Читать книгу Ena Murray Keur 2 - Ena Murray - Страница 7

Pauli voel die vreemde spanning, byna ’n angs, in haar soos wanneer ’n mens in die teenwoordigheid van iets kom wat jy voel bonatuurlik en onverstaanbaar is. Sy staar verruk na die kronkelende, volmaakte liggaam in die vuurgloed voor haar, die tradisionele grasromp en blommekrans om die nek die enigste bekleding van ’n beeldskoon gevormde vroueliggaam; na die dansende skaduwees oor die ontblote borste en dybene, die vonke wat die vuurgloed uit die rooi hare tower, die soepel bewegings van spier en vel, die swaaiende vingers en arms … na alles, alles wat op hierdie oomblik so ver verwyder is van dit waaraan sy haar lewe lank gewoond was. So onwerklik is alles dat sy, soos die res, net in verstomming en met ’n vreemde teësin bly sit en staar. Haar gemoed is vol gemengde gevoelens – enersyds volslae bewondering, andersyds ’n soort afsku, ’n onheilige vrees.

Selfs sy, ’n leek waar dit Polinesië en sy vreemde gewoontes aangaan, kan nie die suggestie in daardie donker oë en die verleidelike bewegings voor Louw misverstaan nie. Hierdie vrou dans vir Louw en vir Louw alleen. Die boodskap van haar kronkelende liggaam en winkende hande is onmiskenbaar. Eindelik kan Pauli haar blik van die hipnotiese mag voor haar wegskeur en sy kyk na Zelia waar sy aan die oorkant sit.

Afkeer lê oop en bloot op die wetenskaplike se gesig, vir almal om te lees. En dan, toe Pauli skerper kyk, kan sy ook iets in haar oë lees wat, ja, werklik, iets soos jaloesie kan wees … Weer voel Pauli geamuseer. Arme Zelia! Sy het baie strawwer mededinging uit ’n heel onverwagte oord gekry! Dit behoort nogal interessant te wees om te sien wie Louw se guns gaan wen …

Steeds geamuseer flits Pauli se blik na haar man langs haar. ’n Rukkie beskou sy sy reaksie as buitestander, heeltemal onpersoonlik. Sy is nuuskierig om te sien wat die besadigde Louw Hattingh met hierdie onverwagte en openlike stukkie uitdaging gaan doen.

Maar soos die tromme die ritme opstoot, die bewegings al dringender word, begin haar geamuseerdheid wyk, en kan sy, soos Zelia aan die oorkant, nie haar blik van Louw wegskeur nie.

Sy reaksie is allermins wat sy verwag het. Ook Zelia se frons word dieper, haar oë skerper.

Louw sit doodstil, soos die res van hulle, maar in die dansende vuurlig kan ’n mens baie duidelik sien dat hy hierdie onverwagte toegif van die gode terdeë geniet! Eers is Pauli verdwaas, totaal verstom. Sy het verwag dat sy reaksie min of meer soos dié van Zelia sou wees – onbeïndruk, verveeld, miskien selfs ontevrede.

Dis nie die soort ding waarmee ’n wetenskaplike van Louw se formaat hom behoort op te hou nie. Sy hoë intellek sal hom nie toelaat om hierdie primitiewe uitbeelding van vleeslike behoeftes te verstaan of, nog minder, te geniet nie.

Maar tot haar grootste skok en verdwasing sit hy daar, sy oë op die dansende vrou gerig, en dis baie duidelik dat hy beïndruk is. Hy lyk ontspanne, en tog kan Pauli ’n spanning in hom aanvoel, so asof hy sy bes doen om ongeërg voor te kom. Pauli frons ook nou. Miskien is dit maar die spel van die vuurlig op sy gesig, maar sy kan sweer dat hy een keer ’n vae knik na die meisie gegee het, so asof hy haar wil laat verstaan dat hy haar boodskap ontvang en begryp het.

