Читать книгу Ettie Bierman Keur 12 - Ettie Bierman - Страница 13

“Ek wil berge sien,” sê Conrad. “Hier is te veel mense om ons. Ek wil alleen saam met jou in die rustige natuur wees. Ek wil jou in my arms hou terwyl ons ’n uitsig op die berge en valleie en klowe het.”

“Dis goed. Jy kan jou berg kry, maar mag ons darem hout en vleis saamneem?” vra Mynie.

Dis ’n Sondagoggend en Conrad het voorgestel dat hulle iewers heen uitry om die dag in die buitelug deur te bring.

“Hout en vleis en toebroodjies en drinkgoed. Ek weet van ’n mooi plekkie in die Magaliesberge wat niemand anders nog ontdek het nie. Dis afgesonderd en bo-op die kruin van ’n berg. Van bo af het mens ’n panoramiese uitsig oor die valleie en klowe. Ek sal net op pad daarheen brandstof moet kry. Hout het ek. Het jy genoeg vleis om te gaan braai, Mynie?”

Conrad kyk saam met Mynie in haar vrieskas, haal tjops en biefstuk uit en timmer ’n sous aanmekaar wat hy oor die vleis gaan sprinkel terwyl dit op die hardekoolvuur braai.

“Hulle sê hardekool is so skaars soos stinkhout,” merk Mynie op. “Waar het jy daardie kosbare hout gekry?”

“By ’n ander ou,” antwoord Conrad vaag. “Hoe ruik hierdie sous vir jou?” en hy hou dit onder Mynie se neus.

“Hmmm …”

“Wat beteken ‘hmmm’?”

“Lekker. Heerlik. Mond wat water.”

Soos Conrad gesê het, wil hy bo-op ’n berg staan, afkyk op die afgrond voor sy voete en vars, onbesoedelde lug inasem. En hy is haastig om uit die lawaaierige stad met die baie mense weg te kom. Hy gun homself skaars tyd om brandstof langs die pad in te gooi en is ongeduldig toe die petroljoggie nie gou genoeg met sy kleingeld terugkom nie.

Toe hy dit wel kry, tel hy die muntstukke vinnig.

“Daar is vyf sent te min,” sê hy kil.

Een blik na die koue gesig laat die petroljoggie besluit om nie te redekawel nie. Hy haal blitsig vyf sent te voorskyn en lyk verlig toe ’n ander motor agter die Mercedes stilhou sodat hy ’n verskoning kan hê om hom uit die voete te maak.

“As mens jou oë nie oophou nie, word jy om elke hoek en draai gekul,” sê Conrad grimmig.

Mynie verwonder haar aan hierdie man se luime wat soos kwiksilwer kan verander. Een oomblik is hy sagmoedig en liefdevol, die volgende wreed en ongevoelig. Conrad is ryk. Vyf sent sou hom nie armer gemaak het nie en die arme petroljoggie het dit miskien nodiger gehad as hy. Kon hy nie maar geswyg of die vyf sent as ’n fooitjie toegelaat het nie?

“Die vermetelheid om vyf sent van my geld in sy sak te steek … Dis nie die geld nie. Dis die beginsel. Stem jy saam?”

Mynie stem nie saam nie. Conrad het baie haastig getel. Is hy seker daar is vyf sent te min?

“Ja, Conrad,” sê Mynie sag. “Jy was reg om op die korrekte kleingeld aan te dring.”

Onmiddellik is Conrad weer die ene lieftalligheid. Hy glimlag verleë en neem sy hand van die stuurwiel af om oor Mynie se blink, donker hare te streel.

“Ek weet ek is ’n ou brombeer, my liefste. Kwaad vir my?”

“Om vir iemand lief te wees, beteken om nooit vir hom kwaad te wees nie.”

Die afgesonderde piekniekplekkie bo-op die kruin van die bergreeks is alles wat Conrad belowe het. Dis stil en rustig. Net ’n dowwe paadjie, die wind, voëls, doringbome en hulle twee. En ’n asemrowende uitsig op die panorama van klowe en valleie ver onder hulle reisdeken en smeulende hardekoolvuurtjie. Mynie vra nie weer waar hy die brandhout vandaan gekry het nie. As dit dalk is van iemand wat hom aan Liza herinner, is dit beter dat sy nie uitvra en miskien ou wonde oopkrap nie.

