Читать книгу Donker Web - Fanie Viljoen - Страница 9

Ek word wakker op John se bed. Van buite streep die lig bo die gordyne. Ek vee die slaap uit my oë, vryf deur my hare en gaap. Terwyl ek tot verhaal kom en die nag se onrustige drome verdryf, kom ek regop.

’n Diep sug. “Cheers, Boet,” sê ek met ’n grofheid in my stem, soos iemand wat gehuil het.

In die kombuis wag ontbyt wat ek vinnig inwerk, daarna ’n warm stort, skeer en tande skrop. Ek pluk gemaklike klere aan vir die rit Kaap toe.

Met ’n pet op die kop, begin ek die eerste bokse met die trappe afdra na die kar in die oprit. ’n Nuwe BMW 118i-sportmodel wat ek uit my trustrekening gekoop het. Entry level, maar hy doen dit vir my.

Twee tasse volg. Dan ’n klomp losgoed, en natuurlik my laptoprugsak.

Alles pas lekker agter in die kar en op die agtersitplek. As nagedagte draf ek weer terug kamer toe en haal die Conrad Botes-skildery van die muur af. Dit sal goed lyk in my nuwe plek.

Op pad uit, val my oog op die foto van John op die tafeltjie in die ingangsportaal. Ek sit die skildery neer en grawe my selfoon uit my broeksak, neem ’n foto daarvan. Om die derde dood te besweer.

“Cheers, Greg,” hoor ek ’n stem van bo die trappe af. Helder en duidelik. John se stem. Ek ruk my kop op, maar daar is niemand nie.

Terwyl ek nog wonder of ek my verbeel het, kom my ma uit die studeerkamer. Vanoggend is sy stylvol aangetrek, mooi skoene, grimering perfek. Die raakvatter-vrou, nie die vrou wat die stiltes met ’n gil verdryf nie. Só steek ons seker almal iets van onsself weg.

Ma kyk na die foto op my selfoon. “Alles wat nou voor jou lê, Greg, was nie vir jou broer beskore nie,” merk sy nadenkend op. “Elke nuwe lewensfase is iets wat net jy sal beleef.”

Soos gisteraand stuit my ma se woorde my. “Ek sal die swottings vir ons albei doen, Ma.”

“Ek praat nie net van universiteit nie, Greg.” My ma se oë rus swaar op my, asof die gewigtigheid van die oomblik haar tot stilstand dwing. “Jy gaan die ver paaie loop waarby jou broer nie kon uitkom nie. Hoe bitter gelukkig vir jou. Hoe bitter jammer vir hom.”

Binne my wel die hartseer onverwags op. Waar is daardie bulletproof baadjie wanneer jy hom nodig het? Ek kyk weg, want dis steeds moeilik om my emosies voor mense te wys.

“Die pad is lank, Ma. Ek moet waai.”

“Het jy alles?” vra sy toe sy saam met my buitentoe stap.

Ek beduie na die oorvol kar. “Hoop so.”

’n Ruk lank bly my ma stil. “Onthou, die dinge wat jy inpak, is die dinge wat jy saam met jou moet dra,” sê sy uiteindelik.

Ek knik. Staan dan vinnig nader en soen my ma, gee haar ook ’n drukkie. “Kyk mooi na Ma-self, en as Ma vir Pa gaan sien …” Ek maak nie die sin klaar nie. “Anyway, ek sal ’n boodskap stuur as ek daar is.”

“Jy jaag nie.”

“Ek is mos ’n jaagduiwel,” terg ek en spring in die kar. Maak die deur toe. Kry lekker musiek vir die pad op my selfoon en bluetooth dit na die klanksisteem. Bluetooth – die tegnologie wat, van alle dinge, na ’n Viking-koning vernoem is. Harald Blåtand se gladde bek het glo die mense van Denemarke en Noorweë verenig, nes die Bluetooth-tegnologie data van verskillende toestelle soomloos kan verenig en met mekaar laat kommunikeer. Selfs die Bluetooth-simbool is ’n samestelling van die Viking-runes H en B:

Ná my ondervinding met die hacking stuff steek sulke useless tegnologiese inligting deesdae in my kop vas as ek op die internet daarop afkom.

Ek waai ’n laaste keer vir my ma en brand haar beeld in die truspieëltjie in my geheue vas terwyl die sekuriteitshek stadig oopskuif. Onder die bande kraak ’n paar los klippies toe ek die kar in eerste sit en in die teerpad voor die huis wegdraai.

