. Dan volg sy monsieur Lorraine om haar bagasie tussen die ander te gaan uitsoek.

Sy sien die man skielik raak toe sy omdraai. Hy leun teen ’n muur. Sy houding is een van uitdagende onverskilligheid, en dit prikkel haar nuuskierigheid. Sy swart hare is agter in sy nek met ’n fluweelstrik vasgebind; sy wit syhemp hang effens oop en ontbloot sy bronskleurige borskas, waaroor ’n goue kettinkie hang. Sy nousluitende broek raak weg in hoë kaplaarse met silwer gespes.

Véronique staar hom ’n oomblik aan voordat sy vinnig wegdraai om te gaan kyk of haar trommels almal veilig op die strand is. Haar hart fladder onrustig. Wie is hierdie lenige, aantreklike Spanjaard? Wie is hierdie man wat lyk asof hy die duiwel met sy kaal hande sal aanpak?

Sy loop haar in monsieur Lorraine vas.

“Ek is op pad na Drakenstein, na my broer toe, mademoiselle!” sê hy opgewek. “Ek wens u alles van die beste toe.”

Sy kyk half verward op en glimlag dan.

“Merci, monsieur.” Sy aarsel voordat sy vra: “Weet u wie daardie man dáár is?” Sy beduie so onopmerklik as wat sy kan in die rigting van die Spanjaard, maar voel hoe sy effens verkleur toe sy bemerk dat hy na haar kyk.

Lorraine lag vrolik.

“U nuuskierigheid interesseer my, mademoiselle. Dit is Don Diego Fernandez, ’n Spaanse edelman wat seekaptein geword het.”

Sy kyk vinnig na hom.

“U bedoel tog nie …” Sy breek haar sin stomp af.

Hy knik.

“Hy is die kaptein van die Marquessa. U moet my nie verkeerd verstaan nie, maar ek móét u waarsku dat hy die mees gewetenlose, genadelose mens is wat op moeder aarde rondloop. Wees uiters versigtig as u hom wil nader oor u vader.” Hy glimlag. “Bonjour, mademoiselle!”

Sy hoor nie meer wat hy sê nie, maar antwoord tog sag: “Bonjour, monsieur.”

Teen laatmiddag keer Véronique terug na die Kasteel, waar die nuwe aankomelinge gehuisves word. Sy het nóg taal nóg tyding van haar pa ontvang. Niemand weet skynbaar wie die graaf van Sévigné is nie. Hulle ken hom ook nie as Jacques Tredoux nie. Hulle weet niks van hom af nie.

Sy klee haarself vir aandete in ’n hemelsblou fluweeltabberd met silwer borduursels om die soom. Haar hare borsel sy totdat dit blink. Sy dra geen juwele nie en dit laat haar weer aan haar pa dink.

Jacques Tredoux het met al hul geld en die familiejuwele na die Kaap gekom om ’n nuwe begin te maak na die herroeping van die Edik van Nantes. Hulle het soos diere voor die jagter gevlug tot in België, waar hulle eindelik ’n blaaskans gekry het. Die noue ontkoming gedurende die vlug het hulle agterdogtig gemaak en hulle het geleer om net op mekaar te vertrou.

Haar pa het vooruit na die Kaap gekom om hier die kuns van wamakery te kom leer, sodat hulle ’n inkomste sou hê. Hy het Véronique aangesê om hom later te volg. Hy het besef dat die aanpassing vir haar baie moeilik sou wees. Sy was nog altyd die dogter van die graaf van Sévigné en het nooit swaarkry geken nie. Hy wou eers ’n huis hê waarin hy haar kon ontvang, en dit sou geld kos.

Véronique tik ’n bietjie kleursel aan haar bleek wange. Wat het dan verkeerd geloop dat hy nooit aan haar geskryf het nie? Sy het later na Haarlem gegaan waar sy elke skip wat van Oos-Indië af gekom het, ingewag het – en nooit het daar enige tyding van haar vader gekom nie.

Die onrus groei in haar. Voordat sy van monsieur Lorraine se aanbod gebruik maak om na sy broer se plaas op Drakenstein te gaan, sal sy eers na die kaptein van die Marquessa, Don Diego, gaan. Miskien weet hý wat van haar vader geword het.

Aan die etenstafel dwing sy haarself om opgewek met haar mede-Franssprekendes te gesels. Almal is dit eens dat die kommandeur hulle nie juis as baie welkom in die Kaap beskou nie. Daar is ’n effense terughoudendheid by hom wat hulle nie tuis laat voel nie. Dit maak hulle verbitterd. Die meeste van hulle het maande lank gevlug voordat hulle eindelik hier aangeland het. Hier moet hulle ’n toekoms bou, en nou voel hulle dat hulle nie welkom is nie.