“Wat was die baie belangrike vraag wat jy vir my wou vra, Conrad?” wil sy weet.

“Of die dertigste Mei jou pas.”

“Die … Die dertigste Mei?”

Conrad gooi die vurk neer waarmee hy die vleis omgekeer het. Hy kom langs Mynie op die reisdeken sit en plaas sy arms op haar skouers.

“Mynie, jy het my roepstem uit die woestyn gehoor en my geantwoord. Ek was soos ’n verlore siel wat doelloos rondgeswerf het. En toe kom ek skielik by ’n oase uit. My siel het ’n rusplek gevind en ek het uiteindelik tuisgekom. Ek wil nie weer eensaam en verstote ronddwaal nie. Ek is moeg vir die barre woestyn sonder die koel, groen oases. Ek wil vir altyd by jou wees. Jy is my oase. Sonder jou wil ek nie lewe nie. Ek het ’n goeie werk en ’n gesonde bankbalans. Ek kan jou in weelde onderhou. Ek is miskien ’n bietjie oud vir jou, maar …”

“Nooit. Nie jý nie, Conrad.”

“… maar ek belowe om vir jou goed te wees en jou altyd lief te hê. Ek wil nie langer wag nie, my liefste. Ek is haastig. Selfs ’n week sal soos ’n oneindigheid voel. Belowe jy sal my marteling nie langer uitrek en my terugstuur in die woestyn nie. Sê jy sal, Mynie. Asseblief, sê jy sal.”

“S-sal wat?”

“Met my trou.”

Mynie het met toenemende opgewondenheid na Conrad geluister. Sy het ’n idee gehad waar die lang aanloop gaan eindig. Nou glimlag sy bewerig en lê haar hand op Conrad s’n.

“Ek sal met jou trou, Conrad.”

“Die dertigste Mei?”

“Dis maar binne ’n week!”

“Mynie, ek was veertig jaar lank eensaam. Selfs toe ek met Liza getroud was, het ek alleen en verstote gevoel. Sy het my nie verstaan nie. Ons was nie geesgenote nie. Toe sy dood is, het ek geglo ek sal nooit geluk vind nie. Ek sal die res van my lewe eensaam bly. Ek het dit so aanvaar, tot – tot ek … jou ontmoet het. Moenie my pyniging langer uitrek of my van jou af wegstuur nie. Sê jy sal op die dertigste Mei myne word en vir die res van jou lewe by my wees.”

Die rook van die vuurtjie dwarrel verby hulle, maar deur die rook sien Mynie Conrad se gesig. Dis gloeiend en opgewonde, soos ’n klein seuntjie se gesig by die eerste aanblik van ’n Kersboom vol liggies en geskenke. Hoe kan sy hom hierdie grootse geskenk weier?

“Goed, die dertigste Mei,” sê sy in ’n klein stemmetjie.

Conrad vergeet van die vleis wat amper gaar is, vergeet van die kole wat te warm is en van sy blikkie bier wat by sy elmboog staan. Sy hande sluit stywer om Mynie se skouers en hy trek haar nader. Hierdie soen is anders as enige van die voriges. Daar is minder hartstog, minder vuur en meer teerheid. Ook verwondering in die mond wat oor Mynie se wang streel, asof hy nie kan glo dat hierdie fyn donkerkopmeisietjie uiteindelik syne gaan word nie.

“Conrad!” roep Mynie na tien minute uit. “Die vleis … ! En jou bier het omgeval! ”

“Drinkgoed sal ek nooit weer nodig hê nie … noudat ek my eie oase gevind het. Die vleis maak ook nie saak nie. In die toekoms gaan ek van droë brood en liefde leef.”

Mynie is meer pragmaties as haar aanstaande man. Sy is honger en sy kan nie belangrike sake op ’n leë maag bespreek nie. Sy red wat daar van die vleis te redde is, pak toebroodjies op hulle borde en soek vir Conrad nog ’n bier.

