Читать книгу Ena Murray Keur 8 - Ena Murray - Страница 6

Irma staar geskok na haar kamerdeur. ’n Yale-slot is aan die buitekant van die deur aangebring en nie aan die binnekant soos dit gewoonlik gedoen word nie. Dan dwaal haar blik na die ander deure. Aan die ander vier deure in die gang is ook identiese slotte aangebring. ’n Yskoue rilling skiet langs haar rug af.

Die swart man na wie Anton gewink het, kom nader. Anton haal ’n geldnoot uit sy sak en hou dit omhoog.

“As jy vir die juffrou jou mond wys, kan jy dit kry,” sê hy op fluistertoon – en die swart man se oë glinster toe hy die geld sien.

Hy maak sy mond gehoorsaam oop en Anton se stem is grimmig terwyl sy hand teen haar rug haar nader druk.

“Dis nie aangenaam om dit te sien nie, Irma. Maar kyk goed hoe lyk dit binne-in sy mond.”

Irma gehoorsaam teësinnig en die volgende oomblik snak sy hoorbaar na asem terwyl sy in die oopgerekte mond van die swart man staar.

“Anton! Dis … afgryslik!” fluister sy skor, en druk haar gesig in haar hande.

Anton oorhandig haastig die geldnoot aan die swart man en sy arm gly om Irma se skouers terwyl die een rilling na die ander deur haar liggaam gaan.

“Kom. Ons gaan praat buite verder. Dis veiliger,” fluister hy by haar oor. Sy laat hom toe om haar weg te lei.

Eers toe hulle buite hoorafstand van die huis kom, verbreek hy die stilte maar nog hou hy sy stem gedemp: “Ek is jammer, Irma. Ek moes dit seker nie gedoen het nie, maar dit was al manier om jou te oortuig dat wat ek gesê het die waarheid is.”

Hy trek haar agter ’n bos in sodat hulle nie van die huis af sigbaar is nie, en sy kyk met oë vol vrees en afsku na hom op.

“Maar, Anton, ek begryp nie … Wat makeer daardie man se mond? Dit het vir my gelyk asof hy geen tong het nie. Dis tog nie moontlik nie …” Sy swyg asof sy haar net nie sover kan bring om die grusame gedagte wat skielik by haar opgekom het, hardop uit te spreek nie.

Hy hou haar skouers nog stewig vas.

“Ja, dit is. Dis wat gebeur het. Daardie man, en so ook die ander twee, is nie van nature stom nie. Hul tonge is uitgesny! Besef jy wat dit beteken, Irma?”

Hy trek haar bewende liggaam nader aan hom en sy is dankbaar om sy beskermende arms om haar te voel. Sy kyk hulpsoekend in sy oë op toe sy in ’n lae stem antwoord: “Ek wil nie aan die betekenis daarvan dink nie, Anton. Dis … ek kan dit nie glo nie!”

“Dit beteken, Irma, dat hier iets op die eiland is of aangaan wat só vreeslik is, wat só geheim gehou moet word dat iemand – ek veronderstel ons gasheer – dit nodig gevind het om so ver te gaan om daardie drie mense se tonge uit hul monde te verwyder, sodat hulle niemand daarvan kan vertel nie.”

Irma kry die bewing van haar liggaam nie gestil nie.

“En die slotte aan die buitekant van die deure? Wat beteken dit?”

Hy frons.

“Ek weet nie presies nie, maar ek skat dis bedoel om ons binne te hou, veral saans ná tienuur. Ek wonder hoekom …?”

Sy druk haar hande beangs teen sy bors vas.

“En, Anton, dit beteken ook dat enigiemand te eniger tyd by ons deure kan inkom.”

“Ja.”

“En as daar iets met een van ons gebeur, sal van die ander hom of haar nie te hulp kan snel nie …”

Sy lippe pers saam en sy vingers klem stywer om haar skouers vas.

“Ja, dit is so,” erken hy, en sy kan die diepe kommer in sy oë sien.

Sy maak haar oë toe en skud haar kop.

“Anton, dis alles so ongelooflik!” roep sy hees uit. “Dis tog ’n beskaafde deel van die wêreld dié. Ek weet dat al hierdie dinge waarvan ons nou praat, werklikheid is. Maar … maar dis of my verstand weier om dit te aanvaar. Dit klink so … onmoontlik!”

