Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 6 - Annelize Morgan - Страница 5

Véronique staar na die matroos. Hy draai skielik om en stap van haar af weg. By die deur van die pakkamer gaan hy staan toe hy die ander man gewaar. Dan draai hy half verwilderd om na haar en soek naarstig na ’n uitkomkans.

Die tweede man kom binne en die matroos retireer.

Véronique kyk onbegrypend van die een na die ander, en dan herken sy Don Diego. Sy regterhand rus liggies op die hef van sy swaard.

“Molesteer jy die senorita?” vra hy sag dog dreigend.

Die ander man draai om na Véronique. Daar is naakte vrees op sy gesig te lees.

“Senorita, asseblief …!”

Sy kyk na Don Diego.

“Laat hom maar gaan, monsieur. Hy het net ’n boodskap gebring.”

Don Diego kyk agterdogtig na die matroos.

“Watse boodskap kan hý bring? Hy is ’n skoorsoeker, ’n leeglêer en ’n dief.”

Véronique kyk weer na die matroos wat nou tussen die kiste vasgekeer is. Hy kan nêrens heen beweeg nie. Sy vingers klou krampagtig aan die houtkis langs hom.

“Hy gaan my doodmaak, senorita,” prewel hy hees. “Ek wou u net help.” Die angs is duidelik in sy stem hoorbaar.

Don Diego gaan voor hom staan.

“Wat het jy vir die senorita gesê?” vra hy bars.

Die man wring sy hande.

“Dit was net ’n onskuldige boodskap, senor! Spaar my lewe! Ek mag ’n ellendige drommel wees, maar hierdie keer het ek niks verkeerds gedoen nie.”

Met ’n skerp fluitgeluid trek Don Diego sy swaard uit die skede. Die matroos krimp ineen.

Véronique word bleek en staan effens tru.

“Moenie hom doodmaak nie, monsieur, ek smeek jou …”

“Ek weet hoe om met hom te werk, senorita,” antwoord Don Diego Fernandez sonder om na haar te kyk. “Ek sal ’n antwoord uit hom dwing!” Hy druk die punt van sy swaard teen die matroos se gorrel.

Angssweet slaan op die man se voorkop uit. Sy oë bly vreesbevange op Don Diego gerig.

“Ek het niks verkeerds gedoen nie!” skreeu hy paniekerig. “U móét my glo, senor!”

Véronique druk haarself teen die kiste agter haar.

“Laat hom gaan, senor!” sê sy hard, maar haar stem bewe tog liggies.

Don Diego draai om na haar en laat sy swaard sak.

“U verbaas my, senorita. Ek het nie van u verwag om vir die lewe van ’n skurk te pleit nie.” Sy stem is sag, maar daar is geen vriendelikheid in nie.

“Hy … het my geen leed aangedoen nie, monsieur. Hy praat die waarheid. U het tog alles gesien.”

Die matroos vee die sweet van sy voorkop af. Sy blik rus dankbaar op die meisie. Toe Don Diego van hom af wegbeweeg, spring hy om en hardloop so vinnig as wat hy kan by die pakhuis uit.

Don Diego laat hom begaan. Hy kyk nie eens in die rigting van die vlugtende man nie, maar bly met half toe oë na Véronique kyk.

“Wat het hy vir u gesê, senorita?” vra hy sag.

Sy kyk weg.

“Dis my saak, monsieur. Dit het niks met u te doen nie.” Sy verbaas haarself vir haar manhaftigheid, maar sy is hewig ontsteld oor hoe die kaptein die matroos behandel het. Hoekom was die man so verskriklik bang? Watse soort mens is hierdie duiwel uit Spanje dat iemand hom met soveel naakte vrees kan bejeën?

“Het hy met u oor u vader gepraat?” vra Don Diego skielik.

Sy kyk vinnig na hom.

“Miskien …”

Hy aarsel voordat hy sê: “U vertrou mense te maklik, senorita. U soek na moeilikheid en daar sal nie altyd iemand wees om u te help nie. Waarom het u alleen na hierdie deel van die dorp gekom?”