Conrad let skaars op wat hy eet. Hy drink die bier sonder dat hy dit agterkom. Sy blou oë is dromerig terwyl hy lugkastele bou.

“Ons gaan Parys toe vir ons wittebroodsdae. Parys is die stad van Edith Piaf, Toulouse-Lautrec en Irma la Douce, van joie de vivre en verliefdes. Ek het gesê ek was al dikwels oorsee, maar geen vakansie sal so opwindend wees soos die volgende een wat ek beplan nie. Dis omdat ek toe reeds gehoop het dit sal saam met jou wees. Dink net, my liefste: ons twee saam op die walle van die Seine, by die Notre Dame, bo-op die Eiffel-toring, wandelend in die Tuileries-tuine … Besig om inkopies te doen in die Champs Élysées …”

Conrad bly skielik stil. Hy spring op, skop die vuurtjie uitmekaar en gaan staan met gebalde vuiste op die wal van die afgrond. Dan tel hy ’n klip op en gooi dit met alle mag so ver as wat hy kan.

“Wat is dit, Conrad?” vra Mynie ontsteld. “Wat makeer?”

“Ek is lus en spring by die afgrond af,” sê hy verbitterd.

Mynie hardloop tot by hom en trek hom aan sy arm terug. Sy is geskok en hewig ontsteld.

“Wat is dit?” herhaal sy verskrik.

“Niks.” Die antwoord is mompelend en Conrad kan haar nie in die oë kyk nie. Hy gaan sit op sy hurke en krap die gloeiende kole met ’n stokkie bymekaar. Toe daar ’n kriek ’n entjie van hom af verbysukkel, gryp hy dit en druk dit in die vuur. Dis asof hy in die sissende lyf en skoppende pote en gekraak van die dop ’n uitlaatklep soek.

Mynie draai haar kop weg en druk haar ore toe.

“Kom ons gaan huis toe,” sê Conrad kortaf.

Mynie het nie gehoor wat hy sê nie, maar sy sien toe hy skielik die rooster en vurk en hulle borde begin bymekaarmaak.

“Conrad, wat … wat makeer? Is dit iets wat … ek gesê of gedoen het?”

“Dis nie jy nie, Mynie,” sê Conrad in ’n lewelose stem. “Dis ek. Dis ek wat so ’n onnosele gek was. Dwaas, onnadenkend en heeltemal onverantwoordelik.”

“Hoekom sê jy so?”

“Omdat ek jou om verskoning moet vra.” Conrad tuur doer ver oor die horison. Toe hy weer praat, is sy stem byna onhoorbaar. “Ons sal nie meer kan trou en Parys toe gaan nie.”

Mynie weet nie wat om te antwoord nie. Dis so onverwags dat dit haar stom gelaat het.

“H-hoekom nie?” stamel sy na ’n lang en gespanne stilte tussen hulle.

“Ek het vir jou gesê ek is ’n ryk man. Ek is. Maar op die oomblik het ek nie ’n bloue duit aan my nie. Al my geld is vas belê. Langtermyn. Ek kan dit eers oor vyf jaar trek. Ek het nie ’n enkele los sent op my naam nie, buiten my maandelikse salaris. Dis ruim, maar dis nie genoeg om vir jou ’n duur verloofring, nuwe meubels en twee vliegkaartjies Parys toe te koop nie. Ek is jammer, Mynie. Ek was te voortvarend. Ek het nooit gedink ek sal weer trouplanne kry nie, daarom het ek my geld op vaste belegging gesit. Ek het die bougenootskap-sertifikaat in ’n laai gegooi en daarvan vergeet. Tot nou toe … Tot dit my soos ’n donderslag getref het dat ek geen los kontant het nie. Nie ’n enkele vervlakste sent nie … Beledig my maar, Mynie. Raak woedend kwaad en skel my uit vir ’n stommerik en ’n brandarm luis. Ek sal jou nie kwalik neem as jy sê jy wil my nooit weer sien nie. Vergeet van my. Dwing my uit jou gedagtes. Soek vir jou ’n ander man wat nie so onnosel en stiksienig soos ek is nie. Jaag my weg en …”

“Hokaai,” stuit Mynie die uitbarsting. “Wag eers, my liefste. Ek is seker dinge is nie so duister as wat hulle lyk nie.”

