Читать книгу Satyn Omnibus 8 - Ettie Bierman - Страница 7

Nikka het ’n bossie geurige laventeltakkies uit die tuin in die water gegooi en sy lê in die bad toe haar selfoon lui. Op die kombuistoonbank, waar sy hom vergeet het …

Sy verwens haar verstrooidheid, draai ’n handdoek om haar lyf en hardloop met nat voete die gang op, amper bo-oor die hoogswanger foksterriër vir wie sy met ’n ou duvet ’n lêplek gemaak het in ’n hoek van die gang.

Dis nie Ruan nie.

“Skiet my maar met ’n haelgeweer omdat ek so laat bel en jou seker uit die bed gejaag het,” maak Thys verskoning. “Ek het nou net by die huis gekom en jou boodskap op die antwoordmasjien gekry. Ek kan nie gaan slaap sonder dat ek jou gelukgewens het nie. Ek het mos gesê Piekepiekniek gaan vlerke kry en vlieg! Sal ons sjampanje oopmaak of gaan steaks eet om dit te vier?”

“Hokaai, dis maar een piekniek,” keer Nikka, “vir tien klein seuntjies. Dis skaars hamburgers werd.”

“Darem met tjips daarby. En ’n lekker bottel landgoedwyn!”

“Jy’s rojaal …”

“Roekeloos rojaal en plesierig!” stem hy saam. “Hoe lyk dit, meis, sien jy kans vir ’n verlowingspartytjie?”

Thys klink vrolik. Dit laat haar wonder waarvandaan hy gekom het, so laat in die aand. Was hy uit saam met die manne, of saam met daardie meisie wie se oë sy netnou nog wou uitkrap?

“Verlowingspartytjie?” vra sy versigtig. “Wie s’n?”

“Joune, mooiste, indien jy daarvoor kans sien.”

Hoe bedoel hy? Sy frons onbegrypend. “Mýne?”

“As jy wil, ja. As jy lus is en sou belangstel.”

Is hy dig, of is dit sý? “Maar … ek is getroud, Thys,” stamel sy.

“Jou huwelikstatus het niks daarmee te doen nie, mooinooi,” terg hy. “Getroud of ongetroud maak nie saak nie. Ek sal jou bystaan, en ek weet ons twee saam sal ’n groot sukses daarvan maak.”

Hulle twee saam? Hy het netnou erken hy voel plesierig. Nikka wonder of ’n bottel rooiwyn iets met sy vrolikheid te doen gehad het. Hy kom dalk nou van ’n partytjie af, daarom dat hy so onsamehangend en deurmekaar praat. Saam verloof raak, of wat? En ’n sukses waarvan maak?

“Thys, gaan drink ’n kan sterk swart koffie saam met twee Disprins en klim in die bed,” beveel sy. “Bel my môre wanneer jy wakker word en nugter is.”

Hy vind dit snaaks en lag vir haar. “Ek is nie dronk nie. Meis van my hart, hoe ken jy my?”

“Ek dag ek ken jou … Maar jy klink gekletter,” beskuldig sy hom. “En ek staan hier en koud kry, in ’n nat poel water op die mat, met net ’n handdoek om.”

“Met net ’n handdoek om? Wat’s onder die handdoek?” wil hy geïnteresseerd weet.

“Niks.”

Hy gee ’n wolwefluit. Sy stem daal ’n paar desibels, met ’n nuwe nuanse daarin. “Níks …?”

“Ja. Niks met jou te doen nie. Drink twee kopseerpille en gaan slaap. Ek gaan nou loop. Die foon neersit, my afdroog en warm pajamas aantrek voor ek môre griep het.”

Thys hou op terg. “Ek is jammer, engeltjie,” maak hy berouvol verskoning. “Sowaar? Het ek jou nie uit die bed gejaag nie, maar uit die bád uit?”

“Wat is so vreemd daaraan? Die meeste beskaafde mense bad van tyd tot tyd. Doen jy dit nie ook soms nie?”

“Net wanneer ek dokter toe of kerk toe gaan. Ek is vreeslik jammer, ek het nie besef nie … Waar was die foon dan dat jy moes uitklim?”

“In die kombuis.”

“Al die ent pad in die gang op, val-val oor die string honde? Hoekom het jy die foon nie op die bad se rand neergesit nie?”

“Ek het vergeet, Thys. Dit gebeur in die beste families.”

“Hoekom al die moeite gedoen om te antwoord? Jy moes hom gelos het dat hy lui en ’n boodskap neem.”

“Ek het gedink dis Ruan.”

Hy is skielik stil. “Ruan … Natuurlik. Waar was my kop? Ekskuus vir die teleurstelling. Jy het gehoop dis jou prins. En toe is dit die skurwe padda in die poeletjie rioolwater.”

Waar het hy dié storie nou gaan uitgrawe? Thys is erger as haar ma. Nikka onderdruk ’n sug en begin weer tel …

“As jy nie gekletter is nie, Thys, hoekom praat jy so los en vas?” vra sy geduldig.

“Dis ’n lang storie … Wil jy eers gaan afdroog en warm pajamas aantrek?”