Haar hartslag begin effens bedaar noudat sy besef dat hy haar geen leed wil aandoen nie.

“Ek was desperaat, monsieur. Niemand weet wat van my vader geword het nie en ek móét hom vind.”

Hy druk sy swaard terug in die skede.

“En waarom is dit so belangrik dat u hom só gou moet kry?”

Sy haal haar skouers liggies op.

“Hy het alles wat ons besit het by hom gehad. Sonder hom het ek geen heenkome in die Kaap nie.”

Sy blik rus ’n oomblik lank donker en onpeilbaar op haar.

“Ek verstaan,” sê hy na ’n lang stilte. “Maar u moet besef dat dit ’n wilde plek is hierdie. Die Kaap is vol gevare – gevare wat ’n storm op see nie eens kan ewenaar nie. Hier is meer moordenaars en struikrowers as wat daar in die hele Frankryk is!”

Sy kyk op na hom.

“Ek kan nie vir altyd in die Kasteel aanbly nie, monsieur. Ek moet my vader vind, want sonder hom het ek geen heenkome en geen tuiste nie.”

Hy knik stadig.

“Ons sal hom vind, senorita, dit belowe ek u. Ek is nie verantwoordelik vir wat gebeur het nie, maar hy was op my skip en ek sal u help om hom weer te vind.”

Sy kyk onbegrypend na hom. Waarom wil hy haar dan help? Kan sy hierdie Spaanse duiwel vertrou? Dis dalk beter om sy vriend eerder as sy vyand te wees, maar die gedagte stel haar geensins gerus nie. Sy besef egter ook dat hy haar baie sal kan help as hy wil, want almal het ontsag vir hom en sal hom geen inligting kan weier nie. Sy stem net nie saam met sy metodes nie.

“Merci, monsieur,” sê sy eindelik, skaars hoorbaar. “Ek het niemand anders op wie ek kan vertrou nie.”

Hy skik die valle van sy mansjette om sy polse.

“U sal weer van my hoor, senorita. Nou gaan ek u eers net tot buite dié deel van die dorp begelei. Ek wil u nie weer hier sien nie.”

Sy knik.

“Oui, monsieur, en baie dankie.”

Hy neem haar tot naby die Kasteel en laat haar dan alleen daar om die entjie na die ingang te stap.

Véronique voel nog bewerig van ontsteltenis. Sy is bly dat die Spanjaard haar teruggebring het, maar sy is nog steeds onseker of sy hom wel kan vertrou. Sy het nog nooit met iemand soos hy te doen gekry nie. Sy wonder hoekom almal die aantreklike Spanjaard so vrees. Is dit oor sy dinamiese persoonlikheid of is hy dalk ’n besonder goeie swaardvegter? Is hy werklik so gewetenloos as wat monsieur Lorraine vir haar vertel het?

Sy sidder liggies en probeer die herinnering aan hom van haar afskud, maar sy kan nie. Sy donker oë en lenige gestalte bly by haar …

Voor haar kamerdeur wag Claude le Vau haar in. Hy kom lomp op aandag toe sy hom bereik, en grinnik.

“Ek het vir u gewag, ma’mselle.”

Sy glimlag.

“So sien ek, Claude. Wat kan ek vir jou doen?”

“’n Sekere monsieur Lorraine het na u kom soek.”

Sy steek vas en kyk na hom.

“Monsieur Lorraine? En wat het hy gesê?”

“Hy het gesê dat hy u môreoggend kom haal na Drakenstein en dat hy iets met u wil bespreek.”

Sy lyk verlig.

“Dankie, Claude. Ek dink ek sal die uitstappie nogal geniet.”

Hy trap onseker rond.

“Mag ek u iets vra?” sê hy skielik lomp.

Sy kyk geamuseerd na hom.

“Wat wil jy vra?”

Hy sluk ongemaklik.

