Читать книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach - Страница 25
17
Оглавлениеtoe sê Woordfoël vir die vrou en die kind
kom ons sit op ons hurke
hier teen die hoogte
en kyk af op die rokende stad
en maak bestekopname
ons bly met die pad verbind
aan die plek van oorsprong
al het ons die mense se name vergeet
toe sê Woordfoël vir die vrou en die kind
ons is vry
ek weet dit is swaar
en eens elke jaar is dit goed
om om te draai
om terug te kyk
na die reise en die ryk van dooies
eens elke jaar
word die seisoen donker
en die tyd is daar
klaar en ryp om die pampoen
soos ’n hemelse vrug van ewige lewe
mark toe te bring
kom laat ons sing
hoe sal ons die vlees bewaar?
in die kelders kopknik mummies
swerfswaar van ontbinding
mot en roes het die jasse met gate verblind
hoe sal ons die afstand besweer?
ons stop die reise en getye op
met woestynheuning en sprinkaanvleis
en Ouland se vergete onthousels
dat ’n goeie geur uit die heuwels kom
en hou boek in die stof
toe sê Woordfoël vir die vrou en die kind
kom ons versin onsself as verkenners
maak hout bymekaar
en steek aan die vuur
ons sein vir die burgers
van die dooie stad
dat ons die maan
uit haar donker holtes wil lok
om met die pampoen te versoen
verder sê Woordfoël vir die vrou en die kind
vergewe my asseblief
mens maak gedig ook van stokkies en saad
om die sagte woorde op te vang
mens soek maar altyd rym en maat
en dan die brand van verwerkliking
julle moet dit vir niemand vertel nie
