Читать книгу Ena Murray Keur 2 - Ena Murray - Страница 11

Die ure draal vir Pauli in haar slaaptent verby. Ook toe middagete aanbreek, is daar nog geen teken van haar nie. Louw se gesig word nog strakker en toe hy na haar wil gaan soek, is dit Zelia wat hom keer.

“Los haar eers, Louw. Jy gaan niks uitgerig kry nie. Dit gaan net weer op ’n rusie uitloop. Ek sal netnou met haar gaan praat. Miskien kry ek iets reg …”

Aan tafel is die geselskap, en die lang stiltes, ook gespanne. Professor Islinger lyk diep bekommerd. Nie net is hy bekommerd oor die ekspedisie wat nie koers kry nie, maar dié persoonlike spanninge baar ook baie sorg. Hy kon weliswaar nie hoor of verstaan wat gepraat is nie en sou nooit daarvan droom om soos Zelia doelbewus ’n gesprek te probeer afluister nie, maar Pauli en Louw het nie moeite gedoen om hul stemme gedemp te hou nie. Hy kon duidelik genoeg aflei dat man en vrou in ’n hewige rusie betrokke is.

Waaroor die uitbarsting was, kon hy nog nie duidelik uitpluis nie, maar hy het die spanning tussen man en vrou gesien oplaai. Hy het ’n vermoede dat die goewerneur van die eiland ook in die prentjie kom, en êrens op die agtergrond huiwer doktor Zelia Meyer se beeld.

Maar hy het geen seggenskap oor sy ekspedisielede se privaat lewens nie. As dit egter miskien tot die mislukking van die ekspedisie kan lei …

Hy besluit om maar vir eers te swyg. Op die oomblik is daar belangriker dinge wat sy aandag vereis. Op die een of ander manier móét hulle ’n begin maak!

Louw laat hom oorreed om Pauli eers in vrede te laat, en terwyl Zelia ná ete in die rigting van Pauli se tent koers kry, stap hy en professor Islinger na die kantoortent waar hy hom oor Analola inlig.

“Dis die enigste kans wat ons het, professor,” sê Louw, “hoewel die goewerneur my deur Pauli laat weet het dat ek van Analola af moet wegbly.”

Sy mond trek grimmig. “Miskien dink hy ek stel om ’n ander rede in haar belang, en ek sal hom nie van die teendeel kan oortuig nie. En as hy dan te wete moet kom dat Analola bereid is om ons van die ana te gaan wys, is dit klaarpraat.”

Professor Islinger frons. “Ja. Dis eintlik ’n moeilike situasie, maar ons kan nie hierdie kans laat verbygaan nie. Ons sal dit maar moet waag. Ek is jammer as jy jou daardeur in ’n ongemaklike posisie gaan bevind, maar …”

“Dit kan my nie skeel nie. Laat hom – en wie ook al – dink wat hulle wil. Ek het nie halfpad om die aardbol gekom om onverrigter sake terug te keer nie. Ons móét eenvoudig nou begin vordering maak. ’n Maand is al verby.”

In haar tent kyk Pauli op toe ’n skaduwee oor die opening val. Haar oë verkil toe sy sien wie dit is. Zelia maak asof sy nie die ander se vyandige houding opmerk nie en stap binne.

“Jy het nie kom eet nie. Kan ek nie vir jou iets hierheen bring nie?”

“Nee, dankie. Ek is nie honger nie.”

Zelia sug en gaan sit op die kant van die bed.

“Pauli, jy maak dit vir ons almal baie moeilik. Op ’n ekspedisie op ’n afgesonderde eiland is daar nie plek vir kinders nie.”

Sy klink vriendelik en geduldig, asof sy werklik probeer om redelik te wees met ’n dikmondkind.

Pauli verstyf. “Nee, ek weet. Dis bedoel vir grootmense – uiters volwasse grootmense.” Koud kyk die blou oë terug. “Ek is nie so ’n kind soos wat jy en Louw dink nie, maar … ek moet erken … só volwasse is ek ook nie.”

“Wat … wat bedoel jy?”

Pauli swaai haar kop weg. Dis die laaste ding wat sy aan hierdie vrou sal vertel – dat Louw snags ’n eilandbewoner in sy tent ontvang. Dit sal die toppunt van vernedering wees.