So stadigaan begin daar iets soos woede in Pauli opwel. Hy is ’n mooi een om openlik te suggereer dat sy rondflankeer wanneer hy op ekspedisies is! Die skoen pas blykbaar aan die ander voet. Wat doen hý wanneer hy maande lank op vreemde eilande en plekke ronddwaal? Wat sou hy gedoen het as hy vanaand hier sonder sy vrou was? Weliswaar is sy nie regtig sy vrou nie, maar hulle is darem tog wettig getroud. Hy behoort hom te skaam! Sy verkwalik nie juis die danseres nie. Sy weet darem al teen hierdie tyd dat die Polinesiërs nie inhibisies het waar dit die verhouding tussen die twee geslagte aangaan nie, maar Louw!

Sy voel eerlik geskok en vererg. Kastig so intellektueel, altyd met sy kop tussen ’n klomp geleerde boeke of doenig met die een of ander wetenskaplike ontdekking, maar …

Haar blik rus koel op hom. Ook maar net ’n man! dink Pauli vererg, en voel lus om die glimlaggie van sy lippe af te klap. Hy hoef nie so openlik te wys hoe hy die spektakel hier voor hom geniet nie! Hemel, húlle is ten minste darem beskaaf! Wat meer is, hy is getroud, al is dit net op papier. En al gaan hulle skei, is dit darem sy vrou wat hier langs hom sit en moet toekyk hoe hy ’n gek van hom maak voor die hele eiland se mense!

Haar blik dwaal agterdogtig oor hom en sy wil net ewe katterig wonder wat die Polinesiese skoonheid nou juis in professor Louw Hattingh sien, toe nog ’n skok haar tref. Want skielik weet sy hoekom die keuse op hom geval het. Dis oop en bloot daar voor haar oë om te sien – die groot, fors liggaam waarvan die manlikheid nog verder beklemtoon word deur sy growwe kakieklere, die sterk gesig, die goed geboogde wenkbroue onderkant ’n breë, oop voorkop, die reguit neus, die vol maar ferm lippe, die sterk kakebeen en die sonbruin vel van sy oop hals.

Louw is ’n uiters aantreklike man – en die Polinesiese meisie het dit gou raakgesien! Die eerste keer kyk Pauli na haar man deur ’n ander vrou se oë. Sy het nooit besef Louw is só aantreklik nie! Natuurlik het sy geweet hy is aantreklik, soos ’n mens weet jou broer of jou pa is aantreklik. Dit was net ’n vae begrip in haar agterkop, niks meer nie.

Maar vanaand sien sy hom skielik soos ander vroue hom seker sien. Pauli besef dat hierdie dansende Jesebel beslis nie die eerste kan wees wat dit raakgesien het nie. Ook Zelia … Nog altyd het sy gedink dis omdat hulle dieselfde taal praat dat Zelia tot hom aangetrokke voel. Maar nou … Zelia is immers ook net ’n vrou, geleerd of nie. Ook sy moet Louw al met oë soos dié van die danseres bekyk het …

Daar is meteens ’n onsekerheid in Pauli wat sy nie ken nie, ’n onrus wat sy nie kan verklaar nie. Wat kan dit haar skeel hoe ander vroumense na Louw kyk? Hulle staan op die punt van ’n egskeiding. Dit kan haar nie traak hoe aantreklik watter vroumens van watter nasie ook al hom vind nie! Nog minder hoe aantreklik hy húlle vind! vertel sy haarself.

Meteens verstil die tromme in die aandstilte, en die danseres ruk tot stilstand, haar arms nog kronkelend halfpad omhoog. Sy staan soos ’n standbeeld … en die eerste keer breek haar blik van Louw af weg.

Professor Islinger en dokter Inaki verskyn in die vuurkring. Ook die professor is baie duidelik beïndruk deur die visioen hier voor hulle. Ook hý lyk verras oor die beeld van ’n vrou met haar swaaiende rooi hare wat tot haar middellyf reik. Net op dokter Inaki se gesig is ’n donker frons. Sy hande is gebal langs sy sye en dis duidelik dat hy net met die grootste selfbeheersing sy waardigheid behou. ’n Bevel klap uit sy mond soos ’n sweepslag.

