Читать книгу Ettie Bierman Keur 12 - Ettie Bierman - Страница 12

Soos Mynie tereg opgemerk het, is middernag nie ’n geskikte tyd vir kuier nie. Heinz besef dit ook en dis met teësin dat hy sy motor se neus in die rigting van sy eie woonstel stuur. Hy sou nou graag by Elma Visagie wou gaan kuier het, maar hy is bang dieselfde kil ontvangs as vroeër vanaand by Mynie val hom te beurt. Boonop mag Elma se kwaai pa hom met ’n haelgeweer uitboender omdat hy op so ’n ongeleë tyd kom kuier.

Hy sal maar reguit huis toe moet gaan, besluit ’n onwillige Heinz du Preez. Môre het hy ’n bedrogsaak in die hof, maar hy hoop dis voor middagete afgehandel sodat hy by Elma kan wees ná sy van die skool af tuisgekom het.

Toe Heinz die volgende middag om kwart oor twee aan die Visagies se voordeur klop, is sy ontvangs nie kil nie – eerder vreedsaam, of hensoppend, soos oom Koos Pretorius sou sê.

Elma het die motor voor die hek sien stilhou. Toe die eienaar daarvan aan die deur klop, maak sy oop, dog nie om haar besoeker binne te nooi nie, maar om ’n vlieëplak deur die skrefie tussen die deur en die kosyn te steek – ’n vlieëplak met ’n wit sakdoek aan die punt daarvan geknoop.

“Dis ’n wit vlag,” lig sy Heinz in.

“’n Wit vlag? Hoekom?”

“Om te sê ek wil vrede maak.”

“Ek het nie geweet daar is oorlog nie.”

Elma sug verlig. Sy trek die vlieëplak met die wit sakdoek terug en nooi Heinz binne.

“Ek het gedink jy kom om met my rusie te maak. Daarom wou ek vroegtydig hande in die lug steek en sê ek is jammer.”

Daar gaan meteens vir Heinz lig op. Hy verstaan hoekom Elma Visagie so vreemd opgetree het.

“Dis jy wat vir Mynie vertel het dat ek ’n vreemde blondine op die lughawe omhels het.”

“Dit was ek, ja,” beaam Elma met neergeslane oë. Sy waag ’n vlugtige blik na Heinz se gesig en merk tot haar verbasing dat hy nie woedend vir haar is nie. Mynie het natuurlik weer oordryf, dink sy. Heinz is nie so kortgebonde as wat sy altyd te kenne wou gee nie. Maar hy is beslis aantreklik. Van naderby is hy nog mooier as wat Mynie hom die eerste keer beskryf het. Bruingebrand en met daardie paar asemrowende grys oë … Hoe kon Mynie hom vir daardie Conrad Duvenhage verruil? As Heinz du Preez aan háár behoort het, het Elma hom agter slot en grendel gehou om te keer dat ’n ander vroumens hom dalk steel. So ’n aantreklike mansmens soos hy moenie toegelaat word om los rond te loop nie.

As Heinz geweet het wat die direkte gevolg van Elma se skinderstorie was, sou hy nie so gemoedelik gelyk het nie. As hy geweet het dis as gevolg van sy skynbare ontrouheid dat Mynie aan Conrad Duvenhage geskryf het, sou Elma van die berugte vuurwerke waarvan sy al gehoor het, te siene gekry het.

Soos sake staan, weet Heinz gelukkig niks nie. Hy glimlag vriendelik vir Elma.

Elma se hart slaan bolmakiesie. Mynie is mal, besluit sy. Daar moet iets met haar verstand verkeerd wees om ’n ander man bo hierdie een te verkies.

“Toe maar, Elma, ek is nie vies nie. Enigeen kan ’n fout maak en ’n misverstand ontstaan maklik. Die knoop in my en Mynie se verhouding is egter nie meer daardie onbekende blondine nie. Dis ’n ander kêrel. Weet jy van hierdie Conrad-vent?”

Elma sê nie ja of nee nie. Sy het al genoeg probleme vir Mynie veroorsaak. Voor sy praat, wil sy eers die kat uit die boom kyk en vasstel wat Heinz hier kom maak het.

“Jy en Mynie is boesemvriendinne,” gaan Heinz voort. “Ek weet sy sou jou in haar vertroue geneem het. Hy lyk egter vir my na ’n ongure persoon. Ek sou graag wou hoor wat jy van die vent weet.”

“Het Mynie jou van Conrad Duvenhage vertel?” vra Elma versigtig.

“Ja.”

Elma is nou op veiliger terrein.

“Ek weet nie veel van hom nie. Mynie ook nie. Hy is taamlik terughoudend aangaande homself. Ek weet net hy was haar penmaat, sy vrou is nege jaar gelede dood, hy gee voor hy is ’n skilder en hy is glo ryk.”