Claude le Vau, ’n jong Fransman – eintlik nog ’n seun – raak openlik strydlustig. Hy lewer ’n vurige toespraak soos wat net ’n Fransman dit kan doen. Hy wil vir sy regte veg in die Kaap. Die Franse het ook ’n reg om hier te wees en die kommandeur het nie die reg om hulle van mekaar te skei soos wat hy doen nie. Hulle moet ’n deel van die land as hulle eie hê, waar hulle hul godsdiens kan beoefen en hulle kinders in die Franse tradisie kan grootmaak.

Véronique luister in stilte na sy tirade. Op die oomblik kan dit haar werklik nie skeel wát met hulle gaan gebeur nie. Sy wil net haar vader tot elke prys opspoor.

“Ag, Claude, bly tog stil!” roep een. “Ons wil nie hiér ook nog moeilikheid hê nie!”

Claude draai om na die spreker. Sy aantreklike gesig dra ’n uitdrukking van die grootste verontwaardiging.

“Wil jy hiér ook onderdruk word? Wil jy van die stommerik van ’n kommandeur ook ’n tiran maak?”

“Claude! Dis nou genoeg!” Die gebiedende stem van een van die ouer mans laat die voortvarende Claude effens afkoel.

Hy gaan sit en sy blik ontmoet dié van Véronique. Hy sit skuins teenoor haar, en hulle het vroeër die aand nogal heelwat gesels.

“Ons is almal moeg vir moeilikheid, Claude,” sê sy sag.

Hy frons.

“Almal ruggraatloos … almal van julle!” sê hy deur sy tande.

Sy skud haar kop.

“Jy is nou baie onredelik. Elkeen van ons het sy eie probleme om hom oor te bekommer. Die kwessie met die kommandeur sal wel die een of ander tyd reggestel word.”

“Dis valse hoop,” brom hy, maar bly nog skelm na Véronique kyk. Sy is vir hom een van die mooiste meisies wat hy nog gesien het. As seun van ’n skoenmaker het hy nog nooit met die adel te doen gekry nie en noudat hy op gelyke voet met hulle is, voel hy baie manhaftig.

“Jy laat jou emosies met jou weghardloop, my liewe Claude,” sê sy en proe aan die stomende gereg voor haar. “Eet liewer jou kos. Dit is nogal baie keurig berei.”

Soos ’n stout seun wat tereggewys is, tel hy sy eetgerei op.

“Wat kan vir u belangriker wees as om gelukkig in u nuwe vaderland te wees?” wil hy weet.

Sy glimlag effens.

“Ek moet my vader vind. Die ander dinge is nie nou van belang nie.”

Hy haal sy skouers op.

“Ek sal die adel se traak-my-nie-agtige houding oor belangrike sake seker nooit verstaan nie.”

“Jy maak ’n fout, Claude. Ons is nie traak-my-nie-agtig nie. Ons wil almal in hierdie land gelukkig wees, maar om opstandig te raak oor die dinge waarvan ons nie hou nie, gaan ons nêrens bring nie.”

Hy gaan nors voort met eet. Toe hy klaar is, maak hy verskoning en verlaat die vertrek haastig.

Twee dae later besluit Véronique om die bul by die horings te pak en na kaptein Don Diego te gaan. Hy is die enigste wat nog lig op die saak kan werp. Sy voel skrikkerig na wat monsieur Lorraine aan haar gesê het – dat Don Diego ’n gewetenlose mens is – maar sy besef dat daar vir haar geen ander uitkoms is nie.

Dis ’n triestige oggend met windvlae wat snydend tussen die geboue deur waai. Die wolke hang laag oor die baai en van die twee skepe wat daar geanker lê, kan sy nie veel sien nie. Net hul donker silhoeëtte doem uit die mis op. Die see bruis onstuimig en slaan met verwoede geweld teen die rotse op die kus. Die water is grys en skuimend en druis onophoudelik oor die strand.

Sy trek ’n fluweelmantel oor haar tabberd van sagte groen materiaal aan, en slaan die kap oor haar hare voordat sy in die gure weer uitgaan.

Daar is min mense buite die tavernes te sien. Die matrose het almal na binne gevlug en verdrink hulle sorge in bottels wyn. Uit elke taverne klink ruwe sang op.

Véronique loop huiwerig voort. Sy weet nie eens waar om na die man te begin soek nie. Sy weet net dat sy hom wel iewers in een van die tavernes sal kry.

