Читать книгу Калісьці былі мы - Дмитрий Максимович Акулич - Страница 3

Лісаковіч адправіў сваю справаздачу аб праведзенай рабоце ў рэдакцыю, вярнуў ноўтбук у заплечнік, і адчуў, што настаў вольны час. Ён хацеў заехаць да брата, затым вярнуцца дадому, але гісторыя Ірыны прыцягнула яго цікаўнасць. Зацікаўленасць вярнула журналіста да працы, патрэба ў цікавым аповедзе авалодала ім. Ён не мог адмовіцца ад такой магчымасці. Бо, не даведаўшыся ўсёй гісторыі, на яго б накінулася пакута сумлення. Лісаковіч задаваўся б пытаннем: "Ці магла тая гісторыя дапамагчы мне падняцца па кар'еры на прыступку вышэй?" . Цяпер нішто і ніхто не мог утрымаць яго патрэбы, і ён вярнуўся да Ірыны.

– Я зноў тут. Гатовы ўважліва слухаць, – пачуўся голас Лісаковіча.

Яна зноўку заззяла, як юная дзяўчынка. Шчыра магла прызнацца сабе, што схілялася да таго, што ён уцячэ, але сказала яму адваротнае.

– Чакала! Верыла, што ты прыйдзеш! – адказала яна, папраўляючы прычоску, – Тут становіцца неспакойна. Выставы толькі стамляюць мяне. Ты на машыне?

– Так, – хутка адказаў Лісаковіч і задумаўся: – "Па якой гэта прычыне закрываюць выставу раней?"

– Выдатна! Мой калега тут усё збярэ, прыбярэ. Мы можам ехаць! – Ірына адклала халат, які хаваў дзелавы сіні касцюм, строга паглядзела на калегу і сказала, – Я болей не вярнуся сюды. Мікіта, ты справішся! Прыбяры дробязь у скрынкі і на гэтым усё!

– Ну не! – прастракатаў дваццацішасцігадовы Школік, адстаўляючы скрынкі ў бок, – Я тут не застануся, тут становіцца жудасна. Людзей усё меней і меней. Ахоўнікі ўжо ўсіх выправаджваюць. Потым вернемся за рэчамі. Я з вамі! Вы куды едзеце?

– Не ведаю, – суха адказаў Лісаковіч, разборліва пачуўшы толькі пытанне.

– Едзем у кавярню?

Лісаковіч паціснуў плячыма і адвярнуўся. Яму было ўсё роўна, ці паедзе гэты незнаёмы чалавек з ім ці не. Галоўнае – не прапусціць расказ Ірыны. Яе маўчанне і спакойныя паводзіны толькі ўзмацнялі інтарэс. Хацелася зразумець, ці няма ў гэтай сітуацыі хітрага фокусу.

Школік страціў жаданне працягваць размову і замоўк, пакінуў экспазіцыю.

Энергічная і мэтанакіраваная Ірына першай убачыла ўзброеных людзей, першай падалася да выхаду.

– Ты куды так хутка памчала? Пачакай! – спытаў Лісаковіч ёй у спіну.

– Табе яшчэ патрэбны матэрыял? Едзем да чалавека, які ведае шмат сакрэтаў! – паспешліва цокала абцасамі Ірына.

– Спадзяюся, гэта не твае хітрыкі! – даганяючы, сказаў Лісаковіч.

Падбег да іх Школік і смела, з рэўнасцю, вымавіў:

– Ірына, дай яму адрас. Няхай ён сам, адзін, з'ездзіць да чалавека! Навошта ўдваіх вам ехаць?

– Так, – пагадзіўся Лісаковіч, па-сяброўску пляснуўшы па плячы нізкарослага Мікіты, – Які там адрас?

– Табе ён добра знаёмы, вядома, калі за гады ты не разгубіў памяць. Едзем да майго бацькі. Упэўнена, ён забыўся пра той твой учынак… Мы едзем да маіх бацькоў. Мікіта, я павінна быць побач. Маме будзе прыемна бачыць нас разам, а бацька лёгка пойдзе на кантакт, адкрые адну са сваіх таямніц, – у яе голасе гучала ўпэўненасць, а ў галаве спантанная ідэя не мела гарантый, вынікаў, закладзеных словам.

Ірына не ўяўляла, як адрэагуе яе бацька на госця, ці зможа ён наогул гаварыць з ім пра мінулае. Часам бацька быў непрадказальны, дзіўным. Дзівацтва вылучалася рэзкім пераключэннем эмоцый, нібы ў памяці круцілася кола ўспамінаў добрых і дрэнных, якое спынялася на адной з бакоў і выдавала настрой старому.

– А хіба яму можна выдаваць таямніцы, яго не пазбавяць заслуг пасля гэтага?

– Сядай за стырно! – настойліва сказала Ірына, – Не турбуйся за яго і за мяне. Яго турнулі з працы, несправядліва адправілі на пенсію. Ён усё раскажа, калі ты не будзеш ціснуць на яго. Спярша, я з ім пагавару, праверу яго настрой. Мой стары часам упарты. У мяне ёсць падступны прыём, які на яго добра падзейнічае. Толькі ты мне падыграеш.

Лісаковіч сеў у машыну згаджаючыся з усім. Ірына села спераду. Ніхто б не заўважыў, як на задняе сядзенне ціха сеў Школік, калі б ён не загаварыў:

– Я з вамі, а потым, на метро.

Ірына прамаўчала, яна была занятая сваімі роздумамі. Кіроўца, не кажучы ні слова, зірнуў у люстэрка, пераканаўся ў прысутнасці пасажыра. Аўтамабіль зрушыў з месца.