Читать книгу Ena Murray Keur 2 - Ena Murray - Страница 9

Toe Louw ure nadat hy kilometers ver oor die groen grasheuwels van die eiland gestap het na sy tent terugkeer, is dit reeds donker. Daar het nog net een liggie in die kamp gebrand – Pauli s’n. Maar hy het reguit na sy tent gestap, ingegaan en die lamp opgesteek.

’n Hele ruk lank het hy net so voor hom gesit en uitstaar en hom toe eindelik langsaam begin ontklee. Dit was nie die besadigde, kalm professor Louw Hattingh wat enkele oomblikke later met ’n strak gesig, net in sy kortbroek geklee, bo-op die kampbedjie neersak nie.

Terwyl hy ’n sigaret aansteek, gloei sy altyd vriendelike oë met ’n vuur wat Pauli nooit sou herken het nie. Of het sy miskien reeds ’n vae vermoede gehad dat dit nie net dokter Inaki is wat dinge in hom omdra waarvan sy tot hiertoe niks geweet het nie, nie eens gedink het moontlik is nie?

Louw is so diep ingedagte dat hy nie die sagte voetval buite sy tent hoor nie. ’n Oomblik lank is hy te verslae om iets anders te doen as om net te staar na die visioen wat meteens in die tentopening verskyn. Dan, toe die tentklap agter haar toeval, spring hy op, gryp vinnig na sy kortbroek en pluk dit aan, sy blik in verdwasing op die donker oë vasgenael. Waar in hemelsnaam kom sy nóú vandaan? Die afgelope weke het sy soos ’n groot speld verdwyn. En hier stap sy kalm in die middel van die nag sy tent binne asof van nêrens.

’n Oomblik staan hulle net teenoor mekaar, sien hy haar nou van nader, die volmaakte liggaam, die lang rooi hare, die donker blik wat uitdagend maar tog ook met ’n tikkie onsekerheid op hom rus asof sy nie seker is hoe welkom sy sal wees nie. Louw het nie ’n benul wat om te sê nie. Wat het sy hier kom soek?

Tot sy blye verrassing praat sy meteens op versigtige Engels.

“Ek is Analola. Onthou jy my?”

Hy glimlag en die spanning breek in hom. Hulle sal mekaar ten minste kan verstaan!

“Natuurlik. Ek soek al dae lank na jou …”

“O?” Sy gee versigtig ’n tree nader, haar oë waaksaam. “Hoekom?”

“Ek wil graag met jou praat.”

“Praat?” Sy frons verward, en haar bewegings verstil meteens. Sy kyk hom ’n oomblik bestuderend aan, glimlag dan skielik breed. Die swart oë vonkel. “Net praat?”

Louw Hattingh glimlag fyn en antwoord versigtig, bewus daarvan dat die donker blik oor hom gly, oor sy kaal borskas, oor die stewige bene wat onder die kortbroek uitsteek, dan weer terug na sy gesig waarop die lamplig speel.

“Ja. Voorlopig … net praat.”

Sy knik haar kop, nog steeds glimlaggend.

“Goed. Jy praat. Dan ek praat. Ons klaar praat.”

Louw se geamuseerde, diep laggie bereik die luisterende ore aan die buitekant van sy tent. Hy wys met sy hand.

“Kom sit. Ons kan nie die hele tyd staan nie.” Sy neem plaas en vou haar lang vingers soos ’n soet kind op haar skoot. ’n Oomblik kyk hy stil op haar af. Nog nooit het hy iemand soos hierdie vreemde Analola raakgeloop nie, so volkome kind en … soms so volkome vrou.

Louw gaan sit ook en steek weer ’n sigaret aan.

“Goed, jy eerste. Waaroor wil jy praat?”

Sy skud haar kop.

“Nee. Jy eers praat. Dan ek.”

Hy glimlag weer. “Wel, ek wil baie graag inligting van jou hê. Analola, jy weet hoekom ons hier is, nè? Ons soek na die ana. Niemand wil ons vertel nie. Ons wil nie die goed daarin steel nie. Ons sal niks vat wat julle nie self vir ons gee nie. Maar ons het van baie ver gekom om te kyk wat alles daarin is en dit te bestudeer sodat ons julle meer van jul verlede en jul voorvaders kan vertel.”

“Ons weet. Ek kan jou álles vertel …” Sy frons nou liggies.