Voor hul oë verkrummel die meisie tot ’n patetiese bondeltjie en die volgende oomblik verdwyn sy net so vinnig en geheimsinnig as wat sy verskyn het. Dokter Inaki wend hom dadelik tot sy gaste en wink terselfdertyd dat die musiek weer moet begin. Daar is ’n glimlag om sy lippe, maar dit is vir almal duidelik watter inspanning dit van hom verg om vriendelik te wees.

“Ons gaan nou eet. Jammer dat ons so lank besig was. Nog ’n bietjie pynappelsap, mevrou?”

Die skimp is onmiskenbaar. Dokter Inaki wil nie oor die danseres praat nie. Maar terwyl hulle eet, rus sy blik dikwels op Louw waar hy rustig kou asof hy van geen sout of water weet nie, en dan glinster daar iets hards in sy vreemde blou oë. Een keer betrap Pauli die twee mans dat hulle woordeloos na mekaar kyk, en selfs sy kan die vyandige stroom aanvoel wat tussen hulle vloei. Weer voel sy vrees in haar roer. Sy bekyk hul gasheer tersluiks.

Vroeër in die dag het sy gedink hy is ’n baie aantreklike man. Nou vind sy hom byna te gepoleer na haar sin. Sy stem behou in alle omstandighede dieselfde sagte toon. Selfs toe hy die danseres kwaai aangespreek het, het dit op dieselfde toonhoogte gebly. Sy liggaamsbou is skraal en te volmaak om manlik te vertoon. Sy hande, sien sy, is ook skraal en klein, byna soos dié van ’n vrou, en die naels is uiters goed versorg.

Sy maniere wat haar aan die begin so beïndruk het, begin haar effens irriteer. Hy is net te volmaak afgerond om waar te wees, dink sy, so asof al hierdie dinge maar net ’n lagie vernis is wat oor die werklike dokter Inaki geverf is.

Tog het sy werklik geen rede vir dié vermoede nie. Hy is en bly die res van die aand die man wat hy oorspronklik voorgekom het – ’n uiters fyn beskaafde, geleerde man wat in beheer van hierdie verre Suidsee-eiland is.

Uit gesprekke blyk dit dat hy in werklikheid ’n kind van hierdie eiland is wat deur bemiddeling van die Rooms-Katolieke Kerk sy doktersgraad in Amerika kon behaal en toe teruggekeer het na sy mense om leiding aan hulle te gee.

Professor Islinger se verbasing skemer deur in sy stem toe hy laat hoor: “Maar vind u nie dat u ietwat … e … afgesterf het van hierdie eiland en sy mense nie, dokter? Ek sou dink dat u ’n beter toekoms vir uself in Amerika of waar ook al sou kon vind as om terug te keer hierheen.”

Dokter Inaki bly eers ’n oomblik stil voordat hy antwoord: “Hier is ’n bevolking van ongeveer duisend op Paaseiland. Ek is die enigste dokter wat mediese hulp kan verleen, afgesien van ’n paar nonne in ons melaatse-inrigting …”

“Melaatse-inrigting? ”

“Ja, mevrou. Dis die groot vloek van Polinesië: leprose. Dis die wurm wat aan al die prag van die Suidsee knaag.”

Hy wys vlugtig na die eilandbewoners wat vrolik voortgaan met hul fees – hierdie keer met die bloedrooi waatlemoene wat ook op die eiland gekweek word.

“Onder baie van hulle is daar gevalle van melaatsheid. Maar u hoef nie bekommerd te wees nie. Hulle is nie meer aansteeklik nie en word toegelaat om by hul gesinne te bly. Hulle moet net gereeld na die kliniek kom vir toetse. Die … aansteeklike gevalle word in afsondering gehou en deur twee nonne verpleeg. Gelukkig is hulle nie veel nie. Net dertien op die oomblik. Ons het ook ’n hospitaaltjie hier, waar ek in noodgevalle operasies uitvoer.”

