Читать книгу Openbaring - C. Johan Bakkes - Страница 13

All great adventures have moments that are really crap.

– Ellen Potter

Vliegvoos? Ek dink dit is ’n konsep wat net uitgedink is vir ’n toerende Blou Bul-rugbyspan (vir die rekord: my bloed is blouer as blou). Want wragtig, as daai Noord-Transvalers van ’n vliegtuig afklim, dan verwelk die Barberton daisy en hulle speel die kakste rugby ooit.

Vliegvoos is hulle sielkundige verskoning vir swak reisigers wees.

Dis laatmiddag-vroegaand toe die vliegtuig sy wiele op Addis Abeba se Bole Internasionale Lughawe uitkatrol. Ons was tien en ’n half ure in die lug.

Om aan te land in die vreemde kou tog so ietwat aan jou senuwees. Is jou visum in orde? Die twee liter rum wat in ’n Coca-Cola-bottel uitgegooi is – sal doeane dit laat deurglip, saam met die verseëlde literbottel Ierse whiskey wat jy ten duurste by Doeanevry aangeskaf het? Het alle ingeboekte staptoerusting Addis bereik of lê dit iewers in ’n bagasie-opeisstoortjie in Mogadisjoe? Waar slaap jy vanaand, en hoe kom jy daar?

My gedagtes flenter terug na ’n afklim te Katmandoe, Nepal se lughawe waar Dok van der Merwe se volledige klim­toerusting (crampons en yspik inkluis) iewers in Karatsji, Pakistan opgeëindig het – en ons wou die Himalaja gaan klim. Of toe ek en Ferdi op die snikhete Abidjan-lughawe aangekom het, die humiditeit wat ten helle skree, met geen idee waar ons daardie aand tussen sesmiljoen mense gaan slaap nie.

Kalie, rekenaargeletterd, het hierdie reis so foutloos moontlik uit Suid-Afrika probeer reël. Ek moet hier vinnig verwys na Retha Fabricius, ons eie persoonlike reisagent, wat ongeag ons uiteraard vreemde reisbehoeftes alles binne ’n normale verwysingveld probeer intimmer. Sy’s van onskatbare waarde.

Volgens Kalie se langafstandreëlings hoop ons dat daar anderkant Doeane iemand sal wees met ’n plakkaat. Iemand wat ons onder sy/haar vlerk sal versôre. Maar met Afrika en die gewone mens se onbevoegde geploeter in die agterkop bly ons maar skepties oor dit wat wag.

Die humiditeit ten noorde van die ewenaar is hoog, maar die ergste van alles is dat Addis tweeduisend-tweehonderd meter bo seespieël lê – ons ouens, wat pas van suurstofryke seevlak af kom, sukkel asemloos deur Immigrasie, Doeane en Aksyns. Bole-lughawe is georganiseerd, dinge vlot en jou wrintie, daar’s ’n verwelkomingskomitee. ’n Bordjie waarop staan Mr Kalie. Robel Petros, vennoot van Ethio-Fauna Safaris, en ’n statige ouer man genaamd Brook Kassa verwelkom ons laggend. Eerste gewaarwording – die Ethiopiër is anders as die Afrikaan wat ek ken.

“Welcome from Ethio-Fauna Safaris, we don’t receive a lot of tourists from South Africa. Hope you enjoy your stay,” kom dit van Robel.

En ek besef, o shit, hierdie ouens ken nie Suid-Afrikaners nie!

Daar is niks so bar soos ’n Suid-Afrikaanse “paying client” nie. Hy glo mos as hy betaal het, behoort die wêreld én sy inwoners aan hom. Glo my, ’n Suid-Afrikaanse toeris is erger as ’n luidkeelse Amerikaner, ’n streng georganiseerde Duitser, ’n sandaal-en-sokkie-draende Neder­lander, ’n stront-onder-die-neus Engelsman of ’n dronk Meksikaan. Veral in Afrika. Ek het dit menigmale iewers in die vreemde gesien en ligweg skaam gekry oor my eie mense se eiegeregtigheid. Die enigste toeris wat erger is, is ’n “when-we”-Rhodesiër. En moenie fout maak nie, ek ken my huidige reisgenote. As dinge nie werk soos hulle dink dit moet nie, gaan hulle hul se moere op ’n stok steek (Paul uitgesluit).

Die “Fauna”-gedeelte van die Safari-besigheid se naam laat my glimlag. As kinders was ons skytbang vir die twee ousies genaamd Fauna en Flora. Selfs banger as vir Antjie Somers. Ná ’n kreefvangs met sewe rugbytruie en ’n kan soetwyn as enigste pantser teen die Weskus se koue water, het my pa altyd gesê: “As Fauna en Flora ons nou vang, dan sit ons turf.” “Turf” was vir ons soos die hel.