’n Vinnige, smalende glimlaggie skiet oor Zelia se gesig. Dan trek sy haar gesig vinnig reg en praat aarselend: “Pauli, ek … ek weet natuurlik nie hoe jy dit agtergekom het nie.”

Sy swyg en toe Pauli se kop weer vinnig terugdraai, sien sy die altyd beheerste wetenskaplike met neergeslane oë sit en skuldig lyk.

“Wat het ek agtergekom?”

“Wel …” Dan kyk die oë op en Pauli sien die uitdaging daarin. “Wel, dat ek en Louw …”

“Jy en … Louw?”

Nee! Nie Zelia ook nie!

“Jy het natuurlik op ons gespioeneer. Dis al manier waarop jy kon vasstel dat … wel, dat ek en Louw meer as net vriende is. Pauli, luister, jy moet probeer verstaan. Ons was al op verskeie ekspedisies saam, en altyd op afgesonderde plekke. Ons is mense. Ek is ’n vrou en Louw is ’n man. Ons is maande lank saamgegooi onder intieme omstandighede. Verder praat ons dieselfde taal, dink eenders oor dinge, stel in dieselfde dinge belang. Eintlik is dit net natuurlik dat daar iets meer as blote vriendskap tussen ons ontstaan het. Jy het dit nou agtergekom en dis tot daarnatoe. Ek kan ook nie sien hoekom jy so hewig ontsteld is daaroor nie. Julle gaan tog skei wanneer ons terug is, nie waar nie?”

Die tweede keer wankel die aarde onder Pauli. Zelia ook! In hierdie oomblik sien sy Louw se gesig weer voor haar, die verbasing en woede daarop toe sy van Zelia melding gemaak het. Dit was alles valsheid! Skynheiligheid! ’n Kille woede neem van haar besit – en ook ’n ysige vasbeslotenheid. Sy ontmoet die ander vrou se blik waterpas.

“My en jou begrip van volwassenheid – en blykbaar Louw s’n ook – verskil hemelsbreed, doktor Meyer. By my begrip van volwassenheid is ook beginsels en karakter en selfbeheersing ingesluit … nie die ongebonde loslating van primitiewe drange en emosies en ’n deurmekaar gemors soos wat blykbaar jou idee daarvan is nie.”

“Jou … jou klein …”

“Dis nie vir jou om my skelname te noem nie, doktor Meyer. Dis ék wat jóú name kan noem – en ek kan op hierdie oomblik aan ’n hele paar dink wat jou uitstekend sal pas. Ek het niks verder vir jou te sê nie. Verlaat my tent asseblief onmiddellik.”

Zelia spring op met ’n vertrekte gesig, maar Pauli kyk kalm terug. Alles binne-in haar voel lam van skok en teleurstelling en pyn.

“Jou klein gek! Ek kan jou baie meer vertel as waarvan jy weet! Weet jy dat daardie Polinesiese danseres gisternag in Louw se tent deurgebring het? En wat van al die ander ekspedisies toe Louw …”

“Ja, ek weet. Maar dis ook nie vir jou om van die danseres te praat nie. Daar is geen verskil tussen julle twee nie, is daar? Julle is eenders – al is die een ongeletterd en die ander geleerd. Jy is niks beter as sy nie, is jy?”

Pauli se blik bly vasgenael op Zelia se gesig, maar sy sien uit die hoek van haar oog ’n hand lig en vervolg in dieselfde dodelike kalm stem: “Ek sou dit nie doen as ek jý is nie, doktor Meyer. Want ek is nog Louw se vrou – en vir jou inligting, en vir dié van al die Polinesiese meisies in die Suidsee – hy sal my man bly. Louw verkeer blykbaar onder ’n wanindruk. Jammer dat hy jou verkeerde inligting gegee het, maar … Louw Hattingh is my man en ek is nie van plan om hom ’n egskeiding te gee wanneer ons terug is of enige ander tyd nie. Dus … jy en die Polinesiese meisie kan maar voortgaan om soos kinders teen mekaar mee te ding. Ek is nie in die stryd nie. Ek het klaar gewen.”