Dis ’n hoofstuk van my lewe wat ek afsluit. Op ’n manier maak dit my weer hartseer, daarom draai ek die musiek harder en los ’n kreet wat by die oop ruit uitgalm, soos John toe hy die rekswaai in Durban gedoen het.

Hoekom doen jý dit, Greg? Hoekom gaan jy weg van die huis af?

Vir die val. Vir die vrees.

Toe ek die kar in die rigting van die snelweg draai, laat ek die ruit opgly, stel die aircon en skuif gemaklik in die sitplek. Stellenbosch, hier kom ek!

Die langpad is gemaak om jou kop skoon te kry. Dit besef ek soos die dorpe en stede langs die N1 verbyvlieg. Soweto. Potch. Kroonstad. Bloemies, waar ek stop om iets te eet en te drink. Dan verder, verby Edenburg, Trompsburg, Springfontein, die Gariepdam.

My lyf raak seer van die sit.

Soos ek die klein Karoo-dorpie Hanover nader, halfpad tussen Johannesburg en Kaapstad, haal die spoke van die verlede my in. Ek beleef weer die verpletterende oomblik toe ek uitvind van Eckardt Wilken se verraad. Hoe hy tydens ons matriekjaar by Lawson Kollege voorgegee het hy is my vriend, maar dat dit alles net skyn was. Hoe hy as uitgeslepe hacker eintlik ’n massiewe social engineering-aanval op ons gesin geloods het. Sy motief? Om wraak te neem vir sy pa, ’n regter, se dood ná ’n korrupte gemors oor binnehandel met aandele. Die regter het daarna “verdwyn”. Hy is vermoedelik vermoor. Dit was doktor Alec Pienaar, Lawson se skoolhoof, se werk – as ek my pa kan glo. Maar my pa was wel betrokke by die binnehandel en die omkooptransaksie van die regter wat tot sy moontlike dood gelei het.

Eckardt, die duiwel self, het my geleer om rekenaars te hack en my toe vir sy wraakaanval gebruik. Nie net het ek sodoende doktor Pienaar se volgende skandaal, Project Nursery Rhyme, oopgevlek nie, ek het ook onwetend my eie pa se medepligtigheid by die terreur ontbloot waarby talle mense gesterf het nadat hulle viraal gemanipuleerde griepinspuitings gekry het.

Die dag toe die geraamtes uit die kas val, was beslissend vir ons gesin. Met geld wat veilig in trustfondse weggebêre is, het dit ons nie finansieel so erg geknou nie. Maar dit het ons gesin verpletter. Ek sien dit nou nog voor my geestesoog. Hoe ons die aand terug by die huis kom nadat ons uit Clarens weggery het. My pa wat alleen in sy studeerkamer gaan sit en oproepe na sy prokureur en ander mense maak. Ek en Ma wat deur die huis dwaal. Bang om met mekaar te praat oor wat presies gebeur het omdat ons dit self nog nie emosioneel kan verreken nie. Vrees vir wat onafwendbaar aan die kom is: die vernedering van hofsake, tronksake.

Nog ’n herinnering: Ek en Ma ry terug Lawson toe om al my goed in die koshuis te gaan oppak.

’n Senuweeagtige Joan Gibbs, die skoolsekretaresse, het ons in die parkeerarea ingewag. “Die skoolhoof wil jou sien, Greg. Mevrou is ook baie welkom.”

“Ons is eintlik ’n bietjie haastig. Ons moet nog vandag terugry.”

“Dit sal net ’n oomblik wees.”

Ons het haar na die hoofgebou gevolg. Die kil atmosfeer het my nek laat kriewel.

“The Owens have arrived, sir,” het Joan by Dok se ou kantoordeur aangekondig.

“Show them in, thank you, Joan.”

Sy het die deur oopgehou. Geknik.

Die man agter die groot houtlessenaar het in sy stoel omgedraai toe ons instap. Thomas Jean Lawson, die stigter van Lawson Kollege. Weer het my nek gekriewel. Die man het met ysblou oë na ons gestaar. Dun lippe. Sy vel so styf getrek soos ’n rugbybal. Facelift? En haarinplantings, definitief. Silwergrys.

Amper soos ’n Godfather. Terug in die hoof se stoel om die leisels te vat wat Dok Pienaar laat val het. Skadebeheer toe te pas.

