Читать книгу Melodie Omnibus 3 - Annelize Morgan - Страница 9

Lucille lui die voordeurklokkie. Sy hoop die prokureur is tuis, want sy het spesiaal op dié tyd gekom om hom kans te gee om van die werk af te kom. Dis nog lig en dis soel vanaand, sodat sy wens sy kon nou gaan stort.

“Toe nou,” sê sy hardop. “Maak oop. Ek het nie lus om met jou te sukkel nie.”

Eers ná ’n ruk gaan die deur oop en daar staan die man in sy baaibroek. Nie sleg nie, dink sy. Liana Trollip het goeie smaak.

“Meneer De Boon, ek is jammer om al weer te pla, maar daar is net iets wat ek met u wil uitklaar.”

Hy stoot sy onderlip uit asof hy dink dis nie geleë nie, maar sy kyk hom dwingend aan.

“Goed dan,” willig hy in. “Ek weet nie wat ek u meer kan vertel as die bure nie, maar kom in. Gee u om as ons agtertoe gaan? Ek was besig om die swembad skoon te maak, daarom dat dit my so lank geneem het om die voordeur te kom oopmaak.”

“Nee, ek gee nie om nie. Enige plek is goed genoeg om te gesels.”

Toe hulle deur die huis loop, dink sy dat dit glad nie sleg lyk vir ’n vrygesel se plek nie. As hulle sou afhaak, kan Liana net so kom intrek en alles sal reg wees. Die huise in dié straat is almal so keurig. Dis soos iets in tydskrifte of flieks. Een van daardie flieks waar die plek so perfek is en die mense op die oppervlak ook, maar eintlik is daar gevaarlike onderstrominge en geraamtes in die kaste.

Geert de Boon beduie dat sy op ’n stoel langs die swembad kan sit. “Ek hou maar aan met blare uitskep, want mense kom kuier en ek wil nie ’n morsige swembad hê nie, maar ek sal alles hoor wat u sê.”

Lucille sit en kyk na hom. Mooi gebou, en hy maak gereeld swembad skoon. Net anderkant die heining woon die Brands. Sou hy en die mooi buurvrou nie soms oor die muur gesels het nie, of waar ook al? In die straat, op die inrit, as hulle mekaar in die dorp raakloop? Hy sou haar tog raakgesien het, want sy was beeldskoon en sy sou hom seker ook raakgesien het, want hy is nogal aantreklik. Hy het nog nie met Liana Trollip getrou nie. Wil hy sy brood aan albei kante gebotter hê? ’n Vrou hê, maar ook vry wees? Het hy ’n oog vir mooi vroumense? Die meeste mans het maar, dink sy wrang.

Dit lyk asof hy selfbewus is, maar hy weet natuurlik hy lyk goed in daardie kleinerige baaibroek. Mooi bene ook. Blond, soos Hollanders gewoonlik is.

“U wou my iets vra,” onderbreek hy haar gedagtegang en bly staan om blare uit die net te haal.

“Ja. Ek was by die Trollip-susters en hulle het beweer dat u gesê het dat u dikwels meneer Jaco Peens se motor hier geparkeer gesien het. Is dit waar dat hy dikwels hier was?”

Sy sien hy lyk half verleë, half vies. “Nou ja, Liana-hulle het u vertel, en dit is so. Ek wou nie sommer teenoor u skinder soos ’n ou vrou nie. Jaco Peens se motor wás dikwels hier, ook met tye dat ek geweet het professor Brand is óf by die werk óf uitstedig.”

Lucille skryf in haar boekie. “Goed, ek wou dit by u self gehoor het, nie tweedehands nie. Was sy motor byvoorbeeld op die dag van haar dood hier iewers geparkeer?”

“Nie wat ek gesien het nie, maar ek het dalk net nie opgelet nie. In die oggende is ek haastig werk toe en daardie dag is ek vroeg weg.”

Nog een wat so naby en tog so ver was, dink sy meewarig.

“Wanneer het u laas vir meneer Peens gesien?”

“Ek is nie seker nie. En ek gaan nie raai en jok nie.”

“U het mevrou Brand taamlik goed geken, nie waar nie?”

Hy kyk haar takserend aan. “Ja, natuurlik. Ons het dan langs mekaar gewoon.”

Sy byt haar pen. “Julle het soms saamgekuier.”

“Ja, maar selde.”

“Het julle ooit saam geswem?”

Verbaas kyk hy na haar. “Wel, ons het ’n slag of wat langs die swembad gebraai. Waarom vra u so ’n snaakse vraag?”