Sy blik keer terug na die professor. “Soos u dus sien, professor, kon ek seker geldelik vir my ’n beter toekoms op ’n ander deel van die aardbol geskep het, maar … dit is my mense. Hulle het my nodig. Ek is die enigste mens wat soms tussen hulle en lyding, selfs die dood, staan.

“My werk hier onder my eie mense verskaf vir my meer bevrediging as wat ’n welvarende praktyk êrens anders ooit sou kon bring. Dan is daar ook … ander redes hoekom ek hierheen teruggekeer het … en hoekom ek hier sal bly tot die dag van my dood.”

Sy oë is peinsend op niks in die verte gerig. “Miskien … ja, miskien sal ek tog eendag hier kan weggaan, maar dit sal van … baie dinge afhang. Op die oomblik is daar geen teken dat dit ooit sal gebeur nie.”

Professor Islinger lyk ietwat ongemaklik, al asof hy liggies oor die vingers getik is omdat hy gepraat het van goed waarvan hy niks verstaan nie, en laat verskonend hoor: “Ja, natuurlik, dokter. Daar is meer dinge in die lewe as geldelike welvaart. U verrig ’n grootse taak hier onder u eie mense waarvoor ons net groot bewondering kan hê.”

Dokter Inaki glimlag effens, bring weer sy blik uit die ver-skiet terug. Daar is byna iets soos weemoed in sy sagte stem toe hy laat hoor: “Ek weet nie hoe danig groots my werk hier op Paaseiland is nie, professor. Ek het nog nooit so daaraan gedink nie. Soms is ’n mens nie in jouself in staat tot grootse dinge nie. Omstandighede dwing grootsheid op ’n mens af, en dan word daardie eienskap aan jou toegereken sonder dat jy dit werklik verdien. U het my blykbaar die eerste keer verkeerd verstaan. Ek bly hier en ek werk onder my eie mense omdat ek moet, nie omdat ek wil nie. U is heeltemal reg. Ek het van die eiland afgesterf. Ek is nie meer werklik een van hulle nie. Ek praat ’n ander taal as hulle en my voorvaders.”

Professor Islinger knik simpatiek om die man voor hom aan te moedig.

“Maar ek moet hier bly, sal seker eendag hier sterf, omdat omstandighede grootsheid op my afdwing – nie omdat ek werklik só onselfsugtig en opofferend is nie. As ek môre kon weggaan, sal ek nie tot oormôre toe wag nie. Maar …” Hy trek sy skouers op en glimlag.

Professor Islinger se wenkbroue lig, die vrae duidelik in sy peinsende oë.

“Maar ek verveel u,” swaai dokter Inaki vinnig die gesprek van hom af weg. “Soos ek u reeds netnou gesê het, professor, kan ek u nie tot veel hulp wees met u werk nie. Ek is bevrees dat die ana of familiegrotte die grootste geheim van Paaseiland is, in dié opsig dat nie een familie weet waar die ander familie se ana is nie. Ek twyfel ook of u dit sommer uit die eilandbewoners sal kry. Dit is die één ding waarop elke eilandbewoner baie heilig is.”

Professor Islinger knik. “Wel, ons sal maar probeer. As die eilandbewoners ons nie wil help nie, sal ons maar net eenvoudig self moet begin soek en hoop dat die geluk aan ons kant is.”

’n Fyn glimlaggie lê om dokter Inaki se mond. Louw, wat besonder swygsaam is, kyk skerp daarna.

“Ek hoop vir u onthalwe ook so, professor.”

’n Stilte daal neer oor die geselskap en Pauli, omdat die gasheer blykbaar weer sy goeie luim herwin het en so tegemoetkomend voorkom, besluit om die groot vraag te waag.