“Daar is geen ligstraaltjie nie. Ek wou jou Maandagmiddag geneem het om ’n duur verloofring uit te soek en ek wou gegaan het om plek op volgende Saterdagaand se Parys-vlugte bespreek …”

Hy lyk soos dieselfde klein seuntjie van netnou, behalwe dat iemand skielik al die liggies van die Kersboom uitgedoof en die geskenke weggeneem het.

Mynie kyk na die diep ongelukkige gesig en die hand wat kort-kort oor sy oë vee, asof hy die gedagte aan die toekoms sodoende kan uitwis. Sy is lank stil terwyl sy ingedagte met ’n stokkie op die grond voor haar sit en krap. ’n Ander insek sukkel verby en laat ’n ry spoortjies in die sand agter, maar sy sien dit nie. ’n Duif se gekoer klink in die stilte op sonder dat Mynie dit hoor. Sy krap ’n paar strepies in die sand, kruis hulle met ’n oneweredige patroon en vee dan alles weer uit. Skielik gooi sy die stokkie eenkant en kyk op na Conrad.

“Ek het genoeg geld.”

“Mynie, my liefste …” Sy stem is teer, maar hy neem nie haar hand nie en die skewe glimlaggie om sy mond is hartseer. “Ek waardeer jou aanbod. Ek is nie ondankbaar nie. Maar weet jy wat diamantverloofringe en oorsese vakansies kos?”

“Min of meer.”

“Jy is die allerliefste nooientjie, maar ek is jammer om te sê ook naïef en ooroptimisties. Dink jy dertig rand in ’n poskantoor-spaarbankboekie sal ons ver bring?”

Mynie lyk verbaas. “Jy weet mos dis nie net dertig rand nie.”

“Hoeveel is dit? Een-en-dertig rand? Jammer, my skat, maar dis nog steeds nie genoeg nie. Lewenskoste het gestyg.”

“Conrad, ek het mos vir jou geskryf dat my ouers my goed nagelaat het. In jou tweede brief het jy gevra hoeveel my erfporsie bedra het en ek het jou gesê hoeveel dit was. Ek het bygevoeg dat daar nog baie daarvan oor is, waarmee ek eendag vir my ’n droom wil koop. Onthou jy nie?”

Conrad se gesig is ’n studie van skok en ongeloof.

“Nee, ek onthou nie. Ek onthou ook glad nie dat ek so onmanierlik was om na jou privaat sake uit te vra nie. Ek herinner my wel dat jy geskryf het van jou ideaal om eendag op te hou met skoolhou en voltyds te skilder, maar ek het gedink dis ’n droom ver in die verskiet, ’n ideaal wat nie gou verwesenlik sal word nie. Mynie, ek is seker jy het nie vir my geskryf dat jy ’n skatryk jong meisie is nie.”

“Het jy nie my briewe so oor en oor gelees soos ek joune gelees het nie?”

Dit lyk eers of Conrad vir haar wil jok, dan grinnik hy verleë.

“Nee, ek het nie.” Toe Mynie seergemaak lyk, voeg hy gou by: “Dis nie omdat jou briewe vervelig was nie. Dis net … Ag, ek is sommer net nie ’n ou vir briewe lees nie. Ek verkies die produk in lewende lywe. Ek het jou briewe verslind, maar dit was lekkerder om te wonder hoe jy lyk en of ek jou ooit sal ontmoet. Dié het ek net so oor en oor bedink as wat jy my briewe gelees het.”

“Kon jy onthou dat ek geskryf het ek weeg net ses-en-vyftig kilogram?”

Conrad lyk baie skaam. Hy bly stil, dog Mynie weet wat sy antwoord sou gewees het.

“Dus was dit nie eens nodig om daarna vir jou te sê dat ek gejok het en in werklikheid swaarder weeg nie?”