Zelia besef dat Pauli inderdaad hierdie ronde gewen het. Sy durf nie haar geluk te ver beproef nie. Sy het reeds baie gewaag. Maar sy is redelik seker dat Pauli nie vir Louw van hierdie gesprek sal vertel nie. By die tentklap draai sy weer terug.

“Jy is ’n dwaas, Pauli. Laat Louw liewer vry of …”

“Of, doktor Meyer?”

“Of jy kan dalk te laat besef dat jy dwaas was.”

“Dit sal die toekoms ons maar moet leer.”

Louw is alleen in die kantoortent toe Zelia daar instap. Sy is nog hewig ontsteld en dis nie nodig om toneel te speel nie. Haar hande bewe opsigtelik. Toe Louw haar sien, pers hy sy lippe op mekaar en vra kortaf: “Wat het gebeur? Jy lyk ontsteld.”

“Ek is!” Sy sak op ’n bankie neer en skud haar kop. “Dis hopeloos, Louw. Sy wil na geen rede luister nie. Ek … verskoon my dat ek dit sê, maar ek kan nie anders nie – ek het lanklaas ’n meer onvolwasse vrou teëgekom as Pauli … en iemand met soveel vuil gedagtes! Weet jy wat sê sy vir my?”

“Ek kan byna raai, maar gaan voort.”

“Sy beweer dat ek en jy … ons twee op ekspedisies … O, jy weet wat ek bedoel. Sy is kleinlik en opgevreet deur jaloesie! Sy sê ek en Analola is eenders! Sy glo natuurlik onwrikbaar haar eie vertolking van Analola se aanwesigheid in jou tent gisternag. Ek kon ewe goed aan daardie bank vertel het dat jy nie daardie soort man is nie.” Sy kyk hom stip aan. “Louw, hoe kan jy saam met so ’n vrou lewe – iemand wat so min vertroue in jou het, sulke verskriklike dinge van jou dink? Sy gaan jou verwoes!”

“Ek … weet nie meer wat om te dink nie, Zelia.” Hy sug en vee oor sy oë. “Ek kan dit net nie van Pauli glo nie! Sy was nie so nie! Dis of iets in haar gevaar het sedert ons hier aangekom het! Dit kan net Inaki se invloed wees …”

“Miskien gedeeltelik, maar dalk was sy maar altyd so. Jy het haar net nooit werklik geken nie, Louw.”

“Miskien is jy reg. Ons het mekaar swak geken. Baie gesien, maar nie juis geken nie. En tog …”

Hy swyg. Wat help dit om hieroor te praat? Hy staan op.

“Ek is jammer, Zelia, oor … alles wat jy moes aanhoor. Jammer dat jy ook in die gedrang gekom het.”

Skielik lê haar hand teen sy arm en hy staan ook op en beweeg effens nader. Versigtig draai sy sy afgewende gesig na haar met ’n handpalm teen sy wang. Haar oë is begrypend, vriendelik in syne.

“Vergeet daarvan. Dis eintlik niks, Louw, ek is jou vriendin. Jy weet dit. As jy my nodig het …”

Hy plaas sy hand oor hare, kyk op haar af, glimlag skrams.

“Dankie, Zelia. Jy is ’n staatmaker.”

Sy vlei haar kop teen sy bors aan.

“Moenie dat hierdie dinge jou onderkry nie, my vriend. En as jy my hulp nodig het, praat net.”

Deur skrefiesoë sien sy ’n gestalte in die tentopening verskyn, maar sy maak nie aanstaltes om van Louw af weg te beweeg nie. Dis eers toe Pauli byna langs hom staan dat Louw haar gewaar en instinkmatig padgee. Die oë wat na hom kyk, is koel, onpersoonlik; so ook haar stem.

“Moenie dat ek julle hinder nie. Ek kom soek net tee. Charles sê hy het die tee hier kom neersit. O, daar is dit.”

Sy stap na die tafeltjie waar die teepot en koppies neergesit is, en agter haar heers ’n doodse stilte. Zelia en Louw se oë ontmoet veelseggend en eersgenoemde swaai haar hande moedeloos in die lug en stap dan uit.

Doodluiters, met ’n kalmte wat sy nie weet waar sy dit vandaan haal nie, skink Pauli vir haar tee in en draai om. Louw staan voor haar.