“Dokter, wie is die meisie wat netnou hier gedans het? Sy is ongelooflik pragtig. Ek neem aan sy is seker ook maar een van die eilandbewoners, nie waar nie?”

Hy glimlag steeds. Dan skud hy sy kop.

“Ek het geen benul nie. Sy is seker maar een van ons. Op die oomblik is u geselskap al vreemdelinge op die eiland – afgesien natuurlik van die nonne en die Roomse priester.”

Hy staan op as teken dat die geselligheid verby is en dat dit tyd is vir die ekspedisielede om na hul kamp terug te keer.

Dan laat hy hoor toe hulle ander ook op die been is: “Ja, net nog dit, professor. Nie een van die bootsbemanning mag op die eiland ronddwaal sonder my persoonlike toestemming nie. Hulle mag u kamp vrylik besoek, maar die res van die eiland is vir hulle taboe. Ek dink u sal met my saamstem dat ons nie nog ander soorte bloed by dié wat reeds hier vermeng is, nodig het nie. Dan ook mag u geen alkohol, vuurwapens of verdowingsmiddels aan die eilandbewoners gee nie … nie eens om familiegrotte te ontdek nie. Ek hoop nie u voel beledig oor my woorde nie, professor. Dis egter ’n baie streng reël en die man wat dit verbreek, sal geen genade van my ontvang nie.”

“Natuurlik, dokter. Ons begryp volkome. Die bootsbemanning bly op die boot, maar hulle sal seker darem soms aan land wil kom. Ek sal dit egter duidelik onder hul aandag bring wat mag en nie mag nie. Waar dit die dwelmmiddels en drank aangaan … In die vorm van verdowingsmiddels besit ons net ’n paar dosies hoofpynpille en in drank het ons net ’n klein voorraad aan boord vir privaat gebruik en grootliks as medisyne. U hoef nie bevrees te wees nie. Nie een van my geselskap is drinkers nie. En ons besit geen vuurwapens nie.”

“Dan is dit goed. As daar enigiets anders is waarmee ek kan help of tot u gerief bydra, moet u net praat.” Sy blik rus op Pauli en sy glimlag terug.

“Baie dankie, dokter, ook vir ’n baie aangename aand. Kom loer gerus soms wat in ons kamp aangaan. Die ander sal seker baie besig wees, maar ek sal u darem altyd ’n koppie tee of koffie kan aanbied.”

“Baie dankie, mevrou. Ek sal beslis van u uitnodiging gebruik maak.”

Op pad terug is dit stil in die jeep. By die kamp aangekom, sê Pauli sommer dadelik nag aan almal en stap reguit na haar tent. Sy het egter skaars die lamp opgesteek of die tentklap lig weer op en Louw se groot gestalte vul die opening. Sy kyk hom fronsend aan. Sy voel moeg en eienaardig ontsteld en wil gaan lê.

“Ek kon nie anders as om agterna te kom nie, want dit sal vreemd lyk as my vrou sommer in die algemeen nagsê en in haar tent verdwyn sonder om haar man skaars aan te kyk. Pauli, ek het jou reeds voorheen gesê dat ons ’n mate van skyn moet handhaaf op hierdie ekspedisie. Wat jou gevoelens ook al teenoor my is, jy bly my vrou – ten minste vir die duur van hierdie ekspedisie. Ek wil nie weer met jou hieroor praat nie.”

“Nou werklik, nè? Dat jy dit darem weer onthou het.” Sy ruk haar kop op, haar blik openlik vyandig.

“Wat bedoel jy?” Sy frons verdiep onheilspellend.

“Net maar dat jy nou weer skielik onthou jy het ’n vrou. Vroeër vanaand het dit nie so gelyk nie. Inteendeel!”

“Hou in hemelsnaam op om in raaisels te praat. Ek het nog nooit vergeet dat jy my vrou is nie.”

“Nou toe nou! Dat die grote professor Louw Hattingh ook kan kluitjies bak! Nie dat ek jou kwalik neem nie, hoor! Sy is pragtig en … interessant. Só ’n meisie sal selfs ’n wetenskaplike van sy werk laat vergeet en … jy is ook maar ’n man nes al die ander.”