Hy knik begrypend.

“Ek weet. Julle vier het hierheen gekom met die vooruitsig op ’n heerlike vakansie en nog ’n ongelooflike spul geld elk op die koop toe. En nou …”

Sy kyk hom ondersoekend aan.

“Anton, hoekom het jý hierheen gekom?” vra sy reguit, en hy kyk haar eers ’n rukkie stil aan voordat hy antwoord.

“Nie om dieselfde rede as julle nie, maar dis al wat ek jou op die oomblik kan vertel.” Hy sien die onsekerheid in haar oë en vervolg haastig: “Ek weet dit klink … e … vreemd, geheimsinnig, maar ek kan eerlik sê dat my rede niks is om oor skaam te voel nie.”

“En jy dink ons ander vier behoort skaam te voel?”

“Ek het dit nie gesê nie,” verweer hy, maar sy kap vinnig terug: “Maar dis hoe jy daaroor voel.”

“Goed. Dit is so.” Sy oë begin gevaarlik vonkel. “Ek het niks met die ander drie te doen nie, maar jy … Dit krap aan my om te dink dat jy …”

Sy kyk hom verbaas aan.

“Hoekom maak dit by jou soveel saak wat mý beweegrede was?”

Hy beantwoord nie haar vraag nie, sê net kragtig: “As ek jou tog net van hierdie eiland af kan wegkry!” Sy blik dwaal soekend om hulle rond en vir Irma lyk dit asof hy desperaat is.

“Anton! Wat …?” Sy is heeltemal verdwaas, en sy blik keer terug na haar.

“Moenie so bang lyk nie, meisietjie. Jy hoef nooit iets van my te vrees nie. Dis net jammer dat jý een van die vyf is.”

Haar senuwees, self nie meer van die sterkste nie, begin effens knak. Sy vererg haar skielik. “Jy sê ek hoef nie vir jou bang te wees nie, maar jý is die een wat my bang maak. Hoekom moes ek nie een van die vyf gewees het nie? Praat reguit. Jy praat in sirkels.”

“Ek verwag dat die poppe van vanaand af al gaan begin dans. Het jy regtig so dringend geld nodig gehad om só ’n waagstuk aan te gaan?”

Sy gooi haar hande moedeloos in die lug en sê: “Nee, nie ek nie. My ouers. My pa boer op ’n plasie in Namakwaland. Hulle is nie ryk mense nie. Daar was droogtes en …” Sy sug. “Hul hele lewe was nog ’n bestaan van die hand in die tand. Toe hierdie kans hom voordoen … Dis baie geld vir iemand wat nog altyd finansieel noustrop getrek het. Dit sal so baie vir hulle beteken …”

Haar stem sterf weg, en die man laat sy kop skaam sak. Hy trek haar saggies nader.

“Ek is jammer. Ek het te gou geoordeel. Vergewe my. En wees tog versigtig – veral vir Carlyle. Hy het ’n oog op jou.”

“Ag, kom nou, Anton. Ons het mekaar ’n paar uur gelede die eerste keer ontmoet! Dis verspot om so iets te dink …”

“Is dit?” Hy begin aanstap huis toe, sonder om ’n verdere woord te rep, en sy moet hom noodgedwonge volg.

“En wat het van julle twee geword?” vra Carlyle toe hulle by die deur instap. Sy gesig is so openlik ontevrede dat Irma bewus word van Anton wat na haar kyk, asof hy wil sê: Wat het ek jou gesê? Maar sy skud die gedagtes van haar af en glimlag ongeërg.

“Ek en Anton het voor julle klaar uitgepak en toe besluit om ’n entjie te gaan stap.”

“Iets gewaar?”

Dis Jan wat die vraag stel, en Irma kyk hom ietwat verbaas aan. “Wat bedoel jy met ‘iets’?”

Hy trek sy skouers op en sug.

“Ek weet self nie. Dis al of ek die hele tyd wag op iets om te gebeur. Dis so … senutergend,” erken hy effens verleë.

