Читать книгу Satyn Omnibus 8 - Ettie Bierman - Страница 10

Wág, wat die moeilikste van alles is … Dieselfde doodse, angstige gevoel lê steeds haar lyf vol toe Nikka Sondagmiddag buite op die stoeptrappie by die voordeur sit en wag. Thys het verduidelik dat Ruan bedagsaam is, daarom dat hy nie van haar verwag om die ent pad lughawe toe te ry nie. Die paaie is besig, daar’s verleggings, sy gaan sukkel met parkeerplek, en die vlug is dalk vertraag. Maklikheidshalwe sal Ruan reël dat iemand hom by die huis kom aflaai.

Thys Vorster was nog nooit ’n goeie leuenaar nie en sy kon sien hy is ongemaklik. Hy het ’n paar keer keel skoongemaak en met sy sleutels gepeuter terwyl hy verduidelik het. Te véél verduidelik het en te veel verskonings vir sy vriend geprakseer het.

Ruan het ’n eie agenda en die enigste bedagsame een is Thys – Thys wat jok en improviseer om haar gevoelens te spaar, peins Nikka terwyl haar oë in die pad af dwaal na die hek met die twee aalwyne weerskante. Aalwyne wat aan die begin vir haar ’n kosbare stukkie bosveld was, maar wat sy nou skaars oplet.

En haar ma is ook bedagsaam, op háár manier. Nikka weet haar ma wou graag op die plot aanbly, omdat sy eensaam is en van nut wil wees. Sy geniet die bak en brou in die kombuis en die geselskap. Maar pas na middagete het haar ma haar tas en resepteboeke gepak en aangekondig sy gaan huis toe.

“Dis beter as julle jonges alleen is om julle sake uit te pluis en mekaar te vind,” het sy verduidelik. “Wil nie inmeng nie.”

Nikka wou haar amper weer vervies. “Nee, natuurlik nie. Ma meng mos nooit in nie,” het sy geskimp. “Dis mos sommer ‘toevallig’ dat Hannah van der Walt se naam ter sprake gekom het – hoe ’n voortreflike bakster sy is, terwyl ek tien duime en twintig tone het.”

Haar ma was op die verdediging. “Dis nie ék wat Hannah se naam geopper het nie, dit was jy self.”

“Maar Ma het die vuurtjie aangeblaas en saam met Thys gekonkel,” het Nikka volgehou. “Voorgestel dat ek kastig vir Hannah haar resep moet vra … Vir hom koffie aangedra asof dit op ’n vervoerband is. My heel beste Madeira-tafeldoek uitgehaal, Thys gevra om te bid en ons laat hande vashou.”

“Dis ’n goeie ou Boeretradisie om een van die gaste te vra om die tafelgebed te doen en dan almal in ’n kring hande te hou. Ek doen dit al jare, vandat jy ’n klein dogtertjie was.”

Nikka wou nie bes gee nie. “Moenie Ma so onskuldig hou nie, Ma weet wat ek bedoel. Was dit om my jaloers te maak? Op Hannah van der Walt, van alle mense! G’n wonder Ma en Thys het so onderlangs vir mekaar geloer nie. Die plan het geflop omdat dit ’n simpel plan was, van die begin af.”

“Ek wou jou oë laat oopgaan, sodat jy kon besef Thys Vorster is nie sommer ’n hierjy nie. Hy’s ’n uitstekende vangs – en daar’s ander meisies wat dit raaksien.”

Nikka het nie die moed gehad om verder te baklei nie. “Ek wil nie ’n man vang nie, Ma, ek het dit al honderd keer gesê. Ek hét ’n man, ’n wonderlike een, en geen ander man sal ooit sy plek kan inneem nie.”

Haar ma het moedeloos gesug en boedel oorgegee. “Jy ken jou eie hart die beste. ’n Ma kan maar net probeer, en as dit nie help nie, op haar knieë gaan en vir haar kind om genade bid.”

