Читать книгу Kryqëzimi Me Nibirun - Danilo Clementoni - Страница 10

Tell el-Mukayyar – Arratisja

Оглавление

Në tendën e laboratorit, të dy beduinët e maskuar që kishin tentuar t’u grabisnin dy alienëve “lëndën e çmuar” në anijen e tyre bijë, kishin përfunduar me gojë të mbyllur me shtupë dhe duar të lidhura shumë fort pas një fuçie të madhe plot me karburant. Ishin ulur në tokë, me shpatullat mbështetur tek fuçia e rëndë metalike dhe të sistemuar në mënyrë që të rrinin përballë njëri tjetrit. Jashtë tendës, një ndihmës i profesoreshës ishte vënë në roje dhe, herë pas here, zgjaste kokën brenda për të kontrolluar situatën.

Ai më i holli prej të dyve që, si pasojë e goditjes në krah që i dha koloneli, kishte me siguri ca brinjë të thyera, pavarësisht dhimbjes që nuk po e linte të merrte frymë, nuk kishte reshtur as edhe një çast së vështruari rreth e rrotull në kërkim të ndonjë gjëje që mund t’ia vlente për t’u liruar.

Nga një vrimë e vogël në faqen e murit, drita e diellit të mbasdites depërtonte me drojë në brendësi të tendës, duke vizatuar në ajrin e nxehtë dhe plot pluhur një rreze të hollë të shndritshme. Ajo lloj shpate prej drite pikturonte në tokë një elips të vogël të bardhë i cili, shumë ngadalë, lëvizte në drejtim të dy të burgosurve. Tipi i hollë po ndiqte gati i hipnotizuar lëvizjen e ngadaltë të asaj njolle të qartë të çelët, kur një llambë e papritur prej drite e riktheu në realitet. Gjysëm e groposur në rërë, afro një metër prej tij, diçka metalike pasqyroi dritën e diellit pikërisht në drejtim të syrit të tij të djathtë. Lëvizi lehtë kokën dhe u përpoq të kuptonte se çfarë ishte, por pa arritur. Provoi pastaj të zgjaste një këmbë nga ai drejtim, por një sëmbim i fortë në krah i kujtoi dhimbjen në brinjë dhe kështu që vendosi të hiqte dorë. Mendoi se me shumë gjasa nuk do ta arrinte dhe, duke u përpjekur të fliste nga poshtë shtupës, pëshpëriti «Ej, je gjallë akoma?»

Shoku trashaluq natyrisht që nuk ishte më mirë se ai. Pas fluturimit që kishte bërë si pasojë e Petrit, mbi gjurin e djathtë i kishte dalë një hematomë e madhe, në ballë kishte një goxha xhungë, shpatulla e djathtë i kishte marrë një grushtim të keq dhe kyçi i djathtë i ishte enjtur si një tollumbac.

«Besoj se po» iu përgjigj me një fije zëri, duke folur mbyturazi edhe ai poshtë shtupës.

«Shyqyr. Ka ca si shumë që po të thërras. Po filloja të bëhesha merak.»

«Duhet të më ketë rënë të fikët. Koka po më çahej në dysh.»

«Duhet medoemos t’ia mbathim që këtej pa rënë në sy» i tha me vendosmëri ai i holli.

«Po ti si je? Ke ndonjë gjë të thyer?»

«Kam frikë se më është thyer ndonjë brinjë por mund t’ia dal mbanë.»

«Çfarë bëmë që u zumë kaq në befasi?»

«Lëre fare tani, ajo që ndodhi, ndodhi. Më mirë të përpiqemi që të lirohemi. Shiko nga e majta jote, aty ku arrin ajo rrezja e diellit.»

«Nuk po shoh asgjë» ia ktheu trashaluqi.

«Ka diçka gjysëm të groposur. Duket si një objekt metalik. Shih nëse mund ta arrish me këmbë.»

Zhurma e papritur e zinxhirit të tendës që po hapej, e ndërpreu aksionin. Ndihmësi roje zgjati kokën brenda. Trashaluqi bëri gjoja sikur i kishte rënë të fikët ndërsa tjetri qëndroi krejt i palëvizur. Burri i hodhi një sy të dyve, kontrolloi i hutuar të gjitha pajisjet e shpërndara brenda pastaj, me një pamje të kënaqur, u kthye dhe mbylli sërish hyrjen e tendës.