Gedagtig aan Irma se voorstel van die oggend, nooi Anton nou almal om ’n entjie te gaan stap, en hulle neem dit gretig aan, verlig om ’n rukkie aan die neerdrukkende, somber atmosfeer in die huis te ontsnap.

Carlyle druk hom doelbewus tussen Anton en Irma in. Dis nie lank nie of hy slaag daarin om hulle twee effens van die ander af te sonder.

Sy stem is sag, sodat die ander, wat ’n paar treë voor hulle loop, hom nie kan hoor nie. Irma voel ongemaklik. Dit sal egter vreemd lyk as sy onbeskof teenoor hom is, en sy probeer vriendelik voorkom. “Irma, aangesien jy die jongste van ons is, voel ek dis my plig om jou onder my vleuels te neem.”

Sy probeer dankbaar klink.

“Baie dankie vir die mooi gedagte, Carlyle, maar …”

“Maar jy verkies liewer Anton de Woud se beskerming, nie waar nie?”

Sy probeer so verbaas moontlik lyk. “Ek weet nie wat jy bedoel nie, Carlyle. Maar as jy beledigend begin raak, sal ek geen oomblik langer na jou luister nie.”

“’n Mens raak altyd vir die waarheid kwaad, Irma,” kap hy terug, en Irma gaan staan.

Sy draai na hom en kyk hom vas aan.

“Kyk hier, Carlyle, verstaan my goed. Ek is dalk jonk en onervare, maar ek gaan beslis nie toelaat dat jy my kom hiet en gebied nie. Tot dusver het ek nog niemand se beskerming nodig gehad nie, want hier het nog niks gebeur nie.”

“Maar hier gáán iets gebeur,” val hy haar dringend in die rede, en sy kyk met meer aandag na hom.

Op hierdie oomblik is daar geen teken van die onverskillige roekeloosheid en ongeërgdheid wat hy tot dusver voorgehou het nie. Sy vee oor haar ligte krulle en daar is verwarring in haar oë: “Ek verstaan jou nie, Carlyle. Jy het Anton uitgelag toe hy dieselfde ding gesê het. En nou …”

“Dit was toneelspel.”

“Hoekom?”

Hy sug en kyk vinnig om hulle rond. Dan trek hy haar aan die arm agter dieselfde bossie in waar Anton en sy ’n rukkie gelede gestaan het.

“Nee, Carlyle. Wat sal die ander van ons dink as ons sommer net so verdwyn?” protesteer sy.

“Luister hier, Irma. Ek wil jou iets vertel – maar jy moet op jou woord van eer belowe dat jy niemand hiervan sal vertel nie en dat jy ook niemand sal laat agterkom dat jy daarvan bewus is nie.”

Sy knik geredelik.

“Goed, Carlyle, as jy dit so wil hê.”

Hy swyg, en daar is ’n frons tussen sy blou oë, asof hy nie seker is hoe om voort te gaan nie.

“Irma, ek … ek is nie werklik Carlyle Faure nie. Ek het in Carlyle Faure se plek hierheen gekom. Ek is nie een van die goed wat ek gesê het ek is nie. Nie ’n renmotorjaer, gewigopteller of akteur nie.”

Irma kyk hom skerp aan. “Nou, wie en wat is jy dan?”

“Dit kan ek jou nie sê nie – nie nou al nie.”

“Maar hoekom vertel jy my hierdie dinge … Carlyle?”

“Om jou te oortuig dat ek ernstig is, Irma. Dat ek nie sommer maar praat nie.”

Irma sug.

“Nou goed. Wat is dit wat jy vir my wil sê?”

“Dat jy sover moontlik uit Anton de Woud se pad moet bly.”

“Hoekom?” vra sy reguit, met agterdog in haar oë. Die jong man kyk haar speurend aan. Is sy waarskuwing te laat? Is sy reeds so onder die man se invloed dat sy nie meer ag op sy woorde sal slaan nie?

“Ek erken dat ek heeltemal verkeerd kan wees, maar … daar is iets in Anton de Woud wat my laat vermoed dat hy nie is wat hy voorgee om te wees nie. Hy vertel dat hy ’n skrywer is, maar dis so ’n gerieflike beroep, want die skuilnaam bied hom al die nodige beskerming.”

