Читать книгу Labirint - Chanette Paul - Страница 12

Vrydag 30 Maart

Dolf swets hardop toe hy oor ’n boomwortel struikel. Dis ook so donners donker hier op die oewer. Koud ook. Hoekom dit nou juis die beste sou wees om tot net voor middernag te wag en van die rivierkant af te kom, weet die hel alleen. Miskien oor die halwe maan. En daar is nie wolke nie. Die plantegroei op die wal sorg darem vir cover.

En dit is so dat die mense op die vakansieplaas nie eens sal agterkom hy is weg nie. Die chalet is te moer en gone weg van die huis en die ander chalets af. En môre groet hy die stupid eienaars ewe how-do-you-do, betaal kontant en niemand weet van beter nie. ’n Vals naam, kontantbetaling en ’n pruik en snor sal daarvoor sorg.

Uiteindelik sal hy ’n nuwe lewe kan begin. Een sonder die spook van die enigste vrou wat hom as volwasse man dom en minderwaardig kon laat voel. Aan homself kon laat twyfel. Sonder dat sy dit eens besef het. Maar nou is dit verby.

Selfs in die bietjie maanlig kan hy sien die huis is skaars meer as ’n krot. Sy verdien dit. Sy verdien elke ding wat in haar lewe skeef loop. En hy is gelukkig nie al een wat dit besef nie.

Om te dink hy moes vroeër vanjaar by ’n vroumens intrek om ’n dak oor sy kop te hê, terwyl Vasti al die tyd in daardie grênd meenthuis by Hartbeespoortdam gebly het. In die twee jaar wat sy van sy radar verdwyn het, het sy behoorlik vooruit geboer. ’n Kelim op die vloer. Goeie meubels. En al daardie mooi breekgoed. Hy wou toe al klaarmaak wat hy weet hy moet klaarmaak as hy uiteindelik rus vir sy siel wil kry. Maar toe is sy nie daar nie. Sy humeur het die oorhand gekry. En toe sy wel opdaag, was hy reeds weer buitekant.

Dit was seker dom om daardie klip na haar te gooi, maar dit was van woede en frustrasie. Daarna moes hy vinnig gat skoonmaak. Soos dit is, het hy net-net weggekom toe die bure alarm gemaak het. Hulle moes die glas hoor breek het, maar was gelukkig te banggat om ondersoek in te stel.

Maar nou kan hy uiteindelik die bek van die rewolwer in die hoer se gesig druk. Egskeiding se moer, Vasti is syne en sal altyd syne wees. Hy het haar ingebreek. Hy het haar mak gemaak. Hy sou haar dalk nog laat staan het as sy haar bene toegehou het, maar die gedagte dat ’n ander man was waar hy was, kan hy nie verdra nie. Hy wil haar nie meer hê ná wat hy vandag van haar en daardie fokker gehoor het nie, maar fok weet, ’n ander man sal haar ook nie kry nie. Veral nie daardie doos nie.

“Dolf!” Die uitroep is sag en die stem bekend, maar hy ruk van die skrik. Verdomp! Sy hand gaan na die rewolwer wat hy in die holte van sy rug agter in sy broek gedruk het.

“Hierso,” kom die fluistering.

Hy stap op die geritsel af, koes toe hy amper teen ’n boomtak vasloop. “Wat de fok maak jy hier?” fluister hy ergerlik terug.

“Jou dom drol.”

Dolf kyk om. Hoe kan die stem nou skielik van agter hom kom? Die geluid was . . .

Iets beweeg deur die lug. Hy koes instinktief, maar nie vinnig genoeg nie. Die hou teen sy agterkop is so hard dat sy knieë knak. Die volgende hou tref hom reg teen die voorkop. Die derde een ontplof teen sy slaap.

“Vrek, vark,” hoor hy voor hy by die rivierwal afgestamp word. Die water vou yskoud oor hom. Sy asem ruk onwillekeurig in en hy sluk ’n mondvol stink water net voor iets in hom afskakel.

Saterdag 31 Maart

Dis vroegmiddag toe Vasti vir oulaas terugstaan van die skildery af. Sy bestudeer dit ’n laaste keer voor sy dit na die kamer neem wat nou as stoor dien en daarin toesluit. Sy bêre die sleutel onder ’n Delft-windmeultjie wat hol is van binne en op die gang se boekrak staan. Toe eers neem sy haar kwasse en palet deur na die kombuis om dit vir ’n verandering behoorlik skoon te maak.