“Ek is ’n skoenmaker, ma’mselle, en dit lyk asof hier reeds te veel skoenmakers is. Miskien kan monsieur Lorraine … wel, miskien kan hy my help … om iewers ’n begin te maak.”

Haar oë versag.

“Ek sal met hom praat, Claude. Ek is jammer om te hoor dat jy in ’n penarie is.”

Hy kyk bedremmeld na haar.

“Dis niks, ma’mselle. Ek is al gewoond daaraan.” Hy glimlag skeef en maak hom vinnig uit die voete.

Véronique gaan haar kamer met ’n frons binne. Op haar vader se landgoed in Sévigné was hulle goed vir die arbeiders. Dit het nie oral so gegaan nie. Hier het hulle geen mag nie, tel hul titel niks, want hier is hulle almal net Franse. Claude besef nie dat sy vir hom niks kan doen nie. Sy kan met monsieur Lorraine praat, maar dis ook al. In Frankryk sou sy monsieur Lorraine se meerdere gewees het, maar hier is dit andersom. Sy het geen besittings nie en haar vader is nie hier om te bewys dat sy die dogter van ’n Franse edelman is nie.

Dis met ’n swaar hart dat sy die volgende dag in die koets klim wat gestuur is om haar na Drakenstein te neem. Monsieur Lorraine is ’n redelik welgestelde koopman wat net tot na die winter hier in die Kaap sal aanbly. Sy ken sy broer glad nie. Sy aanvaar dat hy ’n gesin het omdat hy hom hier in die Kaap kom vestig het.

Volgens monsieur Lorraine was sy broer ’n skeepsdokter totdat hy glo ’n skat hier aan die wilde kus van die Kaap ontdek het. Nou is hy ’n landheer en boer hy met druiwe vir die maak van wyn.

Die weer is net so onaangenaam as die vorige dag. Die wind het nog geensins gaan lê nie en dryf elke dan en wan koue reënvlae by die koetsvenster in.

Véronique trek haar mantel stywer om haar skouers. Die onplesierige weer maak haar nog meer bedruk as wat sy reeds voel. Daar is baie dinge wat haar gedagtes besig hou en die rit is dus nie vir haar heeltemal so vervelig nie. Die omgewing is plek-plek baie plat en lowergroen.

Dis ’n mooi land, dink sy en laat haar oë oor die omgewing dwaal.

Dis ’n lang, vermoeiende rit na Drakenstein en twee keer moet hulle langs die pad perde ruil.

Don Diego het haar teen struikrowers gewaarsku en sy voel skielik ’n bietjie onseker. Hierdie afgeleë paaie is ideaal vir struikrowers. Don Diego … Sy ril effens. Sy onthou weer sy donker oë met die onpeilbare uitdrukking daarin. En tog is daar iets aan hom wat haar aantrek. Daardie dag toe sy hom vir die eerste keer gesien het, het sy hom reeds met meer belangstelling beskou as wat nodig was.

Vroegmiddag ratel die koets deur die groot ingang na die landgoed wat aan monsieur Lorraine se broer behoort.

Véronique staar verruk na die pragtige landskap. Vaagweg deur die reën kan sy die massiewe berge op die agtergrond uitmaak. Wanneer die son skyn, moet dit ’n asemrowende gesig wees, dink sy opgewonde. Dis ’n pragtige landgoed … selfs mooier as die een waarop sy in Sévigné gewoon het. Hoe gelukkig was die man nie om so ’n skat hier aan die suidpunt van Afrika te ontdek nie!

Sy word die huis binnegenooi deur die hoofbediende, wat haar na ’n vertrek neem waar daar ’n heerlike vuur in ’n kaggel brand. Hier vind sy ook monsieur Lorraine, wat haar hartlik verwelkom.

“Dis goed om u weer te sien, mademoiselle!” roep hy uit en soen haar op albei wange soos ’n vader dit sou gedoen het.

Sy glimlag skugter.