Nikka het nie meer trane oorgehad nie, net haar ma baie styf vasgehou. Haar liefgehad en waardeer; vergewe vir haar geknoei saam met Thys en gedurige kritiek op Ruan. “Dankie vir al Ma se hulp gister. Dit was ’n reusesukses en alleen sou ek dit nooit kon behartig nie.”

“Ek en Thys het maar agter die skerms ons deeltjie bygedra. Jy en Ben Troebadoer was die sterre. Dis ‘Liefling’ wat hy gesing het wat Lorna die jawoord laat gee het. Ben het ’n pragtige stem en is toe glad nie so bot soos jy voorspel het nie.”

“Nee, hy het my verstom. Ek het nie gedink Ben kan die woord ‘sjarmant’ eens spél nie, wat nog dit wéés! Lyk my dis daardie ellendige skool wat ons almal ’n spul suurknolle gemaak het. Daai hoof kan selfs heuning in asyn laat verander.”

Haar ma het in die motor geklim en deur die oop venster vir oulaas herhaal: “Onthou, Pretoria lê net oor die bult. Ek is daar as jy my nodig het, kindlief. Bel net. Ek sal dadelik kom as dinge met Ruan vanaand vir jou verkeerd loop …”

“Dankie, ek sal.” Nikka het vir oulaas gewuif en ’n soentjie gewaai. “Lief vir Ma!”

Dis ’n luukse om ’n slag alleen te wees. Om in rustige stilte hier in die wind op die stoeptrappie te sit met Kattebol op haar skoot en Wieldop by haar voete. Die ganse wei by die grensdraad, waar hulle alarm sal maak as ’n motor in die grondpad aankom.

Dit het skemer geword en die wind het koud oor die dam begin waai. Die ganse het al gaan nes soek en Nikka het stram opgestaan om te gaan koffie maak toe Wieldop opeens buitekant blaf. Die volgende oomblik hoor sy ’n voertuig dreun en ruik die stof van die grondpad.

Haar ingewande knoop in ’n bondel en haar hande is dom. Sy moet haar dwing om die ketel af te skakel en om te draai, vyf treë te loop tot by die kombuisdeur, dan om die hoek en deur die sitkamer na die voordeur toe. Toe sy op die stoep kom, is die motor besig om tru te stoot en te draai. Dieselfde donkergrys motor wat Ruan kom oplaai het die aand toe hy weg is. Dieselfde rooi agterliggies wat in die pad af en deur die hek verdwyn … Die fisio of spandokter of iemand, het hy gesê.

Die honde is rasend, tjankblaf en dans op hul agterpote. Selfs Kattebol en ’n vaak Haandrik het kom kyk waaroor al die opgewondenheid is. Ruan is besig om hulle te groet, ore te vryf, te streel en ribbes te krap. Hy het ’n verbleikte denim aan by sy donkerblou kabeltrui. Hy het nie vanoggend geskeer nie, sy hare krul langerig in sy nek en hy lyk sexier as ooit.

Toe hy omdraai en sy bagasie bymekaarmaak, wil Nikka met die trappe afhardloop en haar arms om hom gooi, hom druk en soen en vashou en terugverwelkom, soos altyd wanneer hy weg was. Sy wil sê hoe sy verlang het en hom gemis het … Maar sy onthou Thys se waarskuwings en bly op die stoep staan.

Ruan kom tot voor haar en sit sy tas, skouersak en rekenaar neer. Hy groet nie, praat nie, steek net sy arms uit en trek haar krampagtig styf teen hom vas. Nikka lê haar wang teen sy breë skouer, voel die heerlike, wonderlike bekendheid van sy lyf, sy hande agter teen haar rug, sy liggaamshitte wat deurslaan deur die growwe wollerigheid van die trui.

