Читать книгу Die biblioteek aan die einde van die wêreld - Etienne van Heerden - Страница 13

Die fossadokter

Allerlei intelligensies hou haar dop, voel Thuli wanneer sy in Fuzhou-weg, Shanghai afstap. En wie is doktor Zhou? Wie of wat moet hy wees om deur die Confucius Instituut in Shanghai voorgestoot te word om daar aan die suidpunt van Afrika, China se nuwe hinterland, gestasioneer te wees?

Wie is sy meesters?

Sy onbeholpenheid, begin sy vermoed, is ’n front.

Daardie dag in sy kantoor is sy net te netjies, te beslis, verwys na blyplek by sy verlangse niggie, en na die boekwinkel met die swart deur.

Sy sal wag.

Want: waarin het sy beland?

#

Dear respected sir

I am the daughter of the late vice-president of Nigeria, Mr Khole Iyayi. As it happens, I have been in political exile in London due to political disturbances in my home country and because of counter-revolutionary forces plotting against my father and his family.

What I can mention to you, is that his maternal family are oil billionaires and my aunt has now died. With my father very ill, I am, as his only daughter, the sole inheritor of the family fortune.

For a small fee of fifty thousand US dollars to cover my costs, I will forward you more intimate details of a pan-African business proposal, to which I invite you as my exclusive and only partner.

On request, I will furnish you with my bank details, on the Isle of Man.

If, however, you need further information, my South African representative will meet you on the boulevard in Sea Point, opposite La Perla restaurant. If you wait there on the sidewalk in plain sight of the restaurant terrace at the hour of six, in precisely one week’s time as of today, wear a bright red cap, he will identify himself to you.

Yours in the struggle for independence, Ali Mala Iyayi, daughter of the stricken ex-vice-president, People’s Party of Nigeria.

Aluta continua!

#

Thuli se mes sit nog tussen Ian se ribbes en die geur van Elizabeth se parfuum aan sy vingers toe hy met die loopgang na die KLM Airbus stap. Asof sy dit al lankal aan’t beplan is, het Thuli dit behendig laat ingly tussen twee ribbes. Daar sit die lem terwyl hy stap.

En of Elizabeth se honger vir hom troos was, weet hy nie. Soms is dit sulke tye met haar asof jy broek op die knieë oor ’n afgrond staar. Só dink Ian meewarig terwyl die passasiers stadig die vliegtuig inskuifel.

Toe hy met die gangetjie af beweeg, sit sy medepassasier al vasgegordel in sy sitplek. Tot Ian se irritasie is die man sy lang ledemate aan’t invou in die paadjie-sitplek waarvoor Ian by die inweegtoonbank gevra het. Dis ’n lang man met ’n groot haakneus. Hy’s te lank vir ’n sitplek in cattle class. Miskien ses voet vier. Dis ’n geopinioneerde neus, dink Ian, in geen luim om homself voor te stel en die nag deur te klets nie. Toe hy nog ’n starter traveller was (hy pas Thuli se frase oor starter housing aan, dink hy meewarig), het hy ook op lang nagvlugte verval in biegsessies met wie hulle ook al langs hom bevind het, welwetende dis iemand wat hy nooit weer sal raakloop nie.

Maar deesdae. Nee.

Ian kyk na sy instapkaart. Inderdaad die middelste sitplek. Dit was sy ongeduldige opmerking by die inweegtoonbank dat die tou asseblief vinniger moet beweeg wat aan hom die middelste sitplek besorg het. Ondanks sy versoek om teen die paadjie te sit.

“Luister. Vergewe my, maar ek sal vannag baie moet opstaan.” Ian beduie na die vliegtuig se stert en buig na die lang man se oor. “Blaasontsteking.”

Die man kyk na Ian. Ian beweeg sy oë na die middelsitplek. “Gee u om?”

“O. O.” Die man dink vir ’n oomblik en vryf oor sy neus. “Okay!”