“Dis nie juis die ideale dag om hierdie pragtige landgoed te besoek nie, monsieur.”

Hy trek ’n gesig.

“Die weer is verskriklik. Ek kom na sonnige Afrika en kry dít!” Hy beduie na ’n venster waardeur hulle die reën oor die wingerde kan sien neersif. “Dis genoeg om enige mens weer gou na sy vaderland terug te jaag.”

Sy lag opgewek.

“Die mooi dae sal sekerlik weer kom, monsieur.”

“Ja, hulle sal seker.” Hy kyk by haar verby en glimlag. “Hier is my broer nou net.”

Véronique draai stadig om en dan groet sy met ’n glimlag toe die man nader kom.

Sy blik gly oor haar voordat hy weer na haar gesig kyk en ’n stywe buiging maak.

“Aangenaam, mademoiselle Tredoux.”

Sy knik en glimlag effens.

“Aangenaam, monsieur.”

Hy stap by haar verby en gaan in een van die diep leunstoele sit. Hy beduie aan hulle om ook te gaan sit.

“My broer, Henri, het my van u vertel, mademoiselle. Hy meen dat ek u dalk kan help. Waarmee?”

Sy haal diep asem.

“My vader, die graaf van Sévigné, het verdwyn, monsieur, en nou is ek sonder heenkome gelaat. Wat ek eintlik soek, is ’n werk totdat ek hom opgespoor het.”

Hy beskou haar aandagtig.

“U het nog nooit tevore gewerk nie, mademoiselle?”

Sy skud haar kop.

“Non … ek het nog nooit nodig gehad om dit te doen nie.”

“Natuurlik, die adel werk mos nie.”

Véronique kyk vinnig na hom. Sy kan nie besluit of hy dit in ’n grap gesê het en of hy dit sarkasties bedoel het nie.

“Dit was nie my keuse nie, monsieur,” sê sy dan versigtig.

Hy maak ’n afwerende gebaar met sy hande.

“As u die keuse sou gehad het, sou u óók nie gewerk het nie.”

Véronique verstyf.

“Miskien ken u my beter as ek self, monsieur,” sê sy sag met ingehoue verontwaardiging.

Hy kyk net vinnig na haar en dan terug na die flikkerende vuur in die kaggel.

“Wat kan u doen om u salaris te regverdig?”

Sy dink vinnig.

“Ek het geleer teken en klavier speel, monsieur. Ek kan ook Spaans praat en vioollesse gee.”

Hy snork verontwaardig.

“Dis alles nutteloos. Dis tydverdryf vir ’n ydel rykmansdogter. Ek kan vir u ’n pos aanbied as my dogter se kamermeisie.”

Véronique aarsel. ’n Kamermeisie? Dis omtrent die geringste onder die werknemers. Sou hy dit dalk moedswillig doen?

Henri Lorraine kyk ontsteld na sy broer.

“Maar, Etienne, daar is tog seker iets anders wat sy vir jou kan doen? Madame is so alleen hier op die landgoed, kan sy nie haar gesellin wees nie?”

Véronique kyk hoopvol na Etienne Lorraine.

Hy skud sy kop.

“Ek ken mademoiselle Tredoux glad nie, Henri. Buitendien besluit ek hier self wie ek waar wil aanstel. Sy kan die pos aanvaar, of sy kan dit daar laat.”

Véronique se wange gloei van verleentheid. Die man misbruik haar, dink sy ongelukkig. Hy weet in watse penarie sy haar bevind en nou maak hy van sy mag misbruik. Sy byt op haar tande. Daar is vir haar geen ander uitweg nie.

“Ek aanvaar dit, monsieur,” sê sy styf.

Hy kyk ondersoekend na haar.

“Ek wil geen streke hê nie. Ek verwag absolute gehoorsaamheid van my werkers.”

Sy antwoord nie, maar kyk net met ’n ongelukkige trek op haar gesig na Henri Lorraine. Hy lyk self ontsteld oor sy broer se voorstel.

