Читать книгу Die windvanger - Breyten Breytenbach - Страница 28
20
ОглавлениеDie dooie digter dryf in die water –
hy is baie ver van die land
van sy geboorte.
Hy kyk terug na waar hy vandaan gekom het:
die gekruisde kerkie, die vissersbote op die strand
met groot lampe vir vannag se vangs,
die witgekalkte restaurant waar menere en hul dames
ansjovis en mossels eet
en witblits uit die wingerde drink
Vér sien hy kinders sandkastele bou,
jong meisies nog vol bons
van opwinding en onsekerheid,
ou mans met krukke vir bene
en vrouens met geoliede verskrompelde tiete.
Uit die groen soom om die sloep
spoel die swoel somerse damp
van den, eik, olyf en vy,
en hy wéét dieper in lê die goue vasgestampte aarde
van sonneblomme en amandels
waar die akkedis vlugvinger flits
soos ’n vis op vaste grond
Die dooie digter dryf op sy rug en dink
boomsingers het godweet baie te sê
en meeue teen die wind is perfekte parabole
om die bewegings van ongeuite denke te begrens:
hierdie wêreld was goed vir my
Die dooie digter voel hoe trek die stroom
van ’n ander verlede
waar drome versuip het
en wrakke vasgetand op koraalriwwe slaap
in ’n ewige roes
Hy lag, draai om, swem
die dieper see in,
en was al die stront uit sy kop
