Читать книгу Bambaduze - Derick van der Walt - Страница 11

Hy gaan nie vandag skool toe nie. Hy vermoed hy gaan môre ook nie skool toe nie. Hy was actually nogal min by die skool sedert Januarie.

“Bly jy weer by die huis vandag?” vra Hope met ’n houtlepel in die hand.

Hy ignoreer haar vraag. “Wat eet ons?”

“Jy soek vir moeilikheid, Jurie, jou pa is nie dom nie.” Sy rinkel verontwaardig die breekgoed in die wasbak. “Hoe gaan jou punte lyk? Jy’s in matriek! Jy kan nie vir altyd hier rondhang nie.”

“Jy gaan beroerte kry as jy so stres,” sê hy terwyl hy sy bord vol skep. “Jy kook mooi, Hope. My mammie het jou mooi geleer, of het jy my mammie geleer? Useless information. Ek wil actually nie weet nie.”

Hy gaan sit voor die televisie en blaai al kouende deur die kanale. Daar’s niks wat hom interesseer nie.

Sy geblaai stop by kanaal 302. Die animasiekanaal vir die liewe kindertjies.

Hy glimlag. Hulle sal nog leer die lewe is meer as ’n vrolike geboink. Hy het ook jare gelede gedink die lewe is ’n vrolike gehuppel in reënboogkleure en dan live almal happily ever after.

Hy skakel die televisie af en dwaal ’n ruk deur die huis. Gaan staan in sy pa se kamer. Die kamer ruik nou net na sy pa en nie meer na sy ma nie.

Naskeermiddel en deodorant, wit seep in die badkamer. Die vloer voor die stort is nat.

Hy maak sy pa se kas oop, tel een van die sakdoeke op wat in ’n netjiese hopie lê en ruik daaraan. Die kas se binnekant het ’n reuk wat iets in sy onderbewussyn wakker maak. Hy weet nie wat nie.

Sy pa het ’n spesifieke reuk, soos wat sy ma altyd gehad het. Dit laat hom na iets verlang, maar hy kan dit nie vasvat nie. Dis net ’n gewaarwording, buitelyne sonder inhoud. Soos die prentjies wat hy kleintyd met vetkryt ingekleur het. Hy weet net daar was ’n tyd toe hy anders oor sy ma en sy pa gevoel het as nou. Maar dis vaag en hy kan nie woorde of emosies daaraan koppel nie.

Hy ruik aan sy pa se pakke wat in ’n netjiese ry hang, die dasse, die kouse netjies in bondeltjies gevou, almal in skakerings van grys. Hy maak die leerhouertjie met mansjetknopies oop. Sy pa dra dit nie meer nie.

Soos ’n spul soldate op aandag staan sy pa se leerskoene netjies in gelid onder sy pakke. Hy buk en tel een op, ruik daaraan. Dis asof sy pa en die skoene wat na mens ruik nie een prentjie wil word nie.

Wanneer het sy pa soos water geword wat na niks proe nie? Was sy pa maar altyd so?

Hy maak die kas toe en gaan sit op die groot bed met die roomkleurige duvet. Hy kyk deur die venster waar hy die sproeiers in die tuin hoor spuit. Piet is vandag hier, onthou hy. Die gras gaan gesny word en dan die kante. Die tuin gaan lyk soos die slag toe sy ma dit oorweeg het om vir ’n tuinkompetisie in te skryf.

Hy draai na die ingeboude kas aan die linkerkant, naaste aan die venster. Sy ma se kas. Hy kyk aandagtig na die wit deur en die deurknoppe met ’n blommetjiepatroon wat sy nog spesiaal van iewers ver bestel het.

Hy staan op en stap tot voor die kas. Huiwer voor die deur. Vat aan die blommetjieknop. Draai dan om en loop uit.

In sy kamer gaan lê hy op die bed. Staar na die plafon. Kom ná ’n rukkie orent en gaan sit voor sy lessenaar. Maak Outlook oop. Hy dink eers en dan tik hy:

Liewe Maanskyn

Wimp het gister ’n spoedkaartjie deur die pos gekry. Moenie lag nie, ek wou ook eers.

Ek is seker jy sou dit ook nie glo nie. Kan hy actually vinnig ry? Maar toe sien ek sy gesig. Dit het gelyk soos daai dag toe hy van die polisiestasie af gekom het.

Onthou jy nog daai dag, of was dit toe al lekker pilletjie-pilletjie vir jou? Ek wou eers vir hom sê: Wimp, dis net ’n blerrie spoedkaartjie. Jy hét mos R500 vir ’n spoedkaartjie.

Toe gaan sit hy by die kombuistafel en kyk lank na die suikerpot. Toe skuif ek liewer. Party issues is nie joune nie.

Boetie

(Onthou jy nog, of is ek nou confused? Was dit Ouma wat my so genoem het of was dit jy? Whatever. Boetie, nogal. Julle was oorspronklik.)

Hy lees die boodskap ’n paar maal, sy vinger gereed op die stuurknoppie. Dan vee hy dit uit en skakel die rekenaar af.

Hy gaan lê weer op sy bed.