Читать книгу Satyn Omnibus 8 - Ettie Bierman - Страница 11

Toe Nikka wakker word, skyn die son al buite, maar sy gun haarself nog ’n paar minute se onthou. Ruan is tuis … En die hemel is nie blou nie. Dis gróén. Die mosgroen, lentegroen van haar man se oë.

Sy rek haar behaaglik uit, soos Kattebol soggens voor sy opstaan, en gooi die duvet af. Nou daardie spek en eiers gaan maak. Of as Ruan se ingeboude kophorlosie steeds op Aussie-aandtyd ingestel is, saam met hom pasta eet vir brekfis.

Sy stort vinnig en trek haar liggroen moeseliensonrok aan om by sy oë te pas. Ruan het eenkeer gesê sy lyk soos ’n bosnimf daarin … En haksandale, soos haar ma wou hê? Ja, en grimering en hare wat loshang.

Die spaarkamer se deur is oop en die bed netjies opgemaak. Sy tas is weg en sy klere hang in die kas. Vreemd. Maar Ruan is altyd ordelik en hou nie van goed wat rondlê nie.

Die agterdeur staan oop en sy hoor hom buite in die garage werskaf. Sy het sy Toyota gereeld aangeskakel en ’n rukkie laat luier en Thys het na die battery gekyk. Die enjin vuur dadelik toe Ruan die aansitter draai.

Nikka gee vir Haandrik sy mielies, vir Foksie ’n bakkie volroommelk en vir Ouperd ’n wortel. Dan maak sy twee bekers koffie en dra dit garage toe.

Ruan lyk bleek, maar beter as gisteraand.

“Naand,” groet hy.

Sy lag. “Is jy nog steeds deurmekaar?”

“Nee. Ek verwys na jou laatslapery. Lyk my jy het slegte gewoontes aangeleer in die tyd dat ek weg was.”

Sy kyk op haar horlosie. “Ek het bietjie verslaap, ja. Kon nie gisteraand tot rus kom nie.”

Hy kyk vinnig na haar, dan weer weg; peuter met ’n stuk gereedskap en proe aan die koffie. “Ek kon ook nie gisteraand aan die slaap raak nie.”

“Het jou kop nog gedraai, met die dreuning van die vliegtuigmotore in jou ore?”

“Onder meer. Maar daar was ander dinge …” Hy sit die beker neer en trek ’n koeldrankkassie nader. “Wil jy sit?”

Nikka wil nie sit nie, maar iets sê vir haar sy moet. Vir haar eie beswil. Haar knieë voel lam en sy gaan sit op die voorste puntjie, dankbaar vir die gevoel van die warm beker tussen haar ysige hande.

Ruan bly staan, leunend teen die motor, met sy gesig weggedraai van die lig sodat sy nie die uitdrukking op sy gesig kan sien nie. Hy trek sy asem in en blaas dit rukkerig uit, soos ’n swaar sug.

“Moenie dink dit was vir my maklik nie, Nikka. Dit het baie wroeging en boetedoening gekos en was die moeilikste besluit wat ek nog ooit in my lewe moes neem. Ek hoop nie ek hoef ooit weer deur so ’n beproewing te gaan nie.”

Sy frons. Wat is hy besig om te sê? Haar keel trek toe en sy voel benoud.

“Dit help nie om die feite te ontken nie. Ons het probleme, jy weet dit self. Groot probleme wat ons nie kan oorbrug nie …” begin hy, maar bly dan stil terwyl hy na woorde soek. “Maar dis nie jou skuld nie, Nikka. Dis myne. Dis ek wat die … die reëls oortree het.”

Watter reëls? Waarvan praat hy? Sy sit versteen, nie in staat om te antwoord of te vra nie. Oorweldig deur ’n voorgevoel van vrees en angs.

“Wil jy liewer binne gaan sit? In die sitkamer, waar jy gemakliker is en ons rustiger kan gesels?” stel hy voor.

Nikka weet nie wat sy geantwoord het nie. Seker nee, want Ruan maak nie aanstaltes deur toe nie en bly met gevoude arms teen die motor leun, asof hy ook ondersteuning nodig het.