“Pauli, dis nie wat jy dink nie.”

“Waarvan praat jy?” Haar oë kyk hom groot aan, doodonskuldig.

Hy keer net betyds ’n kragwoord. “Ek praat van netnou … wat jy gesien het …”

“Wat het ek gesien?”

“Verdomp, Pauli, jy sal my tot raserny dryf! Ek sweer dis die eerste keer …”

“Dat dit in daglig gebeur? O, ek glo jou. Ek glo jou natuurlik. Gewoonlik doen jy dit onder die veilige bedekking van die nag.”

“Luister hier …”

“Nee, Louw. Nou luister jý na mý! Ek is seker maar die kind waarvoor jy my aansien. Ek het eers die afgelope vier en twintig uur agtergekom dat ek vir jou werklik baie kinderagtig moet voorkom in vergelyking met die ervare vroue aan wie jy gewoond is. Maar ek wil jou darem dit sê: ek mag onvolwasse wees volgens jóú standaarde – maar ek is nie ’n idioot nie! Daar skort niks met my verstand óf my oë nie.”

“Dis juis die moeilikheid! Jou verstand en oë, alles van jou is … is besete! As jy net na my wil luister, my net wil gló!”

“Ek het nie lus om met jou te redeneer nie, Louw. Sien is glo, nie waar nie? En wat ek sien … walg my.”

Die wit kring lê weer om sy mond en sy oë blits soos dolke in hare.

“Hoekom het ek jou ooit saamgebring? Hoekom het ek?”

“’n Goeie vraag. Ek sal self graag die antwoord wil weet. Hoekom?”

“Ek wonder nou self, Pauli. Ek wonder hoekom ek my siel soveel sonde aangedoen het.”

Sy kry dit selfs reg om effens te glimlag.

“Dit klink amper komies om jóú van sonde te hoor praat, veral om te hoor dat ék jou grootste sonde is! Wonderlik hoe mense se siening van sake kan verskil, nè?” Sy draai terug na die teepot. “Kan ek vir jou ook tee inskink?”

“Pauli.” Hy skuif langs haar in en sy vingers gryp haar hand vas. “Asseblief, ek probeer werklik hard om my selfbeheersing te behou en om redelik teenoor jou te wees. Goed. Ek erken jy het miskien rede om … om kwaad te wees. Ek weet nie hoe jy agtergekom het dat sy in my tent was nie … Jy het seker maar op my gespioeneer. Dit daar gelaat. Ek erken ruiterlik daardie Polinesiese vroumens was by my in die tent, maar nie die hele nag nie en nié om die rede wat jy dink nie. Ons het net gesels.”

Sy kyk na hom op, intens bewus van sy vingers wat hare pynlik vasknel, en so intens bewus van die verlange in haar om hom te glo, om sy verduideliking sonder meer te aanvaar. Sy wil hom so graag glo …

“Net gesels, Louw? Ook nadat jy die lamp doodgedraai het?”

“Ja. Ook nadat ek die lamp doodgedraai het.”

“En jy verwag werklik dat ek dit moet glo?”

“Ja, want dis die waarheid.”

’n Oomblik hou hul oë mekaar gevange in ’n intieme kring.

“Goed, Louw. Nou – waaroor het julle gesels?”

Sy sien sy gelaatstrekke verstrak … en binne-in haar sak die flou vlammetjie van hoop weg.

“Sy was lank daar binne by jou. Kan jy nie aan één dingetjie dink waaroor julle gesels het nie? Van daardie hele lange gesprek nie eens één dingetjie onthou nie?”

“Pauli …”

Sy skud haar kop heen en weer, ruk haar hand beslis los uit syne.

“Laat staan maar, Louw. Jy het reeds erken dat jou siel al soveel sonde het dat ek nie nog daaraan gaan byvoeg deur jou te dwing om ’n spul onnodige leuens te vertel nie. Ons weet albei dat die danige gesprek tussen jou en daardie meisie woordeloos of so te sê woordeloos was …”

“Hoekom?”

