Читать книгу Калісьці былі мы - Дмитрий Максимович Акулич - Страница 2

На наступны дзень Лісаковіч наведаў Міжнародную спецыялізаваную экалагічную выставу, якая адкрывалася ў Цэнтральным раёне Менску. Па рабоце трэба было сабраць не толькі цэласны матэрыял аб мерапрыемстве, але і надаць вялікую ўвагу сваім, землякам, Гарадзенскай моладзі, якая прадстаўляла свае рашэнні па развіцці экаўпакоўкі. Лісаковіч даўно не быў у сталіцы, тры гады як. Да камандзіровак ён ставіўся добра і таму выклікаўся першым. Яму хацелася імчацца наперад, хацелася расці ў журналістыцы, працаваць у самай папулярнай крыніцы. Таму, мужчына імкнуўся як мага болей пра сябе заявіць, збіраў рознабаковы матэрыял, сам шукаў важныя тэмы, над якімі трэба было паразважаць. З-за чаго начальства вырашыла, што яго ўвага годна сталічнай выставы.

На сваёй машыне Лісаковіч спакойна дабраўся да Нацыянальнага выставачнага цэнтра. Перад самым пачаткам мерапрыемства, ля ўваходу, ён сабраў меркаванні простых людзей, спытаў аб іх чаканнях і значнасці выставы. Затым, увайшоўшы ва ўнутр будынка, ён падвоіў крок, каб, спяшаючыся ахапіць усю інфармацыю, якая прадстаўлялася там. Лісаковічу хацелася раней за ўсіх апублікаваць артыкул аб прадстаўленні экалогіі цяперашняга часу і аб яе развіцці ў будучыні, у яе розных галінах.

На працягу наступнай гадзіны журналіст старанна рабіў сваю працу, падыходзіў да самых цікавых, на яго погляд, выставачных кутках. І калі задуменны Лісаковіч праходзіў міма не зацікаўленай экспазіцыі, ён пачуў жаночы голас, які імгненна памяняў яго планы.

– Паша? Паша, Лісаковіч!? – пачулася з боку.

Паспешлівы журналіст адразу спыніўся, з цікавасцю павярнуўся на голас. Ён быў здзіўлены нечаканасцю сустрэць тут знаёмы твар. Лісаковіч хутка пазнаў гэтую дзяўчыну ў белым халаце. Перад ім стаяла Ірына, той самы чалавек, з якім ён цесна меў зносіны ва ўніверсітэце. Будучы студэнтамі, яны кахалі адно аднаго, але пасля першага года вучобы Пашу надакучылі заняткі, і ён пайшоў у войска. Зносіны з Ірынай хутка зніклі. А калі ён вярнуўся да цывільнага ладу жыцця, то абраў сабе новы ўніверсітэт, новы напрамак, паступіў на журналістыку завочна. За доўгія мінулыя гады ён не шукаў магчымасці наладзіць стасункі з Ірынай.

З першага погляда Лісаковіч заўважыў, як змянілася Ірына: стала нейкай іншай, не толькі пасталелай, але і здавалася, што яе ўнутраны свет таксама стаў іншым. Лісаковіч быццам убачыў у ёй новага чалавека, але нягледзячы на гэта, прыгожая ўсмешка, ямачка на шчацэ і бляск карых вачэй – засталіся прыемна знаёмымі. Ірына паправіла чорныя валасы, стрыжаныя пад карэ, шчыра заўсміхалася, калі ўбачыла неабыякавага ёй чалавека. Нечаканая сустрэча абудзіла ў жаночых грудзях знаёмае цяпло. Яна хацела абысці стол і стэнды, падысці да яго і моцна абняць, але ногі быццам не слухаліся. Лісаковіч падышоў першым.

– Прывітанне, – ціха вымавіў ён з усмешкай.

– Сардэчна запрашаем на выставу! – адказала Ірына і паправіла акуляры з чорнай аправай, – Чаму праходзіш міма? А, разумею, верагодна, мая тэма экатурызму цябе не цікавіць!

– Я здзіўлены. Праз столькі гадоў, тут, вось так, мы сустрэліся. Ты мяне пазнала. Я не змяніўся? – з ласкаю ў голасе, але з вінаватай трывогай мінулага, казаў Лісаковіч, крыху забыўшыся пра сваю работу.

