Читать книгу Bambaduze - Derick van der Walt - Страница 5

Jurie bewe terwyl hy wag vir die parkeerkaartjie om uit die gleuf by die ingang gespoeg te word. Gautreinstasie, Rosebank. Sy vingers tik op die stuurwiel. Sy keel is droog.

Hy is dom, besef hy, ignoreer die kaartjie wat uitpeul. Hier is sekuriteitskameras. Iemand het hom dalk reeds gesien.

Hy sit die motor in trurat. Daar is gelukkig nie karre agter hom nie. Draai terug tot in Bakerstraat, ry om die blok tot weer in Oxford. Vir die soveelste maal kyk hy in die wit Golf se truspieëltjie.

Die binnekant van die kar ruik na parfuum. ’n Vrou se kar.

Hy ry om die blok en parkeer in Glenhovestraat. Trek die pet laag oor sy gesig en kyk weer in die truspieëltjie voor hy uitklim. Dit was onnosel om die kar by die stasie te wou los. Het ’n kamera hom afgeneem? Hy sal moet kophou.

’n Paar mense drentel op die sypaadjie verby. Dis byna nege­uur. Hy sal moet roer; tyd vir die laaste trein terug Pretoria toe. Hy steek die straat oor en loop by die stasie in. Hou sy kop laag sodat ’n sekuriteitskamera nie sy gesig kan sien nie en trek sy windbreaker se kraag hoog op.

Op die perron staan hier en daar iemand rond. ’n Meisie met lang blonde hare soen ’n ou oopmond waar hulle op ’n bankie sit, haar een been oor sy skoot. ’n Sakeman, gepak en gedas en met skootrekenaartas, is besig op sy selfoon. Hy lyk moeg.

Die trein stop geruisloos en die deur skuif oop.

Jurie gaan sit ver weg van die ander passasiers. Hy bewe steeds. Hy skakel sy iPhone aan. Geen boodskappe nie. Sit sy sel­foon terug in sy sak en leun agteroor, raak rustig.

Op Hatfieldstasie betaal hy sy parkeerkaartjie by een van die outomatiese masjiene en stap vinnig na die boonste vlak. Sy motorfiets staan nog waar hy dit vroeër vanaand gelos het. Hy sluit die bagasiekis oop en haal sy helmet uit, sit dit op en skakel die fiets aan.Daar is min karre in Pretoria se strate dié tyd van die aand. Hy draai oos en ry die nege kilometer tot by hulle donker huis agter ’n hoë muur in ’n systraatjie in Brooklyn. Die motorhek skuif geluidloos oop toe hy die afstandbeheer druk.

Hy stoot die fiets tot by die afdak aan die agterkant van die huis. Sluit die kombuisdeur oop. Oorweeg dit om iets te ete in die yskas te soek, besluit dan daarteen. So sag as moontlik stap hy in die donker na sy kamer toe.

Hy gaan staan en luister, kan net-net ’n gesnork uit die hoof­slaapkamer hoor. Hy maak sy kamerdeur agter hom toe en bly staan ’n oomblik met sy rug teen die deur geleun. Gooi sy helmet op die stoel in die hoek, stroop sy klere af en klim in die bed.

Hy lê met oop oë in die donker, so wakker soos ’n haas. Staan later op en skakel die bedlampie aan, dan sy rekenaar op die lessenaar. Hy gaan sit op sy stoel en maak Outlook oop. Dink ’n rukkie en begin tik.

Mammie Mooi

Hope het vanoggend vir ons ’n dingetjie gedoen wat my impress het. So ’n roereier-en-worsiedingetjie op ’n broodjie, tot met ’n groen blaartjie bo-op. Jy het die Viljoens se huishulp mooi geleer. Ek het dit nie geëet nie.

Vriendelike groete

Jou liefhebbende seun

Jurie

Hy is lus en stuur dit.