Читать книгу Annelize Morgan Omnibus 6 - Annelize Morgan - Страница 8

Véronique hardloop nader toe Etienne Lorraine sy swaard lig om met Don Diego klaar te speel.

“Los hom!” gil sy verwilderd en die verbaasde gaste, wat ook nader beweeg het, steek vas. Sy buk sekondes lank oor Don Diego en kyk dan vinnig op na Lorraine. “Hy lewe!” sê sy gesmoord.

Lorraine verstrak.

“Dis my rég om hom dood te maak!” bulder hy nogtans.

Véronique kom orent, gluur haar werkgewer aan.

“Nie met ’n dolk nie, monsieur! U het hom met ’n dolk gewond!”

Hy hap na asem voordat hy sê: “Dis nie waar nie!”

“Maar ek het dit gesién!” Sy draai om na die ander gaste. Hulle staar vol afgryse na Lorraine en Don Diego. “Ek het gesien hoe hy die kaptein met die dolk steek!”

Simon van der Stel maak sy verskyning tussen die gaste; hy kom met die stoeptrappe af tot by Véronique.

“Ek het die geveg van daar bo af dopgehou, mijnheer,” sê hy aan Lorraine. “U het nie u swaard gebruik nie.”

“Maar ek hét!” Lorraine kyk woedend na Véronique, maar sy slaan nie ag op hom nie.

Van der Stel steek sy hand uit. “Laat ons dan die punt van u swaard sien, mijnheer.”

Lorraine wil eers weier, maar hy besef dat hy teen die kommandeur geen kans het nie. Hy hou die swaard na die kommandeur uit.

Van der Stel kyk na die punt, waaraan daar geen bloed is nie, en draai na Lorraine.

“Mijnheer Fernandez sal na die Kasteel vervoer word. As hy leef, sal u niks oorkom nie, omdat hy my versoek het om hom hierdie een geveg toe te laat. Sterf hy, sal u ook moet sterf, mijnheer.” Hy draai vinnig om en stap tussen die gaste deur die huis binne.

Véronique gaan langs Don Diego sit en skeur sy hemp sodat sy by die wond kan kom. Dit bloei vrylik. Dis nie ’n dodelike wond nie, merk sy verlig. As hy gelukkig is, kan hy lewe. Sy streel met haar koel vingers oor sy voorkop.

“Ek sal jou help, Véronique,” sê Lyzette skielik hier agter haar.

Véronique kyk op na haar en glimlag. “Dankie, Lyzette.”

’n Paar van die mans staan nader om die gewonde Don Diego die huis binne te dra. Hulle lê hom op ’n bed in een van die gastekamers neer.

Lyzette gaan haal intussen verbande en ontsmettingsmiddel uit haar pa se voorraad. Sy help Véronique swygend om die wond skoon te maak en te verbind. Toe hulle eindelik klaar is, begin Lyzette opruim.

Véronique kyk ondersoekend na haar. “Hou jy daarvan om siekes te verpleeg, Lyzette?”

“Daar is vir my niks lekkerder nie, Véronique. My pa behandel nog af en toe mense wat regtig siek is, en dan laat hy my nie toe om te help nie.” Sy lyk ongelukkig. “Pappa het verander vandat ons ryk is. Hy wil alles verander soos hy dit wil hê.”

“Hou jy dan nie daarvan om ’n jong dame met mooi klere en juwele te wees nie?”

Lyzette haal haar skouers op.

“Soms, ja, maar die meeste van die tyd hou ek nie daarvan nie. Ek wil koek bak en kos kook en klere versorg … Dis soos ek grootgeword het. Dis waaraan ek gewoond is.”

Véronique glimlag.

“Ek sal die skottel en lappe wegneem. Jou gaste wag op jou.”

Lyzette skud haar kop. “Nee, ek sal dit doen. Bly jy by hom … Jy moet by wees wanneer hy sy bewussyn herwin.” Sy draai om om die vertrek te verlaat, maar Véronique keer haar.

“Hoekom wil jy nie hier bly nie, Lyzette?”

Lyzette aarsel.

“Hy is ’n edelman … Ek is bang vir hulle. Jy is ook van die adel en ek dink julle sal mekaar beter verstaan.” Sy verlaat die vertrek en laat Véronique alleen by Don Diego.

Véronique kyk haar ingedagte agterna. Sy glo nie sy sal langer toegelaat word om hier op L’Espérance aan te bly nie. Monsieur Lorraine sal haar môre vra om te gaan. Na vanaand sal hy haar teenwoordigheid in die huis nie langer duld nie.