Sy is tevrede met die werk wat sy uitgerig gekry het. Vandag sal sy nie aan ’n nuwe doek begin nie, al roer ’n nuwe gedagte reeds die webbe van haar onderbewuste. Dis in elk geval nou heeltemal te warm. Die koel nag het vanoggend omgeswaai in bergwindhitte. ’n Asemlose, suurstoflose hitte.

Die Chagall-afdruk in Stiaan Sonnekus se spreekkamer wil haar nie los nie. Icarus en Daedalus bly by haar spook. Die storie van Ariadne en Theseus ook.

Daar is ’n paar van haar eie bokse met boeke wat nog uitgepak moet word. Sy kan dit net sowel vanmiddag doen en klaarkry, haar boek oor mitologie miskien opspoor. En haar kunsboeke ook. Sy wil weer ’n bietjie kyk na Picasso se minotaurus-etse. Die internet kan mens net so ver help.

Dis wonderlik om weer ’n mate van energie te hê. Twee nagte se slaap sonder die oormaat drome wat haar in haar minder goeie tye teister, het haar goed gedoen. Sy het haar wel laas nag oor ’n mik geskrik toe sy hier om en by twaalfuur wakker geword het van die oewervoëls wat begin tekere gaan het. Nadat hulle bedaar het, het sy egter verstommend gou weer aan die slaap geraak. Was waarskynlik ’n slang of ’n ding.

Sy het nog nie weer ’n Dolf-oproep gekry nie; óf hy het besluit om die aftog te blaas en met sy lewe aan te gaan, óf hy is aan die planne maak. Die gebrek aan oproepe is vir haar amper nog meer senutergend as die oproepe self. Noudat sy weet hy het haar opgespoor, kan sy haar daarteen staal dat hy gaan bel. As hy nie bel nie, weet sy nie wat om te verwag nie. Miskien is dit juis sy doel. Hy het dit nog altyd geniet om kat en muis te speel, al was dit nooit so subtiel nie. Miskien het die interdik hom versigtiger maak.

Sy droog die palet met ’n hand vol papierhanddoeke af en skud die kwasse uit voordat sy hulle punte weer met haar vingerpunte vorm. Sy maak hulle met die kwaspunte na bo in ’n leë koffiebottel staan om droog te word en skink vir haar van die wyn wat die vorige aand oorgebly het voordat sy na die sitkamer deurstap.

Al wat sy kan doen, is wag en sien wat gaan gebeur. Ten minste is daar nou nog ’n skildery klaar. Iets om agter te laat as Dolf haar van die gras af maak, veilig toegesluit sodat hy nie sy hande daarop kan lê nie.

Vasti bekyk die boekrak takserend, skuif die enkele kunsboeke wat reeds daarin is na die heel onderste rak om plek te maak en sleep een van die swaar kartondose nader. Sy gaan sit kruisbeen op die mat en begin die boeke volgens onderwerp in stapeltjies om haar pak. Daarna alfabetiseer sy die stapeltjies voordat die boeke staanplek in die boekrak kry en sy die volgende boks nadertrek.

Sy wil die laaste paar boeke in die rak in skuif toe daar ’n handvol foto’s uit een van hulle fladder. Vasti glimlag suur. Die boonste foto is in die helfte geskeur en toe met kleeflint aanmekaar vasgeplak. Die kleeflint het vergeel en hou die twee stukke foto met moeite bymekaar. Sy en Dawid lyk so verskriklik jonk op die foto, maar dit is darem ook al meer as twee dekades gelede geneem.

Net ’n maand of wat voordat hy onverwags met haar uitgemaak het. Sy was verward en seergemaak, veral toe sy agterkom hy glo die storie dat sy ’n maklike meisie is en sê haar daaroor af.

“Hoe kan ek ’n maklike meisie wees as ek nog ’n virgin is, Dawid!” het sy uitgeroep.

Hy het haar net met afkeer aangekyk en sy kop geskud. “Ek is nie ’n idioot nie, Vasti. Ek weet wat mens alles kan aanvang sonder dat jou maagdevlies iets oorkom.”

Sy het nie die vaagste benul gehad waarvan hy praat nie.

