Читать книгу Donker Web - Fanie Viljoen - Страница 14

Wat weet jy van die Baker? tik ek in ’n nota op my selfoon.

Hy is deel van Project Nursery Rhyme se onheilige drie-eenheid.

Hy het die virus gemaak wat hulle in griepinentings versprei het – dus moet hy kennis dra van farmakologie, siektes, virologie.

Naastenby my pa se ouderdom?

Manlik?

Buiten vir ’n paar e-posse waarin sy skuilnaam gemeld is in die info wat ek destyds gekry het, was daar geen persoonlike besonderhede nie. Sy e-posadres was ook net ’n tydelike fiktiewe adres.

Hy het soos ’n groot speld verdwyn.

Beslis intelligent.

Ek kyk na my lysie, lees dit weer deur. Die slotsom: Ek weet nie veel nie.

Hoe en waar begin ’n mens soek na ’n onbekende figuur uit die onderwêreld? Dalk met ’n paar gewone Google-soektogte. Eers Netwerk24 se koerantberigte. Ek lees alle berigte oor my pa, en konsentreer op dié wat verskyn het voor die nuus van sy betrokkenheid by Project Nursery Rhyme gebreek het. Ek kyk na foto’s. Dalk is daar iemand iewers langs hom op ’n groepfoto wat betrokke is by farmakologie of die mediese wêreld.

Ná Netwerk24 soek ek verder op ander nuuswebblaaie: News24, Daily Maverick, Times LIVE, al die koerante in die Turret Media-groep wat aan my pa behoort.

Dis waar ek uiteindelik ’n enkele foto van my pa saam met ’n dokter opspoor. Hulle was betrokke by ’n gemeenskapsprojek wat kliniekdienste aan behoeftige mense lewer. Dit was skynbaar vir ’n goeie doel, maar ek laat my nie daardeur verblind nie.

Ek vergroot die foto op die skerm. Dokter Rian Trollip. ’n Man met ’n oop glimlag. Ligte hare. Sagte oë.

Lank sit ek en kyk na die foto. Is dit die beeld van ’n monster?

Ek staan op om nog ’n bier te kry, maar terwyl ek by die oop yskas staan, roep iets my terug na dokter Trollip se foto. ’n Vae herinnering wil-wil in my oopvou. Daar is tog iets bekends aan hom. Diep soek ek in die files en folders in my kop. Dan weet ek: die dokter was al by ons huis. Hy en sy vrou. Daar was ander mense ook. My pa het graag uitgehang en my ma moes bontstaan met caterers en ’n partytjie-koördineerder. Die huis was vol lig, lewe, musiek. Die dokter en sy vrou het vir my uitgestaan, want laataand het hulle met mekaar gedans. Grasieuse draaie oor die vloer gemaak, perfek in pas met mekaar. Dit was wonderlik om te sien, want my pa en ma het nooit gedans nie.

As ek reg onthou, was die partytjie kort voor hulle op ’n oorsese vakansie sou vertrek, iewers in Europa, dis dalk hoekom hulle so gelukkig gelyk het. My ma het nog so aangegaan oor hul reisprogram. Parys, Rome, Venesië. Hulle sou iemand daar ontmoet. Dokter Trollip se broer, of ’n ander familielid of vriend.

Dokter Trollip, onthou ek nou … Daar was mos iets ánders aan hom? Dit het ek eers later besef toe John dit in woorde sit. Op die oog af het die dokter na ’n gawe ou gelyk. Sy sagte geaardheid het gepas by sy sagte oë. Maar iets was vreemd aan hom.

Nog dieper grawe ek in my geheue om by daardie laerskool-herinneringe uit te kom.

“Jy gaan seker volgende jaar Lawson Kollege toe, of hoe?” het die dokter op ’n stadium vir my gevra.

“Ja, oom. Vir die rugby. Nes my boetie.”

“Waar is jou boetie?”

“Hy kruip weg vir oom.” Dit het uitgeglip voordat ek kon keer. John het seker nie regtig vir die dokter weggekruip nie. Hy was toe al in Lawson – ’n tiener, nie lus om praatjies met vreemde grootmense te maak nie.

“Hy gee my die creeps,” het John later gesê. “Het jy sy hande gesien? Sulke knoppe en blou are soos ’n web. Ek sweer ek kon die dooie mens waaraan hy laas gevat het, nog ruik.”

John was seker reg.

Nie oor die dooiemensreuk nie, maar oor die dokter en die onpeilbaarheid van sy aard wat ’n mens se vel laat kriewel het. Was dit die ligte vibrasie in sy stem wat jou so ongemaklik laat voel het? Die manier waarop hy na jou gekyk het met sy sagte oë? Die ewe groot tandjies in perfekte gelid agter sy dun lippe toe hy glimlag?

Was daardie creepy gevoel ’n rooi vlag?