Sy kyk af na Don Diego. Hy beweeg rusteloos totdat hy sy oë skielik oopmaak en asof nikssiende na die plafon staar.

Sy buk oor hom. “Monsieur …”

Sy blik beweeg met moeite in haar rigting en dan kom daar ’n flikkering in sy oë.

“Senorita … ek moet … u iets vertel …”

Sy skud haar kop. “U moenie nou probeer praat nie, monsieur. Die kommandeur het gesê dat u vanaand nog na die Kasteel geneem sal word. Daar sal u goed verpleeg word.”

Maar dit lyk asof hy haar nie eens hoor nie.

“U moet … hier weggaan …” vervat hy.

Sy kyk onbegrypend na hom.

“Maar hoekom dan?” Hy weet nog nie dat ek hier sal móét weggaan nie, dink sy.

“Senor Lorraine is … ’n bedrieër …”

“Ek verstaan nie?”

Hy maak sy oë toe en haal moeisaam asem.

Véronique buig vinnig oor hom.

“Monsieur … Don Diego … praat met my, asseblief. Wat is fout? Ek móét weet!”

Sy oë gaan weer stadig oop, maar net lank genoeg om te sê: “Hy sal jou … vernietig.” Toe val hulle weer toe.

Die deur gaan skielik oop en ’n paar van die kommandeur se dragonders kom die kamer binne.

“Ons moet mijnheer Fernandez Kasteel toe neem,” sê een, en Véronique staan opsy.

“Hy slaap nou. Wees net versigtig, messieurs. Hy mag dalk weer aan die bloei gaan.”

Hulle dra hom versigtig uit die huis na die wagtende koets.

Simon van der Stel staan op die stoep, skynbaar diep ingedagte. Hy kyk op toe Véronique in die deur verskyn.

“Ek wil ’n oomblik met u praat, juffrou Tredoux,” sê hy en wink haar nader.

Sy maak ’n diep buiging.

“Waaroor, U Eksellensie?”

“Don Diego weet iets belangriks omtrent u vader se verdwyning. As hy sterf, sal sy geheim saam met hom graf toe gaan. Hy wou dit nie eens met mý deel nie.” Hy sug diep. “Hy het vanaand hierheen gekom om die saak op te los, maar nie een van ons kon voorsien wat hier gebeur het nie.”

“Hy het iets aan my probeer sê, U Eksellensie, maar hy het weer sy bewussyn verloor.”

“Wat het hy alles gesê?”

“Net dat ek hier moet weggaan, want monsieur Lorraine is ’n bedrieër.”

Van der Stel knik. “Hy het dit min of meer so aan my ook gestel. Ek dink hy vermoed dat mijnheer Lorraine iets van u vader se verdwyning af weet.”

“Maar hy het dan gesê dat hy my vader glad nie ken nie?”

“Dit mag wees, maar hy mag nogtans iets weet. Ek weet nie wat nie.”

Véronique maak ’n moedelose gebaar. “Dis alles so geheimsinnig. Dis asof almal bang word om iets te sê. Ek sal buitendien ook nie langer hier kan bly nie. Nie na wat vanaand gebeur het nie. Monsieur Lorraine sal my summier in die pad steek.”

Die kommandeur dink ’n oomblik na voordat hy sê: “Ek vermoed dat u vader binnekort opgespoor sal word, juffrou. Tot dan mag u as my gas in die Kasteel kom woon.” Hy glimlag effens. “U optrede vanaand regverdig dit dat ek my oor u sal ontferm. U het u lewe gewaag deur in te gryp, maar dit het vrugte afgewerp.”

“Ek is bly ek kon sy lewe red,” sê sy sag, en ’n dromerige uitdrukking verskyn in haar oë. “Hy verdien nie om só verraderlik te sterf nie.”

“Hy is ’n uitsonderlike soort mens, ja, juffrou. Sy manne het ’n hoë agting en respek vir hom. Hy is van die weinig afstammelinge van die adel wat hom nie bo sy medemens ag nie.”

Sy kyk na die kommandeur. “U hou van hom?”

“Ja, ek hou van hom. Hy’s ’n man wat weet wat hy wil hê, en die duiwel sal hom nie stuit nie.”

Véronique glimlag. “Miskien is hy die duiwel self.”