“Nee, ek praat nie van die Langore en Kortore en Hotu Matua nie. Dit weet ons reeds. Maar daar is ’n vermoede dat hierdie eiland reeds voor Hotu Matua se koms bewoon was. Ons sal dit in die grotte kry deur opgrawings …”

Sy skud haar kop beslis.

“Nee. Hotu Matua was eerste … éérste. Niemand voor hom nie.”

Louw sug. Vir Paaseiland se bewoners lê die begin van die wêreld by Hotu Matua … en klaar.

“Maar dit kan nie kwaad doen om ons net die goed te wys nie, Analola. As daar iets is wat julle vir ons wil gee, sal ons natuurlik bly wees. Maar ons sal niks wegdra nie. Hoekom wil julle dit nie vir ons wys nie?”

“Die aku-aku is sterk. Die aku-aku sal nie daarvan hou nie.”

Louw frons geïrriteer. Dis nie die eerste keer dat hy en die ander ekspedisielede hulle teen hierdie aku-aku-praatjies vasloop nie. Sover hy kon uitmaak, is dit bose geeste. In elke mens is ook ’n aku-aku. Daar is dele van die eiland waar niemand dit waag om ’n voet te sit nie, en geen omkoopgeskenk sal hulle daartoe beweeg nie, want daar is die aku-aku baie sterk, glo hulle.

Toe Thor Heyerdahl hier was en met die opgrawings van die moai begin het, het hulle aanvanklik vas geglo dat ’n vreeslike lot hom sou tref, want die aku-aku sou kwansuis ontevrede wees. Maar toe hy niks oorkom nie, het hulle hom as ’n soort bonatuurlike wese begin beskou, met ’n sterk genoeg mana, of bonatuurlike krag, om hom teen die bose aku-aku te beskerm. Daarna het hulle aan hom alle moontlike hulp verleen.

Sy oë vernou. As hy soos Thor Heyerdahl net eers een se vertroue kan wen, bewys dat hy niks oorkom as hy in ’n ana beland nie …

Sy blik keer terug na die meisie. Dis hoekom hy so naarstiglik na haar gesoek het. Ná soveel weke van swoeg en sweet is dit duidelik dat hulle niks uitgerig gaan kry met die res van die eilandbewoners nie. Sy enigste hoop is nou op hierdie pragtige meisie gerig. Sy is hom duidelik goedgesind, en miskien sal sy hom help.

“Luister, Analola, bring my net na een ana. Ek aanvaar volle verantwoordelikheid. Kom ek iets oor, sal niemand jou verwyt nie. Kom ek niks oor nie, sal dit bewys dat my mana sterk genoeg vir die aku-aku is en dat hulle niks kan doen nie. Asseblief!”

Sy kyk hom onseker aan en haar blik dwaal onrustig om haar.

“Die aku-aku sal my straf. Hulle sal weet dis ek wat die ingang verraai het. Ek mag nie. Ek is ’n vrou. Dis net die mans wat na die ana mag gaan. Daar mag geen vreemdeling ingaan nie. Nie eens iemand van ’n ander familie nie.” Weer dwaal haar donker blik bang om haar rond. “Niemand mag weet dat ek vanaand hierheen gekom het nie. En as die aku-aku weet ek was hier …”

“Analola!” Louw probeer geduldig wees. Hoe onsinnig hierdie dinge ook al vir hom is, moet hy besef dat hulle vir hierdie meisie net so werklik is as sy wetenskaplike feite vir hom. Hy sug en probeer weer. “Hoe sal hulle weet jy is hier en waaroor ons praat?”

“Hulle is oral. Hul oë is oral.”

“Ek kan die lamp doodblaas as jy wil. Sal dit jou gelukkiger maak as dit liewer donker is?”

“Asseblief. Dis beter dat dit donker is. Dis nie net die aku-aku wat soms dinge sien wat liewer ongesien moes gewees het nie.”

Hy kyk haar stip aan, maar sy verduidelik nie verder nie en hy buk, draai die lamppit laag en blaas dit dan dood. Die donkerte is meteens intens om hulle en buite staan twee mense versteen in hul voetspore …

Die aarde wentel ’n oomblik om Pauli waar sy steeds op dieselfde plek staan. Sy kan nie hoor wat binne-in die tent gepraat word nie, maar dis seker ook nie nodig nie. Daar kan net één rede wees hoekom die Polinesiese meisie vannag na Louw se tent gekom het … en die feit dat die lamp doodgeblaas en die tent nou in ’n intieme donkerte gehul is terwyl die tentklap roerloos bly hang, vertel sy eie verhaal, gee al die verduidelikings wat nog nodig mag wees.