Sy weet: die wag is verby, Ruan is veilig tuis en hy is ook bly om haar te sien. Dis die belangrikste. Van nou af gaan hulle verhouding regkom. Al is daar verwyte en misverstande, gaan alles regkom. Sy sal die minste wees. As dit moet, selfs Piekepiekniek prysgee en weer gaan skoolhou. Enigiets om Ruan terug te wen en te behou. Hy is haar hawe aan die stormsee, haar oase in die woestyn. Solank sy in sy arms is, kan niks slegs met haar gebeur nie.

Hy gee haar ’n laaste drukkie, dan hou hy haar ’n armlengte van hom weg. Hy kyk lank na haar, neem haar gesig in sy hande en soen haar saggies op die voorkop. “Ek het al amper vergeet hoe pragtig jy is. Fyn en delikaat, soos ’n feetjie. ’n Vlinder met die hemel in haar oë …”

’n Feetjie … Nikka weet nie of sy wil lag of huil nie. Al het sy vroegaand begin koudkry, is sy bly sy het die blou sonrok gekies, Ruan se gunsteling. Sy is bly haar man is terug, bly hy dink na dertien jaar nog sy is pragtig. En sy dink: hy ook. So aantreklik soos sonde. ’n Mens kan jou maklik aan hom vergryp, aan hierdie man verslaaf raak …

“Hoe gaan dit? Is jy oukei?” vra hy sag.

“Ek het verlang en jou gemis …”

“Is die huis oukei? Die diere, die tuin? Jou ma?”

“Alles en almal piekfyn. En jy? Is jy moeg en honger?”

“Net moeg. Suf en gedreineer … Dit was ’n lang vlug.”

Hy strek en tel sy bagasie op, wag dat Nikka voor stap en gaan dan in. Binne bly hy staan en kyk waarderend om hom rond. “Na vyf weke in ’n hotelkamer is die huis ’n paleis! Ruim en gesellig. Feestelik, met al die blomme en ballonne en die rooi kerse. Dit lyk mooi.”

“Dis om jou te verwelkom. Die rose kom uit die tuin en die briefie uit my hart; die res is oorblyfsels van Vrydagaand se verlowingspiekniek.”

“Thys het my vertel van die maanligpiekniek en hoe ondernemend jy is. Lyk my ek het jou onderskat. Jou idee werk heel duidelik.”

Nikka skep moed. Daar is donker kringe onder sy oë en ’n moeë lyn om sy mond. Hy is effe terughoudend, tog lyk hy minder gestres as toe hy weg is. Al het hy haar nie vurig omhels nie, het hy haar ook nie haastig weggestoot nie. Hy het nie gesê hy het ook verlang en haar gemis nie, maar hy práát darem weer.

“Ek stem saam dat dit ’n risiko was om die standvastigheid van ’n onderwyssalaris prys te gee,” erken sy. “Maar Piekepiekniek gaan ’n goeie inkomste genereer. Hoewel ek aanvanklike onkostes moes aangaan, het ek reeds twee pieknieks aangebied en my banksaldo is nie in die rooi nie.”

“Geld is belangrik, maar geld is nie alles nie. ’n Mens moet doen wat jy voel reg is en wat jou gelukkig maak.”

“Ek geniet die pieknieks.”

“Dan was dit die regte skuif. Ek is bly dit werk vir jou.”

“Ek het ook maar vingers gekruis en wakker gelê, maar dit begin dividende afwerp. Ek het nog ’n bespreking vir ’n kinderpartytjie én ’n bruilof.”

“Geluk! Jammer dat ek so ’n remskoen was. Ek was die afgelope tyd nie myself nie.”

“Om lief te hê, is om nooit te hoef sê jy is jammer nie,” herinner Nikka hom aan ’n ou gesegde uit hulle kysjare. “Ek het pasta gemaak, maar as jy nie honger is nie, kan dit oorstaan tot môre. Is jy dors? Kan ek vir jou koffie bring? Of ’n glasie rooiwyn? Daar’s ’n bottel merlot, waarvan jy hou.”

“Net wat die maklikste is.”