Sy sien hom sluk en sy asem rukkerig intrek. Hy is ook nie so kalm soos hy probeer voorgee nie. “Ons moet mekaar beweegruimte gee, jy en ek. Spasie om onafhanklik te funksioneer en te kom en gaan soos ons wil. Ons sal steeds die huis deel en onder een dak woon. Ek sal my pligte nakom – my finansiële en huishoudelike verantwoordelikhede. Maar ek het gedink dis beter as ek voorlopig in die spaarkamer slaap. En dan naweke weggaan. Saterdae en Sondae.”

“Naweke weggaan?” Dit klink hol, soos iemand anders se stem wat van ver af kom.

’n Blos kruip oor sy nek en gesig. Hy kyk af en buk dan om ’n dowwe kol op die enjinkap af te vryf. Hy antwoord nie.

Nikka verstaan nie wat hy bedoel nie. “Nie ’n …” Sy sukkel steeds om die woord uit te kry, “’n egskeiding nie? Net tussen tafel en bed geskei?”

Hy knik ongemaklik. “So iets … Voorlopig, ja.”

“Wat bedoel jy voorlópig?”

Hy is ontwykend. “Tydelik, tot ons besluit het.”

“Wat besluit het?”

“Of ek gaan bly of uittrek.”

’n Sagmaakproses dus. En dan die dagvaarding vir ’n egskeiding …

Daar is ’n lang stilte. Nikka hoor ’n motor in die grondpad verbyry, hoor Wieldop se diep keelblaf en die kleintjies se gekef, ’n hadida se skel háá!-háá! terwyl hy oorvlieg op pad dam toe. En wonder hoe dit alles hoorbaar kan wees bokant die tamboerslae van haar hart.

Ruan het ’n vorige keer – sy dink dit was in die Drakensberg of dalk daarna tydens ’n rusie – gesê hy voel in ’n hoek geverf en hy wil uitkom. Blykbaar is dit nog steeds dieselfde probleem …

Sy probeer haar verstand orden en logies dink. “Is dit die hoewe se paaiemente? Die diere en die tuin wat ’n oormaat werk en verantwoordelikhede meebring? Is dít wat jou in ’n hoek druk?”

“Nee.”

“Ons kan verkoop.”

“Nee.”

“Al drie Foksie se kleintjies het reeds base. Ons kan ’n plan maak met die ander diere en –”

“Nee! Ek sê mos dis nie dít nie!” val hy haar in die rede, sy stem ru, asof hy ook sukkel om sy emosies te beheer.

“En weer in ’n meenthuis gaan woon,” voltooi Nikka. Dis makliker as sy fluister, dan kry sy die woorde en klanke uit.

Van die diere ontslae raak? Sy sal dit nie regkry nie. Ruan was vyf weke weg, duisende kilometer ver. Is dit nie genoeg tyd en afstand nie? Wat wil hy meer hê? Sy kyk op na hom en sien ’n gespanne spiertjie aan sy mondhoek pluk, voor hy weer sy kop wegdraai, asof hy haar nie in die gesig kan kyk nie. Hy het ’n rugbybroek en ’n T-hemp aan en was blykbaar vroeg al op. Sy wonder of hy gaan draf het, soos sy gewoonte is wanneer hy nie vroeg hoef kantoor toe te gaan nie. Dit maak nie saak nie. Sy moet fokus, nie haar gedagtes laat afdwaal nie.

“Ons hou die hoewe,” herhaal hy. “En ons bly aan in die huis.”

“Saam, maar apart?” Nikka onthou sy het in ’n tydskrif ’n artikel daaroor gelees. Pendelhuwelike. Een in die Kaap, een in Gauteng, en naweke vlieg hulle op en af. Sy het toe gedink dis onsinnig. En nou steeds.

“Waarheen wil jy naweke gaan?” vra sy sonder dat sy dit beplan het, maar intuïtief met die wete dat dit die kern van die gesprek en van sy probleem is.

Ruan bly stil. Hy gaan staan voor die venster met sy rug na haar. Nikka kry ’n rookreuk, maar sy wonder nie daaroor nie en aanvaar dis ou motorolie op die warm enjin. Maar dan draai Ruan effe skuins en lig sy hand na sy mond. Sy is verstom om te sien hy hou ’n sigaret tussen sy vingers. Hy wat ’n sportman is, so fiks en gesondheidsbewus!

“Van wanneer af rook jy?”

“Die afgelope klompie weke.”

“Het jy in Australië begin?”

“’n Tydjie voor dit.”