Die verkeer is woelig en druk wanneer Brook Kassa ons en ons pot-en-kombers met ’n Land Cruiser na die Gion-hotel aan die rand van sentrale Addis Abeba neem.

Daar is nie tyd vir vliegvoos voel nie. Ons vergader onmiddellik in die voorportaal van die hotel en bestel elk ’n Bati-bier. Miskien kan ek later oor Ethiopiese bier uitwei. Want wragtig, hulle bier is deur die bank prima. My konsep van wisselkoers, die duur of die goedkoop, is gekoppel aan ’n land se bierprys, en as die goed nog lekker op die palet is, dan styg die gegewe land se bruto binnelandse produk vir my.

Die Bati vloei soos nektar by my keelgat af.

Vliegvoos? Addis Abeba is vir ons net ’n logistieke en administratiewe oorstaan. Môreoggend vieruur vertrek ons per vliegtuig dieper Ethiopië in. Ons reël betalings, verdere roetes en die staptog na Ras Dasjen in die Simienberge.

“What about the Danakil?” kom dit ná die derde Bati-bier. (Hier moet ek weer enige resensent wat wil kerm oor die inname van bier of sterker drank op my reise se klagte in die kiem smoor – dis realiteit.)

“We hoped you’d forgotten about that – nobody, not even the Habesha, normal Ethiopians, want to go there. The Afar will kill you.”

“But that is why we want to go!”

“Okay, we can’t promise you your life, and the only person who is prepared to take you there is Brook Kassa. He will meet you in two weeks’ time at Axum for your safari.”

En ek kyk met nuwe oë na dié netjiese, besadigde man.

“Okay, hope you enjoy your trip.” En soos Pilatus van ouds staan Robel Petros op, was sy hande in onskuld, stap uit en stuur daarmee die vier halsstarrige Suid-Afrikaners, saam met Brook Kassa, in hulle se moere in …

Ek weet nie of dit vuisvoos-, vliegvoos- of Bati-voosheid is nie, maar ek’t skaars my kop neergelê of ek word wreed wakker gemaak deur iemand wat ’n stomende koppie Ethiopiese koffie by die kamer indra.

En dan terug lughawe toe. Ek is grinterig en óp. Skielik verstaan ek die Blou Bulle, want as ek nou as Tukkie moes uitdraf in ’n Carltonbeker-rugbywedstryd teen die spoorwegmanne van Koedoespoort, sou ons jou wragtig verloor het.

Ons is ingeboek in ’n Fokker 50-vliegtuig op pad na Bahir Dar, so vierhonderd-en-twintig kilometer verder noord. Ek voel min of meer soos in daardie liedjie van Kris Kristofferson, “The last thing to go”. Hy sing van die bokser wat sê: “The first things to go are your reflexes, then your knees and then your friends.” Of so iets. In hierdie stadium hoop ek darem om nog my vriende te hê.

Dan word die vliegtuig vertraag. Ons wag vir die een of ander medereisiger. En ons wag en ons wag. Uiteindelik stap hy ’n uur laat so met ’n swier in en plak homself neer.

Dis toe dat Roland, wat langs my sit, vir my die storie van “Steyntjie” vertel: Dit was skynbaar op ’n SAL-vlug iewers heen. So is die vliegtuig ook vertraag, bloot omdat die een of ander bliksem nie na die lughaweaankondigings geluister het nie. Uiteindelik stap die man die moerige vliegtuig-sitruim binne. Almal kan sien hy’s stewig onder die prop. Afleiding: hy’t êrens op die lughawe in ’n kuierplek verstrengel geraak. Met sy instap, beur en druk die turbines al. Almal is al gereed en ingestrêp.

Oor die interkom kom dit: “Goeiedag, mense, ek is kaptein Steyn. Ons maak verskoning vir die oponthoud as gevolg van die passasier wat laat was. Ons sal probeer om die verlore tyd op te maak, en ons hoop u geniet die vlug.”

Die vliegtuig rol aanloopbaan toe, kaptein Steyn druk daai stok en die vliegtuig storm in die pad af. Toe die wiele lig, toe spring daai laatkommer-passasier so uit sy sitplek uit op en skreeu: “Steek hom, Steyntjie, steek hom!”

Dit het twee lugwaardinne gekos om hom weer te laat sit en hy’t net gelag en ’n dubbel-whiskey bestel.

En vliegvoos foeter ons dieper Ethiopië in. Vir wat?