Nog ’n paar sekondes bly Pauli soos ’n standbeeld staan, en dan, toe dit duidelik is dat die tentklap nie opgelig sal word nie, swaai sy in haar spore om en stap haar eie tent blindelings binne. Sy val op die kampbedjie neer … en dis asof sy in ’n bodemlose put van ellende en hartseer wegsink.

In die tent, onbewus daarvan dat nog ’n paar ore gespits na hul fluistergesprek luister, is Louw weer aan die woord, hoewel hy ietwat van ’n gek voel om in stikke duisternis met sy gas te praat.

“Goed, Analola, ek het klaar gepraat. Dis nou jóú beurt. Jy weet nou wat ek verlang. Dink daaroor na. Waaroor wou jy gepraat het?”

Haar stem kom gedemp en gespanne deur die donkerte na hom. “Ek wou jou vra om my saam met jou te neem wanneer jy die dag hier weggaan. Asseblief! Neem my net saam! Ek kan nie langer hier bly nie! Ek sal mal word! Ek sal enigiets vir jou doen. Ek sal jou vahine wees. Ek is ’n goeie vahine. Ek sal vir jou werk … enigiets doen wat jy sê …”

“Maar ek het reeds ’n vrou, Analola,” sê Louw vinnig. Hy het vooraf geweet hy moet komplikasies verwag, maar … haar saamneem wanneer hulle vertrek! Hy glimlag grimmig in die donkerte. Professor Islinger sal ’n hartaanval kry en aan wat Pauli sal kwytraak, wil hy liewer nie dink nie! Maar dan … wat sal dit haar skeel? Sy kan nie wag om ’n egskeiding te kry nie.

“Dit maak nie saak nie. Jy hoef my nie ook vir ’n vrou te vat nie. Ek sal net jou spesiale vahine wees. Ek … ek is mos mooi vir jou, is ek nie?”

Hy voel meteens die syagtige lang hare teen sy kaal boarm skuur. Louw skuif ongemerk ’n bietjie verder weg. Weer moet hy onthou dat hy hier met ’n ras te doen het wat baie eeue lank reeds volgens instink leef – gehoorsaam aan die primitiewe drange! Seks is so natuurlik vir hulle soos die kos wat hulle eet of soos dit vir die ma is om haar suigeling te voed. Dis deel van hul daaglikse bestaan. Daar is geen komplekse, geen inhibisies nie. Sy wil weggaan van die eiland na die groter wêreld anderkant die waterkim, en haar liggaam is die enigste betaalmiddel wat sy het. En sy sal met vreugde betaal, dit weet Louw ook. Dit sal nie bloot net vergoeding vir ’n guns wees nie.

Hy antwoord versigtig, want onder geen omstandighede wil hy hierdie meisie te na kom nie. Sy is die enigste hoop vir hierdie ekspedisie.

“Analola, maar het jy al daaraan gedink … wat as ons anderkant kom? Wat dan? Waarheen sal jy gaan? Wat sal van jou word?”

“Maar ek bly by jou, natuurlik. Ek sal nooit van jou af weggaan nie. Ek sal by jou bly totdat ek nie meer vreugde kan verskaf nie.”

“O? En dan …?”

Daar is eers ’n oomblik stilte. “Dan sal ek iemand anders soek. Wat is jou naam?”

“Louw.”

“Louw.” Sy spreek dit langsaam uit met ’n vreemde betowering en ook haar stem het meteens ’n intonasie wat die man laat besef dat hierdie gesprek in die donker nie te lank gerek moet word nie.

“Jy sal met my tevrede wees, Louw. Jy sal nie spyt wees nie …”

Hy is meteens intens bewus van haar nabyheid, van die intieme afsondering, en hy staan vinnig op. Hy kan hom amper verbeel dat hy die swart oë in die donker sien blink.

“Daaraan twyfel ek nie, Analola. Maar werk voor plesier. Eers werk, dan … wat jy dit ook al wil noem. Ek het ten eerste hierheen gekom om te werk. Jy kan my help.” Hy aarsel en voel gemeen, maar hy is in ’n hoek gedryf en êrens móét hulle ’n begin maak. “Sodra ek klaar gewerk het, kan ons weer praat oor … die ander saak. Tot dan … dus, hoe gouer jy my help om my werk afgehandel te kry … asseblief, Analola!”

Hy kan haar gespanne asemhaling hier dig voor hom hoor en hy kom agter dat sy ook opgestaan het.