Van der Stel lag sag voordat hy vra: “Sal ons ingaan? U mag vanaand saam met my in my persoonlike koets reis. Die dag sal aanstons breek, en ek glo nie daar sal dán meer struikrowers rondloop nie.”

Sy glimlag dankbaar. “Baie dankie, U Eksellensie, baie dankie.”

Véronique word tyd gegun om haar persoonlike besittings bymekaar te kry. Lyzette het na haar kamer gekom en sit nou op die rand van die bed en kyk hoe sy alles netjies in die trommels pak.

“Ek gaan jou mis, Véronique,” sê sy na ’n lang stilte. “As vriendin, bedoel ek – nie as kamermeisie nie.”

Véronique glimlag. “As alles eers verby is, sal ek vir jou kom kuier.”

Lyzette kyk weg. “My pa sal dit nooit toelaat nie … Hy haat jou.”

“Dan kom jy vir mý kuier.”

“As hy dít uitvind, weet ek sowaar nie wat hy met my sal maak nie.”

Véronique haal haar mantel uit die armoire en lê dit op die bed neer.

“Hy sal my eendag vergewe, Lyzette. As hy Don Diego doodgemaak het, sou hy swaar gestraf gewees het. Ek het hom ten minste dáárvan gered.”

“Hý sien dit nie so in nie. My moeder is net so ontsteld oor wat jy gedoen het.”

Véronique kyk ondersoekend na haar.

“Wat het presies gebeur, Lyzette? Hoekom het hulle mekaar tot ’n tweegeveg uitgedaag?”

“Don Diego het iets gesê oor die skat wat my pa langs die strand uitgegrawe het. Hy het gesê dat dit nie aan my pa behoort nie en dat my pa dit aan die kommandeur moes oorhandig het. Seerowerskatte behoort nie aan die een wat hulle ontdek nie.”

Véronique knik stadig.

“Jou pa was miskien ’n bietjie haastig, maar ek dink hy het rede gehad om omgekrap te voel. Ek wonder wat Don Diego besiel het om so iets te sê? Hy moes mos geweet het dis nie die tyd en plek om so iets te sê nie.”

“Hy maak my bang … die Spanjaard. Dis vir my asof hy dwarsdeur my kyk. Dit voel asof hy alles weet wat ek dink.”

Véronique kyk nuuskierig na haar. “Hou jy dan nie van hom nie?”

Lyzette bloos merkbaar. “O, ja, ek hóú van hom, maar hy laat my so skaam en onbelangrik voel. Hy is ’n wonderlike man … amper soos ’n vors.”

Véronique lag sag, maar daar is ’n hartseer klank in haar stem.

“Hy is net so onbereikbaar soos die sterre, Lyzette,” sê sy sag en gaan langs die meisie op die bed sit. “Maar hy is ook ’n mens en vanaand het hy amper gesterf.”

Lyzette draai na haar. “Jy gaan saam met hom in die Kasteel wees, Véronique. Sal jy my kan laat weet hoe dit met hom gaan?”

Véronique aarsel en knik dan tog. “Ek sal probeer.”

Sy pak swygend verder in en dink skielik aan ’n verontrustende moontlikheid: Lyzette is sonder twyfel op hom verlief, maar het hy nie dalk ’n ánder liefde nie? Is hy nie dalk getroud nie? Hoekom is hy so afsydig teenoor vroue?

“Jy het hom lief, nie waar nie, Véronique?” onderbreek Lyzette skielik haar gedagtegang.

Sy kyk vinnig na haar. “Miskien … maar wat is die sin daarvan? Ek kan net sowel die maan liefhê.”

“Jy het sy lewe gered. Hy mag jou dalk om jou hand vra uit dankbaarheid.”

Véronique skud haar kop. “Nie Don Diego nie. Hy is nie die soort man wat ’n meisie uit dankbaarheid bemin nie.”

Lyzette staan skielik van die bed af op. “Ek kom nou.” Sy loop die kamer uit, en Véronique gaan vir oulaas die laaikas en armoire deur om te sien of sy nie iets vergeet het nie.

Lyzette kom na ’n rukkie met ’n pakkie terug. Sy hou dit na Véronique uit.

“Ek het vir jou ’n afskeidsgeskenk.”

Véronique kyk verbaas-verras na haar.

“Jy moes dit nie gedoen het nie, Lyzette.”

Lyzette gee ’n dun laggie.

“Dit was nie so beplan nie, maar my pa het vir my die oorkrabbetjies gegee. Hy het gesê ek mag dit nie nou al dra nie. Hy sal tog nooit daarna vra nie.”