Ён быў апрануты з густам, гладка паголены, а кароткая прычоска надавала маладосці. Гэта быў не той хлапчук, якога яна ведала, перад ёй стаяў мужчына, які прыемна прыцягваў яе ўвагу.

– Я цябе любога пазнаю, і ўсё роўна мне, колькі часу пройдзе. Так, ты толькі злёгку паправіўся і гэта выдатна. Стаў дужым. У момант нашай апошняй сустрэчы ты быў занадта худым, – ненадоўга з’явілася паўза, пасля якой, яна прадоўжыла, – А я, па-ранейшаму турызмам і экалогіяй займаюся, не пайшла па бацькавай лініі. Як табе выстава? Працуеш тут ці зацікаўлены гэтым, ці так …марнуеш час?

– Не схлушу, калі скажу, што ад выставы я чакаў большага. Але спадзяюся, мая публікацыя выйдзе не горшай, надасць размах і ідэю грамадству. Ты са мной пагодзішся, экалогія – гэта важны аспект нашага жыцця, нашага свету.

– Згодна. Па бэйджу бачу, ты ўсё ж скончыў універ, стаў журналістам?! Варта было таго?.. Знайшоў у журналістыцы сябе? Знайшоў, што шукаў? – спытала Ірына, успамінаючы іх расставанне, а затым дадала, – У цябе кальца няма, развёўся ці па-ранейшаму халасты …а можа зняў яго?

– Я перажыў развод… А ты як?

– Я таксама адна, – ухмыльнулася Ірына і паправіла залаціста-зялёны бранзалет на правай руцэ.

Ізноў павісла няёмкая паўза. Лісаковіч неспадзявана апусціў вочы на тое самае ўпрыгожванне, падоранае ім у адзін з выдатных, закаханых дзён. "Бранзалет пры табе?!" – здзіўлена, падумаў ён. Ірына заўважыла, як хвалююча глядзеў Лісаковіч і таму, прыйшла ў замяшанне, паспяшалася прыкрыць ўпрыгожванне рукавом халата.

– Што здарылася, чаму тут былі ўрачы? – загаварыла яна, – Ты ведаеш, што здарылася з тым пацярпелым каля буфета? Я крыху перапалохалася, калі людзі стоўпіліся, а потым разбегліся. Страшна стала за сябе.

– Гэй! – у размову ўлез цёмнавалосы калега Ірыны, смуглявы хлопец Мікіта Школік, – Я ж усё бачыў і табе ўжо ўсё распавёў! Я падбег да натоўпу, падумаў, што чымсьці магу дапамагчы. Ірына, можа, сябар твой не ў курсе, але я заўсёды дапамагаю людзям, не стаю збоку. Дык вось, я бачыў цёмную пляму на шыі ў таго хворага, што гучна сіпеў ад болю. Чорная, няроўная. Як клякса, якая вылазіла з-пад кашулі. Мужчына сціскаў рукі, злосна глядзеў на ўсіх, хто атачаў яго. Вось, так, – спрабаваў адлюстраваць злосны погляд Школік, – Потым, я заўважыў, што яшчэ адна такая пляма з'явілася на руцэ ў яго жонкі, але маленькае і небалючая. Жанчына не рэагавала на сваю метку. А яе муж, ну вы чулі, як ён крычаў ад болю. Гэта было падобна на пякельныя пакуты. А я стаю такі і думаю, а чым я яму дапамагу!?

Школік казаў хутка, трывожным тонам. Некаторыя літары псаваліся ў яго вуснах, ліліся так, што слухачам даводзілася ўслухоўвацца амаль у кожнае слова і толькі праз секунду прыходзіла разуменне, што было сказана. Мозг суразмоўцаў з тармажэннем апрацоўваў невыразныя словы і, падобна тэсту, хутка збіраў літары ў адно цэлае, падбіраў правільны сэнс, разбіраў гаворку.

– Мікіта, дзякуй! – спыніла свайго балбатлівага калегу Ірына, далей слухаць ёй было нецікава.