Eindelik praat sy weer. “As ek … as ek jou na ’n ana neem, sal jy my saamneem?”

Weer swymel sy suwwe verstand soos hy dink. “Dit hang af wat ek in die ana kry.”

“Maar ek sal jou na meer as een kan neem. Ek weet van ’n hele paar.”

“Het jou familie dan meer as een ana gehad?”

“Nee, maar ek weet van nog ander ook … ana waarvan die ander niks weet nie. Net ek en … net ek weet van hulle. Ek sal jou na hulle toe ook neem.”

Hy sug, kies dan sy woorde uiters versigtig: “Analola, ek belowe ek sal jou met my saamneem as dit enigsins moontlik is. Ek kan nie iets belowe wat ek nie weet of dit in my vermoë is nie, maar … as ek enigsins kan, sal ek jou help. Goed?”

“Ja, goed, net … Louw, niemand mag weet nie, niemand nie, verstaan jy? Niemand, niémand nie!” Haar stem is baie dringend.

“Goed. Net ek sal weet. Maar hoe gaan ons maak dat niemand sien as ons na die ana gaan nie?”

“Ek sal in die nag kom. Ek sal jou kom haal. Ons twee gaan alleen.”

“Wanneer?”

“Ek weet nie. Jy moet hier wees, in jou slaapplek, as ek kom.”

“Maar sal jy die ana in die nag kry?”

“Ja. Ek sal. Ek loop baie in die nag rond. Ek ken elke plek. Ek sal hulle kry.”

“Goed. Dankie, Analola. Ek dink jy moet nou liewer gaan. Netnou sien iemand jou hier …”

“Ja, ek gaan nou.”

Hy voel in die donker na die tentklap, lig dit op.

“Analola, is jy … e … het jy mense op die eiland? Waar is jou familie? Of het jy dalk ’n man?”

“My familie bly hier. Ek bly nie by hulle nie.” Haar stem is eienaardig bot. “Ek ken hulle nie.”

“Maar waar bly jy dan? Alleen?”

“Nee. Ek … gaan nou. Ek kom weer.”

Net so onverwags soos sy verskyn het, verdwyn sy weer. Net die dowwe ligskynsel van ’n flou sekelmaan syfer deur die opening na binne.

Hy stap na buite, maar hoe hy ook al soek, is dit net die slapende kamp en die wye, deinende grasheuwels wat hy sien. Hy is onbewus daarvan dat ’n paar oë vernou op sy kaal bolyf gerig is – en dat hierdie persoon nog lank agter die tentseil staan totdat sy egalige asemhaling gehoor kan word.

Pauli voel suf en afgemat toe sy die volgende oggend uit haar tent kom. Sy het die vorige nag min geslaap. Dit was ’n lang en donker nag vir haar, die langste en donkerste wat sy nog beleef het. Sy het gedink dit sal nooit weer lig word nie. Met moeë oë kyk sy ’n oomblik oor die grasveld voor haar. Buite het dit lig geword – eindelik – maar binne-in haar is dit nog donkernag. Vinnig draai sy haar oë weg toe sy toevallig Louw se tent sien. Vanoggend staan die tentklap teruggeslaan, maar gisternag …

Hoe gaan sy hom in die oë kyk? En hoe sal sy dit uithou as hy ewe onskuldig en vriendelik terugkyk? Sy moet ook nog dokter Inaki se waarskuwing oordra, maar ná wat gisteraand gebeur het … hoe kan sy dit doen? Hy sal dink dis net jaloesie en … deels sal hy reg wees!

Want in die nag wat verby is, het Pauli een van die grootste skokke van haar lewe gekry. Jaloesie, en veral jaloesie op haar man, het sy nog nooit geken nie. ’n Mens is net jaloers op iemand vir wie jy omgee, wat baie vir jou beteken. En Louw Hattingh was nog nooit meer as ’n onpersoonlike anker waaraan sy kon vasklou toe haar vaste lewenspatroon onder haar gewankel het nie. Daardie eerste aand met dokter Inaki se ontvangspartytjie was sy geamuseer toe sy die jaloesie in Zelia se oë gesien het, hoewel sy ook later effens omgekrap gevoel het. Maar toe het sy dit nog nie as jaloesie geëien nie. Sy het net ’n gek gevoel omdat dit háár man was vir wie die Polinesiese meisie so openlik uitnodigend gedans het. Sy het beledig gevoel.