“Ek is jammer, Mynie. Ek is wreed en onbedagsaam. Pleks dat ek oor jou briewe gejok het. Maar ek was nog nooit ’n goeie leuenaar nie. Ek bloos, stamel en stotter altyd en almal kan met ’n stok voel ek jok. Ek is opreg jammer dat ek jou gevoelens seergemaak het, veral omdat jy seker baie moeite met jou briewe gedoen het. Dit was gemeen van my. Jy het dit nie verdien nie. Miskien is dit ook maar goed dat ons nie meer gaan trou nie. Jy verdien ’n beter man as ek.”

“Wie sê ons gaan nie meer trou nie?”

“Skatlief, ek waardeer jou aanbod om daardie geld vir my te leen, maar ek kan dit nie aanvaar nie. Ek sou nie eens jou dertig rand in die posspaarbank geleen het nie. Ek is te trots om ooit by ’n dame geld te leen.”

“Ek is nie ’n dame nie. Ek is jou aanstaande vrou.”

Conrad glimlag, maar hy skud nog steeds sy kop.

“Jou geld is seker ook op vaste belegging. Al sou ek ingestem het, sou jy dit nie vir my kon leen nie.”

“Ek weet nie veel van finansiële transaksies, van beleggings en vaste deposito’s en sulke dinge af nie. Ek het mos vir jou geskryf ek het my geld by ’n bougenootskap gedeponeer. Ek kan dit enige tyd trek.”

“Jou dom meisiekind. Besef jy hoeveel rente jy verloor?”

“Ek het mos gesê ek weet nie veel van finansies af nie. Ek het ook nie ’n pa of ’n broer of iemand wat my raad kan gee nie.”

“Jy het tog seker ’n goeie vriend gehad wat jou kon aanraai om jou geld te belê waar jy meer rente sou kry?”

Dit was ’n klip wat Conrad in die bos gegooi het. Hy wou uitvind of daar nie dalk ’n kêrel was nie. ’n Kêrel wat dalk nog belangstel en dalk probleme kan veroorsaak. Dog daar kom niks insiggewend uit die bos nie.

“Daar was eenmaal ’n ou, ja, maar hy het gesê hy stel nie in my geld belang nie. Hy het gesê hy sal sy vrou eendag self onderhou. Intussen is sy nooi se geld hare om mee te maak wat sy wil.”

“Hierdie ou … Was jy lief vir hom?”

Mynie haal haar skouers op. Sy weet nie wat om te antwoord nie. Wat was – en is – haar gevoel vir Heinz? Sy het self nie sekerheid nie en sy verkies om die onderwerp te verander.

“So, ek kan daardie geld môremiddag gaan trek as ek wil.”

“Mynie, ek het nog nooit in my lewe geld by ’n meisie geleen nie …”

“Daar is altyd ’n eerste keer, en ek het mos gesê ek is nie ’n vreemdeling nie. Ons sal seker in gemeenskap van goedere trou. Dan is alles wat ek besit in elk geval joune.”

“En van al my besittings is die helfte joune. Ek sal net vir jou jou eie motor koop, Mynie. Die ou Mercedes is te lomp vir ’n fyn meisietjie soos jy om te bestuur. En ek sal natuurlik nuwe meubels koop. Jy sal nie daarvan hou om Liza se meubels te sien nie. As jy voel die huis het dalk ook te veel herinneringe, sal ek ’n ander een koop. As my dekselse geld net nie op lang termyn belê was nie … Ek kan myself skop dat ek so onnosel was.”

“Jy het nie geweet jy gaan binnekort trouplanne kry nie. Sal ons môremiddag daardie geld gaan trek en … en vir my ’n verloofring koop?”

Daar is ’n tinteling in die blou oë, dog Conrad se gesig bly ongelukkig.

“’n Verloofring waarvoor jy self moet betaal?”

“As dit jou beter sal laat voel, sal ek jou rente laat betaal op die geld wat ek jou leen. Ek sal jou met ’n volle vier en ’n half persent rente ruk. Sal dit jou troos, Conrad?”

“Tien persent.”

“Goed, vyf persent.”

“Nee, tien persent, anders leen ek dit nie.”

“Ons is nog nie eens getroud nie, en reeds boelie jy my!”

“As jy parmantig is, gaan ons nie daardie diamantring uitsoek nie!”

