Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 44

Saçlarımı bəyaz görüb duruxdun,

Dağlar, səndə boya-başa yetmişəm.

Torpağında rişələrim, köküm var,

Elə bilmə yad ellərdə bitmişəm.

Vurulmuşam güllərinin ətrinə,

Yasəmənin ləçəyinə, çətrinə.

Bir canlının dəyməsəm də xətrinə,

Gecə-gündüz ov dalınca getmişəm.

Özüm kimi bir at çapan olmayıb,

İş düzəldən, könül yapan olmayıb.

“Gizlən-qaç”da məni tapan olmayıb,

Çiçəklərin arasında itmişəm.

Yar eşqiylə gizlənmişəm bucaqda,

Gözüm yolda, gülüm qalıb qucaqda.

Çubuqlardan şiş düzəldib ocaqda,

Barmağımı, əllərimi ütmüşəm.

Sərt qayalar azmı dönüb qılınca?

Od ələnib baş qoyduğum balınca.

Ölən eşqin, ilk istəyin dalınca,

Pünhan-pünhan, həzin-həzin ötmüşəm.

Səndə qalıb hər sevincim, hər toyum,

Aç qolunu nəfəsinə uyuyum,

Ya bir yolluq buza dönüm, soyuyum,

Yorulmuşam, daha cana yetmişəm.

Dağ düşünüb söykəndiyim təpələr,

Başım üstə nifrətini səpələr.

Yelkənimi qərq eylədi ləpələr.

Alqayıtam, gör bir nələr etmişəm?