Véronique skud haar kop.

“Ek kan dit nie by jou neem nie, Lyzette.”

“Asseblief … Hulle beteken tog niks vir my nie. Ek is seker daarvan dat jý daarvan sal hou. Dit pas by jou.”

Voordat Véronique kan antwoord, is daar ’n klop aan die deur.

“Binne!” roep sy.

Die deur gaan oop en Emile kyk in.

“Die kommandeur wil vertrek, mademoiselle.”

“Ek kom dadelik, Emile!” Véronique neem haar mantel.

Lyzette kyk na haar. “Gaan jy nie my geskenkie vat nie?” vra sy in ’n pleitende stem.

Véronique aarsel. Dan glimlag sy.

“Dankie, Lyzette; dit sal ’n aangename herinnering aan jou wees.” Sy neem die klein pakkie, kyk ’n oomblik lank daarna en sit dit dan in haar geldsakkie. “Ek sal dit baie mooi bewaar. Daar is nie nou tyd om daarna te kyk en dit te bewonder nie, maar ek sal jou dadelik laat weet hoe mooi dit is wanneer ek die pakkie oopgemaak het.”

Lyzette soen haar onverwags op albei wange.

“Ek gaan jou mis,” sê sy met oë wat in trane swem.

“Ons sal mekaar weer sien,” antwoord Véronique gerusstellend. “Een van die dae kom ek kuier … as jou pa dit sal toelaat.”

Sy hang haar mantel om haar skouers, groet Lyzette weer en dan draf sy met die trap af na onder om een van die dragonders te vra om haar bagasie in die kamer te gaan haal.

Monsieur Etienne en madame Lorraine groet haar styf. Henri Lorraine wag haar buite die herehuis op die stoep in.

“Ek het my nie met u misgis nie, mademoiselle,” sê hy en neem haar hand in albei syne. “U het selfs meer moed as wat ek gedink het. Dankie dat u daardie man se lewe gered het.”

Sy glimlag stram.

“Ek is bly ek kon dit doen, monsieur,” sê sy en dink aan Don Diego wat ’n rukkie gelede bleek en bewusteloos in een van die kommandeur se koetse gelaai is. Haar keel trek toe. Sal hy die vermoeiende rit na die Kasteel kan deurstaan? “Ek hoop net hy bly lewe, monsieur,” sê sy na ’n kort stilswye.

“Hy sal lewe. Daarvan is ek baie seker. ’n Man soos monsieur Fernandez gaan nie sommer van ’n messteek dood nie.”

Sy kyk na hom, ’n onseker blik in haar blou oë.

“Ek hoop dat u gelyk het, monsieur.” Sy kyk om na die wagtende koets. “Adieu, monsieur, ek hoop dat ons mekaar weer sal sien.”

“Adieu, mademoiselle …”

Sy word in die koets gehelp en dan vertrek hulle.

Die son is nog lank nie op nie, maar in die ysige nanag is daar selde aanvalle deur struikrowers. Agt dragonders doen die koets geleide en dus hoef hulle nie vir ’n aanval te vrees nie.

Simon van der Stel sit teen die kussings en maak sy oë toe. Hy en Véronique het ’n paar woorde gewissel, maar albei van hulle is te uitgeput om ’n gesprek te voer.

Véronique kan nie insluimer nie. Haar gedagtes bly terugdwaal na Don Diego. Teen hierdie tyd het hy seker al by die Kasteel aangekom. Sou hy nog lewe? En as hy sterf, wat sal dán gebeur? Sy besef skielik dat sy baie op hom staatmaak om haar vader op te spoor. Sy weet nou dat sy hom kan vertrou en dat hy haar nie in die steek sal laat nie. Maar as hy sterf, het sy niemand meer om haar te help nie.

Sy voel na haar geldsakkie waarin die oorkrabbetjies is. Dit was ’n mooi gebaar van Lyzette om dit vir haar te gee. Sy is net jammer dat sy nie ook iets gehad het om vir Lyzette te gee nie, maar alles het so skielik gebeur dat sy nie eens aan iets kon dink nie. Hier in die koets is dit te donker om daarna te kyk. Sy sal maar moet wag totdat sy by die Kasteel is.