“Hoekom? Help dit jou om te ontspan, as ’n uitlaatklep vir stres?”

Hy haal sy skouers magteloos op, laat die halfgerookte sigaret op die sementvloer val en trap dit met sy drafskoen dood. Hy vryf met sy hand oor sy oë, dan deur sy lang kuif. Dit doen dalk iets vir die stres, maar niks vir die netheid van sy haarstyl nie.

Dit lyk of hy iets wil sê, maar dan stilbly omdat hy nie die moed het nie.

Skielik onthou Nikka van Brisbane. Toe sy gebel het om sy asem en sy hartklop te hoor en ’n vrouestem sy selfoon geantwoord het. Toe hy teruggebel het, maar saaklik en onnatuurlik geklink het en nie kon praat nie omdat dit “moeilik” was – met dieselfde vrouestem op die agtergrond, voor hy die mondstuk toegedruk het. Toe hy belowe het, maar nie weer gebel het nie. En sy daarna so ontroosbaar op Thys se skouer gehuil het. Asof sy ’n voorgevoel gehad het …

Iets in Nikka raak koud en baie bang. Dit kan nie wees nie. Nie Ruan nie, hy wat soveel integriteit het en vir wie sy met haar lewe sal vertrou. Hy sal nooit … Ander mans, ja, sal kanse waag en voor ’n versoeking swig. Maar sy ken Ruan. Hy is goed grootgemaak en te ordentlik. Hy sal nooit nie.

’n Slangetjie in haar binneste lig sy kop en vra vir haar: Wat het Ruan netnou bedoel dat hy “die reëls oortree” het? Die reëls van ’n huwelik, of wat? ’n Vertrouensverhouding? Haar gedagtes skram weg en sy soek ontsnapkans uit hierdie nagmerrie wat nie werklikheid kan wees nie.

“Ek moet gaan. Ontbyt maak. Spek en eiers.” Sy praat met staccato klanke, haar verstand te afgestomp om lang sinne te formuleer. “Is jy honger?”

Dit lyk nie of Ruan gehoor het nie. Sy skouers span styf onder die T-hemp. Hy bly hande in die broeksakke voor die venster staan en staar na die buitemuur van die pakkamer.

“Waarheen wil jy naweke gaan?” herhaal Nikka.

Dit laat hom omdraai en vir die eerste keer reguit na haar kyk. Sy sien sy hartseer, sien die pyn in sy weerlose oë spartel.

Hy steek weer ’n sigaret aan en trek die rook diep in voor hy dit uitblaas. Dan kyk hy op. “Daar is … iemand in my lewe,” sukkel hy dit moeisaam uit.

“Iemand? ’n Ander vrou?”

Hy knik.

“Wie?”

“Jy ken haar nie.”

Nikka probeer die benoudheid in haar bors wegsluk, probeer konsentreer, maar haar kop is ’n maalkolk. Wat is haar naam? Die vrou moet ’n naam hê. Alle mense het name. Selfs een wat ingedring het en haar man en haar lewe gesteel het.

“Wie is sy?”

“Dit maak nie saak nie.”

“Wat is haar naam?” Nikka weet nie hoekom dit vir haar belangrik is nie. Dit verander niks aan die situasie nie.

“Stefni,” antwoord hy kortaf. “Haar naam is Stefni.”

“Is dit … sy wat jou selfoon geantwoord het? In Brisbane, toe ek gebel het?”

“Dit was ’n fout, sy moes nie geantwoord het nie.”

“Hoe lank … al?” stamel sy die eerste ding in haar gedagtes, terwyl sy die implikasies van sy erkenning probeer verwerk.

“’n Paar maande. Maar ons ken mekaar al lank.”

Ruan sluit sy oë ’n oomblik en druk ’n hand teen sy voorkop. “Dit was nie ’n doelbewuste flirtasie of ’n verhouding nie. Dit het … sommer net gebeur. Ek weet self nie hoe nie …”

Die verduideliking klink vaag en sy kry weer die gevoel dat hy terughou, dat dit nie die volle waarheid is nie.

Sy weet hoe die ander vrou se stem klink. Weet dat hy haar al lank ken en dat hulle saam in Nieu-Seeland en Australië was. Waarskynlik saam op die volle rugbytoer. Dus ’n kollega. ’n Sportverslaggewer by Weeknuus? Nee, sy ken hulle almal. Al vrou is Trudie Kloppers, wat die netbal en jongste swemdrag dek. Trudie is middeljarig, met kleinkinders.