Hulle skik hul vere reg vir die langpad. Mettertyd word die treurige aandete voorgesit. Klein porsies ingepers in bakkies wat met foelie bedek is en wat Ian sukkel om oop te maak, onpraktiese plastiekgerei, ’n messie wat buig wanneer Ian daarmee wil sny.

’n Koppietjie, veerlig en van dun plastiek, net genoeg vir ’n slukkie. Ian sit en kyk na die taai pastatjie wat vasgelym sit in droë sous.

Sy reisgenoot val egter gulsig weg, sy neus hang nes ’n aasvoël se snawel oor die verskuiwende skinkbordjie.

Thuli.

Ian dink: Is ek dus die res van my lewe in ’n staat van beskuldiging?

#

Dis lank ná die ete, en ná meer wyn as wat op ’n nagvlug gesond geag word, dat Ian se eie stem hom laat wakkerskrik. Hy het gesit en dut.

“Valliste.”

“Wat was dit?” vra die man langs hom, en draai sy kop na Ian.

“O. O, ek is jammer. Dis sommer …”

“Jy’s ’n lektor.”

“Nee. Student.”

“Valliste.”

“Ja.”

Ian besluit om die aandag na sy reisgenoot te skuif. “En jy?”

“Plastiese chirurg,” kondig die man aan met die genoegdoening waarmee sommige beroepslui hulself voorstel. Kennelik het hy terwyl Ian ingesluimer het stilweg nog ’n rooietjie of twee bestel.

“Jou beroep?” vra die chirurg.

“Prokureur,” antwoord Ian.

En daar gaat die man, klaarblyklik ’n raconteur.

Een somersoggend, vertel hy, in die Kaapstadse Waterfront, sit hy op ’n terras voor ’n koffiewinkel. Hy knipoog na Ian. “Ek is ’n man vir mooi vroue.” Hy sien daardie oggend ’n mooi jong vrou oor die plaveisel tussen sy terras en die hawemuur stap. Sy stap weg van hom en soos sy gewoonte is, “hou ek haar dop en doen ’n vinnige opname van hoe ek haar sou kon verbeter”. Toe Ian verras na hom kyk, knyp hy sy neusvleuels tussen duim en voorvinger. Iets wat hy aanhoudend tydens die nagvlug sou doen. Knyp. “Dis my beroep, nie waar nie?” Knyp. “Jy hoor my?”

Sy’t pragtige bene, bevind hy daardie oggend op die terras. Ook ’n mooi Italiaanse gesig. ’n Florentynse neus (en hy tik glimlaggend met sy vingerpunt teen sy eie spoggerige neus), sy’t mooi kuite en pragtige blink hare. Tot op haar skouerblaaie. “Sy’t ’n nogals aantreklike manier van stap. Hups-hups! Asof sy marsmusiek hoor. Miskien nie die mees vroulike stappie nie, maar feisty – soos die Engelse sê. Sy skarnier haar voorarms, van die elmboog op. Links-regs! Oempah!”

Ian knik.

“Miskien nie die mees sexy stappie nie. Maar feisty.” En hier, vir effek, wag hy. “Maar.”

“Ja?”

“Maar daar was ’n probleem met haar popliteale fossas.”

“Jammer?”

“Die twee oë op haar agterbene.”

“Die wát?”

Die plastiese chirurg lag. “Moenie sleg voel dat jy nie van hierdie verrukking weet nie. Min mense weet wat ’n popliteale fossa is. Luister. Die voorste deel van die betrokke gewrig het ’n naam wat ons almal ken. Die knie. Maar die agterste deel van die knielit is, wat die meeste mense betref, naamloos. Wanneer jou bene gebuig is, is hulle weggevou. Wanneer jy byvoorbeeld sit, soos ons nou, is die fossae onsigbaar.

“As jou bene egter reguit is, is dit daar vir almal om te sien. ’n Interessante velpatroon. Soms lyk dit soos die letter H.