“Omdat dit net dokter Inaki, en ja, die nonne en priester op hierdie eiland is wat Engels magtig is. Met die res gaan dit maar sukkelend en meestal met handgebare. Julle kon miskien gesels het solank die lamp gebrand het, maar daarna … Of hoe voer jy ’n gesprek in gebaretaal in die stikdonkerte?”

“Sy praat Engels.”

Dis ’n byna histeriese laggie wat meteens in haar opborrel.

“Werklik, Louw? Ek is byna lus om jou eie woorde na jou terug te gooi en jou te vra waarmee jy nog vorendag sal kom! Sy praat Engels!” Haar oë blink kliphard, spottend. “Sê my – met ’n Cambridge- of ’n Oxford-aksent?”

Sy oë blits en hy prop sy vuiste vinnig in sy kakiebroek se sakke asof hy hulle nie ’n oomblik langer buite kan vertrou nie.

Weer moet hy sy selfbeheersing tot die uiterste inspan om normaal te antwoord: “Dis die waarheid. Sy praat skewe Engels, maar ons kon mekaar verstaan.”

“O, daaraan twyfel ek nie – ek bedoel, dat julle mekaar verstáán het. ’n Man en vrou hoef nie ’n gemeenskaplike taal te hê om mekaar te verstaan nie. Selfs ék weet dit darem ook.”

“Pauli, my vrou …” Hy sluk eers. “Jy is daarop uit om my te tart. Ek het jou al hoeveel keer gewaarsku, maar jy slaan daar geen ag op nie. Jy speel met vuur.”

“Regtig?” Sy lyk heel geïnteresseerd. “Maar dis lekker, nè? Jy weet mos. Jy doen dit al maande en maande wanneer jy op jou ekspedisies is. Ek begin so stadigaan verstaan hoekom jy so versot daarop geraak het. Dit hou die lewe interessant – veral op ’n eensame, afgesonderde eiland.”

Sy oë is twee harde splete terwyl hy haar ’n oomblik stilswyend staan en beskou.

“As jy dink dat jy en Inaki saam met vuur gaan speel …”

“Hier is niemand anders nie, is hier?”

“Ek is hier. As jy dan lus voel om met vuur te speel …”

“O, maar ek kan nie met jóú nie. Jy is nie beskikbaar nie. Te besig!”

“Ek sal nooit te besig wees daarvoor nie.”

“O, ek weet. Maar nie met my nie. Daar is mos niks aardigheid daaraan tussen man en vrou nie …”

“Maar ons is nie man en vrou nie.”

“O, ja … Wel, ek dink nie ek sal daarvan hou om in ’n tou te gaan staan nie, dankie.”

“Tou?”

“Ja. Netnou kom ek daar by jou tent aan en hier staan al klaar twee voor my en wag dat jy jou tentklap moet oopmaak. Foei, dan is ek nog heel agter in die ry ook.”

Sy lag kortaf, en die bitterheid skemer deur.

’n Spier begin teen die kant van sy gesig spring.

“As jy bang is daarvoor, kan ek nog altyd na jou toe kom.”

“O, nee wat, dankie. Ek haat dit om in my slaap gesteur te word. Netnou is jy weg wanneer daar ’n onverwagte kuiergas opdaag. Dink net aan die teleurstelling!”

“Jy is werklik vas oortuig daarvan dat ek snags … Ek kan vandag nog my intrek by jou in jou tent neem. Miskien sal jy my dan glo.”

Haar oë vernou, blits dan uitdagend.

“Sal jy, Louw?”

Lank, baie lank staar hulle na mekaar – en Louw Hattingh weet sy het hom in ’n hoek. Hy kan nie sy intrek by Pauli neem nie, want hy moet in sy tent wees wanneer Analola hom soek. En sy daag net in die nag op.

Pauli weet nie waar sy die krag vandaan haal om in hierdie oomblik spottend te glimlag nie.

“Sien jy, Louw? Jou waarskuwings en dreigemente is net so onaanvaarbaar soos jou verduidelikings. Neem jy my kwalik dat ek hulle met die minagting behandel wat hulle verdien?”

Skielik klem sy hande weer haar skouers vas, kyk hy haar met gloeiende oë aan.

“Jy kan met hulle maak wat jy wil, my vrou, maar ek bedoel elke woord wat ek gesê het en jy sal dit besef voordat ons van hierdie eiland af padgee – ek sweer dit!”