Die merlot het nagmerrie-assosiasies, maar Nikka het iets sterkers as koffie nodig. ’n Dankbare Deon Liebenberg het vir haar ’n bottel rosé sjampanje present gegee, vir ’n spesiale geleentheid. Sy wou dit vir haar verjaarsdag bêre, maar geen geleentheid kan meer spesiaal wees as Ruan se tuiskoms nie.

Toe sy met twee langsteel-kristalglase en die bottel pienk sjampanje in ’n ysemmer terugkom, sit Ruan op die bank, sy oë toe en sy kop agteroor geleun.

“Toemaar,” keer Nikka toe hy mik om op te staan. “Jy lyk gedaan. Sit en ontspan. Ek het Vrydagaand genoeg oefening gehad om ’n sjampanjeprop te laat skiet. Ek sal regkom.”

Hy stoot sy kuif weg en hark sy vingers deur sy hare, ’n gebaar wat sy die afgelope tyd leer ken het. Spanning? Senuwees? Sy weet nie. Maar sy moenie weer op hol raak nie. Hulle verhouding was so lank al wankelrig, sy kan nie verwag dit moet so maklik stabiliseer net omdat sy hartjies en ballonne opgehang het en erken het dat hy reg was, dat die piekniekidee ’n risiko was wat hulle bankrotskap kon gekos het. Hy het wel verskoning gevra omdat hy haar onderskat het, maar daar lê nog ’n lang, opdraande pad voor.

Sy skink twee glase sjampanje en hou hare omhoog. “Op die Bulls, wat die Super14 gaan wen!”

Dit lok ’n skewerige glimlag uit. “Ja, op die Bulls!”

Hulle gesels ’n rukkie rugby, oor Thys wat mooi gesorg het, Foksie se drie kleintjies, die pieknieks en Ouperd se petalje in die groentetuin. Sy vertel van Deon en Lorna en Ben Troebadoer wat so romanties gesing het. Deels om hom onderlangs te pols oor wat hy van so ’n plan dink en deels om hom voor te berei op die guns wat sy wil vra.

“Ben het regtig baie moeite gedoen,” voeg sy by. “Hy het spesiaal ’n nuwe aandhemp gekoop. Ek voel die fooi wat hy gevra het, is te min. Dit dek skaars sy petrol. Ek weet hy is ’n fanatiese rugby-afficionado en sy bloed pomp blouer as ’n blou Maandag. Hy sal sy regterarm gee vir kaartjies vir die halfeindstryd. Dink jy … Kan jy dálk … net miskién … e …” Sy laat die sin in die lug hang en toor haar verleidelikste glimlag op.

Ruan is ewe gewillig. “Geen probleem nie. Ek gaan môre Pretoria toe, dan sal ek twee kaartjies by Weeknuus optel en sommer by hom by die skool aflaai. Dit maak die pad dalk oop vir die toekoms, indien jy Ben weer nodig kry.”

“Dankie, dankie! Jy’s ’n liefie. ’n Skattebol.” Sy wens sy kon op sy skoot gaan sit, haar arms om sy nek vou en sy kop aftrek tot teen hare, tot sy mond hare ontmoet. Hom soen, sy mond en sy lippe proe en die punt van haar tong teen syne laat speel … Eers liggies, tergend, uitlokkend. Dan warm en passievol, harder en sagter … totdat sy meer emosie uit hom kan lok as hoflikheid, erkentlikheid en hulpvaardigheid.

Hy is terug in die gees, sy wil hom na liggaam óók terug hê. Kan ’n fikse, viriele man só moeg wees dat hy nie die verlange in sy vrou se oë herken nie? Na vyf weke se skeiding nie dieselfde hunkering in hom voel opstu nie?

“Dis ’n plesier. Ek help graag as ek kan.” Ruan drink ’n laaste sluk, maar skud sy kop toe Nikka vir hom nog sjampanje wil skink en sit sy glas op die koffietafel neer.