Maar gisteraand … toe sy op die bed neerval, was dit soos ’n fisieke pyn binne-in haar. Nee, meer nog. Dit het soos ’n hoogoond in haar gesmeul – ’n blinde, allesoorheersende jaloesie wat haar deur die lang nagure gemartel en gefolter het totdat sy dit wou uitskreeu! Dit het haar magteloos en verslae en gefrustreer gelaat en ook … bevrees vir hierdie vreemde monster wat sy in haarself ontdek het. En tog kon sy niks daaraan doen nie. Soos ’n onstuitbare stroom het dit deur haar gevloei, deur die mure van haar hart en sinne gebars totdat sy kwalik die drang kon onderdruk om Louw se tent binne te storm en daardie … daardie Jesebel aan haar rooi hare daar uit te sleep, weg van haar man af, háár man … want hy ís haar man! Louw Hattingh is nog haar man en – skokkend, ongelooflik, maar waar – hy moet haar man bly!

Sy beeld, soos hy daardie aand in die vuurlig gelyk het, het voor haar rondgedans en nou was dit nie net met nuwe oë wat sy na hom gekyk het nie, maar met jaloerse oë. Hy is hare. Die feit dat hy nog nooit werklik aan haar behoort het nie, maak nie meer verskil nie. Hy is wettig hare! En sy wil hom nie deel nie – nie met ’n Polinesiese Jesebel óf met die slim doktor Meyer nie!

In haar verbeelding het sy daardie pragtige liggaam in Louw se arms gesien lê; gesien hoe sy vingers die rooi hare streel; hoe sy mond die oop lippe soek en vind; hoe die sagte, vol vroulike rondings teen sy sterk liggaam aandruk … en sy kon mal word daarvan! Want – en daarby kon sy nie verbykom nie – dis in groot mate haar skuld … Die een keer toe haar man toenadering gesoek het, het sy hom weggestamp asof sy ’n meisietjie was wat nie die feite van die lewe ken nie. Daarna … Louw het weliswaar nooit weer self toenadering gesoek nie, maar sy het hom ook nie die geringste aanmoediging gegee om dit te doen nie. Inteendeel, sy het hom om ’n egskeiding gevra!

Kan ’n mens werklik só simpel, só sotlik, só blind wees? En nou is dit te laat! ’n Beeldskone meisie wat openlik getoon het dat sy bereid is om hom alles te gee wat ’n man maar kan verlang, is reeds by hom in die tent. En wanneer hierdie ekspedisie verby is en sy agtergelaat moet word, is Zelia daar om die oorskiet op te raap. Vir haar, sy vrou, het daar niks oorgebly nie!

Dis te laat! Te laat! het ’n stem bly tart. Jy het te laat wakker geskrik uit jou verspotte, kinderagtige, maagdelike slaap. Dis te laat vir trane, het sy haarself vertel, terwyl die trane ongehinder gestroom het en sy die rou snikke in haar kussing gesmoor het.

Jy het al die geleenthede in die wêreld gehad om Louw Hattingh vir jouself te wen, maar soos ’n onnosel kind het jy dit laat verbygaan sonder om ’n enkele vinger te lig. Te lank het jy jou blind gestaar teen professor Hattingh. Te laat het jy Louw, die man, ontdek.

Sy vee moeg oor haar oë en begin teësinnig aanstap na die eettent. Sy sou veel liewer nie vanoggend wou gaan eet nie, maar as sy die tweede agtereenvolgende keer nie vir ete opdaag nie, sal dit beslis aandag trek en dit wil sy vermy.

Nie eens die liewe professor Islinger mag weet dat Louw se vrou te laat wakker geskrik het nie. Sy sal sterf as sy begrip en jammerte in sy oë moet gewaar. Dit sal meer wees as wat sy kan verduur. Nog erger, hy kan dit dalk sy plig ag om met Louw daaroor te praat!

En veral Zelia mag niks agterkom nie. Want Pauli weet iets sal in haar losbreek as sy vanoggend ’n betekenisvolle, smalende glimlag om die doktor se lippe sien. As Zelia moet toon dat sy haar daarin verlekker dat ’n ongeslypte, ongeletterde eilandmeisie haar by haar man uitgesit het … Sy sal haar selfbeheersing heeltemal verloor.

Daarom vermy Pauli almal se oë toe sy stil en met ’n dowwe môregroet haar plek langs Louw by die tafel inneem. Al drie kyk ’n oomblik langer as gewoonlik na die merkbaar bleek gesiggie.

Dis professor Islinger wat die ys breek en onskuldig vra: “Wat makeer, Pauli? Jy lyk nie so gesond vanmôre nie. Voel jy siek?”