Die volgende jaar toe sy terug is universiteit toe, was Dolf daar om te troos. Vir ’n paar maande het hy daarin geslaag om sy blink kant vir haar te wys. Stadigaan het die ergste seer oor Dawid afgestomp geraak. Nooit weggegaan nie, net versag. Sy het gedink Dolf glo haar dat sy nie ’n maklike meisie is nie. Dolf het geluister wanneer sy oor Dawid gepraat het, haar vasgehou wanneer sy gehuil het. Geleidelik het sy uit die moeras van haar eerste liefdesteleurstelling geklim. Sy het nooit oor Dolf gevoel soos oor Dawid nie, maar sy het haar verbeel sy is verlief op hom. Het haar sy liefkosings laat welgeval, selfs begin geniet. En toe gebeur daardie aand in die buitegeboutjie op die kampus.

Vasti kyk na die res van die foto’s. Tipiese universiteitsfoto’s van haar en Dolf en haar en Runa, selfs een van Runa en Dolf saam. Dit is geneem op die eerste en enigste aand wat die drie van hulle ooit saam uitgegaan het. Sy het gedink sy kan só Runa se agterdog teen hom opklaar, maar die twee het van die begin af geen ooghare vir mekaar gehad nie.

“Sy is ’n bitch en vrek lelik boonop,” was Dolf se reaksie ná daardie aand. Hy het geweier dat Runa ooit weer saam met hulle uitgaan. Nie dat Runa in elk geval hoegenaamd wou nie.

Daarna moes Vasti byna daagliks hoor hoe die een die ander afkraak, soms met rede en soms daarsonder. Dolf is ’n vark en ’n liegbek. Runa is ’n teef. Dolf is ’n psigopaat. Runa het ’n gesplete persoonlikheid. Só kon hulle aan en aan gaan totdat Vasti dit nie meer kon hou nie en haar ore begin toedruk het wanneer die een oor die ander begin kla.

Vasti bekyk die foto van naderby. Runa en Dolf staan elkeen met ’n bier in die hand. Daar is nie ’n poging tot ’n glimlag by enigeen te bespeur nie – aggressie duidelik leesbaar uit albei se lyftaal. Vasti skud haar kop. As sy maar na Runa geluister het.

Die skril lui van die foon laat haar vervaard opkyk. Sy voel die angs warm om haar hart vou terwyl sy wag dat die persoon begin praat.

“Vasti? Runa hier. Is jy daar?”

Vasti spring op en gryp na die gehoorbuis. “Runa! Hallo.”

“Hi. Ek wil jou net aan die uitstalling herinner. Die opening is vanaand. Halfsewe vir seweuur. En ek vat nie nee vir ’n antwoord nie. Jy sál hier wees. Ek het spesiaal van jou nuwer goed prominensie gegee.”

Vasti huiwer ’n oomblik. Sy haat dit om in die donker te ry en sy is nie lus vir ’n uitstalling, vir mense nie. Veral nie Bredellsdorp se mense nie. Maar Runa probeer haar nuwer werk akkommodeer. En sy is bereid om haar ernstiger werk te probeer verkoop, al is dit nie haar mark nie. Hoe kan sy nou nee sê? “Oukei,” gee sy bes. “Ek sal daar wees.”

Vasti kyk op haar horlosie nadat sy afgelui het. Gelukkig is daar nog hope tyd. Genoeg vir hare was ook. En sy moet iets eet voor sy gaan. Soos sy Runa ken, sal daar meer wyn as kaas wees. Kaas laat mense nie skilderye koop nie.

“Jy weet hoe ek oor sulke boring geleenthede voel, Nicholl. Buitendien, ek het ’n masseur bespreek en daarna kom ’n vrou vir my tarotkaarte lees. Gaan gerus alleen as jy so graag wil gaan. Moet net nie die patiodeur sluit nie en dit sal baie gaaf wees as jy my nie gedurende die massering steur nie.” Gail lê skuins teen die kussings van haar bed, haar een been opgetrek en soos altyd gemaklik met haar naaktheid.

Te danke aan ’n Japannese voorsaat, haar oumagrootjie as hy reg onthou, kom Oos en Wes ietwat onwennig in haar gelaatstrekke bymekaar. Daar is egter nie ’n geisja wat nie haar beste obi sal verruil vir Gail se lyf nie. En tog laat sy hom koud. Selfs die onthaarde skaamlippe.

“Runa het per foon bevestig dat ons kom.”

“Sy sal my nie mis nie, glo my.”