Want ek wonder of julle mekaar se skoonheid bewonder het en of dit tot verdere dinge gelei het, meneer De Boon – jy wat so maklik ’n ander man onder verdenking bring, dink sy, maar sy glimlag liefies.

“Ek dink maar net in hierdie soort warm weer is dit seker lekker om by ’n swembad te kuier eerder as in die huis.” Sy klap haar boekie toe. “Nou ja, dis al wat ek eintlik wou vra.”

“Al?” vra hy verbaas.

“Ja, wat.”

Sy bekyk hom weer van agter toe hy haar na die voordeur lei. Mooi breë skouers, mooi rug. Is hierdie hele straat dan net vol mooi mense? wonder sy weer.

Hy sien haar by die deur weg en sy groet vriendelik. “Dankie dat u met my gesels het. Dis laat in die dag, maar my dag is vier-en-twintig uur lank.”

“Ek kan dit glo, veral as u ’n moord ondersoek,” reageer hy oënskynlik droog, maar hy kyk nie in haar oë toe hy groet nie.

Slim prokureur, dink sy. Dalk slinks?

Kira oorhandig die bottel rooiwyn wat sy saamgebring het.

“Dankie vir die uitnodiging, Geert. Dis juis vanaand so warm. Dié tyd van die jaar wil Stellenbosch nie eens in die aand behoorlik afkoel nie. Liana is op pad. Sy het ’n nuwe baaibroek gekoop, maar toe sy dit aantrek, is een naat losgetrek. Toe soek sy maar weer een van haar ou baaibroeke. Sy het gesê ek moet solank kom.”

“Welkom, welkom!” groet hy hartlik. “Vanaand braai ek vir julle snoek, maar ons swem eers om af te koel. Ek kan maar nie gewoond raak aan Suid-Afrika se uiterste temperature nie, al is ek al jare lank in die land. Dis te wyte aan my Europese bloed, jy weet.”

Kira loop vooruit en toe sy op die terras by die swembad kom, skrik sy. Daar staan Reinhard in ’n swembroek, gespierd en ongelooflik sexy, met ’n bier in die hand. Niemand het haar gewaarsku dat Geert hom ook genooi het nie.

“O, hallo, Reinhard,” groet sy asof aangenaam verras.

Sy voel vies vir haarself oor haar verraderlike, simpel hart skielik soos in die ou dae woes aan die klop gegaan het. Sy probeer om hom nie op en af te bekyk en al die bekende, verleidelike detail van sy lyf en bene met haar oë te verslind nie. Hy was net altyd té volmaak, dink sy meewarig.

“Hallo, Kira. Dis besonder warm vandag, nè? Hou jy darem uit in dié hitte?”

“Dis erg, maar ek sal netnou afgekoel wees.”

Daardie grys oë wat altyd so diep lyk, speel oor haar en sy is vreeslik bewus van haar ligte sonrokkie waardeur haar baaibroek skyn. En om te dink dat sy haar binnekort aan hom sal moet vertoon. Nie dat sy skaam is vir haar figuur nie, maar voor hom sou sy volmaak wou wees en dit kan sy tog nie wees nie. Veral nie nadat hy aan Monique se volmaaktheid gewoond geraak het nie.

Moenie nou weer in dieselfde ou slaggat van begeerte trap nie, betig sy haarself.

“Kan ek vir jou ook ’n bier kry?” hoor sy Geert vra.

“Ja, dankie. Om mee af te skop. Dis so warm en ek is dors.”

Nou moet sy haar sak neersit en op ’n stoel gaan sit. Sy voel asof haar klere heeltemal deursigtig is.

Reinhard sit sy bier op die tafel neer. “Wel, as julle nie wil afkoel nie, ek wil.”

Met ’n sierlike boog duik hy in die water en kom soos ’n otter op, sy hare platgevee en nat. Hy swem met twee lang hale na die kant en kyk na Kira.

“Toe, die water is regtig heerlik. Jy lyk vir my hot and bothered.”

Sy is verplig om haar rokkie af te stroop en nader te stap, bewus daarvan dat hy haar bekyk. Dankie tog sy is bruingebrand en nie wit en vet soos ’n rysmierkoningin nie, dink sy verleë.

Sy duik in en swem na die oorkantste end van die bad voordat sy haar kop uit die water lig en na Reinhard kyk. “Lekker!” roep sy en vee oor haar nat hare.