Sy dwing haar blik op na hom, intens bewus daarvan dat die ander twee se oë weer in haar rigting draai. Sy probeer dapper ’n glimlaggie optower.

“O, nee, dankie. Net ’n ligte hoofpyn. Ek … ek het nie so goed geslaap nie.”

“Maar voel jy siek? Is jou voorkop nie wa- …?” Louw se hand is halfpad opgelig toe sy terugtrek asof dit ’n slang is wat haar wil pik. Die blou oë blits na hom op. Sy kan nie verduur dat hy haar met ’n vingerpunt moet aanraak nie!

“Los my! Ek sê mos ek makeer niks nie!”

Sy hand val terug en die onheilspellende frons skiet terug na sy wenkbroue. Sy kan sien hoe sy oë al killer word. ’n Lang ruk gluur hulle mekaar aan. Dan, met ’n skaars gedempte snik, spring sy op en hardloop die tent uit. Louw sit ook dadelik sy mes neer en met ’n baie kortaf verskoning volg hy op haar hakke.

Pauli het net die tentklap laat val, toe dit weer oopgeruk word. Die volgende oomblik draai sterk hande haar om en die gesig wat oor hare troon, is soos ’n masker.

“Los my! Haal jou hande …”

“Wat de duiwel gaan deesdae met jou aan? Pauli, wat is dit met jou? Ek is sat van hierdie kinderagtigheid …”

“O! Kinderagtigheid! Is dit nie jý wat kinderagtig is om op ’n skynhuwelik tussen ons twee aan te dring, terwyl jy … jy …”

“Terwyl ek wat? Toe! Praat! Praat nou in hemelsnaam! Terwyl ek wat?”

“Terwyl jy van jou kant af niks doen om …” Sy sluk haar woorde terug en probeer uit sy greep loskom. “O, los dit! Loop hier uit! Loop liewer voordat …”

“Ek is nie van plan om ’n tree te versit voordat ek weet wat met jou aan die gang is nie, verstaan jy? Ons kan hier staan totdat die son sak en weer opkom, wat my betref! Pauli, ek is nie jou speelding nie. Ek waarsku jou. As jy dink jy kan my rond en bont stamp, begaan jy ’n groot fout. Nou … wat is dit?”

“Ek jóú rond en bont stamp! Moenie dat ek lag nie! Dis ek … ék wat rond en bont gestamp word deur ’n … ’n barbaar soos jy. Ja, dis wat jy is. Kastig so geleerd, so opgevoed, so ’n groot wetenskaplike! Jy lewe mos net vir jou werk, maar die eerste … eerste … goedkoop slet wat haar op ’n skinkbord vir jou aanbied, gryp jy met albei hande en dit terwyl jy ’n getroude man is! Ek is die speelding – nie jy nie!”

Hy staar haar ongelowig aan. Ook sy stem klink verslae, asof hy nie sy eie ore kan glo nie.

“Wat … het jy gesê? Pauli, wat sê jy daar? Sal jy asseblief herhaal wat jy so pas gesê het, Pauli!”

“Jy … jy het gehoor …”

Die eerste keer in haar lewe is Pauli bang vir Louw Hattingh. Sy staar gefassineer na die wit kring om sy mond.

“Ek sê jy moet dit herhaal. Herhaal dit!” bulder hy dit meteens so hard uit dat sy ruk van die skrik. Toe sy hom net wesenloos aanstaar, word sy hardhandig nader geruk en kan sy die ontstelde deining van sy bors teen haar voel. “Soek jy ’n maat, Pauli?”

Sy ruk haar asem in, en nou is dit haar beurt om verbyster te staar.

“Wat … wat bedoel jy?”

Sy lippe is vasberade, sy blik skroei genadeloos op haar.

“Is dit omdat jy self agter die deur staan dat jy my ook nou wil brandmerk?”

“Louw … Louw, waarvan praat jy?”

“Van dokter Inaki, natuurlik. Wie anders?”

“Jy … jy is besete!”

Buite op sy perd, sy gesig soos dié van ’n sfinks, sit die goewerneur roerloos na die woedende stemme en luister. Langs hom staan Zelia, haar oë op sy gesig gerig. Dis nie moeilik om die gesprek te volg nie.

“Wat gaan aan?” vra dokter Inaki sag op Engels vir Zelia.

Sy draai na hom en begin met ’n snedige trek om haar mondhoeke die bitsige Afrikaans op Engels weergee …