En dan, die eerste keer, voel sy haar man se mond op hare neerkom, voel sy sy hande agter haar rug afstroop, hoe haar liggaam teen syne gedwing word, voel sy die krag van sy groot liggaam oor hare troon, spoel daar ’n oomblik die ongetemperde hartstog van ’n sterk man oor haar. Dit voel vir haar asof hy haar hart met sy lippe wil uittrek terwyl hulle hare oopdwing.

Meteens is sy weer vry.

“Hoe … hoe durf jy! Dink jy ek is een van jou straatslette om my so …?”

“Jy was gewaarsku, Pauli. Ek het jou gewaarsku dat ek my perke het … en dat ek hulle, waar dit jou aangaan, bereik het. En gaan net voort om my te tart … daar is nog baie waar hierdie vandaan kom – en meer!”

Hy swaai om en stap uit.

Pauli storm na haar tent, haar tweede koppie tee onaangeraak op die tafel in die kantoortent.

Daardie nag is die kamp reeds in duister gehul toe ’n geheimsinnige gestalte soos ’n slang op haar maag die lang grashelling afseil, die oë skerp en waaksaam. Die kop draai gedurig rond asof sy bang is vir agtervolging. Sy wag ’n hele ruk voordat sy die laaste oop kol vinnig oorsteek en dan in ’n tent verdwyn. Hoewel Louw haar half en half verwag het, skrik hy effens toe sy tentklap vinnig opgelig en dan weer laat val word. Sy bly roerloos staan, maar hy kan haar gespanne asemhaling hoor.

“Analola?”

“Sjuut! Ons moenie praat nie.”

Hy staan versigtig van die kampbedjie af op en reik na sy hemp en skoene. Omdat hy gedink het sy sal kom, het hy hom nie ten volle ontklee nie. Hy kom langs haar staan en loer versigtig deur ’n skrefie na buite, maar alles lyk verlate.

“Dit lyk veilig. Kan ons maar gaan?”

“Ek dink so. Kom.”

Hulle sluip vinnig uit, Analola voor met Louw kort op haar hakke, ’n rol tou en ’n sterk flits in sy hande. Vinnig swaai sy blik na die tente. Hulle staan roerloos in die soel nag. Mag die gode gee dat Pauli slaap, dink hy vinnig, en val dan plat langs Analola neer toe hulle die grashelling bereik. Dan volg hy haar voorbeeld deur op sy maag te seil totdat hulle uit sig van die kamp is.

Zelia hou hulle dop in die dowwe maanlig. Dan, toe sy hulle nie meer kan sien nie, stap sy self na buite …

Oomblikke later word nog ’n tentklap opgelig en Pauli loer versigtig uit. Sy kon sweer sy het ’n vreemde geluid gehoor … ’n Oomblik staan sy besluiteloos. Alles lyk so rustig. Miskien het sy haar dit verbeel. Onseker rus haar blik op Louw se tentklap. Dan ruk haar kop op. Van die agterkant van die kamp af kan sy iemand versigtig sien nader sluip. ’n Oomblik is sy verward, maar dan eien sy die gestalte. Dokter Inaki!

Sy frons. Wat sal hy hierdie tyd van die nag hier kom soek?

En meteens weet sy …

’n Yskoue rilling gaan deur haar liggaam. As Analola weer vannag by Louw in die tent is, sal hulle op heter daad betrap word! Sy weet daar is nie tyd om te dink nie. Sy moet Louw waarsku!

Toe die naderende gestalte ’n oomblik agter die tent wegraak, beweeg sy vinnig en vlug op haar tone na die tent langsaan.

Sy roep saggies, dringend, maar ’n doodse stilte omvou haar. Paniekerig soek sy na die bed in die donker en haar hart ruk in haar keel. Dis leeg!

Buite die tent is daar ’n sagte skuifgeluid en angs wil haar oorweldig. Wat moet sy doen? Hy gaan ontdek dat Louw weg is … en Louw se afwesigheid kan net één ding beteken … dat hy die Polinesiese meisie êrens gaan ontmoet het … êrens waar dit veiliger sal wees en nuuskierige oë niks sal waarneem nie.

Buite word die tentklap baie saggies opgelig.