“Of by sommige mense nes ’n oog in ’n boomstam. Of ’n vlek.

“Maar altyd simmetries.”

Ian is verras deur die chirurg se poëtiese stelwyse. ’n Boek, miskien? ’n Nuwe outeur vir Elizabeth se publikasielys? Iets anders as die skielike vlaag boeke oor politiek en misdaad?

Plastiese chirurgie! Body alteration, in hierdie tyd van image crafting; hierdie tyd van whiteness en wieweetwatnog. Van deugaktiviste en selfaangestelde, skimagtige makelaars van verontwaardiging wat die internet polisieer. Van con queens en clickbots en pseudo-realiteit, samesweringsteorieë en die diepstaat!

Die chirurg-as-raconteur het definitief knap tydsberekening. Hy kyk oor sy skouer, asof hy die lugwaardin verwag. Sy voutafeltjie is oop en sy vingers trommel daarop nes die bene van ’n spinnekop.

Ian voel duiselig. Hy het nog nooit werklik opgestaan van daardie toiletdeksel nie; in sy gemoed is hy steeds die slagoffer van Elizabeth met die kloppende slagaar teen haar slaap. Dis donker buite, maar voor sy geestesoog is die lug rooi en die strate aan die brand. ’n Kruitreuk hang oor die stad en alle vreugdes het die wyk geneem. Hy sien, ná middernag, ’n ruiterlose perd deur die verlate Adderleystraat afgalop. Hy sien, in helder sonlig, ’n horde mense op die sypaadjie wat ’n sakkeroller jaag. Hulle vang hul prooi, trek hom kaalgat uit en laat hom voor hulle uitmarsjeer deur die strate.

Ian slaap nie, nóg is hy wakker. Die reënboog brand. Sy bloed is vervloek. Die heli kantel. Rat-a-tat-a-tát!

Hy vlieg noord en sonder dat hy dit weet, en by die grasie van KLM, vlieg hy na sy eie teregstelling.

#

“Toe ek daardie jong vrou met die Florentynse neus sien, was dit duidelik dat haar popliteale fossas die res van haar liggaam – én haar persoonlikheid – weerspreek.

“Haar hele wése is afgeknou deur die fisieke defek. ’n Totaal onnodige lelikheid. Haar kniefossas was twee treurige oë wat teen die vrolike bons van haar arms ingaan. Die manier waarop sy haar kop hou.

“Dit het haar persoonlikheid beveg.

“En ek kon dit fix!

“Ek. Ekke!” Knyp. Hy kyk na Ian. “Nou, ek weet van al die ideologiese getjommel op daardie kampus van jou en die ontoegerustes en die doodgewoon dommes. Ek weet van wat julle ek glo korrektheid noem.

“Pol Pot. Maoïsme. Sjampanje-neofasciste. Na my gevoel. Als gedryf deur skaamte.

“Maar luister.” Knyp. Hy kyk oor sy skouer. Knyp.

“Die era van biologiese ingenieurswese met die mikroskyfie wat praat met die biologiese sel is hier.

“Weet julle ouens daar by UCT daarvan?

“Daai UCT-student op YouTube wat vir Newton en swaartekrag toegetakel het, die ene wat aanvoer Westerse wetenskap kan nie verklaar hoe toordokters in Afrika weerlig kan stuur om iemand dood te slaan nie?” Ian knik. “Daai ene. Vergewe my. Holy shit. G’n wonder jul professore pleeg al selfdood nie.

“Luister, ek wil op ’n dag baie graag by jou weet hoe dit polities gaan op daardie kampus. Jy moet vir my verduidelik. Sal jy? Kan dit?”

Ian maak sy mond oop, maar gou voeg die man by: “Nee, nie nou nie. Jy kom eendag by my kuier wanneer ons terug in die Kaap is. Ek wil als weet. Goed so? Oor hoe dit voel as cisheteronormatiewe mens daar op Bo-kampus. ’n Afrikaner! Ook oor jou praktyk. Dit interesseer my baie. Wat doen ’n tipe prokureur soos jy?”