“Ek hou beslis nie van die aantyging in jou woorde nie, Pauli. Wat moes ek gedoen het? Opstaan en wegloop?”

“Nee, natuurlik nie. Maar was dit nodig om haar so met jou oë te verslind?”

Pauli weet sy praat te veel, maar dis of die woorde sommer vanself uitborrel. Wat sal hy hier kom voorgee dat hulle ’n skyn moet bewaar, terwyl hy self by die eerste geleentheid net oë vir ’n ander vroumens het?

“Jy is besete, Pauli! As ek daardie meisie so danig met my oë verslind het, wonder ek wat het dokter Inaki met jou gedoen …”

“Los vir dokter Inaki doodstil uit. Hy is die enigste heer, afgesien miskien van professor Islinger, hier op die eiland.”

Louw Hattingh se lippe sluit ’n oomblik styf op mekaar. Dan laat hy sag en dreigend hoor: “Praat asseblief sagter. Die hele kamp hoef nie te hoor hoe belaglik jy is nie. En verder, al het ek jou vroeër jou gang laat gaan, waarsku ek jou nou vanaand: bly weg van dokter Inaki af. Jy het ook geen reg gehad om daardie man na die kamp te nooi nie. Dit berus by professor Islinger. Dis vir hom om so ’n uitnodiging te rig.”

Sy kyk woedend toe hoe hy omdraai en dan weer terugdraai by die tentklap.

“Ek is meer van ’n heer as wat jy dink, my vrou. Iemand minder as ’n heer sou nie sy geduld so lank met jou behou het nie, veral nie aangesien ek, soos jy eindelik agtergekom het, ook maar net ’n man is nie.”

Die tentklap val agter hom toe en sy hoor hoe hy na die tent langsaan stap. Sy sak op die bed neer. Wat het haar besiel om só te kere te gaan? Louw kan dalk onder die wanindruk kom dat sy jaloers is. Hemel, dit is sy tog nie! Hoekom sal sy jaloers wees op die man van wie sy nie kan wag om geskei te kom nie? Dis belaglik!

Toe sy in die bed lê, moet Pauli in alle redelikheid erken dat Louw meer regverdiging vir sy woede gehad het as sy.

Selfs sý moes vanaand agterkom dat dokter Inaki se blik te dikwels op haar gerus het. Hy het ook uit sy pad gegaan om haar uit te sonder en het skaars aandag aan Zelia gegee. En miskien was sy voorbarig met haar uitnodiging. Sy kan duidelik sien dat Louw niks van die man hou nie. Sy, daarenteen, geniet die dokter se beskaafde geselskap, al is daar tog iets in hom wat haar hinder.

Dat dokter Inaki ook maar sy geheime in hom ronddra, het vanaand baie duidelik uit sy vreemde opmerkings geblyk. Dat daar iets misterieus aan hierdie man kleef, kan enige aap sien.

Maar sy kan regtig nie verstaan hoekom Louw summier ’n doodgewone vriendskap tussen haar en die goewerneur afkeur nie. Van haar kant af is daar beslis nie meer as blote belangstelling en vriendskap nie.

Dit sal tog iemand wees om mee te gesels in die lang dae waarin sy ledig sal wees, terwyl Louw en die res van die ekspedisie werk. Sy aantyging dat sy die man aanmoedig en meer as gewone belangstelling in hom toon, is beledigend. Louw verkeer blykbaar onder die indruk dat sy ’n regte klein flerrie is.

Pauli lê nog lank wakker, te ontsteld om te slaap.

In die tent langsaan lê Louw Hattingh ook met oop oë. Soos die res, kon hy ook agterkom dat dokter Inaki nie die waarheid praat toe hy voorgegee het dat hy nie weet wie die geheimsinnige danseres is nie.