“Dink weer daaroor na, Etienne. Die ander Franse sal jou kruisig as hulle weet wat jy met mademoiselle Tredoux doen.”

Etienne Lorraine maak ’n ongeduldige gebaar met sy hande.

“Dit kan my maar min skeel, Henri. Buitendien vergeet jy dat hier geen stande is nie. Ons is almal net Franse wat hierheen gekom het om van Lodewyk XIV se tirannie te ontsnap.”

Henri skud sy kop onbegrypend en Véronique sê niks. Op die oomblik is sy verleë oor monsieur Lorraine en sy kan nie anders as om die pos te aanvaar nie.

Etienne staan op en lui ’n klein silwerklokkie. ’n Bediende verskyn in die deur.

“Ek sal nou met madame Lorraine en mademoiselle Lyzette praat, Emile.”

Die bediende maak ’n diep buiging.

“Oui, monsieur.” Hy verdwyn so geruisloos as wat hy gekom het en kort daarna verskyn madame Lorraine met haar dogter kort op haar hakke.

Lyzette Lorraine is ongeveer Véronique se ouderdom, met ligbruin hare en groenbruin oë. Sy is effens plomp, met ’n ronde gesiggie en ’n pruilmond. Sy kyk vol openlike vyandigheid na die beeldskone Véronique.

Haar moeder is ’n groot vrou van om en by vyf-en-veertig. Haar hare is al grys en die swierige kapsel pas nie heeltemal by haar effens boerse houding nie.

“Wat is dit nou, Etienne?” wil sy ongeduldig weet.

Hy verstyf effens.

“Ek wil julle net voorstel aan Lyzette se nuwe kamermeisie. Mademoiselle Tredoux is glo die dogter van ’n graaf.”

Madame Lorraine glimlag spottend.

“Hulle is dit maar almal, Etienne.” Sy bekyk Véronique op en af. “Hierdie een lyk nou wel ’n bietjie anders, maar dit verander niks aan die saak nie. Wanneer kan sy begin?”

Etienne Lorraine kyk na Véronique.

“Sal u oor ’n week hier kan wees?”

Sy knik stom.

Henri staan half eenkant van die groepie. Hy lyk bitter ongelukkig oor die situasie. Hy pluk-pluk ongemaklik aan sy mansjette en durf nie na Véronique kyk nie.

“Ek het nie ’n kamermeisie nodig nie, Pappa,” sê Lyzette skielik.

Haar pa draai vinnig na haar.

“Enige meisie in jou posisie behoort ’n kamermeisie te hê, Lyzette. Jy sal dit so moet aanvaar.”

Daar is ’n ontevrede trek om haar mond toe sy antwoord: “Hoekom moet alles skielik nou so anders wees? Toe Pappa nog skeepsdokter was, was dit lekker gewees. Ek kon ten minste …”

“Dis genoeg, Lyzette, jy kan maar gaan.” Haar pa keer die woordevloed.

Die meisie ruk haar op en stap vinnig by die vertrek uit. Sy klap die deur hard agter haar toe en die geluid daarvan skok deur almal.

Madame Lorraine kyk half verleë na Véronique.

“Dit spyt my dat sy haar humeur die oorhand laat kry het, mademoiselle. Sy sal later tot ander insigte kom.”

Véronique kyk na haar.

“Ek wil nie graag onenigheid in die huis veroorsaak nie.”

Etienne Lorraine verstyf.

“U sal geen onenigheid veroorsaak nie, mademoiselle, en my dogter sal doen wat van haar verwag word. Daar is niks verder daaroor te sê nie.”

Madame Lorraine draai na haar man.

“Is daar nog iets, Etienne, of kan ek nou maar gaan? Ek het baie om te doen en het nie die tyd om die hele dag hier te staan en ginnegaap nie.”

Etienne Lorraine trek ’n suur gesig.

“Ek wens julle wil nie so banaal wees nie,” sê hy. “Neem mademoiselle Tredoux saam en lig haar in oor haar pligte.”