Ian knik. Die kans is skraal dat hy hierdie man met sy vreemde idees sal gaan opsoek, maar goed …

“Ieder geval,” gaan die neus voort. “Ek het ’n markgaping gesien. G’n twee mense se pare popliteale fossae lyk dieselfde nie. Elkeen van ons dra dus ’n unieke stel op die agterknie. Digters …”

Hy kyk na Ian. “Luister jy?”

Ian knik.

“Jy werk met boeke daar in jou kursus, jy sal weet – digters besing hande, lippe; hulle besing wimpers en hare. Maar na my wete bestaan daar geen gedig oor die fossa nie. Dis ál deel van die lyf wat in die algemene spreektaal nie ’n naam het nie.

“Jy praat van jou knie, jou maermerrie of oksel.

“Maar die popliteale fossa is ’n versweë liggaamsdeel.

“Dis ongesê.

“Dis die groot geheim.

“Die laaste toevlug van skoonheid.”

Ian knik na die chirurg, bedoelende: Genoeg. Ek begryp. Maar die man interpreteer dit as ’n teken om verder te vertel.

“Boonop het ek nog nooit ’n onpaar kniefossas gesien nie. Agterknieë kom in twees. ’n Rorschach-beeld: jou persoonlikheid verdubbel. As jou popliteale fossas sleg lyk, is jy dubbeld verdoem. Maar as die fossas goed lyk, is dit ’n bate – nes fynbesnede hande of opvallende oë.

“Van al die pare van die lyf is die agterknieë die mins besonge.

“Soos ek al gesê het.

“Sien!”

#

Nadat die Airbus op Schiphol tot stilstand gekom het en terwyl hulle wag om uit die vliegtuig te stap, skakel Ian sy selfoon aan. ’n Whatsapp van Elizabeth: dis ’n foto van die chaos op Sweedse paaie nadat dié land in 1967 die kant van die pad waar motoriste ry, verander het. Eers het jy links gery, nou regs. Die motors lê soos verstrooide dominoblokkies oor die teerpaaie; jy moet lag daarvoor. Skeef en krom, links en regs, kruis en dwars. Elizabeth skryf daarby:

Is dit nie wat gebeur het toe die Berlynse muur getuimel het en als verander het nie?

Skielik, ’n ander wêreld.

Geniet Boedapest!

Ander boodskappe begin instroom. Maar hy is moeg. Agterna sou hy wonder: Hoekom het jy die inkomende stroom geïgnoreer? Sonder om ná Elizabeth se boodskap verder na sy sel te kyk, skakel Ian dit af.

Hy moet vry uitstap.

#

Thuli het skaars geluister na Ian se verduideliking oor hoekom dit so belangrik is dat die klas hom verskoon vir sy reis na Boedapest. Voorop in haar gedagtes was nie die getjommel in die klas wat haar die gevoel gegee het van ’n steil bult wat jy moeisaam met lam bene moet uitklim nie. Dit was haar pa en sy ou kameraad uit die Londen-dae, Sello, se fluistergesprekke in haar pa se studeerkamer.

Sy was gewoond aan hul gekoukus – veral sedert haar ma een aand reguit aan haar pa gevra het of dit waar is dat Sello die man is wat van die Kaapse Vlakte se bekendste bendeleiers na Zuma se Kaapstadse ampswoning Genadendal gebring het vir ’n geheime vergadering.

“Watter vergadering?” het haar pa skerp gevra. “Dit is fopnuus. Propaganda gedryf deur opposisiepartye.” Thuli het die stemtoon geken. As haar pa só klink, moet jy net daar stop.

En haar ma het inderdaad geswyg.