“Is dit iemand by een van die ander koerante? Die televisie of radio?”

Ruan skud sy kop. “Niks met die media te doen nie. Los dit, Nikka. Dit maak nie ’n verskil nie.”

Deel van die Super14-ondersteuningspan? Nikka se verstand kom in rat en skielik val ’n stukkie van die legkaart in plek, weet sy nog detail van die ander vrou: hoe haar motor, die agterliggies en haar agterkop lyk.

“Dis die fisioterapeut, nè? Die een wat jou kastig so hulpvaardig kom oplaai het en so fluks weer kom aflaai het? Wat ewe vrypostig in mý motorpad opgery het en by mý voordeur kom stop het om mý man in haar kar te laai. Hom te verlei en by hom aan te lê en met haar mooi lyf na haar bed toe te lok …” Sy haal vlak asem en haar stem styg skril. “Maar te lafhartig is om uit haar kar te klim en haarself aan my te kom voorstel!”

’n Spasma trek Ruan se mondhoek skeef. Hy steek sy hand na haar uit, asof hy aan haar wil raak. Wil help … “Moenie. Jy maak dit net vir jouself moeiliker, Nieks.”

Sy ou troetelnaampie vir haar … Nikka ontplof. “Moenie my Nieks noem nie! En moenie aan my raak nie! Nie met daardie hande waarmee jy aan … aan háár gevat het nie!”

Sy spring op en gee pad van hom af. “Om te dink ék was die een wat verskoning gevra het, boete wou doen omdat ek spandabelrig en onverantwoordelik en roekeloos is en ek weet nie wát als nie. Wat gedink het die fout lê by mý en dis mý skuld dat ons huwelik op die rotse is!”

“Asseblief, Nikka, moenie jou so opwerk nie.” Ruan probeer haar kalmeer, maar Nikka stoom onbeheers voort.

“Ek het die hele tyd gedink: Wat makeer ek? Waar lê die fout en wat doen ek verkeerd? Maar dis ’n geval van: Wat makeer jý? Dat jy sewe jaar van ’n normale, gelukkig getroude lewe weggooi vir ’n sexy lyfie. Is sy só goed in die bed?”

Nikka lag wrang. “Ja, natuurlik, want fisioterapeute het mos opleiding gehad in massering. Hoe masseer sy jou? Seker nie soos ’n pasiënt met ’n sportbesering nie! Ek moes ’n fisioterapeut geword het eerder as ’n vervelige huishoudkunde-onderwyseres. Maar ek maak darem lekker kos. En sy? Kan sy ooit kook? Of neem jy haar vir ete uit? Geen wonder jy is altyd platsak nie.”

Twee rooi kolle brand op Ruan se wange. Nikka weet nie of hy skaam of kwaad is nie. Hy probeer ’n woord inkry, maar sy gee hom nie kans nie. Skok en seerkry maak dat sy soos ’n stoomlokomotief sonder brieke is.

“Ek wou vir jou baklei en jou terugwen. Maar nie meer nie. Sy kan jou op ’n skinkbord present kry en met jou doen wat vir haar lekker is. Dit kan my nie skeel nie. Ek wil nie ’n man met so min integriteit en sulke lae morele waardes hê nie.”

“Nikka!” Ruan kom voor haar staan en hou sy hande op. “Bedaar! Jy bereik niks deur teen my uit te vaar nie. Jy sal jouself net siek maak.”

“Ek is klaar siek – siek en sat vir jou!”

“Kom ons gaan in, maak koffie en gaan sit in die sitkamer, dan praat ons die ding uit.” Ruan probeer redelik bly. Hy neem haar elmboog en stuur haar in die rigting van die garagedeur.

Nikka ruk weg asof ’n pofadder haar gepik het. “Ek het gesê moenie aan my raak nie! Ek gril vir jou hande.”

Hy los dadelik. “Jammer …”

“Is jy?” Nikka vlug uit die garage uit. Buite in die helder sonlig bly sy staan en draai om. “Hoekom het jy dit dan gedoen, Ruan? Willens en wetens met ’n ander vrou ’n verhouding aangeknoop, wetend hoe seer jy my maak, wetend dis egbreuk en dit gaan ons huwelik verongeluk?”