Madame Lorraine beduie met ’n kopknik in die rigting van die deur.

“Kom, ons het nie veel tyd nie, mademoiselle.”

Véronique volg haar nuwe werkgeefster asof sy in ’n dwaal is. Die hele situasie is vir haar vreemd. Sy het nog nooit voorheen vir ’n bestaan gewerk nie, en sy het ook nog nie tevore mense soos die Lorraines ontmoet nie. Daar sal nog baie skaafwerk aan hulle moet plaasvind voordat hulle onder die adel aanvaar sal word. Maar dit is ook soos monsieur Lorraine gesê het – hier in die Kaap is daar geen stande meer nie. Hulle is almal net Franse. Hoe meer geld jy het, hoe beter is jou sosiale posisie. Dus kan sy niks meer as die pos van kamermeisie verwag nie.

Lyzette het haar in haar kamer gaan toesluit en dus kry Véronique haar nie weer te sien nie. Sy voel half ongemaklik oor die vooruitsig om Lyzette se kamermeisie te wees. Lyzette hou duidelik niks van haar nie en dit gaan nie haar omstandighede makliker maak nie.

In die kombuis gaan madame Lorraine staan en draai na Véronique.

“Ons het ’n tekort aan bediendes. Jy sal dus hier ook moet uithelp tot tyd en wyl ons beter bediendes kan kry. Monsieur Lorraine hou van krokette en baie sout in sy vleis. Hollandse disse word nie in hierdie huis voorgesit nie. Ons is Franse en so gaan dit bly.” Sy frons skielik en vra: “Wat is jou naam?”

“Véronique, madame.”

“Dis ’n ongewone naam. Is jy werklik die dogter van ’n graaf?”

Die meisie knik.

“Oui, madame. My vader is die comte de Sévigné.”

Die ou dame kyk haar ondersoekend aan.

“Dit mag wees, maar in hierdie huis is jy net ’n kamermeisie. Jou agtergrond en verlede tel nie hier nie.”

“Ek verstaan, madame.”

“Bon! Dan kan ons maar gaan gereed maak vir jou vertrek.”

Véronique kyk verbaas na haar.

“Moet ek vanaand nog terug na die Kaap, madame?”

“Maar natuurlik! Jy kan tog nie vannag as gas hier wil aanbly nie.”

Véronique aarsel.

“U man se broer het my gewaarsku dat hier baie struikrowers in die omgewing is, madame.”

Madame Lorraine lag hard.

“Hulle val tog nie die gewone werkers lastig nie! Jy bekommer jou verniet daaroor. Hulle sal nie eens in jou rigting kyk nie.”

Véronique besef dat dit nie sal help om verder daaroor te redeneer nie. Dit sal haar niks baat om aan die ou dame te sê dat sy in ’n koets sal reis en dat die struikrowers nie sal weet dat sy maar net ’n gewone meisie is nie.

’n Uur later, kort voor sononder, sit Véronique weer in die koets.

Monsieur Henri het haar in die rytuig gehelp en nou staan hy by die venstertjie.

“Ek is jammer, mademoiselle, miskien kan ons aan iets anders dink.”

Sy skud haar kop stadig.

“Ek is in die knyp, monsieur, en ek is dankbaar vir dit wat ek wel kan doen. Dis nie ’n baie aangename situasie nie, maar ek sal daaraan gewoond raak.”

Hy skud sy kop treurig.

“Dit sal ’n vermorsing van jou skoonheid wees.”

Sy bloos liggies.

“U vlei my, monsieur, maar ek weet wanneer ek verslaan is.”

Hy glimlag.

“U gedra u soos ’n vorstin, mademoiselle.” Sy oë vertroebel. “Au revoir …”

“Au revoir, monsieur. Ons sal mekaar nou baie te sien kry.”

Hy lag.

“Dis ’n aangename vooruitsig.”