Hy het gegroet terwyl ek hom probeer opsom. Ek het hom nog net enkele kere by ’n prysuitdelingsfunksie gesien. Dalk ’n keer of twee met hom gepraat. Sy hand geskud die dag toe ek hoofseun word.

“Discipline is key at this school,” het hy gesê, sy saamgeperste vingers voor sy mond gepunt. “When rules are broken, one is forced to take action. Rigorous action. Mrs Owen, Greg, I’m sorry that you and your family were caught up by the unfortunate set of circumstances. I hope you harbour no ill feelings toward me or the school. Chris Owen is a formidable man who made a bad – a very bad – call of judgement. One tries to protect your friends and allies. But …” Hy het die woord ’n oomblik in die lug laat hang. “… protection can only go so far.”

My ma het inmekaargekrimp langs my.

“Mrs Owen? Is everything all right?”

Sy het geknik. “We need to be on our way, Mr Lawson.”

“I understand.” Hy het uit sy leerstoel gerys. Godfather, het ek weer gedink. “Despite all this tumult, I hope we could still have some sort of affiliation, albeit outside of the school context. Future business ventures, perhaps? I have some ideas you might be interested in.”

Ma het afsydig knik.

“I’ll call you. Or come by the house one day,” het Lawson gesê.

“No need,” het ek gekap.

Sy hand het op my skouer geland. Ek wou dit afskud, maar sy greep het verstewig. “A final business lesson before you leave, Greg. Never burn a bridge to find your way in the dark. Yes, bridges burn … but so do people and their dreams.”

Ek moes geweet het dit sou nie maklik wees nie. Ek het my arm om my ma gesit toe ons uitstap. Op die skoolgrond en in Huis Da Vinci, my ou koshuis, se gange het die ouens ons staan en dophou. Party het skelm foto’s geneem, ander het grappies gemaak.

“How the mighty have fallen,” het een gesê.

“Ver pad onnertoe vir die trust fund baby,” het ’n ander gespot.

“Loser.”

Ek het hulle probeer ignoreer.

Toe verskyn TJ voor my. Die nuwe skoolhoof se kleinkind, en die ou wat my verraai het en vir die polisie gaan vertel het ek is ’n hacker.

Daardie oggend, in die koshuisgang, het TJ my stip aangekyk. Sy ken effens gelig. Trots, asof hy wou sê: Jy het gekry wat jy verdien, Greg Owen.

Ek het gedink ons was vriende, maar jy leer jou vriende ken wanneer die moeilikheid soos die duiwel op jou neerdaal.

In my ou koshuiskamer het ek en my ma my goed in ’n tas gepak. Die sport- en skoolklere wat ek nooit weer sou nodig kry nie. My oog het op die skoolleuse geval toe ek my baadjie opvou. Lux hominum vita se gat, het ek wrang gedink.

Ek het die blinddoek en flitslig wat ek as Trapper in graad agt tydens die Tonnel-ontgroeningsritueel gekry het, in my bedkassie se laai gesit. Die laai toegestoot.

Kwanele, wat in my plek hoofseun was, het my in die kamer kom groet. Sy skouers fier soos ’n ou wat nog ver in die lewe sou kom. “Sorry it had to all turn out like this, Greg,” het hy gesê en my hand geskud. Lawson Kollege se geheime handdruk, het ek verbaas opgemerk, asof ek nog een van hulle was. Vir ’n oomblik het ek dit oorweeg om die blinddoek en flits weer uit die laai te haal, maar daarteen besluit. Wat verby is, is verby.

Ek het my tas uitgedra en kon die oë by die koshuisvensters op my voel brand. Binne my het die verlatenheid kom lê. ’n Tipe hartseer. Melankolie.

Daardie Vrydagmiddag het ek in die kar geklim en ’n laaste keer na my ou koshuis opgekyk. Verlangend na alles wat kon gewees het.

Op pad uit die skoolgronde het my oog iemand in die kantspieëltjie gevang. Plank het agter ons kar aangehardloop gekom. My ou pel met die konstante stoutseunglimlag. ’n Sterk rugbyvoorryspeler en verbasende slimkop.

“Stop, Ma, stop!” Ek het uit die kar gespring terwyl dit nog aan die beweeg was.

“Hei, jou lekker hacker!” het Plank geroep. Hy het my om die skouers gegryp. “Dêmmit, dude, ek dog ek sien jou nooit weer nie.”