Nicholl haal sy skouers op. “Wel, ek kan nie nou kop uittrek nie.” Hy kyk op sy horlosie. Vyfuur. “Nou ja, laat ek aan die gang kom. Die uitnodiging sê halfsewe vir seweuur en ek wil nog so ’n bietjie yster pomp en kyk wat op die sportkanale aangaan.” Hy draai weg, maar Gail se stem roep hom tot stilstand.

“Dit maak my skoon jags om te dink jy doen soveel moeite net om Vasti de Leeuw te sien. Jou spiertjies vir haar wil tone.”

Hy kyk ergerlik oor sy skouer. Gail se mond trek ’n spottende boog.

“Hoekom bring jy haar nie een aand saam huis toe nie? Ons het lank laas ’n ménage à trois gereël.”

’n Versengende woede trek deur Nicholl. Hy swaai om en kyk Gail met skrefiesoë aan. “Jy hou jou hande en jou mond van Vasti af. Moenie eens haar naam noem nie, jy besoedel haar net.”

Gail lig haar wenkbroue. “Touchy, touchy!” Sy leun vorentoe. “Onthou net, niemand wat met Dolf Verster getroud was, kan meer die maagd Maria wees nie. Dit behoort jy so goed soos ek te weet.”

Nicholl voel ineens moeg en oud. Lewensat. “Vasti weet nou nog nie van Dolf se manewales nie en sy sou nooit meegedoen het nie.”

“Nee, jy wou haar mos die wete spaar hoe haar eksman sy vrye tyd bestee. Maar hoe seker kan jy daarvan wees sy het nie meegedoen toe hy nog nie haar eks was nie?”

“Ek is seker, Gail. Vasti is nie die tipe vrou wat sal swing nie.” Hy draai weer weg. Hy wil in sy eie suite kom. Wegkom van Gail en die reuk van seks wat nog in die vertrek hang. “En ek wil nie Vasti de Leeuw verder met jou bespreek nie.”

Gail lag kras. “Sy is miskien te heilig om in klubs te swing, maar moenie dink sy het nie rondgeloop nie. Jou Vasti is net so min onbesoedel as ek, my dier.”

Nicholl verstar op die drumpel van die kamerdeur. “Wat bedoel jy?”

Die bed kraak toe Gail opstaan en haar selfoon van die bedkassie af optel. “Jy wil dan nie vir Vasti de Leeuw met my bespreek en haar só besoedel nie?” Die glasdeur wat na die glasbeskutte patio lei, knars effens toe sy dit oopskuif. “Vind maar self uit, my klong.” Die deur gly toe en verdof haar spottende laggie.

Oomblikke later hoor hy die jacuzzi, verskuil agter boomvarings en waaierpalms, se spuite aan die gang kom.

Nicholl kners op sy tande. As Gail maar weet hoe gatvol hy vir haar is. As hy net nie al sy geld in daardie laaste eiendomsontwikkeling verloor het nie, het hy haar waaragtig geskei. Maar sy sal hom sonder ’n pennie die wêreld instuur. Nee, hy kan skei nie eens oorweeg nie.

Hy wens sy wil net verdwyn. En natuurlik haar geld vir hom agterlaat. Asof hy so gelukkig sal wees. Sulke meevallers is ’n mechanic se seun nie beskore nie.

Stiaan maak seker sy hare is netjies en trek sy baadjie aan. Hy glo nie daaraan om werk met plesier te meng nie, maar Deirdre het hom so mooi gevra om saam met haar na die kunsuitstalling te gaan, hy kon dit nie oor sy hart kry om te weier nie. Hy verwens egter sy ontvangsdame wat blykbaar nie eens besef sy het die protokol oortree met haar uitnodiging nie.

Deirdre is nuut op die dorp en voel seker vreemd, soos hy ook, maar hy is regtig nie lus vir die storie nie en hoop net nie daar is reperkussies nie. Hy sal maar kyk of hy dit kan kortknip. Hy is boonop moeg. Dit was ’n rowwe week. Veral op emosionele vlak.

Die afgelope paar maande het hy ’n lae profiel gehandhaaf. Eers probeer sien hoe dinge hier inmekaar steek. Te sien wie hy kan vertrou en wie nié. Dawid Benade is een van diegene wat hy kan vertrou, het hy agtergekom. ’n Standvastige man in ’n goeie huwelik. Dis hoekom hy die vriendskap op subtiele maniere aangewakker het, veral op die gholfbaan.