Die koets vertrek en Véronique wuif vir monsieur Henri. Die ander het nie uit die huis gekom om haar te groet nie en sy neem hulle dit ook nie kwalik nie. Wat hulle betref, is sy nou net ’n werknemer, ’n bediende, en so iemand groet ’n mens nie met groot vertoon nie – veral nie as jy nie van haar hou nie …

Die koets ratel voort teen die laaste sonstrale in. Die koue sak vinnig toe en Véronique trek haar mantel stywer om haar skouers. Dit gaan ’n lang, onaangename rit tot in die Kaap wees.

Sy dink terug aan haar onderhoud met die Lorraines en frons ongelukkig. Dit gaan vir haar baie moeilik wees om by die nuwe omstandighede aan te pas. Maar sy is bereid om enigiets te doen as sy net haar vader weer kan vind … as hy nog lewe. Die skielike gedagte dat hy dalk intussen mag gesterf het, bring ’n benoude gevoel in haar keel. Hy mag nie dood wees nie! Dan is hulle hele fortuin daarmee heen en sy stoksielalleen in die wêreld. Hy was vir haar nog altyd die enigste op wie sy kon vertrou. Sy is baie lief vir haar pa en as hy iets oorgekom het, sal sy haarself dit nooit vergewe dat sy nie in die begin saam met hom na die Kaap gekom het nie … maar hy wou vir haar net die beste gehad het.

’n Skielike uitroep van die koetsier ruk haar uit haar gedagtes op. Dis buite al stikdonker en die lanternligte brand flou.

“Wat is dit?” roep sy deur die venster, maar sy kry nie die geleentheid om op ’n antwoord te wag nie. Sy ruk haar kop vinnig terug toe sy die gemaskerde manne op hul perde om die koets gewaar. Struikrowers!

Véronique kyk in die koets rond op soek na ’n wapen waarmee sy haar kan verdedig, en sug van verligting toe sy die klein, kort dolk in ’n leersakkie onder die koetsvenster gewaar. Sy gryp dit en steek dit tussen die voue van haar rok weg.

Die koetsdeur word hardhandig oopgeruk en ’n gemaskerde gesig verskyn in die opening. Die rower buig oor, kry Véronique aan haar pols beet en trek haar met geweld by die koets uit. Sy struikel oor die gras en bly op haar knieë staan, die dolk in haar hand vasgeklem. Sy staan stadig op terwyl sy die dolk weer in haar tabberd versteek.

’n Groot, fors geboude man kom na haar en stamp haar terug.

“Waar’s jou juwele?” sis hy.

“Ek dra geen juwele nie,” sê sy in ’n bewende stem.

“Moenie kaf praat nie! Werkers ry nie in koetse nie!” Die ander rowers staan nader toe hulle besef dat daar niemand anders is om te beroof nie. Die groot man praat verder: “Wie’s jou pa, duifie?”

Véronique lig haar ken.

“Le comte de Sévigné.”

Die rower kyk skerp na haar.

“Dit lieg jy!”

“Dit is die waarheid, monsieur,” antwoord die meisie bewerig. “Hy het verdwyn en ek kom nou van monsieur Lorraine af. Hy het my ’n werk as kamermeisie gegee. Ek het niks juwele of geld nie, monsieur …”

Die rower staan ’n paar sekondes lank na haar en kyk. Véronique vat die dolk vaster. As een van hulle iets probeer, sal sy haar verdedig.

Skielik bars die man uit van die lag.

Sy deins effens terug.

“Hoor julle dit!” brul hy vir sy makkers. “Die dogter van die comte de Sévigné werk as kamermeisie by monsieur Lorraine!”

Die ander begin saamlag en Véronique kyk verwilderd van die een na die ander. Sy begryp nie wat gaande is nie. Hoekom lag hulle daaroor?

“Daar is niks om oor te lag nie!” skreeu sy skielik.

Die leier kyk bejammerend na haar.

“Jy sal nog verstaan waarom ons lag, mademoiselle, jy sal gou genoeg baie goed verstaan … Bonsoir!”