Terwyl die oggend nader kom en die lug in die ooste bleek begin word, dink Véronique terug aan die laaste maand van haar lewe. Sedert sy voet aan wal gesit het, soek sy eenstryk na haar vader, sonder enige sukses. So baie het in die maand gebeur. Sy ken nog net ’n paar mense en niemand sal haar kan help in die soektog na haar vader nie. Monsieur Henri Lorraine bedoel dit goed, maar hy is maar net ’n koopman wat geweld nie kan verdra nie. Daar is Claude le Vau, die jong seun wat so graag wil hê die Franse moet bymekaar woon. Vir hom draai alles nou om hierdie een groot lewensideaal. Lyzette, weer, is ’n gawe meisie, maar dis buite die kwessie om háár hulp te vra. Die kommandeur sal help wanneer die tyd ryp is, maar tot dusver weet sy nog nie eens vir seker of haar vader ontvoer is nie.

Al wat oorbly, is Don Diego … Haar verlange na en kommer oor hom word ’n fisieke pyn in haar binneste. Die verraderlike Etienne Lorraine het hom byna laat sterf. Sy word yskoud as sy daaraan dink. Etienne Lorraine is ’n lafaard. Sy wens net dat sy by was toe hulle mekaar uitgedaag het.

Sy onthou Don Diego as die laggende donker Spanjaard op die markplein; die geheimsinnige, dreigende man in die pakkamer; die tere minnaar in die skeepsruim. Véronique druk met haar koel hand teen haar gloeiende wang. Ek het hom lief, dink sy wanhopig; ek het hom lief, en hy mag nie sterf nie …

Die son sit reeds ’n handbreedte oor die horison toe hulle eindelik die Kaap binnery. Die boere kom in toue aan mark toe, en hulle kom ook ’n paar ruiters teë wat die oggendlug geniet. Almal kyk die kommandeur se koets nuuskierig agterna toe dié verbyry op pad na die Kasteel.

Véronique skrik wakker. Sy moes uiteindelik ingesluimer het. Sy kyk na die kommandeur wat nog rustig voortslaap. Dan vee sy moeg met haar hande oor haar oë en druk aan haar hare om dit weer netjies te kry.

“Uiteindelik hier!” sê die kommandeur skielik en glimlag vir haar. “Dit was ’n vermoeiende rit.”

Sy glimlag terug.

“Dit was, U Eksellensie. Ek is jammer dat ek die oorsaak van u nagtelike terugkoms is.”

Hy maak ’n afwerende gebaar met sy hande.

“Vergeet daarvan. Ek sal net bly wees as die hele ding agter die rug is en u u vader opgespoor het.”

Sy knik.

“As Don Diego nie sterf nie, sal alles regkom, U Eksellensie.”

Hulle hou in die binnehof van die Kasteel stil en word uit die koets gehelp. Die kommandeur gaan dadelik die Kasteel binne. ’n Paar minute later word Véronique gehaal en na haar woonkwartiere geneem.

Dis ’n gerieflike vertrek aan die agterkant van die Kasteel. Haar bagasie word ook soontoe gebring en dan word sy ingelig dat die kommandeur haar net na middagete wil spreek.

Toe sy alleen is, gaan sit sy op die bed. Wat staan haar nou te doen? Hier in die Kasteel kan sy nie onbepaald woon nie. Die kommandeur sal dit nie toelaat nie. Sy sal nou haar vader so gou moontlik moet opspoor.

Skielik onthou sy van die oorkrabbetjies in haar geldsakkie. Voordat sy gaan slaap, wil sy eers daarna kyk. Later sal sy ook na Don Diego wil gaan, maar daarvoor is sy nou te uitgeput. Sy is ook half bang om te gaan, bang dat die nuus sleg mag wees.

Sy staan op en gaan haal die klein pakkie wat Lyzette vir haar gegee het. Sy glimlag terwyl sy dit oopmaak. Aanvanklik het sy gedink dat sy en Lyzette moeilik met mekaar oor die weg sou kom, maar alles het goed afgeloop. Lyzette is ’n baie gawe meisie en bitter onseker van haarself in haar nuwe rol as rykmansdogter.

Sy haal die papier versigtig van die pakkie af en staar dan geskok na die oorkrabbetjies. Daar is ’n saffier en twee diamante in elke oorkrabbetjie, en dis in silwer geset. Die juwele glinster in die oggendson wat by die vertrek inskyn.

Dis egter nie die waarde van die oorkrabbetjies wat Véronique se asem wil laat wegslaan nie. Haar hart ruk in haar binneste toe sy besef dat hierdie oorkrabbetjies eens aan haar moeder behoort het, en dat haar vader dit sedert hy uit Frankryk weg is altyd by hom gehad het …