“Watter beskerming sal Anton dan nodig hê?” roep sy uit.

“Om sy ware identiteit te bewaar, natuurlik. Ek wil amper sover gaan om te sê dat hy nie hierheen gekom het om dieselfde rede as wat jy byvoorbeeld hierheen gekom het nie. Dat daar ’n ander dryfveer was wat hom na Drakeneiland gebring het.”

Irma laat haar ooglede vinnig sak. Sou hierdie man weet hoe na aan die waarheid hy werklik is? Wat vermoed hy? Om watter rede is hy so agterdogtig wat Anton betref?

“Sal dit dan soveel saak maak as dit die geval is? Soos dit nou lyk, het jy ook om ’n ander rede na Drakeneiland gekom en nie om ’n ongelooflike spul geld ryker te word nie,” wys sy hom tereg.

“Ja, ek erken dit. Ek ken my rede … maar wat is syne? En voordat ons dit nie weet nie, wil ek jou aanraai om versigtig vir hom te loop.”

“Maar hoekom? Hoekom?” roep sy nou openlik ergerlik uit. “Daar het nog niks gebeur nie! Hoeveel honderd keer moet ek dit nog sê? Dit was eers Anton, en nou jy wat ons senuwees met leë bangmaakstories op hol jaag!”

“Presies, maar ek is bly jy het ook opgelet dat Anton de Woud hiermee begin het. Jy is heeltemal reg. In der waarheid het ons, of liewer ek, nog geen grond om allerhande dinge te beweer nie. Ons gasheer was, hoewel eksentriek en geheimsinnig, nog onberispelik in sy gedrag teenoor ons.”

“Nou, maar dis soos ek redeneer! Hy het nou wel snaakse voorwaardes gestel, maar as ’n mens in gedagte hou dat hy ’n klomp miljoen sommerso present aan ons almal gaan weggee, kan ’n mens hom dit vergewe. Dis jy – en Anton – wat sommer nou allerhande vreeslike en geheimsinnige en gevaarlike dinge uit niks wil optower, en ek sal graag wil weet waarom. Carlyle, as julle twee daarmee gaan volhou, gaan julle binnekort ons ander drie rasend mal hê van skone senuwees, terwyl daar eintlik geen rede voor is nie.” Irma praat vinnig, ontsteld, haar oë beskuldigend. Sy probeer haarself ook met alle mag oortuig dat sy reg is, dat daar werklik geen rede is om bang te wees nie.

Maar Carlyle skud sy kop.

“Jy oordeel my darem nou onregverdig. Afgesien van wat ons nou hier praat, het ek nog nie een keer probeer voorgee dat hier iets … e … vreemds aan die gang is nie. Jy het self gesien hoe ek gereageer het toe ons die sigarette moes oorhandig. Ek het Anton de Woud openlik daarvan beskuldig dat hy net op soek is na ’n nuwe tema vir ’n boek.”

“Ja … a …” erken sy onwillig. “Maar hoekom moet jy mý dan nou skielik waarsku? En dit nogal teen Anton wat een van ons vyf is? Dis mos genoeg om my ontsteld te laat voel.”

“Omdat ek oor jou veiligheid bekommerd voel – en nie net oor joune nie maar ons almal s’n. Jy is heeltemal reg. Anton de Woud verkondig bangmaakstories. Hy het veral julle vroumense se senuwees al binne ’n paar uur aan flarde. Nou vra ek myself net dié vraag af: Hoekom doen hy dit? Wat wil hy daarmee bereik?”

Irma staar hom met wydgerekte oë aan.

“Carlyle! Jy wil tog nie beweer dat Anton doelbewus daarop uit is om ons senuwees op hol te jaag nie!”

“Ek beweer niks nie, Irma. Dis nog te vroeg om sommer te sê wat ons wil, maar ons kan dink wat ons wil, nie waar nie? ’n Mens kan ’n paar logiese afleidings begin maak.”

Irma se hand rus op die kuiltjie in haar keel, waar die onrustige klop van haar hart duidelik sigbaar is.

“Carlyle, ek weet nie waarop jy afstuur nie,” fluister sy.