Ek maak ’n nota op my selfoon. Tik alles wat ek van hom kan onthou. Hy het ’n weird ring ook gehad. Daar was ’n passer en ’n winkelhaak of iets op.

“Dis ’n Vrymesselaarsring,” het John gesê.

“Wat’s dit?”

“ ’n Geheime organisasie wat sulke weird rituele en goed in ’n donker tempel doen. Dit kom van Salomo se tyd af.”

“By Lawson is daar mos ook sulke rituele …”

“Ek praat nie daarvan nie. Dié is anders.”

“Hoe anders?”

“Hoe moet ek weet? Weird goed.” Hy het ’n ruk stilgebly. Ek het gewonder of hy my nie net met die dokter wou bang maak nie. “Hei,” het hy uiteindelik grootoog gevra. “Het jy geweet daar is selfs ’n Vrymesselaarstempel op ons parlementsgronde in Kaapstad?”

Daardie beeld doem skielik voor my op. ’n Klomp mans wat in gelid uit die donker stap. Politici. Besigheidsmense. Dokters. Mans met oë versluier in skadu. Streng gesigte.

Ek weet nie of dit werklik is hoe hulle in die tempel lyk nie, maar die beeld vervloei en stoot ’n ander herinnering na vore.

Gesigte in gelid …

Jis, ek het dokter Trollip iewers anders ook gesien.

Nou weet ek. Skielik begin die bloed deur my are jaag.

Ek tik ’n adres op Firefox in: www.plusultramed.co.za

Dis die webblad vir Project Nursery Rhyme se frontmaatskappy. Buiten vir die gewone goed soos hulle missie, visie en produkte, was daar destyds ’n organogram van die maatskappy se grootkoppe. Dok Pienaar se naam en foto was heel bo. Maar ’n vlak of twee ondertoe was daar ’n ander foto …

Met ’n bewende vinger druk ek Enter.

Website is not available, staan op die skerm.

Ek los ’n vloek deur my tande. PlusUltraMed se webblad is afgehaal. Dalk omdat die maatskappy toe is, of die domain is nie hernieu nie.

Ek vat ’n sluk bier. Dink, maar kom nie verder nie. Teleurgesteld staan ek op en slenter balkon toe om vars lug te kry. Die son sak oor Stellenbosch en kleur die ou geboue en die berge pienk en blou in. Iewers lui ’n kerkklok om die nuwe uur aan te kondig. Enkele studente slenter straataf met ’n laat-Saterdag-rustigheid. Daar is ook ’n meisie op ’n fiets, ’n polisiemotor en ’n man wat in die straat verbydraf. Ek luister na die klap van sy voete op die teer en dink opeens aan –

Nee. Ek keer daardie gedagte dadelik en draai my rug op die straat, stap van die balkon af in. Met ’n sug val ek op die bed neer, gryp my Sport Psychology-boek en blaai na die deel oor die sielkunde van sportonderrig. My konsentrasie verskerp soos ek die inligting probeer memoriseer. Af en toe raadpleeg ek my klasnotas. Maak nog notas. Teken breinkaarte.

Toe dit nog donkerder word, sit ek my bedliggie aan.

My selfoon biep af en toe van Plank se boodskappe. Daar is ook een van my ma.

Ek gaan vir ’n week weg. Daar is moontlik nie selfoonontvangs nie. Volgende Sondagaand terug.

OK, antwoord ek. Dan ná ’n ruk: Gaan Ma alleen?

Sy antwoord nie. Die enigste boodskap kom van die PSO af oor die een of ander funksie, maar stuff dit, ek gaan nie. Chloe sê hulle gaan my ’n “sluiper” noem as ek nie aan hulle goedjies deelneem nie. Hulle kan dit maar doen. Ek is al erger goed genoem.

Terug by die boeke. Maar dit neem nie lank nie, toe voel ek hoe die tamheid my oorval en voor ek kan keer, raak ek op die deurmekaar bed aan die slaap.

Sondag glip verby met boeke, pizza en ’n gymsessie. Die Maandagoggend skrik ek met ’n slag wakker van my selfoonalarm. Kreunend mik ek vir die snooze-knoppie. ’n Ruk lank lê ek toe-oog en dommel, maar skielik meld ’n idee aan. Dit is asof my brein oornag ’n oplossing gekry het vir die PlusUltraMed-webbladprobleem.

Die Wayback Machine.

Ek spring uit die bed, sit vinnig die Nespresso-koffiemaker aan die gang en met ’n kaal bolyf en bokser-onderbroek gaan plak ek my voor die laptop neer. Vinnig soek en kry ek die Wayback Machine se webblad. Dis ’n internet-argief van ou webblaaie. Meer as driehonderd miljard van hulle. Ek het lank gelede hiervan gelees, maar amper daarvan vergeet. Tot nou toe.

