Читать книгу Bambaduze - Derick van der Walt - Страница 6

Jurie lê en luister met sy hande agter sy kop na die huisgeluide. Die gordyne voor sy kamervenster is oopgetrek en buite hoor hy voëls in die bome in die tuin. Die bure se hond blaf soos gewoonlik vir iemand wat op die sypaadjie verby stap.

Sy kamerdeur is dié tyd van die oggend oop (anders as normaalweg), sodat hy soos ’n blinde die geluide in die res van die huis kan peil. Geluide wat sê die groen mannetjie wys, jy kan maar oor die straat loop. Hy was reeds by die toilet in die gang, het versigtig soontoe gesluip om nie sy pa raak te loop nie.

Hy hoor die stort in sy pa se kamer loop. Hope werskaf in die kombuis, vroetel met potte en panne.

Toe hy sy pa se voetstappe in die gang hoor, draai hy op sy sy na die muur toe en sluit sy oë. Die voetstappe sal soos elke oggend voor sy kamerdeur tot stilstand kom. Sy pa sal ’n ruk na hom staan en kyk. Hy lê soos ’n dooie, laaste asem lankal uit.

Die voetstappe gaan soos elke oggend voort tot in die kombuis. ’n Sagte gesprek tussen sy pa en Hope waarvan hy nie die woorde kan uitmaak nie. Dan die geluid van eetgerei en breekgoed in die eetkamer. Hy ruik spek, besef hy is honger. Hy het lanklaas geëet, maar hy sal geduldig wag totdat die Mercedes by die hek uitry. Dan sal hy soos gewoonlik deur die venster na die kar se agterkant kyk en na die hek wat geruisloos toeskuif voordat hy kombuis toe stap.

Hy moes weer ingesluimer het, want die huis is stil toe hy wakker skrik. Op sy selfoon sien hy skool gaan oor ’n halfuur begin. Hy staan net twee minute onder die stort, droog af, borsel sy tande, trek aan. In die spieël teen sy kamermuur sien hy dat hy eintlik die skeermes in die badkamerkassie moes gebruik het.

Hy sal ’n verskoning bedink oor die stoppels en die laatkom. Die simpatie is net-net nog aan sy kant sedert laas jaar se drama. Hy sien dit in die onderwysers se oë wanneer hulle na hom kyk. Shame, sê die oë. Maar hy sal moet fyn trap om nie die sympathy vote te verloor nie.

Hy het al baie keer agter ’n onderwyser se rug vinger gewys vir die jammergatuitdrukkings en ook die verligting in daai oë: Dank die Vader dis nie óns nie.

Mense is weird, het hy die afgelope tyd geleer. Hulle weet nie wat om oor sekere goed te sê nie, selfs dié wat altyd ’n eiertjie lê oor alles. Soos Louis en Belinda. Dan kyk hulle na jou met daai oë en gee jou arm ’n drukkie, maak klik-klik-geluide met die tong. Dit moet help vir die woorde waaraan hulle nie kan dink nie, die stilte oor die niks-te-sê-hê.

Hy lag partymaal in sy kop oor die mense se ongemak.

Hy gryp sy sak en draf gangaf, skrik toe hy sy pa by die eetkamertafel sien sit. Sy pa moes mos al lankal met die Merc om die hoek verdwyn het. Nou sit en blaai hy deur die koerant wat soos elke oggend op die tafel lê. Baie dae lê dit heeldag onaangeraak daar.

Jurie wil eers aanloop, maar hy is honger. Sy pa kyk nie op toe hy binnekom nie. Hy skep sy bord vol en gaan sit aan die ander koppenent van die tafel.

Kort-kort word ’n koerantbladsy omgeblaai. Sy pa lees in stilte, loer oor die leesbril met die swart raam na die ellendes van die lewe, frons tussen die oë. Jurie kou terwyl hy na sy pa kyk. Die hare bokant die ore word grys. Daar is plooitjies onder die oë wat hy nou vir die eerste keer raaksien. Hy kou in stilte terwyl hy kyk.

Sy pa kyk op. Hy kyk weg.

“Is jy nie laat vir skool nie?”

Hy antwoord nie. Sy pa lees verder.

“Moet ons nie ’n slag jou motorfiets laat diens nie?” Die koerant word opgevou en eenkant gesit.

Ons. Te cosy, soos in ’n spannetjie.

“Ek sal self,” sê hy met ’n mond vol kos terwyl hy kouend na sy bord staar.

Hy voel sy pa se oë op hom. Wat sou hý sien? Die nuwe puisie aan die linkerkant van sy neus? Die stoppels wat teen die skoolreëls is?

“Ek sal sélf.” Hy stoot sy bord eenkant toe en staan op. “Ek sal sê hulle moet die rekening mail. Hulle ken ons mos.”

Hy voel die oë op sy rug terwyl hy vinnig by die eetkamer uitloop.