Elma vertel nog die een en ander wat sy by Mynie van die man gehoor het, en Heinz is dadelik agterdogtig. ’n Veertigjarige ryk wewenaar wat soos ’n tiener in ’n penmaatrubriek vir meisies adverteer met die oog op ’n spoedige ontmoeting. Nege jaar oor sy oorlede vrou getreur, maar hy raak onmiddellik smoorverlief op die eerste die beste penvriendin wat aan hom skryf, en net so onmiddellik praat hy van trou terwyl hy terughoudend oor homself is … Nee, iewers is ’n skroef los – veral nadat hy vanoggend navraag gedoen het. Niemand weet van ’n prokureursfirma by name Smit, Botha en Duvenhage nie.

“Wat weet jy nog van hierdie Conrad Duvenhage, Elma?”

“Net nog dat hy verkies om in Mynie se woonstel vir hulle kos te maak eerder as om in ’n stampvol restaurant vol mense te gaan eet, en dat hy redelik menssku is en so gou moontlik met Mynie wil trou.”

“En sy met hom?”

“Ja, blykbaar loop die troukoors hoog.”

“Dink jy sy is regtig verlief op die vent?”

“Hoekom anders sal sy met hom wil trou?”

Toe ook Heinz op hierdie vroulike logika geen antwoord het nie, sit Elma ’n rukkie stil. Sy lyk ingedagte, frons en sê dan: “Ek kan nie my vinger daarop lê nie, maar iets is hier nie heeltemal reg nie, Heinz. Alles is net té goed om waar te wees, té idillies. Dink jy sy gebruik hierdie Conrad miskien net om jou mee te vermaak?”

Heinz skud sy kop. “Mynie is nie die soort meisie wat so gemeen sal wees nie. En ek moet my belangrikheid ook nie oorskat nie. Sy tree nie op soos ’n verliefde meisie wat haar ontroue kêrel jaloers wil maak nie. Sy wil nie eens meer met my vriende wees nie, Elma. Die beste waarop ek kan hoop, is om strooijonker op hulle troue te wees.”

“Conrad Duvenhage het seker ’n kursus geloop oor hoe om ’n meisie met vleitaal te oorrompel, of anders is hy baie geoefen in die fynere kunsies om ’n meisie die hof te maak. Arme Mynie het nie ’n kans teen sy berekende sjarme nie. Reeds die eerste aand het hy haar voete skoon onder haar uitgeslaan.”

“Dink jy dit sal oorwaai?”

“As dit oorwaai, sal dit baie gou moet geskied. Hy praat al van ’n troudatum.”

Die toestand is ernstiger as wat Heinz gedink het. Aanvanklik het hy sy agterdog aan frustrasie toegeskryf, nou maak dit hom onrustig dat Elma sy agterdog aangaande hierdie blitsromanse deel en net so bekommerd oor Mynie is. ’n Vorige keer toe Heinz die bul by die horings gepak het, het dit katastrofiese gevolge gehad. Hy waag dit nietemin nou weer.

“Ons moet hierdie troue verhoed,” sê hy reguit. “Ek het geen begeerte om strooijonker te wees vir die bruidegom van die vrou wat ek liefhet nie.”

Elma stem heelhartig met hom saam.

“Hoe kan ons hierdie oorhaastige trouery keer?” wil sy weet.

Noudat hy ’n handlanger en ’n vennoot het, is Heinz skielik vol idees.

“Ons kan die laventelhaan se nek omdraai. Dan sal hy nooit weer kan praat nie. Of ek kan met ’n haelgeweer voor Mynie se deur waghou en hom vol lood blaas as hy weer sy opwagting maak. Wat van sy motor steel sodat hy nie meer vir Mynie kan gaan kuier nie? Of arseen in sy kos gooi?”

“As jy in die tronk sit, Heinz du Preez, sal jy ook nie met Mynie kan trou nie.”

“Wat dink jy daarvan as ek hom vertel dat Mynie en ek reeds getroud is … met ’n hele string kindertjies? Ons wette is streng teen veelwywery.”

“Jy kan nie ’n danige prokureur wees as jy sulke simpel planne uitdink nie.”

“Kan jy ’n beter een uitdink?” troef Heinz haar.

“Ja.”

“Laat ek hoor.”

Elma is egter te skaam om dadelik met haar plan vorendag te kom. Heinz is ses-en-twintig jaar oud. Hy weet seker al teen hierdie tyd dat hy aantreklik vir lede van die teenoorgestelde geslag is. Sy is bang Heinz dink sy beplan om self haar flikkers vir hom te gooi, daarom besluit Elma om eers voorbrand te maak, die saak versigtig aan te voor en te sorg dat dit op die einde lyk asof die plan eintlik van sy kant af gekom het.