En net soos Anton ’n rukkie gelede, sluit sy hande om haar boarms terwyl hy haar ernstig aankyk.

“Luister goed, Irma, en sê my dan tot watter slotsom jy kom. Ten eerste: Anton de Woud kom laat op die lughawe aan. Goed. Ek erken dat dit heeltemal per toeval kon gewees het, maar … dit kon ook so gereël gewees het.”

“Hoekom?”

“Miskien omdat hy bang was dat iemand hom sou voorkeer of dalk sou herken. Daardie voorvalletjie lyk onbenullig en van geen betekenis nie. Maar as ’n mens verder dink, kry jy die gevoel dat dit nie so onskuldig is as wat dit wil voorkom nie.

“Ten tweede: Ons kom op die eiland aan. Ons ontvangs hier is nou wel vreemd, maar geeneen van ons het ’n gedagte aan gevaar of ’n gevoel dat hier iets onheilspellends op ons wag nie. Anton de Woud kom eerste met hierdie gedagte vorendag, en van die eerste minuut af borduur hy daarop voort – doelbewus, sou ek sê. Ons het vrylik aan mekaar inligting oor onsself uitgeruil. Maar, en dis my derde punt, van Anton de Woud weet ons niks nie behalwe dat hy – soos hy sê – ’n skrywer is en ’n gerieflike skuilnaam het wat hy nie van plan is om bekend te maak nie.”

Hy sien die ongeloof in haar oë blink en hy skud haar saggies. “Irma, as Anton de Woud nie een van die vyf was nie, sou jy nie nou met ’n onrustige gevoel in jou binneste rondgeloop het nie, nie waar nie? Dis hy wat die dinge begin het …”

“Carlyle, jy praat vreeslike goed. Moet ek nou van jou woorde aflei dat hy om die een of ander duistere rede op ons senuwees probeer speel? Wat dan van ons geheimsinnige gasheer?”

“Ons geheimsinnige gasheer is weer ’n perd van ’n ander kleur. Ek weet soms nie of ek moet lag oor sy manewales of onrustig wees nie. Soms voel dit vir my hy het net ’n verwronge sin vir humor. Ander kere voel ek weer dat daar tog iets agter skuil.”

“En nou klink jy nes Anton de Woud – en jy beskuldig hom dat hý spookstories versprei!”

“Ek weet, ek weet, Irma! Alles klink verskriklik deurmekaar en ek neem jou nie kwalik as jy miskien dink dis ek wat die kluts kwyt is nie. Maar dit sê ek vir jou, daar is twee mense op hierdie eiland wat ek fyn gaan dophou en wat ek hoegenaamd nie vertrou nie. Die een is ons onsigbare gasheer. Die ander is Anton de Woud. Jy weet, ’n sekere gedagte skiet my mos nou eers te binne.” Hy swyg en kyk peinsend oor haar kop heen. “Ja, ek wonder … Dit klink onmoontlik maar tog …”

“Maar wat?” vra sy effens ongeduldig toe hy weer stilbly.

“Nee, ek sal jou dit liewer nie vertel nie. Jy sal my heel moontlik uitlag …” Hy skud sy kop. “Vergeet daarvan. Maar, Irma, asseblief! Ek kan my lelik misgis met die vent, maar sal jy my nie maar asseblief glo en vir eers uit die skrywer se pad bly nie?”

“Hoe kan ek dit doen, Carlyle?” protesteer sy. “Ons is net vyf mense, saamgehok op ’n eiland,” en sy kyk na die draad, “en dit vir ’n onbepaalde tyd lank – soos dit wil voorkom.”

“Ek bedoel nie dat jy hom moet afstoot en onvriendelik wees of die geselskap verlaat wanneer hy hom by ons aansluit nie. Ek wil net hê jy moet vir hom versigtig wees. Moenie te vertroulik met hom raak nie.”

Irma kyk hom onseker aan en weet nie wat om te dink nie. Wat sal Carlyle sê as hy moet weet dat dieselfde man teen wie hy haar nou waarsku, haar ’n paar minute gelede op hierdie selfde plek weer teen hóm, wat Carlyle is, gewaarsku het? Een van hierdie twee mans speel ’n rol – maar watter een? Sy sien die opregte kommer en diepe erns op die aantreklike, blonde reus se gesig hier kort bokant hare, en sy kan geen sweempie van valsheid in hom bespeur nie. Maar dan onthou sy dat dit ook die geval met Anton was …

Sy lag senuagtig.

