Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 49

Min fırtına qopa, qarlı qış gələ,

Səngiməz atəşi, közü dağların.

Od-alov püskürər kürreyi-ərzə,

Dönsə təbiətdən üzü dağların.

Ümmanlar qoynuna səpələr onu,

Əzizlər, oxşayar ləpələr onu.

İlhama gətirməz təpələr onu,

Zirvədən başlayar sözü dağların.

Haça qayaları sanki dəvədi,

Qisməti ucalıq, ömrü əbədi.

Ayağı altında zərli gəvədi,

Yastı çəmənləri, düzü dağların.

Gəl, qon dizim üstə, a xallı böcək,

Baharın gəlişi yalandır, gerçək?

Qışda buz bağlayar, baharda çiçək,

Al-əlvan geyinər yüzü dağların.

Bu qürbət ellərdə qəm məni didir,

Xəyalım göylərə baş alıb gedir.

Bir “Yanıq Kərəmi” həsrətindədir,

Tikilib gözümə gözü dağların.

Sazında yaralı simdik, nə fayda?

Şərbət sularında çimdik, nə fayda?

Döşündən şir südü əmdik, nə fayda?

Bilmədik qədrini düzü, dağların.

Alqayıt, ömr etdin baharlı, qışlı,

Ürəyi nisgilli, qəlbi təlaşlı.

Qoymaz övladım gözləri yaşlı,

Gələr görüşünə özü dağların.