“Onthou jy hoe ontsteld Mynie oor daardie blondine op die lughawe en oor Annette Basson was?” Elma weet sy gaan haal die bobbejaan ver agter die bult, maar dis nodig om soos Alice in Wonderland te maak en by die begin te begin.

“Kan ek dit ooit vergeet?” vra Heinz gevoelvol.

“Wat het jy daaruit afgelei?”

“Ek weet nie. Daar was nie tyd vir afleidings nie. Ek was te besig met verduidelikings.”

“Miskien omdat ek ’n buitestander is, kon ek die tekens objektief beskou en die korrekte afleiding maak. Of dalk ken ek Mynie beter as jy, Heinz. Ek weet hoekom sy so kwaad daaroor was.”

“Hoekom?”

“Mynie is nie van nature besitlik of jaloers nie, maar geen meisie hou daarvan as ’n ander een in haar slaai krap nie. Is ek reg?”

“Jy is reg. Ek weet egter nie waarop jy afstuur nie.”

“Wees geduldig. Net soos alle mansmense, verstaan jy nie die kuns om ’n vroumens reg te hanteer nie. Jy kon daardie misverstand met jou suster tot jou eie voordeel omskep het. Jy kon dit gebruik het om Mynie se oë te laat oopgaan en haar wakker te skud. Dis presies wat sy nodig gehad het om haar te laat besef dat sy jou liefhet. Sy was goed op pad om daardie ontdekking te maak toe Conrad Duvenhage ongelukkig op die toneel verskyn het – om haar weer horende doof en siende blind te maak wat haar gevoel vir jou betref.”

“Dus?”

“Dus skep ons ’n soortgelyke situasie om Mynie uit haar dwaling wakker te skud.”

“Ek moet ’n ander nooi kry om Mynie mee jaloers te maak?”

Elma glimlag tevrede. “Jy is nie so dom soos jy lyk nie, Heinz. Dis ’n briljante idee wat jy nou net gekry het, ’n skitterende plan wat jy self uitgedink het. Dit behoort te slaag.”

“Dis goed en wel, maar waar kry ek op kort kennisgewing ’n ander nooi? En hoe gaan ek te werk om die meisie se gevoelens nie seer te maak en haar nie te laat agterkom sy word net gebruik om Mynie Cronjé mee te vermaak nie?”

“Luister, ek sal jou vertel hoe ons maak …”

Heinz sit nog steeds aandagtig en met groeiende opgewondenheid na Elma en luister toe tant Dollie Visagie ’n halfuur later die sitkamer binnestorm.

“Ek kom nou net van die lughawe af en ek dag ek sal julle eers die goeie nuus kom gee, Elma. Luitenant Hoekstra sê hulle het ’n leidraad! Daar is ’n moontlikheid dat ek my beursie en my geld kan terugkry.”

Sy sien nou eers vir Heinz op die bank sit en die stortvloed woorde word ’n oomblik lank onderbreek voordat tant Dollie met ’n nuwe vlaag begin.

“Is jy die speurdertjie? Die luitenant op die lughawe het vir my gesê hy en ’n sersant As van Staden van Johannesburg werk nou glo saam, want die soort boereverneukery waarmee ek gevang is, het glo ook in die stad kop uitgesteek.

“Eers ’n jong huisvroutjie wat glo ’n vreemde man toegelaat het om haar motor te parkeer en nooit gedink het die vent sal daarmee wegjaag nie. Toe weer ’n oujongnooi en ’n klomp ander mense wat van geld beroof is, en nou weer ’n man wat gaan kla het dat hy vir ’n sekere bustoer betaal het, maar dat die bus nooit die volgende oggend opgedaag het nie en dat daar ook nie so ’n reisagentskap bestaan as wat hulle vir hom vertel het nie. Arrie, nee, waar gaan die wêreld heen? Is jy sersant Van Staden?”

“Ongelukkig nie, mevrou …”

Elma onthou haar maniere en stel hulle gou aan mekaar voor.

“Ongelukkig is ek nie sersant Van Staden nie, juffrou Visagie,” herhaal Heinz.

Tant Dollie knik afgetrokke, haar gedagtes nog heel duidelik by haar vermiste beursie. Dan kyk sy nuuskierig na Heinz en Elma.

“As jy dan nie die sersantjie is wat na my kom soek het om verdere leidrade te kry nie, wat het jy hier kom maak, meneer Du Preez?”

Dis Elma wat antwoord.

“Hy het vir my kom kuier, tant Dollie.”

“Vir wat?”

“Omdat hy my kêrel is,” antwoord Elma skalks.

“Jou nuwe kêrel, sê jy?”

“Dis reg, tante.”

“Wel, ek moet sê, ek hou meer van hom as van daardie ander langhaargedoentes wat in die verlede vir jou kom kuier het, Elma. En ek moet sê, as ek so vyftig jaar jonger was, het ek sélf my flikkers vir hierdie nuwe kêreltjie van jou gegooi …!”