Të dy ata qëndruan të palëvizur dhe për pak, pastaj qe ai më i shëndoshi që foli i pari «Ka mbetur edhe pak.»

«E pe pra? E arrin dot?»

«Po, tani po. Prit, po e provoj.»

Beduini i maskuar trupmadh nisi të tundte trupin duke u munduar të lironte paksa litarët me të cilët ishte lidhur, pastaj filloi të shtrinte sa të mundte këmbën e majtë në drejtim të objektit. Po e arrinte ndërkaq. Me çizmen filloi të gërmonte derisa ia doli të zbulonte një pjesë.

«Më duket si një mistri për gërmim.»

«Duhet të jetë një Trowel Marshalltown. Është pajisja e preferuar e arkeologëve për të gërmuar tokën në kërkim të rrënojave antike. Ia del dot ta marrësh?»

«Nuk e arrij dot.»

«Nëse do të pushoje së ngrëni si i babëzitur gjithë ato shpifësira ndoshta do të mundje edhe të lëvizje më mirë, ti që nuk je gjë tjetër veçse një trashaluq i shëmtuar. »

«Po tani ç’hyn këtu fiziku im i fuqishëm?»

«Luaj vendit “fizik i fuqishëm”, shiko që të marrësh atë mistri përndryshe do ta gjejnë në burg mënyrën për të të dobësuar.»

Trashaluqit iu shfaqën papritur para syve imazhet e manjakëve pa shije dhe pa erë. Ajo pamje e tmerrshme e bëri të nxirrte jashtë një forcë që nuk e mendonte se e kishte pasur ndonjëherë brenda vetes. Një sëmbim i filloi nga shpatulla që i dhimbte dhe i vajti gjer tek truri, po nuk u dorëzua. Me një përpjekje të vendosur në grahmë të fundit arriti që të çonte çizmen drejt e tek mistria dhe, duke përthyer shpejt këmbën, e hodhi drejt vetes.

«Ia dola» thirri nga poshtë shtypës.

«Po do e mbyllësh gojën, idiot i shëmtuar? Po ç’ke që sokëllin? Mos do që të hyjnë ata dy të xhindosurit dhe të na dëndin prapë me shpulla?»

«Më fal» iu përgjigj me zë të ulët i shëndoshi. «Por ia dola që ta marr.»

«A e pe që, nëse vë forca, arrin dhe ti të bësh diçka për së mbari? Duhet të jetë e mprehtë. Shiko se mos arrin të presësh këta litarë të mallkuar.»

Me atë dorë që i punonte mirë, trashaluqi e kapi mistrinë nga bishti dhe nisi të fërkonte pjesën më të mprehtë tek litarët që kishte prapa shpine.

«Ta zëmë se ia dalim mbanë që të lirohemi» foli nën zë trashaluqi «si do t’ia bëjmë që t’ia mbathim prej këtej pa rënë në sy? Kampi është plot me njerëz dhe është ende ditë. Shpresoj që të kesh një plan.»

«Natyrisht që e kam. A nuk jam unë me gjasa mendja gjeniale e kësaj dysheje?» foli i holli me krenari. «Ndërkohë që ti po bëje një sy gjumë, unë analizova situatën dhe besoj se kam gjetur një mënyrë për t’ia mbathur pa u ndier.»

«Po dëgjoj me shumë vëmendje» ia ktheu tjetri ndërkohë që vazhdonte të lëvizte mistrinë.

«Roja hedh sytë brenda gati çdo dhjetë minuta dhe kjo tendë gjendet në skajin më lindor të kampit.»

«Dhe atëherë?»

«Por si arrita që të të marr ty si ortak për këtë punë? Ke fantazinë dhe inteligjencën e një amebeje, duke shpresuar që ato të mos ofendohen për këtë krahasim.»

«Me thënë të drejtën» iu përgjigj i fyer trashaluqi «kam qenë unë ai që të zgjodha ty, duke parë se puna m’u besua mua.»

«Arrite të lirohesh?» ia preu shkurt i holli, duke parë se biseda po merrte një kthesë jo të mirë dhe se, në fakt, shoku i tij kishte plotësisht të drejtë.

«Më jep akoma edhe një minutë. Besoj se është gati për t’u këputur.»

