Читать книгу Labirint - Chanette Paul - Страница 4

Woensdag 29 Februarie

Woorde wat toiletgraffiti na kinderkuns laat lyk, drup in rooi, skewe letters teen die woonkamermuur.

Op die mat lê ’n blik PVA in ’n poel verf die kleur van bloed. Die blik kom uit haar eie motorhuis. Sy wou ’n tafeltjie daarmee verf. Die kleur bots met sommige van die kelim se aardse kleure en versmelt in ander. Sitkamermeubels is op hulle sye gekantel, die bank- en stoelkussings oor die vloer verstrooi. Dik derms stoffeersel peul oral uit. Boeke is uit die rakke gepluk. Die skemerlamp leun skuins in sy eie skerwe.

Vasti draai stadig in die rondte, lees die ontstellende woorde teen die mure. Asof sy haarself wil straf omdat sy hierdie nagmerrie raak gedroom het in ’n dimensie waarvan sy nie eens bewus was nie. Slet is die makste daarvan.

Bekers, pierings en borde lê aan stukke op die vloer van die oopplankombuis. ’n Blou en wit skerf krul langs ’n porselein-sirkeltjie – die tuit en oor van ouma Marien se Delft-teepot wat nog saam met oupa Kees uit Holland gekom het.

Die deure na albei slaapkamers staan oop. In die eerste is die beddegoed afgeruk. Die matras hang halfmas oor die bed – donkergrys blertse deur die glansmateriaal geabsorbeer. Die bed, die vloer besaai met haar klere.

In die tweede slaapkamer, haar ateljee, lê verflenterde skilderye hot en haar. In ’n dwaal stap sy daarheen. Die sterk reuk van terpentyn oordonder hier die reuk van verf. Die hele besending wat na Runa toe moes gaan, is daarmee heen. Net die laaste oorblywende deel van haar Paas-triptiek en haar eerste engelskildery is nie verwoes nie.

Vasti gaan terug sitkamer toe, hurk by ’n boek wat oopgevlerk op die vloer lê. The Unbearable Lightness of Being. Die blaaie het van die stinkerige water uit die omgekeerde blompot geabsorbeer en die hoed op die omslag staan bol van die vog.

Sy skud die ergste water van die deurdrenkte blaaie af, lees in ’n dwaal ’n gedeelte wat sy jare gelede onderstreep het. The idea of eternal return is a mysterious one, and Nietzsche has often perplexed other philosophers with it: to think that everything recurs as we once experienced it, and that the recurrence itself recurs ad infinitum!

’n Geluid by die venster laat haar verskrik regop kom. Die geknars van glas wat breek. Sy koes, struikel, oorkompenseer, trap iets in die chaos om haar voete raak. Die laaste beeld voor haar oë is die hoek van die koffietafel wat teen verbysterende spoed naderkom.