Ek het geglimlag. “Jy was nie in die koshuis nie. Ek het jou gesoek.”

Sy bosgroen oë met die goue spikkels het effens in hul kasse geswem. Hy het sy vingers deur sy kort hare getrek. “Ek het iets agter die stalle gaan rook.”

“Jissie, Plank. Ek dog jy het dit al gelos.”

“Never. Hei, wil jy bietjie weed hê?”

“Nee, nee, nee,” het ek gekeer. “Ek is totally oukei.”

“Seker?”

Ek het geglimlag. “Dis goed om jou te sien, Plank. Leer jy al vir die matriekeksamen?”

Hy het sy gesig getrek. “Tja, daai tjol. Hoe gaan jy skryf?”

“My ma het iets gereël. Ek het ’n paar tutors vir die res van die jaar, dan skryf ek saam met die home schooling-ouens.”

“Aa, dis bad, nè?”

Ek het my skouers opgehaal asof dit nie ’n big deal was nie. Maar dit was, ek sou graag my matriek by Lawson Kollege wou skryf en vir oulaas ’n draai in die gedenkmuseum wou maak, maar hulle het alles van ons gesin uit die museum verwyder. Ook John se foto’s, sy skoolbaadjie, die getekende rugbybal.

“Gibbons! Mark Gibbons!” het ’n stem van die koshuise se kant af geroep. Meneer Pete Andersen. Dit was asof Plank eers nie geregistreer het dat die onderhoof na hom roep nie.

“Plank, Andersen soek jou,” het ek hom aangepor.

“Ag, flippit tog, wat nou weer?” het Plank gekreun. “Hy’s die heeltyd op my case, soos ’n vlieg op ’n donut turd.”

Ek het gelag, al kon ek nie die twee beelde by mekaar uitbring nie.

“Ons moet kuier, ou. Einde van die jaar.” Plank het my weer om my skouers gegryp. “O ja, ek gaan volgende jaar swot. Kan jy dit glo? Maties, dude! Hulle het glo die mooiste meisies.”

“Die arme meisies,” het ek opgemerk.

“Nee, man, ek is mos ’n lekker ou,” het hy gespot en oor die gras weggedraf, sy skoolbaadjie wat agter hom opwaai, sy geel das oor sy skouer.

En nou, net bietjie meer as ’n jaar later, gaan ek ook Maties toe. Plank kan nie wag dat ek opdaag nie. Hy is vanjaar tweedejaar; ek eerstejaar, maar vir ’n ou soos Plank sal dit nie saak maak nie.

Verby Hanover na Beaufort-Wes strek die pad byna eindeloos deur die landskap.

Plank het al drie selfoonboodskappe gestuur, maar ek sien hom eers môre. Vanaand gaan ek slaapplek in Beaufort-Wes soek. Nege en ’n half ure op die pad is nie grappies as jy sleg geslaap het nie.

Ek knak nog ’n blikkie Coke oop en sluk dit gulsig.

Terwyl ek ry, doem nog ’n beeld uit die verlede voor my op: my pa in die beskuldigdebank van die Hooggeregshof in Pretoria. Netjies in ’n pak klere en ’n das. Omring deur sy regspan. Dok Pienaar is ook daar, met sy span prokureurs.

Verbete veg hulle teen die hoofaanklagte van moord en terrorisme.

Dan, in ’n oomblik toe my aandag van die sirkus af wegdwaal, vang my oog iemand in die publieke galery. Swart skouerlengte hare. Donkerraambril. Streng mond.

’n Joernalis? Daar is baie van hulle in die hof, maar hulle sit en tweet die verrigtinge aan ’n honger Twitter-gehoor.

Die vrou in swart pas op ’n manier nie in die prentjie nie. Net die een dag sien ek haar daar sit en nooit weer nie, maar sy bly my by. Vandag steeds.

Ek dink nog aan haar toe ek later Beaufort-Wes binnery.

By ’n gastehuis in die dorp boek ek in en gaan soek dan iets om te eet.

Die dorp wemel van die vragmotors wat op pad Kaap toe is, of terug Noorde toe. Prostitute hang rond by die truck stops om die drywers gelukkig te hou en dalk ’n paar bucks te verdien. Van hulle is kinders. Tien jaar oud, skat ek die jongste een wat saam met ’n ouer man rondloop. Die donker web van armoede.