Sy halsoorkop besluit om hierheen te kom agter daardie vervloekte vrou aan, om die inligting uit haar te forseer indien nodig, was dalk nie so ’n slegte een nie. Benewens die dinge wat in De Koppe aangaan, is dit ’n rustige dorp met oorwegend goeie mense. Soos Dawid. Soos Deirdre wat vir hom goud werd is as ontvangsdame. Solank sy net nie muisneste oor hom kry nie. Dit sal nie deug nie.

Stiaan kyk op sy polshorlosie. Dis te vroeg om Deirdre te gaan oplaai, maar daar is net mooi genoeg tyd om te gaan uitvind of sy vermoedens reg is. Tot dusver het hy nie geweet hoe hy die saak moet benader nie, nou gee die uitnodiging wat Woensdag aan hom gerig is hom die perfekte verskoning en invalshoek.

Dis tyd om die monster in die oë te staar. Letterlik en figuurlik. Tyd dat hierdie ding tot ’n einde kom sodat hy rus vir sy gemoed kan kry. Kan probeer konsentreer op die toekoms, eerder as die verlede.

“Een aand tuis en sonder mense, dis al wat ek vra, Heleen.” Dawid vroetel met die knoop van sy das en probeer in die spieël sien wat hy verkeerd gedoen het. Hy is al klaar ergerlik omdat hy in die gastebadkamer moes gaan stort aangesien Heleen, soos altyd, wie weet hoe lank in die bad lê.

“Dis ’n belangrike sosiale gebeurtenis, Dawid. Buitendien gaan ’n persentasie van die opbrengs na die Mandela Kinderfonds. Dis tog vir ’n goeie doel.” Agter hom kom Heleen met ’n oorredende glimlag uit die badkamer gestap. Sy het net ’n handdoek om die lyf en haar asblonde hare hang nat tot op haar skouers.

“En nou? Ek dag die ding begin halfses? Jy gaan mos laat wees?”

“Halfsewe, professor Verstrooid. Buitendien, Runa het so mooi gevra. My selfs gebel om seker te maak ons het die uitnodiging gekry.”

“Runa misbruik haar vriende en hulle gades gruwelik. Ons het al klaar nie genoeg mure vir al die skilderye nie. Ek koop nie nog nie.” Dawid pluk die das los. “En Runa weet maar alte goed hoe ’n waardevolle klant jy is. Moenie sentimenteel raak oor kunsagente en galeryeienaars nie. Ook maar net smouse. Hoe ver Runa reg is oor die beleggingswaarde van die goed, is ook maar ’n bietjie te bevraagteken. En watse geneuk is dit met dasse?” Heleen se vriendskap met Runa is vir hom onverklaarbaar. Nes haar vriendskap met daardie sekskat wat aërobiese klasse by die gym aanbied. Dis vandat die Gail-vrou daar begin het dat Heleen daagliks by die gym boer en ook kort-kort De Koppe toe gaan.

Hy hoop nou net nie sy kry ’n bevlieging dat hulle sy pa se ou maar gerieflike dubbelverdieping moet verruil vir een van daardie jappie-monsters wat deel uitmaak van die De Koppe-ontwikkeling nie. Hy hoop veral Stiaan Sonnekus het daardie vroumens verkeerd verstaan, dat hy die voorval waarvan hy Dawid vanoggend op die gholfbaan vertel het, verkeerd gelees het.

Gawe ou, die Stiaan. En tog is daar iets aan hom wat Dawid hinder. ’n Onderlangse broeierigheid. En dis al asof Stiaan mens nooit heeltemal vas in die oë kyk nie.

Heleen draai hom aan die skouer om en neem die das uit sy hande. “Bedaar. As die ander mans nie dasse aanhet nie, kan jy mos joune afhaal. Ek dink net dit gaan formelerig wees. En ek het nie gesê ons moet gaan om te koop nie. As ons egter iets sien wat ’n goeie belegging is . . . O, en terloops, ek gaan iets anders uitsoek in ruil vir daardie skildery van jou gewese meisie wat in die eetkamer hang. Runa het mos voorheen al vir my goed geruil. Sy sal nie omgee nie.”