Mynie lag. Sy skrik nie vir Conrad se speelse dreigement nie. Die wêreld om haar is skielik weer blink en die toekoms rooskleurig. Die voorval met die arme kriek bly egter nog ’n bietjie krap en sy besluit dis beter om die lug te suiwer.

“Conrad, my skat, hoe kon jy netnou so wreed gewees het? Daardie arme kriek het jou mos niks gedoen nie …”

“Watter kriek?”

“Die een wat jy … wat jy in die vuur gegooi het.”

Conrad frons onbegrypend. Hy kyk na die vuurtjie en dan weer na Mynie.

“Ek onthou daar niks van nie. Het ek ’n gogga in die vuur gegooi?”

“Sy … sy hele lyf het opgekrul en … en sy dop het met ’n klapgeluid ge …” Sy ril. Sy kan nie die res van die woorde uitkry nie.

Conrad kom vinnig na haar toe. Hy kom hurk voor haar en neem die hande weg wat in afgryse voor haar mond gehou word.

“My engel, ek onthou nie dat ek so ’n wrede ding gedoen het nie, maar ek is jammer. Ek was ingedagte. Ek het nie geweet wat ek doen nie. Moenie so geskok lyk nie. Ek belowe jou ek sal nooit weer so iets doen nie. Ek sal môremiddag vir jou die mooiste verloofring in die hele wêreld gaan koop. Sal jy my dan vergewe?”

Mynie knik. Sy kan nie lank vir hierdie man kwaad bly nie, veral nie as hy so boetvaardig lyk en op só ’n manier na haar kyk nie. Dan sal sy hom enigiets vergewe en ook die voorval met die kat en die petroljoggie diep in haar onderbewussyn indwing. Niemand is volmaak nie. As Conrad een of twee foute het, so ook elke mens op aarde.

“Sal jy môremiddag vry hê?” vra Mynie. Conrad is wel ’n senior vennoot in die firma, maar sy wonder nogtans hoe hy so dikwels van die kantoor kan wegbly en of hy op sulke kort kennisgewing ’n maand vakansie sal kan neem. Heinz is ook senior, maar hy werk harder as sy ondergeskikte kollegas en hy kan nie sommer na willekeur enige middag van die kantoor wegbly nie.

Conrad knik ongeërg. “Dis nie elke dag dat ’n man gaan trou nie. My kollegas moet môremiddag maar alleen opsnork.”

Dis selde dat hy oor sy werk praat. Mynie gebruik die opening om taktvol te vra: “Is julle baie besig op die oomblik?”

“Redelik. Ons sal die volle som geld moet trek, Mynie, om jou ring te koop, vir die vakansie te betaal en daarna nuwe meubels aan te skaf.”

“Goed. Spesialiseer jy as prokureur in een besondere afdeling of hanteer jy algemene sake, Conrad?”

“So ’n bietjie van beide. Eintlik is ek ’n deskundige op die gebied van die Deeltitelwet, maar ek hanteer soms ook boedels en testamente. Is dit dan reg dat ons Maandagmiddag die geld gaan trek?”

“Ja, dis reg so. Sal die bougenootskap vir my ’n tjek kan gee?”

“Dis onnodige moeite en ’n tjek kan dalk probleme oplewer as ek dit op my lopende rekening wil inbetaal. Soms vereis die bank tien dae klaring voor ’n kliënt op die tjek mag trek. As dit gebeur, is jy jou ring kwyt en ons ons vakansie. So, ek dink kontant sal beter wees.”

“Het bougenootskappe altyd soveel kontant byderhand?”

“Daar behoort geen probleme te wees nie.”

“Sê nou maar iemand slaan jou oor die kop en steel die geld as ons uit die bougenootskap kom?”

“Moenie aan sulke grusame dinge dink nie, my skat. Dink liewer aan iets meer aangenaam … Volgende week hierdie tyd is ons meneer en mevrou Duvenhage, in ’n makrostraler op pad Parys toe vir ons wittebroodsdae. Kan jy dit glo?”

“Ek moet myself kort-kort knyp om seker te maak dat ek nie droom nie.”