І Лісаковічу не хацелася болей услухоўвацца і разбіраць, як задачу, спешныя словы Школіка. Ён адвярнуў ад яго вочы і паглядзеў на Ірыну, загаварыў ціхім голасам:

– Я запытаў відавочцаў, кажуць, што мужчына атрымаў апёкі. Але ніхто не можа зразумець ад чаго. Ён быў у бяспецы і раптам адчуў боль. Я ўжо бачыў сёння ў горадзе не адну машыну хуткай дапамогі, калі ехаў сюды. Супадзенне, выпадковасць ці ж не? Я павінен напісаць пра гэта. Але, пасля, я ж тут па-іншай нагодзе. Ты не супраць, я цябе сфатаграфую, для матэрыялу?

– Так, добра! – устала ля свайго стэнда Ірына і ўзяла зялёную брашуру, – Цяпер, табе прыйдзецца напісаць і пра мяне.

– Нас дваіх! – імкліва падышоў і раўніва загаварыў Школік, – Мы тут удваіх працуем!

Лісаковіч адступіў назад, зрабіў фота і вярнуўся.

– Добра, – адказаў ён напаўголаса, – Мне пара ісці.

– Паша, пачакай! – усміхнулася Ірына і адышла ад калегі, – Можа, яшчэ сустрэнемся, пасля выставы? Ты ў Менску жывеш? – ласкава казала яна з відавочнымі ноткамі хітрасці.

– Даруй. У мяне шмат працы, – не хацеў прадоўжваць размову Лісаковіч, уважліва разглядаючы знаёмыя, прыставучыя вочы.

– Ты маеш рацыю, нам усім трэба працаваць. Разумею. Паша, можа, ты ўсё ж знойдзеш час. У мяне для цябе ёсць вельмі цікавая гісторыя. Як раз тая, якая табе дапаможа напісаць добры артыкул, а не вось пра гэта, сумнае. Апісваць імпрэзы – гэта не твой узровень. Ты калі-небудзь думаў пісаць пра большае, стаць індывідам? – заводзіла новую размову Ірына.

Яна не хацела, каб ён сыходзіў назаўсёды і шукала спосабы прымусіць яго застацца, вярнуцца. Здавалася, што гэтая іх сустрэча была не выпадковай. Ірына хутка вымавіла першую думку, якая загарэлася ў галаве, якая не несла ў сабе поўнай карціны, але ўсё ж такі магла прыцягнуць вялікую цікавасць у чалавека насупраць. Лісаковіч, як рыба, клюнуў на прынаду і гатовы быў яе праглынуць.

– Пра якую гісторыю ты кажаш? – зацікавіўся ён.

– Потым сустрэнемся, і я ўсё падрабязна раскажу, а то нам працаваць трэба. Добра? Паша, ты мне яшчэ не адказаў на мінулае пытанне. Ты ў Менску жывеш? – трохі прыжмурыўшы вочы спытала Ірына.

– Усё, потым. Ведаеш, так, давай, давай усё пазней абмяркуем. Так будзе лепей. А то зараз, і праўда, часу няма. Тут, на гэтым месцы, сустрэнемся. Толькі абяцай, што гісторыя варта майго часу! Убачымся! – сыходзячы, пры канцы Лісаковіч коратка зірнуў на Школіка, які глядзеў на яго спадылба, як злы паляўнічы.

– Запэўніваю! Галоўнае, вярніся і не прапусці свой шанец! – узрадавалася Ірына, яе бледныя шчокі злёгку паружавелі.

Лісаковіч змешваўся ў натоўпе, знік у людскіх постацях. Ірына міжволі, сціпла ўсміхнулася яму ўслед, правяла поглядам шырокія плечы, а затым доўга стаяла нерухома. Яна цяпер думала, што ў жыцці няма ніякіх няўдач, а толькі правільныя шляхі. Вочы нібы застылі, галава замерла, думкі пра Пашу сляпілі і адводзілі ў бок – няважным стала, што адбывалася побач. Тонкія пальцы несвядома круцілі бранзалет. Ірына неасцярожна ўспамінала іх гарачае каханне, іх пацалункі і доўгія размовы.

– Ірына! – цвёрда, бадзёра вымавіў Школік, – Людзі падышлі.

І тут жа, Ірына адышла ад сваіх прыемных думак, перавяла іх на працу.