Maar Thuli het ook al op die kampus die gerugte oor hierdie vergadering by die presidensiële ampswoning gehoor. ’n Keer of wat het iemand daarna verwys en dan het ander in die geselskap se oë na haar geflits. Soos altyd wanneer daar oor die ANC-regering geskinder is. Hulle’t deeglik geweet wie haar pa is. Wanneer sy opkyk, het hulle dan weggekyk.

Haar pa het wel later stilweg laat val dat Sello, ’n lojale en waardevolle kader, die kontakman was vir hoë polisie-offisiere wat met bendeleiers wou vergader “om die bendeoorloë te ontlont en te probeer uitvind watter polisie-eenhede betrokke is by wapensmokkelary”.

Sello is ’n diplomaat, het haar pa verduidelik. Hy help die polisie ook met die probleem van die bakleierye tussen die maatskappye wat klubs en restaurante bewaak in die Kaapse stadskom en elders. “Uitsmyteroorloë,” was sy term.

“’n Kriminele Kissinger,” het haar ma gebrom.

Haar pa: “’n Kader. Niemand wat hy nie ken nie.”

Verder as dit het dit nooit gegaan nie. Sello was net altyd daar. Haar pa se skaduwee.

“Sit dit in jou spam-lêer,” het sy Sello hoor sê toe sy die vorige dag uit haar kamer kom en die gang afstap om toilet toe te gaan. Haar pa en Sello was by sy lessenaar in die studeerkamer, waar geraamde foto’s uit die Struggle-dae gehang het, ook ’n gemonteerde koerantplakkaat van Mandela se vrylating. Hulle’t intens in gesprek voor haar pa se rekenaar gesit en die kamer was blou van die sigaarrook. Hulle was so besig dat hulle haar nie gesien verbykom het nie.

Waarom is Sello deesdae so gereeld by hulle aan huis, en die gesprekke so ernstig en gedemp?

Thuli was bekommerd. Haar pa kon soms onbesonne wees. Vinnig uit die wegspringblokke. Gelukkig was haar ma altyd daar. Besadig, saggeaard en, het Thuli geweet, meer rasioneel as haar pa.

“Ma het net een sonde,” sê haar pa altyd, “en dis daardie AliExpress-app op haar selfoon.”

Eintlik sou haar ma ’n beter politikus as haar pa gewees het. Haar ma was sag en beslis en strategies. Binne die fluweelhandskoen ’n ystervuis. “Oppas maar vir jou ma,” het haar pa dikwels geskerts.

Haar ma was nie altyd krities oor die regering se optredes nie. Toe Thuli byvoorbeeld kla oor die regering se patronaatstelsel en die ou ANC-garde wat uitgespeel en tam aan kabinetsposte hang of in allerlei poste ontplooi is en niks uitrig nie, het haar ma verduidelik. “Dis mense wat in ballingskap vir die Beweging gewerk het, Thuli. Hulle lewe lank. Hulle is as agtienjariges uit Suid-Afrika uit om te gaan werk aan bevryding. Daar was nie vir hulle tyd of geld of infrastruktuur om grade te verwerf nie. Hulle het nou geen kwalifikasies of die voordeel van universiteitstudie soos jou generasie het nie. Hulle het hul léwe vir die ANC gegee. Vir demokrasie. Vir jou. Hulle was al die dekades in die buiteland afhanklik van die Beweging vir kos en klere. Toe kom bevryding. En hulle kom terug huis toe.

“Waarheen moes hulle? En as Zuma hulle nou moet afdank, waar is hul oudag? Moet die Beweging hulle uitskop?

“Nee, ons moet hulle eer. Dis ’n oorgangstadium. Dit sal mettertyd beter gaan.”

“En op grondvlak? Op munisipale vlak?”

“Dieselfde storie. Vir die mense is die Beweging alles, Thuli. Dis die groot moeder. Die moeder moet brood gee. Skuiling gee. Jy’s ANC-lid. Jy moet as kader ontplooi word. Die moeder moet sorg.”