Die mooi uitsig op die afgrond en die berge wat Conrad so graag wou sien, kry nie veel aftrek gedurende die volgende paar uur nie. Daar word drome gedroom en lugkastele gebou. Die eerste uur word gebruik om te besluit hoe laat die oggend die huweliksbevestiging in die landdroskantoor moet plaasvind en waar hulle dit daarna met middagete en vonkelwyn gaan vier. Tussendeur sit Mynie en prakseer hoe haar rok gaan lyk en watter kleur hoed sy wil dra. Die tweede en derde uur word aan Parys bestee.

Conrad probeer die atmosfeer van die wonderlike ou stad vir Mynie skets. “As ’n mens Parys werklik wil ervaar, moet jy sommer net na willekeur deur die strate dwaal – van die kronkelstegies van Montmartre tot by die romantiese boulevards van die Champs Élysées, die Faubourg St Honoré en die Quai d’Orsay. En ’n mens moet op die wal van die Seine staan met jou geliefde aan jou sy …”

“Kan ons gaan kyk hoe die Notre Dame lyk? En al die trappies tot bo in die toring klim?”

“As jy genoeg stamina sal hê. Maar van bo is die uitsig op Parys die moeite werd. Dis mooier as bo van die Eiffel-toring af. As jy na ’n paar weke vir Frankryk moeg is, kan ons deur die res van Europa toer. Gaan ski in Switserland, ’n handvol munte in die fonteine van Trevi gooi, op Piccadilly gaan staan en kyk hoe die res van die wêreld verbykom …”

Dan kom Conrad by die minder romantiese, maar meer praktiese.

“Ek glo nie dis ’n goeie idee om binne gemeenskap van goedere te trou nie. Op huweliksvoorwaardes is beter. Ek sê nie dit sal gebeur nie, maar as ek byvoorbeeld bankrot speel, kan die balju nie aan my vrou se besittings raak nie. As ek ’n huweliksvoorwaardekontrak laat opstel, word my vrou beskerm. Ek sal in die kontrak onderneem om direk na ons troue my huis, meubels, plaas en ander besittings op jou naam oor te plaas. Ek sal ook onderneem om ’n som geld aan jou uit te betaal indien ons ooit sou skei.”

“Dankie, Conrad. Dis lief van jou, maar jy moenie van sulke dinge praat nie. Ons het dan beloof om mekaar vir ewig lief te hê.”

“Jy kan dalk vir my moeg word.”

“Nooit.”

“Of dalk eendag ’n ander man bo my verkies.”

“Nooit.” Maar Mynie se stem klink effens minder beslis as netnou. Sy is vies vir haarself daaroor en voeg heftig by: “As ek ooit ophou om jou lief te hê, moet jy my oor jou skoot trek en my die pak slae gee wat ek verdien.”

“Ek sal so maak, maar ek wil nog steeds onderneem om jou ’n som geld uit te betaal indien jy dalk eendag jou vryheid wil hê. Ek wil nie hê jy moet dink ek trou net met jou om jou geld in die hande te kry nie, my liefste. En dis ook om dankie te sê vir die geld wat jy vanaf Maandag vir my gaan leen. Dit sal egter nie ’n volle vyf jaar hoef te wees nie. Sodra ons terug is van Europa, gaan ek die bestuurder van die bougenootskap spreek en vra om die termyn van vyf na een jaar te verkort.”

“Kan ’n mens so iets doen?”

“As die bestuurder van die bougenootskap moedswillig is, breek ek sy brandkluis oop en help myself. Ek beloof om jou geld nie langer as hoogstens een jaar te leen nie, en jou tien persent rente te betaal.”

“Vyf persent.”

“Tien.”

“Vyf.”

“Kan my aanstaande vroutjie onthou wat in die huweliksformulier staan? Weet sy dat sy volgende Saterdagoggend gaan beloof om haar man onderdanig te wees en hom in alle opsigte altyd te gehoorsaam? Sy sal solank moet begin oefen om nie so baie met haar man te stry nie.”

“Waar staan dit dat die vrou die man onderdanig moet wees en …?”

Dog Mynie se verontwaardigde vraag word met ’n soentjie stilgemaak.

“Moenie so baie praat as ek besig is om jou te soen nie,” fluister Conrad liefkosend.