“Nee, Thys. Ek is moeg en wil gaan slaap. Sê wat jy wou sê, en dan gaan klim jy self in die bed.”

“Goed,” antwoord hy gedienstig. “Ek het vir jou ’n kliënt gekry vir ’n piekniek. ’n Maat van my by die 4x4-klub, Deon Liebenberg, het besluit hy hoor klokke lui en orrelklanke wat die troumars speel. Nou wil hy verloof raak. ’n Okkasie maak van die ring-aanstekery. Dit moet glo ‘anders’ wees, iets oorspronklik en romanties. Toe dink ek dadelik aan jou en stel ’n maanligpiekniek voor, met vioolmusiek, sjampanje en roosblare en sulke goete … Jy sal beter weet van daai soort detail. Ek het gedink dit kan werk. Ek sal jou help, van agter die skerms sorg dat alles vlot verloop.”

As hy nader was, het sy Thys met ’n kastrol oor die kop geslaan. “Hoekom het jy my eers kwaad gemaak? Hoekom nie dadelik van die piekniek vertel nie?”

Hy lag. “Jy weet mos ek is in die Kaap gebore.”

“Is alle Kapenaars dus effens mallerig?”

“Ja, en dan hou hulle daarvan om lang Kaapse draaie te gooi. Sien jy kans vir so ’n maanligmakietie?”

Nikka vergeet haar nat voete en iesegrimmigheid. Eintlik verdien hy ’n warm soen.

“Natuurlik. Jy’s ’n skattebol! G’n padda nie, nie eens ’n prins nie, maar ’n koning! Dankie, dankie! En askies dat ek met jou geraas het.”

“Is oukei. So ’n fraaie meisiekind vergewe ’n man enige ding.”

“Ek was laf.” Sy gee ’n borrellaggie. “Ek het gedink dis ’n oordosis rooiwyn wat oorgevat het, wat gesuggereer het dat ek en jý verloof moet raak.”

“Laf? Nie ek nie. Inteendeel. Dit sou my die gelukkigste man suid van die ewenaar gemaak het. Dit sou my ook laat droom het van Mendelssohn se troumars.”

Hy klink so ernstig dat Nikka ’n wyle van stryk is. Bedoel hy háár, of bedoel hy in die algemeen? Hy noem haar altyd “mooiste”, maar dis sommer spot. Dink Thys regtig sy’s “fraai”? Hy is altyd met sy neus in turbo-enjins en vergassers, sy het nie gedink hy sal oplet as sy met ’n groen gesigmasker rondloop nie.

Maar miskien het sy die Vonk onderskat. Nie net nou nie – al die jare wat sy hom net as Ruan se goedhartige vriend gesien het. Hy was as’t ware deel van die meubels, soos ’n gemaklike stoel of ’n stofsuier. Jy sien hulle net raak wanneer hulle die dag breek.

Sy ken Thys al veertien jaar. Langer as vir Ruan. Maar hy was altyd “onsigbaar”, op die agtergrond, of daar diep binne-in ’n skrum waar jy soms net ’n stukkie voet sien uitsteek. Sy glo nie hy het al ooit ’n drie gedruk nie. Sy rol is altyd die harde werk ágter die skerms, terwyl ander ouens in die kalklig is en die eer kry.

Ruan het altyd die aanskoulike naellope gewen en die toeskouers op die pawiljoen op hul voete gehad. Maar min het gekyk hoe Thys die gewigstoot wen. Almal het geweet dit was Ruan van der Hoven wat die drieë gedruk het, terwyl net ’n kwart besef het die eintlike held van die wedstryd was die stut wat verhoed het dat die skrum ineenstort. Thys was altyd net Ruan se goeie ou tjom wat min praat – en nooit oor homself nie.

Vandag is die eerste keer dat sy hom as mán raakgesien het, van vlees en bloed en hormone, met dalk ’n fluweelboksie in sy binnesak en toekomsplanne in sy agterkop. ’n Man wat ook kan droom van orrelklanke en confetti.

“Ons wag vir volmaan,” stel Thys voor. “Dis meer romanties – as die maan so ’n blink streep oor die dam skyn. En dan kan ’n ou darem sien wat jy doen. Netnou raak die ring weg of die verliefde paartjie trap verkeerd en foeter binne-in die water. Ek het op die almanak gekyk: volmaan is die negentiende en dis toevallig ’n Vrydagaand. Dit werk goed uit en gee ons drie weke tyd. Genoeg tyd om Hennie se makietie af te handel en daarna op Deon en Lorna s’n te konsentreer.”

In haar verbeelding sien Nikka die volmaan op die rimpeling van die water weerkaats en ’n verliefde paartjie in mekaar se arms. Veraf, op die oorkantste oewer, Schoemansville se liggies soos ’n flonkerende halssnoer, ’n paddakoor op die agtergrond en ’n jakkals wat in die verte na sy maat roep. Sy en Ruan in mekaar se arms, daar in die lapa. Al die stremming en stres vergete in die rustige, romantiese atmosfeer …

Hoekom het sy nie lankal so ’n plan bedink om sy hart week te maak nie? Haar huwelik te red … Sy kan op Deon Liebenberg oefen, saam met Thys se insette oor wat mans romanties vind, en dit op Ruan toepas.