Duisend mense klink baie, maar as almal saamgehok is op een dorpie op ’n eilandjie, sal jy almal ken, veral as jy goewerneur is. Daar is nóg iets wat Louw opgeval het en wat hom bly hinder. Daar was naakte vrees in die Polinesiese meisie se oë toe sy dokter Inaki gewaar en hy haar skerp aangespreek het. En daar was iets soos ’n desperate roep om hulp in haar oë toe sy na hom, Louw, gekyk het voordat sy in die nag verdwyn het.

Louw Hattingh is beslis nie beïndruk deur die man se gladde maniertjies nie. Sy lagie beskawing sit maar bloot uiterlik. Iets in daardie berekenende blou oë vertel hom dat die dokter in sy wese nog net soveel van ’n barbaar as sy voorvaders is – voorvaders wat tot glad nie so lank gelede nie nog kannibale was.

Hy mag wel dokter voor sy naam skryf en in alle opsigte ’n herskepte produk van die twintigste-eeuse beskawing wees, maar in wese is hy nog deel van hierdie afgesonderde eiland, praat hy nog maar dieselfde taal wat hy nou voorgee hy verleer het. Êrens in hom het hy die primitiewe aan bande gelê, maar net gedeeltelik. Enige gebeurlikheid kan daardie bande laat breek … en dis hierdie man wat Pauli wetend of onwetend besig is om aan te moedig.

Ook het dit nie een van die wetenskaplikes ontgaan dat die goewerneur van die eiland nie baie behulpsaam is nie. Op die oog af kom hy vriendelik en tegemoetkomend voor, maar hulle weet dat hulle geen hulp van watter aard van dokter Inaki moet verwag in die opsporing van die ana nie.

Hy is glad nie gretig dat hulle suksesvol moet wees nie. Hoekom nie? Was die rede wat hy aangevoer het die werklike een, of skuil daar meer agter die feit dat hy nie wil hê dat te veel vreemdelinge op die eiland ronddwaal nie?

Watter omstandighede hou hom teen sy sin hier op die uithoek van die aardbol vas? Soos Pauli langsaan, kan Louw tot geen ander slotsom kom as dat dokter Inaki ’n man met geheime is nie. Maar anders as Pauli, wat dié besef van haar afwerp met die wete dat dit niks met haar te doen het nie, is daar groeiende kommer in Louw. Iets vertel hom dat hierdie ekspedisie anders gaan wees as al die voriges …

Louw se kommer sou nog verder verdiep het as hy op hierdie oomblik die goewerneur se gesig kon sien terwyl hy op die pragtige meisie voor hom afkyk. Daar is ’n vasberade, genadelose trek om sy mond en weer krimp die meisie voor die uitdrukking in sy oë weg.

“As jy dit ooit weer doen, Analola, ooit weer, sal jy – en hy – jammer wees. Moenie dink ek sien nie deur jou plan nie. Hy is ’n getroude man. Die blonde vrou wat langs hom gesit het, is sy vrou. En dit maak saak in die Weste. Daar is dit anders. Ek het jou dit al honderd keer gesê. Vergeet van daardie plan. Dit sal nie slaag nie.”

“Maar wie sê dit sal nie? Dis net jy – en jy …”

“Ek weet waarvan ek praat. Hy sal jou net gebruik solank hy hier is, maar die dag wanneer hy vertrek, sal hy jou nie saamneem nie. Luister wat ek jou sê!”

“Maar as ek hom betaal …”

Sy oë vernou tot splete en sy hande gryp haar polse pynlik vas.

“Jou heks! Dan is dít jou plan!”

“Nee! Nee! Jy verstaan my verkeerd! Dis nie wat ek bedoel nie …”

“Nou luister mooi, Analola. As jy dit waag, laat jy my geen keuse as om jou permanent te laat opsluit nie. Dan sal daar die eerste keer in baie jare weer ’n mens lewend in die ana begrawe word. Ek bedoel wat ek sê, Analola! Bly weg van daardie man as jy jou lewe liefhet!”