“Jy weet, Carlyle, al hierdie dinge … Dis soos ’n storie wat ’n mens lees. Ek is heeltemal verward.” Sy kyk by sy skouer verby, sodat hy nie miskien iets in haar oë raaksien nie en vra ongeërg: “Hoekom is jy bang dat ek sogenaamd vertroulik met Anton sal raak? Ek het die man vanoggend die eerste keer in my lewe ontmoet.”

“Anton de Woud is ’n baie aantreklike man – op ’n vreemde, buitengewone manier. Hy het staalharde grys oë, ’n lenige, atletiese liggaamsbou … die grys langs sy slape en die swartraambril verhoog net sy aantreklikheid. Dis die soort fisieke aantreklikheid waarvan vroue hou, nie waar nie? Dan is daar iets in sy persoonlikheid, iets geheimsinnigs, ontwykends, wat vir sekere vroue onweerstaanbaar is.”

Irma glimlag verwonderd.

“Hemel! Jý klink eerder na ’n skrywer! Waar kom jy aan al hierdie wyshede?”

Carlyle glimlag verleë.

“Ek het vier susters.” Maar dan raak sy oë weer ernstig. “Maar ek is reg, nè? Vroue vind hom aantreklik – baie aantreklik. Jy miskien ook?” Dis as ’n vraag bedoel, maar hy stel dit meer as ’n feit. ’n Ligte, verraderlike blos kleur haar wange. “Wat meer is, ek is byna doodseker dat hy ’n ogie op jou het.”

Sy trek haar asem vinnig in. Dis mos wat Anton ook gesê het! Die ontsteltenis in haar hart maak haar stem kortaf.

“Jy is verspot, Carlyle. Ek ken die man skaars.”

“Dis nie nodig om iemand lank te ken om te weet of jy van die persoon hou nie, of jy hom of haar aantreklik vind nie.”

Hy kyk meteens diep in haar oë. Terwyl sy hom verslae aanstaar, vervolg hy op ietwat sagter toon: “Ek het byvoorbeeld nie dae en weke nodig gehad om te besef dat ek baie van ’n sekere …”

“O, hier is julle! Ek het gewonder …” sê Emerit onverwags, en die twee jong mense wat so op heter daad betrap is, draai skuldig van mekaar af weg.

Irma is bewus van die oë wat op haar brand, maar sy hou haar blik op Emerit gerig. ’n Oomblik heers daar ’n ongemaklike stilte, maar Carlyle herwin gou sy teenwoordigheid van gees en sê op sy effens bombastiese manier, wat so heeltemal vreemd klink ná die erns van ’n paar sekondes gelede: “Wat het jy gewonder, Emerit? Of ek Irma ontvoer het?”

“Amper. ’n Oomblik gelede wou dit byna lyk asof jy op die punt gestaan het om haar in jou arms op te raap en weg te dra.”

Irma lig haar kop en kyk Emerit met verskerpte aandag aan. Daar speel ’n breë glimlag om die ouer meisie se mond. Toe sy egter in haar oë kyk, sien sy dat hulle ysig op háár gerig is en nie op Carlyle nie. Emerit is jaloers! Hierdie feit flits soos ’n weerligstraal deur haar verwarde gedagtes en sy wonder amper hardop: Het ons dan nou almal van ons wysie af geraak?

Sy kyk vlugtig na Jan Odendaal en ontmoet sy peinsend opsommende blik, asof hy baie diep oor iets nadink. Dan is dit of ’n krag sterker as sy haar oë in die rigting van die derde lid van die geselskap keer. Haar hartklop verstil toe sy die grys oë ontmoet wat uitdrukkingloos op haar gerig is. Sy staan vasgenael teen die grond asof sy deur ’n hipnotiese mag daar gehou word.

Dan sien sy hoe Anton de Woud na die man aan haar sy kyk. En hoewel hulle nie aan mekaar raak nie, voel sy hoe Carlyle verstyf.