Dit moet vir hom ’n verrassing wees. Sy sal die hulpmiddels vooraf regsit: yskoue vonkelwyn en kristalglase, oesters, fetakaas, agurkies, olywe en als waarvan hy hou. Plus twee slaapsakke, ’n duvet en kussings en als waarvan sý hou … Ewe onskuldig vir Ruan nooi om ’n draai saam met haar op die perdekarretjie te gaan ry. Aanbied dat hý kan dryf. Ruan hou daarvan om in beheer te wees en dit sal nie deug as Andries ’n vyfde wiel aan die wa is nie. Ruan sal nie kan weier nie, nie as sy haar arms agterom sy nek sit, warm teen hom aanleun en die uitnodiging saggies in sy oor fluister nie … Dit kan werk. Dit móét werk! Die eerste volmaan ná hy terug is …

“Nikka?” vra Thys. “Is jy nog daar? Of het die sein opgebreek?”

Sy kom met ’n skok terug huis toe, na die nat gangmat en die foksterriër in die hoek, wat haar met groot, vraende oë aankyk. Ja, my honne, ek dink ook jou ounooi mik hoog, stem Nikka saam. Maar ek het nie ’n keuse nie. Ek is desperaat! Sê nou Ruan is ernstig, dat hy nie langer met my getroud wil wees nie?

Ek wil nie, kán nie sonder hom lewe nie. Hy is deel van my, van my menswees. My hele toekoms. Ek sal nooit weer iemand so liefhê soos daardie pragtige man van my met sy harde, manlike lyf, blonde skoolseunkuif en mosgroen oë nie. Wat sal van my word as hy my los? Ek kan nie alleen op die plot bly nie, kan nie met Piekepiekniek voortgaan nie, en my pos by die skool is reeds gevul. Ek het nie ’n sent nie, net ’n berg skuld. En ’n dieretuin vol kinders wat van my afhanklik is …

“Meis? Is jy daar?” herhaal Thys.

Sy klem die foon vas. “Ja … Ja, ek is hier,” hakkel sy.

“Wat dink jy van die idee om vir volmaan te mik?”

Ek dink dit gaan boemerang en my teen die kop tref, sien Nikka voorspooksels. Ruan wil die afgelope tyd skaars saam met my in die motor ry, wat nog ’n perdekar? Hy sal sê hy het nie nou tyd nie, hy’s haastig, hy’t ’n vergadering, ’n berig om te skryf, ’n rugbywedstryd om na te gaan kyk. Wat doen ek dan?

“Ou Deon trap rond soos ’n hoenderhaan wat bang is hy kry nie plek op die stellasie langs sy hennetjie nie. Dink jy ’n volmaan sal maak dat Lorna ja sê?”

Nikka ruk haar reg en klad haar oë met die punt van die handdoek. “’n Volmaan het magiese kragte. Ek sal reël dat ’n ster verskiet en ’n jakkals in die verte tjank. Of ek kan een van die honde vra. Wieldop tjank vreeslik weemoedig, gewaarborg om die hardste hart te versag.”

Sy het gedink sy slaag daarin om vrolik te klink, maar Thys ken haar te goed. “Wat makeer, fraaitjie? Het Ruan nog nie weer van hom laat hoor nie?”

Sy vergeet Thys kan haar nie sien nie en skud miserabel haar kop.

“Hy sal,” belowe Thys. “Die sportskrywers het ’n stywe program en die Aussies se tydsverskil bemoeilik sake. Al tyd wat hy het om te bel, is vroeg in die oggend – en dan is dit nag in Suid-Afrika, dan slaap jy. Moenie te veel loop en tob nie. Skakel af en konsentreer op ander dinge. Hoe vorder Hennie se partytjie?”

“Goed. My ma kom môre vir ’n paar dae om te help.”

“Dis gaaf. Ek sal ook deur die loop van die week inloer om te groet en te sorg dat die werk aan die lapa behoorlik gedoen is.”

“Dankie.”

“Ek is bly jou ma kom, ek is bekommerd omdat jy so alleen op die plot is.”

“Tussen die honde en die ganse het ’n skelm nie ’n kans nie. Die buurman is naby genoeg om te hoor as ek skree. En ek het ’n vuurwapen wat ek weet hoe om te hanteer. Ruan het my leer skiet.”

“Loop die bakkie nog reg?”

“Beter as ’n Ferrari. Nogmaals dankie vir die bruikleen.”

“Ek het mos gesê jy kan hom hou. Ek het intussen jou Vollatjie se enjin uitmekaar gehaal, nou soek ek nog na ’n paar onderdele.”

“Dankie, Thys.”

“Nou ja … Gaan trek jou pajamas aan en klim in die bed.”

“Ek sal.”

“Lekker slaap, fraaitjie.”

“Jy ook.”

Daarmee beskou Thys blykbaar sy broederlike plig as afgehandel. Nikka is bly toe hy eindelik neersit. Sy is seker Ruan het probeer deurkom, maar haar foon was heeltyd beset.