Hy sprei sy hande voor hom uit en lig sy skouers in ’n magtelose gebaar.

“Geen wonder jy was so gretig om my ’n guns met die rugbykaartjies te doen nie. Dit was om jou skuldige gewete te sus. Jy kan die kaartjies in jou sak steek! Ek wil hulle nie hê nie. Wil geen gunste van jou hê nie.”

Sy stryk kop omhoog aan huis toe.

Ruan loop stadig agterna. Hy bly onseker in die kombuis staan en skakel dan die ketel aan.

“Ek wil nie koffie hê nie,” sê Nikka kortaf.

Sy vou haar arms styf om haar lyf om die bewing te stil. “Ek is ook jammer, Ruan,” voeg sy kil by. “Jammer oor die onnodige moeite wat jy gehad het om jou bed op te maak, jou tas uit te pak en jou klere in die kas te hang. As jy my gisteraand gesê het jy is besig om my met ’n ander vrou te verneuk, kon ek jou die moeite gespaar het.”

Hy maak koffie en sit ’n beker voor haar neer. “Hoe bedoel jy?”

“Ek bedoel jy moet jou tasse pak.”

“Ek het gesê ek bly voorlopig hier.”

“Jy kan nie in die spaarkamer bly nie, want ek wil nie saam met jou onder een dak wees nie. Vat jou goed en vat die pad.”

Nikka weet wat sy besig is om te doen, is goedkoop wraak. Maar sy kan haarself nie keer nie en geniet dit toe ’n rooi gloed in Ruan se gesig opstoot. Sy het verwag hy gaan die Stefni-vroumens verdedig, maar hy doen dit nie.

“Drink jou koffie,” sê hy sag, “dit sal jou beter laat voel.”

“Niks sal my beter laat voel nie. Loop! Gaan na daardie vroumens toe. Ek het jou nie nodig nie. Ek wil alleen wees.”

Ruan staan besluiteloos. Sy teenwoordigheid vererger die situasie. Dit sal beter wees as Nikka nie gedurig in hom hoef vas te kyk nie, maar sy is so oorstuur dat hy bang is om haar alleen te laat – bang sy vang iets onverantwoordeliks aan. Hy oorweeg dit om haar ma te bel en te vra om oor te kom, maar dit sal net vet in die vuur wees. Skoonma se inmenging sal die vuurhoutjie wees wat die bomlont sal aansteek.

Nikka wys met haar vinger na die deur. “Gee pad uit my kombuis en uit my lewe uit!”

“Ek gaan ’n ent draf,” sê Ruan. “Miskien wanneer ek terugkom en jy nie meer so buite weste is nie, kan ons die situasie kalmer bespreek.”

Nikka hoor sy voetstappe, hoor hom gaan, hoor hoe dit stil word. Hy het die agterdeur al vergete agter hom toegemaak toe sy nog na die leë deurkosyn staar. Hopend hy draai om en kom terug …

Die tekens was lankal daar, nog voor die naweek in die Drakensberg. Maar sy was in lafhartige ontkenning en het haarself oortuig dis stres, kantoordruk en moegheid. Sy was te seker van Ruan, oortuig hy sal nie na ’n ander vrou kyk nie. Hy is té lojaal en té lief vir haar. Ander mans, ja, maar nie háár man nie.

Die tekens was gisteraand ook daar: Ruan wat nie uitermatig bly was om haar te sien nie, sy louwarm groet. Hy wou nie eet nie, het skaars ’n halwe glas sjampanje gedrink en allerhande flou verskonings bedink om na die spaarkamer te ontsnap. En vanoggend het hy gesê hy kon nie slaap nie – nie as gevolg van die lang vlug nie, maar “ander” dinge. Sy gewete wat hom gery het.

Sy moes opgelet het of daar lipstiffiemerke aan sy hempskraag was of ’n vreemde parfuumreuk aan sy trui. Hy en die flerrie het seker langs mekaar op die vliegtuig gesit en op pad hierheen êrens stilgehou om afskeid te neem. Natuurlik sou hy haar omhels en gesoen het. Met dieselfde warm mond wat háár altyd gesoen het …

Nikka los die stuk kombuiskas wat haar regop gehou het en sak stadig vooroor op haar knieë, tot sy die koel vloerteëls teen haar koorsige voorkop voel. Dan gee sy haar oor aan die snikke wat haar skouers onbeheers laat ruk.