“Kyk die diensleweringsbetogings, Ma. Kyk hoe gaan dit omdat die kaders nie kan …”

Toe skiet haar ma terug. “Maar kyk na julle jong mense. Jóú generasie wil nie meer dien nie. Want julle kry buite in die privaat sektor drie maal wat julle in die parlement sal verdien. So ons kan nie ’n nuwe geslag kaders kweek nie. Wat sê jy dáároor?”

Tydens Sello se besoek het Thuli in die gang gehuiwer, net verby die studeerkamerdeur. Haar ma was in die eetkamer voor haar skootrekenaar en Thuli het met spits ore geluister. Haar pa het graag musiek opgesit wanneer Sello daar was. Hulle was veterane van Londen se jazzklubs en het Hugh Masekela en die veel jonger Jimmy Dludlu persoonlik geken.

“Ek ontmoet hom oormôre,” het haar pa gesê. “Vroegaand in Seepunt. Dan sal ons meer weet.”

En dis waaraan Thuli in die seminaarklas sit en dink het terwyl Ian verduidelik van die konferensie in Boedapest en die belang daarvan vir die regstaat en vryheid van spraak in Suid-Afrika.

“Vryheid,” het Ian gesê. “Die kongres se éintlike tema. Vryheid van spraak.”

Nou is dit die laatmiddag dat haar pa sy kontak in Seepunt gaan ontmoet. Thuli het haar ma se klein Audi geleen met die storie dat sy kampus toe moes gaan en onder in die straat gaan wag totdat haar pa se BMW verbygeswiep gekom het. Hy was ’n vinnige bestuurder en sy moes uithaal om by te bly. Haar ma se karretjie, nie meer so nuut nie, ruik na rook. Sy volg haar pa oor De Waal-rylaan stad toe, tot by ’n spoggerige hotel in die middestad.

Sy móés hom net volg toe sy sien met watter tas hy vroeër uit die studeerkamer kom en eers voor die TV in die sitkamer gaan sit om die sesuurnuus te kyk, die tas styf teen sy regterbeen. Thuli het gesien haar ma se oë val ook op die tas. Die tas met die truuks in, het haar ma dit altyd genoem; die tas uit die Struggle-dae in Londen.

Dis toe dat Thuli opvlieg en aan haar ma sê: “Ma, ek moet kampus toe. Ek weet dis laat, maar ek haak vas met ’n werkstuk vir sosiale antropologie. Ek moet by die biblioteek by short loans gou iets gaan kry. Kan ek Ma se kar leen?”

Haar ma, eweneens vervaard toe sy haar pa met die truuks-tas sien, het ontsteld nog aan haar man gesê: “En waarmee is jy nou weer besig?” toe is Thuli al uit by die voordeur.

Nou sien sy haar pa by ’n groot hotel in die middestad stilhou, uitklim, om hom kyk, die kattebak oopmaak en met die tas die hotel instap. Thuli parkeer behoorlik en wag. Sy moet baie versigtig wees. Haar pa is destyds goed opgelei. ’n Halfuur later kom ’n man met die truuks-tas uitgestap. As sy hom nie so goed geken het nie, daardie stappie met sy tone wat hy eerste neersit en die een arm wat effe meer bak staan by die elmboog, sou sy nooit geweet het dis haar pa nie.

Hy lyk heeltemal anders. ’n Bril, ’n bloedrooi pet (waar sal hy dit tog gekoop het?). Ander klere. Hy loop met ’n opvallende hink. Perfek, dink sy, jy doen dit perfek. Die jare in Londen was nie verniet nie. Kyk na jou.

Jy bou vermomming, het sy eenkeer van haar pa gehoor, van binne buitentoe. Die snor is minder belangrik as die innerlike houding. Jy moet jou inleef.

Hy klim by ’n huurmotor in en ry weg, en sy mik agterna.

Die taxi laai hom op die Seepuntse promenade af. Hy staan ’n ruk op die sypaadjie en kyk na die see asof hy dit lanklaas gesien het. Lank en ingedagte staan hy so. Op die agtergrond sit mense gesellig en kuier op La Perla se terras.