Në fakt, pas pak, me një kërcitje të thatë, litari që i mbante ata të dy të lidhur pas fuçisë u këput dhe barku i atij trashaluqit, i liruar më në fund nga shtrëngimi, mundi të rimerrte përmasat e veta normale.

«Ja mbaroi» foli i kënaqur trashaluqi.

«Shkëlqyeshëm. Por tani të përmbahemi sa s’ka hyrë akoma roja. Duhet ta bëjmë në mënyrë që të duket gjithçka si më parë.»

«Në rregull ortak. Po vihem prapë sikur gjoja jam duke fjetur.»

Të dy nuk iu duhej të prisnin shumë. Pas disa minutash, në fakt, ndihmësi i profesoreshës u kthye për të zgjatur kokën fshehurazi brenda tendës. Bëri të njëjtin kontroll të shkurtër të gjendjes dhe, duke mos vënë re asgjë të pazakontë, mbylli zinxhirin e tendës, u vendos sërish në hije të verandës dhe ndezi qetësisht një cigare të dredhur me dorë.

«Tani» foli ai i holli. «Luajmë vendit.»

Aksioni, duke parë problemet e të dyve, doli shumë më i komplikuar nga sa pritej por, pasi lëshimit të ndonjë rënkimi të shurdhët prej dhimbjes dhe ndonjë sharje të lehtë, ata u gjendën të dy në këmbë njëri para tjetrit.

«Ma jep mistrinë» urdhëroi i holli ndërkohë që hiqte shtupën nga goja. Sëmbimet në krahun e djathtë e pengonin që të lëvizte lehtësisht por, duke u mbështetur sipër dorës së hapur, arriti të lehtësonte pakëz dhimbjen. Në pak hapa arriti faqen që ishte përballë me hyrjen e tendës, u vu në gjunjë dhe me ngadalë futi tejpërtej Trowel Marshalltown-in. Lama e mprehtë e mistrisë e preu si gjalpë stofin e butë të faqes me drejtimin nga lindja, duke krijuar një të çarë të vogël nja dhjetë centimetra. I holli afroi syrin e djathtë dhe zhbiriloi për ca çaste nga e çara. Nuk kishte asnjëri ashtu siç e kishte parashikuar. Arrihej vetëm të shiheshin, në largësi afro njëqind metra, rrënojat e qytetit antik ku, më parë kishin fshehur xhipin që do t’iu ishte dashur për të ikur me plaçkën e vjedhur.

«Rruga është e lirë» tha ndërkohë që më lamën e mistrisë po e çonte deri në tokë të prerën e vogël që kishte bërë më parë. «Shkojmë» dhe u fut duke u zvarritur nëpër pjesën e çarë.

«Mund ta bëje edhe pakëz më të madhe këtë vrimën, apo jo?» foli nëpër dhëmbë trashaluqi, mes rënkimeve të njëpasnjëshme, ndërkohë që përpiqej me zor edhe ai të rrëshqiste jashtë.

«Luaj vendit. Tani duhet të ikim sa më shpejt që të mundemi.»

«Eh, një fjalë goje është. Unë ia dal a s’ia dal dot që të eci.»

«Ec tani, nxito dhe mjaft u qave. Mbaj mend se nëse nuk arrijmë t’ia mbathim pa u ndier, shumë vite burg nuk do të na i heqë askush.»

Fjala “burg” arrinte gjithmonë që të shkaktonte një forcë suplementare tek tipi i shëndoshë. Nuk foli më asnjë fjalë dhe, duke vuajtur në heshtje, ndoqi pas shokun i cili, pa u ndier fare, u largua vjedhurazi drejt rrënojave.

Qe zhaurima e një motori diku larg ajo që e futi në dyshim rojen. Pa për një çast cigaren tashmë të mbaruar dhe, me një gjest të shpejtë, e flaku tej. U fut me vendosmëri brenda tendës dhe gati nuk mundi t’u besonte syve: dy të burgosurit nuk ishin më. Pranë fuçisë së karburantit litari i flakur në mënyrë të çrregullt, pak më andej dy copat prej stofi që i kishin përdorur si shtupa për t’u mbyllur gojën dhe në faqen në fund të tendës një e çarë e madhe që shkonte deri në tokë.

«Hisham, djema» bërtiti burri me sa frymë që kishte. «Të burgosurit janë arratisur!»

Kryqëzimi Me Nibirun

Подняться наверх