Hulle het dikwels gaan swem, en dan het hy haar altyd in die water omhels, haar afgetrek sodat sy om genade moes smeek, en dan het sy nat mond hare gesoen. Lank gesoen, totdat albei uitasem was. Nou bly hy waar hy is en kyk net na haar. Sou hy dit ook onthou, of is iets van so lank gelede nie meer belangrik genoeg om te onthou nie?

Daar is ’n steek in haar hart.

Reinhard klim uit en gaan haal sy bier. Water stroom van hom af, maar hy staan net daar en droog hom nie af nie. Druppels blink op sy gladde, bruingebrande vel, en sy voel weer die verraderlike, intense begeerte om daaroor te streel.

Sy swem twee lengtes om tot verhaal te kom voordat sy uitklim en haar handdoek uit haar sak haal. Terwyl sy haar afdroog, kyk sy nie in Reinhard se rigting nie, maar sy verbeel haar hy kyk na haar. Sou hy dink dat sy haar darem nie verwaarloos het nadat hy haar gelos het nie?

Jy is verspot om sulke goed aan hom toe te dig, vermaan sy haarself.

“Hallo, julle,” hoor sy Liana se stem. Toe sy omdraai, staan haar suster daar saam met ’n vreemde blonde man wat besonder aantreklik sou wees as hy nie so ’n swak ken gehad het nie.

Reinhard loop dadelik nader. “Hallo, Dewald.”

“Hy was by jou huis toe ek hierheen stap,” verduidelik Liana. “Toe hy vra of ek weet waar jy is, het ek gewonder of jy nie dalk hier is nie.”

Wie sou dit wees? wonder Kira. Hy lyk vaagweg bekend.

“Ontmoet my swaer, Dewald Walters,” stel Reinhard hulle voor, en sy gesig is meteens stroef. “Dis Geert de Boon, Liana Trollip, Geert se meisie, en Kira Trollip.”

Kira snap dadelik dat dit Monique se broer moet wees. Sy het nie geweet Monique het ’n broer nie, maar sy het die vrou ook nie goed genoeg leer ken om van haar familie te weet nie.

Dewald skud hand met almal en toe hy by Kira kom, bekyk hy haar vrypostig op en af. Dit lyk asof hy hou van wat hy sien, maar dit stoot haar eerder af as om haar te vlei.

“Jy is mos swaer Reinhard se eks van jare gelede, of hoe?”

Sy bloos verleë en voel vies; Monique moes hom van haar vertel het. Sy let terselfdertyd op dat Reinhard lyk asof hy hom vererg.

“Ja.” Sy is kortaf en half onbeskof, maar dié Dewald Walters is uiters taktloos om so ’n vraag te vra.

“Ek het jou eers môre verwag,” sê Reinhard.

Dewald kry ’n onegte soort hartseer uitdrukking op sy gesig. “Ag, ek kon nie langer uitstel nie, toe kom ek maar. My arme suster. Niemand wil só doodgaan nie.”

Die atmosfeer is meteens koud en allesbehalwe gemoedelik. Kira ril effens.

“Ons kan teruggaan na my huis,” stel Reinhard koel voor, sy oë grys soos onweerswolke en sy kakebeen gespanne.

“Nee wat, ek sluit sommer by julle aan.” Dewald kyk weer in Kira se rigting asof hy verwag sy moet dit verwelkom, maar sy staan stokstyf met haar handdoek in die hand.

“Ek glo nie jy moet nie,” sê Reinhard. “Ons het baie om oor te praat. Gee my net kans om aan te trek, dan gaan ons huis toe.”

Die aankoms van dié karakter het alles bederf, dink Kira. Instinktief hou sy nie van hom nie. Hy is vrypostig en sy oë sit te na aan mekaar. Sy is spyt dat Reinhard gaan, maar bly dat hy Dewald Walters saamneem.

“Ek kan darem vir jou iets te drinke aanbied,” sê Geert vir Dewald.

“Ja, asseblief. Ek ry al heeldag van Bloemfontein af. Bier, as dit yskoud is, sal lekker wees.”

Hy gaan sit sommer en Geert bedien hom. Kira vang Liana se oog en sien dat haar suster se een wenkbrou opgegaan het. Sy vang ook ’n gly in die man, besef Kira.

Reinhard verdwyn by die huis in. Dewald kyk hom vlugtig agterna en toe kyk hy na Kira. “Is jy nie ’n professor of iets nie?”

“Ja, ek is ’n professor of iets. My vak is Romeins-Hollandse Reg.” Dit klink katterig, maar hy lok nogal so ’n reaksie uit.