Bo-aan die skerm is ’n plek vir ’n webbladadres. Ek tik PlusUltraMed s’n daar in en klik op Browsing history.

’n Volgende blad verskyn. Dit wys dat die farmakologiese maatskappy se webblad 240 keer gestoor is. ’n Grafiek en ’n kalender wys ook presies wanneer dit gestoor is. Dit klink maklik genoeg.

Ek beweeg na ’n random datum. Die pop-up wys daar is dié dag twee snapshots van die webblad gemaak.

Vinnig klik ek op die datum en binne oomblikke verskyn PlusUltraMed se verlore webblad. Flippen ongelooflik!

Links op die webblad is die skakels na Mission statement, Products, Orders, About, Contact us. Soos destyds, kry ek die blad met die organogram. Dit neem ’n rukkie om die ou foto’s uit die argiewe op te diep, maar uiteindelik lê die organogram voor my.

En daar is hy: Dokter Rian Trollip.

Ek maak ’n skermdruk van die organogram. Stoor dit op my Dropbox in die cloud.

Dan onthou ek van my koffie. Ek gaan kry dit gou, saam met ’n bakkie muesli en jogurt. Doortjie, my regterhand in die huis, kom ook vanoggend, onthou ek dan. Sy het haar eie sleutel en kan self inkom as ek weg is. Vinnig stuur ek vir haar ’n boodskap dat sy moet onthou om die balkon se vloer skoon te maak. Daar het bier gemors. Ek vra ook of sy my tekkies kan was en in die son op die balkon los. Ek sal dit vanaand inbring.

My oog vang die tyd op my laptop. Ek het ’n halfuur voordat ek moet waai. Met ’n vaart spring ek op. Eers vinnig stort, dan my boeke bymekaarmaak.

Betyds vir klas is ek by die deur uit. Af met die trappe in die oggendsonskyn in, waar ek musiek aansit en die airpods in my ore druk.

By Coetzenburgstraat draai ek af, stap tot by die houtbrug, waar ek vir ’n oomblik gaan staan en kyk hoe die Eersterivier uit Jonkershoek se rigting onderdeur vloei. Met die pods uit my ore luister ek hoe die water oor die klippe daar onder kabbel. ’n Rustigheid kom lê in my, maak my reg vir die dag wat voorlê.

Uiteindelik stap ek verder, verby die standbeeld van doktor Danie Craven en sy hond, Bliksem, na die Sportwetenskap-gebou.

’n Paar studente drentel geselsend in die gang voor lesingsaal A rond. Ek knik in hulle rigting, maar behou my afstand. Hulle het teen hierdie tyd al almal van my pa uitgevind. Vandat ek hier is, kry ek gereeld ’n sydelingse kyk of vang ’n dubbelsinnige opmerking wat ek weet vir my ore bedoel is.

Terwyl ek eenkant wag, kry ek weer my selfoon en google dokter Rian Trollip se naam. ’n Hele paar trefslae kom op. Net ’n vinnige blaai deur die opskrifte slaan my met ’n yster tussen die oë.

Ek maak nogtans een van die koerantberigte oop.

Dokter gevang met kinderpornografie.

My bloed word yskoud en ’n aardige gevoel trek langs my ruggraat af.

Oor en oor spring my oë na die opskrif voordat ek verder lees. Die dokter het in die hof verskyn nadat polisie op sy praktyk toegeslaan en op talle pornografiese foto’s en video’s van kinders afgekom het. Dokter Trollip het onskuldig gepleit.

Nog ’n berig bevestig die dokter se hofverskyning.

Nou weet ek waarom John destyds daardie creepy gevoel gekry het. Dit was nie die dooiemensreuk aan die dokter se hande nie. John het instinktief iets aangevoel oor die ou se geaardheid. Die blink ballie se donker kant.

Die lesinglokaal se blou deure swaai oop. Ek hoor die ander studente klas toe beweeg, maar ek vluglees gou nog ’n berig: Dokter Trollip se vrou dagvaar hom vir ’n egskeiding.

Nog ’n berig: Dokter Rian Trollip is dood in ’n gemeenskaplike sel aangetref. Hy het homself met ’n geskeurde kombers gehang. ’n Foto van die kombers op die sementvloer laat my ril. In ’n verdere berig staan familielede by dokter Trollip se graf. Sy broer voor, met ’n sonbril en sambreel. Somber, soos die vrou langs hom. My pa is ook daar. Dok Pienaar agter hom.

Dit neem ’n oomblik vir die inligting om in te sink, dan kyk ek na die datum. Dit het alles in my matriekjaar gebeur. Die tyd van Project Nursery Rhyme.

Kon dokter Rian Trollip dan ook die Baker gewees het? wonder ek toe ek die klas binnestap. Soek ek dalk na ’n dooie man?