Ken ek my pa ooit werklik? wonder Thuli. Wie is hierdie man wat die tuis wees ná Londen so swaar gevat het? Wat, in haar ma se woorde, nie kan vat kry nie. Wat van intrige leef en altyd gespanne is en een dag vies is vir dié en die volgende dag vir daai. Haar pa wat anderdag met dikgehuilde oë teruggekom het van die begrafnis van die swart professor wat sy eie lewe geneem het – en ná sy derde whisky laataand vir Thuli toegesnou het: “Dis wat hom doodgemaak het – júlle studente.”

Voordat sy kon reageer, het haar ma haar by haar ouers se slaapkamer uitgestoot (“Ignoreer hom, die dag was te lank”) en die deur toegemaak. Thuli kon nog hoor: “Julle Valliste en daardie wit …” Verder kon sy niks uitmaak nie, want haar ma het bo-oor betig: “Moenie daaroor praat nie. Die man is dood, dis disrespekvol.”

Haar pa, die man wat binnensmonds in sy selfoon praat en soms in die tuin gaan sit en soos nou, hier, net voor hom staan en uitstaar. Asof hy vir ’n oomblik iets besef en sy gemoed tot stilstand kom.

Hy bring nou sy selfoon na sy oor terwyl hy na die see kyk. ’n Oproep. Hy hink oor die straat en stap die promenade af, na Kampsbaai se kant toe. Dis ’n swoel somersaand en die lig is rosig. Sy rooi pet gloei. Ligte mis styg uit die branders op. Honde en moeders met stootwaentjies en kleuters, drawwers en paartjies hand aan hand. Die palmbome swart afgeëts teen die rosige see.

Hy gaan sit op ’n bankie, en Thuli, ’n hele ent weg, koop roomys by ’n man met ’n rooi houtstalletjie op wiele. Ná ’n ruk sien sy die ander man aankom. Dis ’n wit man, merk sy op, wat uit die teenoorgestelde rigting aangestap kom, ’n lang lel van ’n man met ’n haakneus. Eintlik ’n besonder lang neus; ’n gesig wat jy nie sommer sal vergeet nie.

Hy kom op die bank langs haar pa sit en ná ’n ruk begin hulle gesels. Die man vat kort-kort aan sy groot neus.

Die branders slaan wit oor die rotse. Thuli sal vir jare nog hierdie aand onthou.

Die smaak van vanieljeroomys en die reuk van die see en die krysende meeue wat bo haar duik en die afgeëtste figure op die bankie.

Ná ’n ruk staan die man op en stap weg. Hy stap na ’n motor wat digby hare geparkeer is; sy het hom nie eens gesien parkeer voordat hy by haar pa aangesluit het nie. Sy kan haarself skop. Sy sal versigtiger moet wees. Sy hoop nie die man met die neus het opgemerk dat sy haar pa dophou nie.

Hy ry weg; ’n duur Porsche Cayenne, en nes haar pa gee hy ook skaamteloos vet in Kusweg af. Sy spring agter die stuurwiel in en moet weer haar ma se karretjie druk tot dit loei.

Deur die stad, twee rooi robotte deur, Woodstock se kant toe. Die man is haastig. Of hy gee doodgewoon nie om nie.

In Woodstock duik die Cayenne in ’n ondergrondse parkeergarage af, onder ’n ou gebou wat eers ’n fabriek kon gewees het. Ja, daar sien sy dit. Nylon Spinners staan daar. ’n Ou teken, behoue deur die argitek, wat met staal en glas ’n ou vervalle gebou omgetoor en dit ’n knap facelift gegee het – sekerlik onherkenbaar selfs vir die ou klerewerkersvakbond se lede wat eens op ’n tyd daar agter hul naaimasjiene hemde gesit en maak het voordat die Chinese die kleremark oorgeneem het.