Sy gaan skielik staan toe sy uit een van die tavernes die woorde van ’n Spaanse liedjie hoor opklink. Dan tel sy die soom van haar tabberd op en drafstap na die oorkant van die sopnat pad na dié besondere taverne.

Sy stoot die deur versigtig oop en byna onmiddellik raak dit stil in die bedompige vertrek. Almal se oë draai in haar rigting en hulle staar haar ’n paar sekondes lank ongelowig aan.

Die tavernebaas kom handewringend nader. Vandag kom hier moeilikheid! dink hy benoud.

“Dis geen plek vir ’n dame hierdie nie, juffrou,” sê hy op Hollands.

Sy kan hom nie goed verstaan nie, maar volg tog die strekking van sy woorde.

“Ek soek na monsieur Fernandez … Don Diego Fernandez.”

In die algehele stilte in die vertrek is haar woorde duidelik hoorbaar. Dan skater die matrose dit uit van die lag.

“Hoekom loop die vroumense so agter jou aan, kaptein?” roep een. “Dis mos heeltemal onregverdig!”

“Dis net altyd die mooistes vir die kaptein!” roep ’n ander. “Ek muit sommer!”

Die tavernebaas lyk asof hy wil begin huil.

“Asseblief, juffrou … gaan liewer huis toe. Gee my net u adres en ek sal die kaptein sê om na u toe te gaan.”

“Dis nie nodig nie,” sê ’n diep manstem skielik reg agter Véronique.

Sy swaai verskrik om en haar hart mis ’n slag toe sy die lenige Spanjaard so plotseling agter haar sien.

Hy glimlag lui.

“Ek sal graag nóú wil weet wat die senorita op die hart het.” Hy kyk na die tavernebaas. “Waar kan ons privaat gesels?”

Die Hollander vee met sy hand oor sy swetende bles.

“Gebruik my kantoor, mijnheer,” sê hy haastig asof dit ’n oortreding is om die kaptein op ’n antwoord te laat wag.

“Ek verkies om hiér met u te gesels,” antwoord Véronique vinnig. Sy wil nie iewers alleen gelaat word met hierdie man nie.

Don Diego kyk af na haar; die lag lê vlak in sy oë.

“Waarvoor is jy bang? Ek het geen vrou nog ooit teen haar sin bemin nie.”

Sy ruk orent.

“U is baie vermetel, monsieur le capitaine!”

Die Hollander trek ’n gesig asof iemand hom geklap het.

“U moet die kaptein asseblief tog nie kwaad maak nie, juffrou …” sê hy half pleitend.

Don Diego draai na hom.

“Bepaal jou by jou nering, senor! Toe, weg is jy!”

Die Hollander maak hom vinnig uit die voete, en dan is Véronique en Don Diego alleen.

“So, senorita, sal ons gaan?”

Sy skud haar kop heftig en kyk vlugtig na die matrose in die taverne wat hulle met belangstelling dophou.

“Ek wil net met u oor my vader praat. Hy was op u skip toe u ongeveer ’n jaar gelede hier aangedoen het.”

Hy aanvaar oënskynlik haar onwilligheid om saam met hom te gaan. “Wie is u vader?”

“Monsieur le comte de Sévigné.”

Sy donker oë vernou.

“Ek weet van hom. Sover ek weet, het hy veilig aan wal gekom.”

Sy sluk hard.

“Hy is nêrens in die Kaap nie.”

Hy haal sy skouers op.

“Hy het dalk weer met ’n ander skip vertrek.”

“Nee, dis nie moontlik nie. Hy sou my laat weet het.”

“Ek is jammer, senorita, maar ek kan u nie help nie.”

Haar moed sak in haar skoene. Hy was haar laaste hoop.

“Dankie, monsieur le capitaine,” sê sy sag. “Ek is jammer dat ek u gesteur het.” Sy draai om en hardloop van die taverne af weg.

“Senorita!” roep hy en kom agter haar aan.

Sy steek vas en kyk om na hom waar hy in die reën staan.

“Wat is dit, monsieur?”

Hy kom tot by haar.

“Ek het ’n hoë agting vir u vader gehad. Ek wou net gehad het dat u dit moet weet.” Hy glimlag op ’n vreemde, geheimsinnige manier, draai om en stap stadig terug na die taverne.

Véronique kyk hom ’n oomblik lank uit die veld geslaan agterna. Sy weet nie of sy Don Diego kan vertrou nie. Sy weet nie of hy regtig niks van haar vader se verdwyning af weet nie.