Hy kyk haar ’n oomblik verbaas aan en draai dan na Liana. “En wat doen jý vir ’n lewe?”

“Ek is ’n landdros.”

Hy fluit. “La-di-da! Tussen julle twee behoort julle my suster se moord te kan oplos.”

Kira moet haarself dwing om kalm te praat. “Ons is regsgeleerdes, nie speurders of polisie nie.”

“En wat doen jý vir ’n lewe?” vra Liana.

Kira onderdruk ’n glimlag, want Liana klink asof sy iemand in die hof ondervra.

“O, ek het ’n swembadmaatskappy, in Bloemfontein.”

Hy kyk na die swembad. “Dis eintlik ’n fout om ’n swembad te hê wat so groot en reguit is. Dit neem te veel ruimte in beslag. Ek bou vir mense nier- of hartvormige swembaddens, met rotse en watervalle.”

Nou lyk Geert ook geïrriteerd. “Ek swem vir oefening. Ek kan dit nie doen in ’n swembad wat soos een van die menslike organe lyk nie.”

Kira sluk haar lag en sien dat Liana hare ook inhou.

Op dié oomblik kom Reinhard uit die huis, ten volle geklee. “Ons kan gaan, Dewald. O, ek sien jy drink ’n bier. Maak maar eers klaar, dan gaan ons.”

Hy gaan sit op ’n stoel, maar lyk ongeduldig en haastig.

Kira is nou dubbeld selfbewus, want hy kyk na haar en die afstootlike Dewald kyk ook na haar asof hy wil bepaal wat sy swaer destyds in haar gesien het. Sy wil haar rok aantrek, maar haar baaibroek is te nat en die rokkie sal net kleef.

Al raad is om die handdoek oor haar bene te drapeer, want die blikke van Dewald se snaakse groen oë gaan heeltyd soontoe.

“Oukei, ek sien jy is haastig,” sê hy vir Reinhard, sluk die laaste van die bier vinnig af en staan op. “Totsiens, dames en heer. Dankie vir die bier. Sien julle weer, want ek gaan ’n bietjie by my ou swaer bly.”

Reinhard groet en sê: “Moenie saamstap nie, Geert.”

Met ’n stroewe gesig lei hy Dewald uit.

Toe hulle weg is, sê Geert: “Verdomme, maar dis ’n man wat my hare laat rys. Ongepoets! Lyk ook nie juis of hy rou nie. Alles is so … aangeplak.”

“En hy gaan by arme Reinhard bly,” sê Liana.

Kira knik. “Ja, arme Reinhard. Ek wonder vir hoe lank? Seker tot ná Monique se begrafnis.”

Geert kom sit en leun vorentoe. “Ek moet julle tweetjies voor stok kry.”

“O, waaroor nogal?” vra Liana.

“Julle het vir daardie kapteintjie gesê ék het vertel dat Jaco Peens se motor alewig hier geparkeer gestaan het.”

“Sy sou dit wel uitgevind het.” Liana klink vies. “Dis iets wat die ondersoekbeampte moet weet.”

“Ag, wat maak dit saak?” vra Kira, want sy sien die twee gluur mekaar aan en hulle baklei eintlik nooit. “Sy is baie skerp, hoor. ’n Mens moet haar beslis nie onderskat nie.”

Geert gee ’n snork. “Ja, sy is soos ’n bulhond. As sy byt, los sy nie. Sy sal jou skud totdat sy al die inligting wat sy soek uit jou uit geskud het.”

“Ek hou nogal van haar, maar jy is reg,” stem Kira saam. “Sy gaan nie een van die spreekwoordelike stene onaangeroer laat nie.”

Geert staan op. “Ek gaan haal die snoek, want die kole is amper reg, dan braai ek. Sal julle slaai maak, asseblief? Alles is in die kombuis.”

“Ek sal die slaai maak,” bied Kira aan.

In die kombuis wys hy vir haar die messe in ’n houer. “Gebruik een van daardie vir die kerfwerk. Dis lekker skerp.”

Kira se asem stok in haar keel toe sy sien dat die grootste mes weg is, want die breë gleuf is leeg. Onmiddellik dink sy aan die mes wat Monique deurboor het.

Toe sien sy dat Geert dit in sy een hand vashou terwyl hy met die ander hand die bak met die snoek uit die yskas haal. Sy slaak ’n sug van verligting.

Hemel, sy is besig om spoke te sien. Almal gaan almal naderhand verdink, maar hy het tog geen rede gehad om Monique te vermoor nie.