“Maar jy het dit dan nou die dag eers gekry? En ek hou van die skildery. Dis anders as haar ander,” brom hy. Vasti mag wees wat sy wil, maar ’n goeie skilder, dié is sy. Al is hy nie mal oor die soetsappige goed wat sy die afgelope paar jaar doen nie. Hy kan egter nogal glo dié spesifieke skildery kan ’n belegging wees. Daar is niks sentimenteels aan nie. Inteendeel.

Heleen glimlag skalks en trek sy kop met die das nader. “Ek is jaloers elke keer as ek dit raaksien en onthou julle het uitgegaan.”

“Ons kom dan omtrent nooit in die eetkamer vandat ons die kuierkamer aangebou het nie. Ek het al gewonder of jy die skildery probeer wegsteek.”

“Dis die ander ding. Die tema is bietjie kontroversieel, dink jy nie so nie?” Hy glimlag teensinnig toe Heleen haar neus speels teen syne vryf en sy das met bekwame vingers knoop. “Ek sal iets anders kry waarvan ons albei hou.”

Dawid teug die sagte geur van haar parfuum in. “Jy ruik lekker.”

Heleen glimlag en gee die knoop ’n laaste plukkie. “So ja.”

“Ek kan aan veel beter dinge dink om te doen as om na kunsuitstallings te gaan,” mor hy en trek haar teen hom vas.

Sy leun teen hom. “Ons kan mos vroeg terugkom,” murmel sy teen sy nek. “Daar is juis ’n bottel sjampanje in die yskas.”

“Belofte?” Hy is verras. Heleen is nie baie entoesiasties oor die lyfliker sy van die huwelik nie. ’n Siniese deel van hom wonder of sy hom nie sag maak vir ’n groot aankoop nie.

Heleen kyk op en glimlag. “Belofte.”

“Ek gaan jou daarby hou.” Hulle lippe ontmoet, maar sy laat nie toe dat dit verder gaan as ’n sagtelipsoen nie. “Reg, ek gaan kyk of ek bietjie kan opvang met vandag se sportdinge aangesien ek nou so vroeg klaar is.”

“Ek hoop jy het jou tjekboek van die spreekkamer af saamgebring?”

Dawid kreun. “Heleen . . .”

“Net ingeval!” Sy pruil haar mond.

“Ons kan by die spreekkamer aangaan op pad uitstalling toe.”

Heleen kyk op haar horlosie. “Daar is nog heeltemal genoeg tyd vir jou om dit te gaan haal, maar ek moet nog my hare droogblaas en aantrek, en ek wil nie laat daar aankom nie. Eerder ’n bietjie vroeër sodat ek kan besluit waarvoor ek daardie skildery kan ruil voor die beste goed opgeraap word. Tensy jy jou kredietkaart wil gebruik.”

Hy trek vir haar skewegesig. Sy weet baie goed hy haat kredietkaarte. Veral nadat syne ’n ruk terug gesteel is en hy hom amper ’n hele gemors op die lyf geloop het. Gelukkig het hy gou agtergekom dis weg en dit dadelik gekanselleer.

“Pretty please?” Heleen kantel haar kop guitig.

Hy sug net gelate en knyp haar wang. Bye-bye, sportkanaal. Maar as Heleen by haar belofte hou, is dit dalk die moeite werd. Dawid tel sy motorsleutels op, verander dan van besluit en vat hare.

Hy kan sommer van die geleentheid gebruik maak om die water en olie te laat nagaan. O ja, en die bande. Wat mens nie alles vir ’n knippie sal doen nie.

Vasti kan haarself skop toe sy sien hoe laat dit geword het. Dit kom nou van draal wanneer jy dink jy het meer as genoeg tyd. Dis al net ná ses, en sy wou graag vroeg by die uitstalling wees sodat sy haar kan vergewis van waar Runa haar skilderye gehang het en watter sy gekies het. Sy wil nie hê die ouer skilderye moet langs die nuwes hang nie.

Sy is al by die verroeste hek toe sy besef sy het haar selfoon vergeet. Met ’n gefrustreerde uitroep ry sy na die grootpad, draai en ry weer oor die sinkplaat en slaggate terug. Nou gaan sy beslis laat wees.

Sy kry die selfoon in die kombuis langs die toebroodjie wat sy half geëet en toe van vergeet het. Sy gril haar morsdood toe sy twee brommers op die ham sien sit, smyt die broodjie in die asblik en spuit eers ’n paar skote insekdoder in die lug voor sy weer koers kry na haar bakkie toe.