Met ’n swaar hart draai sy om en begin aanstap na die Kasteel. Sy is nie van haar omgewing bewus nie en baie minder oplettend en versigtig as toe sy gekom het. Dit duur dus ’n hele rukkie voordat sy van die voetstappe agter haar bewus word. Dan gaan sy staan en draai stadig om.

Véronique se hart hamer in haar keel. Sy verwyt haarself dat sy dit alleen in dié gebied gewaag het. Daar is min mense buite in sulke weer. Agter haar het haar agtervolger gaan staan en maak asof hy na iets oorkant die pad staar. ’n Lang ruk kyk sy na hom, probeer sy gesig eien, maar sy ken hom nie. Dan draai sy vinnig om en begin hardloop.

Die reën val nou onophoudelik en die wind huil om die hoeke van die geboutjies. Dit waai haar byna van haar voete af toe sy om ’n hoek hardloop, met die man kort op haar hakke. Te laat besef sy dat sy haar in ’n kort doodloopstraatjie bevind. Tog bly sy voorthardloop met die hoop dat daar iewers ’n deur sal wees waar sy kan inglip.

Die man agter haar loop nou stadiger en dit maak haar paniekerig.

Teen die muur waar die straatjie doodloop, gaan sy hygend staan en soek naarstiglik na ’n uitkomkans. Links van haar is daar ’n deur wat op ’n skrefie oopstaan. As sy daar kan inglip, sal sy dalk kan wegkom.

Net voordat sy in die rigting van die oop deur wil hardloop, gewaar sy deur die digte sluier reën ’n tweede figuur by die ingang na die straat. Haar hart hamer wild in haar keel. Nou is hulle twee, en sy sal geen kans teen hulle hê nie. Dan draai sy vinnig om en hardloop na die oop deur.

Agter haar storm haar eerste agtervolger nader en volg ’n paar sekondes na haar. Sy hoor hom binnekom, waar sy diep agterin die pakhuis skuil. Dan sien sy hom om die houtkiste gestap kom, en met sy oë op skrefies getrek om hom tuur.

Dis nie baie lig in die benoude vertrek nie. Daar is net twee klein venstertjies hoog bokant die opgestapelde kiste. Solank sy geen geluid maak nie, sal die vent haar skuilplek nie ontdek nie. Dus bly sy doodstil sit, en met ’n kloppende hart sien sy hoe hy al hoe nader kom. Die ander man het in die deuropening verskyn, maar sy kan nie nou aandag aan hom gee nie. Sy moet op die eerste konsentreer, want dié het intussen tot hier by haar gevorder.

’n Rot skarrel oor die vloer in Véronique se rigting. Sy druk haar hand in haar mond om nie te gil nie, maar bly met groot oë na die diertjie staar. Hy sit haar met blink kraalogies en bekyk. Dan skuifel hy ’n paar treetjies nader tot by die soom van haar mantel.

Véronique se hart bons in haar keel. Sy kyk versigtig weg van die rot na die donker gestalte wat nou net deur een kis van haar geskei word.

Hy draai skielik om en sien haar raak. ’n Aaklige grynslag breek oor sy ruwe gesig.

“Aha!” roep hy triomfantelik uit. “Jy het ’n slegte plek gekies om weg te kruip!”

Véronique spring op en probeer eenkant toe padgee toe hy nader kom.

“Los my!” gil sy. Hulle is twee! dink sy paniekerig en kyk vlugtig in die rigting van die ander man wat nog in die deur van die pakhuis staan.

Die man spring vorentoe en gryp haar aan die arm voordat sy kan losruk.

“Wat soek jy hier in dié omgewing?” sis hy.

“Laat my gaan!” gil sy paniekerig. “Los my uit!” Sy ruk en pluk, maar sy hand bly in ’n staalgreep om haar arm.

“Nie so gou nie, meisie … ek het iets om aan jou te sê.”

Véronique hou op met spartel en kyk met groot oë na hom.

“Wat … wat wil jy vir my sê …?” vra sy hees.

Hy aarsel.

“Ek weet waar jou pa is.”

Véronique ruk orent.

“Jy weet … waar my pa is?” vra sy ongelowig.

“Ja, maar …”

“Waar is hy? Jy móét my sê!”

Hy skud sy kop.

“Moenie so hard praat nie! Dis beter dat jy nie weet waar hy is nie … Ter wille van jou eie veiligheid moet jy nie weet nie … Laat dit met rus, senorita – vergeet daarvan om na jou pa te soek. Ek sal nie graag jou begrafnis wil bywoon nie …”