Hy sluit sy oë en strek sy rug. “Jammer, maar ek is vlugvoos en swak geselskap. ’n Zombie, uit op my voete. Sal jy my verskoon as ek nie eet nie en gaan slaap?”

“Natuurlik.”

“Vir die minste moeite, sommer in die spaarkamer. Ek het nie gestort of geskeer nie en gaan waarskynlik snork. Môre sal ek weer mens voel.”

’n Vuis klem haar maag in ’n bondel. Maar Nikka probeer positief bly, probeer haarself breinspoel. Sy moenie meer daarin lees as wat Ruan bedoel het nie. Hy was meer as vier en twintig uur in ’n vliegtuig, op ’n oos-wes-vlug met ’n tydsverskil van agt uur. Dis nou oggend in Australië; dis verstaanbaar dat Ruan gedisoriënteer is en nie wil eet nie. Veral nie pasta nie. Sy gestel en kophorlosie is ingestel op ontbyt. Sy moes spek en eiers gemaak het.

Kos is egter nie die belangrikste nie. Hoekom die spaarkamer? vra sy haarself af. Hulle het mos nie rusie gehad nie. Verlang hy nie ná die lang tyd na sy eie bed nie? Vanwaar hierdie obsessie om eers te stort en te skeer voor hy naby haar kom? Sy is mos nie ’n vreemdeling of ’n nuwe nooi op ’n eerste afspraak nie. Genade, hulle is getroud! Hulle leef saam in dieselfde huis.

Sy hou van ’n dag oue baard. Dis modern en sexy. Ruan het nog nooit in sy lewe gesnork nie. Hy is fiks en sweet min. En ás hy effe na sweet ruik, wat maak dit saak? Sy gee nie om nie. Dis normaal. Dis hý, Ruan, haar man wat sy liefhet en na wie se nabyheid sy verlang. Sy skouers en sterk arms om haar, sy baard wat teen haar gesig girts, die gevoel van sy ferm lyf onder haar hande. Die reuk van sy vel teen haar neus en die souterige, effens sweterige smaak teen haar tong …

Dit sal haar nie pla nie. Inteendeel, dit sal juis haar hormone oprui, haar laat tintel en bruis. Vyf weke is ’n ewigheid om vroualleen te wees en sy het haar lenige Kapenaar bitter baie lief … Hy slaap vannag alleen, maar hy het belowe om môre weer mens te wees. Mán te wees. Háár man wat huis toe gekom het …

Nikka wens sy het die vrymoedigheid gehad om stil-stil in te sluip, die beddegoed op te lig en snoesig agter sy rug in te kruip. Al slaap hy, sal sy hom nie steur nie. Net styf teen hom lepellê met haar arm om sy middel. As hy dalk in die nag wakker word, hom ’n sagte soentjie gee en teen hom nestel. Dan verder slaap, veilig en geborge in die wete dat hy hier is – tuis en by haar.

Maar toe sy in die gang verbystap, is die spaarkamer se deur toe.

Sy sit die honde uit, sluit die deure en skakel die buiteligte aan. Dan gaan sy kamer toe en trek haar blou sonrok uit. Hoe het Ruan gesê? ’n Vlinder met die hemel in haar oë. Mooi woorde om te koester en aan vas te hou, al het hy in die spaarkamer gaan slaap en die deur toegemaak.

Haar ma is swartgallig en sien spoke waar daar geen spoke is nie. Daar gaan niks slegs gebeur nie. Sy en Ruan gaan oor begin en mekaar van nuuts af vind. Nog vyftig jaar getroud bly en saam hulle goue bruilof vier, met ’n piekniek by die lapa.

Opgekrul onder die duvet en met haar kussing as ’n plaasvervanger teen haar bors vasgedruk, speel daar ’n glimlag om Nikka se mond. ’n Volmaanpiekniek met oesters en sjampanje. En rooi koeldrank en Smarties en Jelly Tots vir die stringe kleinkinders wat met ballonne rondhardloop.